Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Etudes Théologique et religieuses 85:4 (2010) δημοσιεύονται μεταξύ άλλων και τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:
Bernard Gosse, "Abram crur en Yahvé qui le lui compta comme justice"
Στο Γέν 15, 1-6 ο Αβραάμ παρουσιάζεται ως η προσδοκία του Δαυίδ. Η πίστη του στους απογόνους του αντιπαρατίθεται προς την έλλειψη εκ μέρους του Άχαζ της πίστης στον "οίκο Δαυίδ" στο Ησ 7. Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου υπογραμμίζει ότι η πίστη του Αβραάμ συνδέεται άμεσα με το θέμα των απογόνων του και κατά συνέπεια είναι η απάντηση στο Ησ 63, 16. Η ερμηνεία του Γέν 15, 6 στο Ρωμ 4 συνεχίζει αυτήν τη συζήτηση.
Ionel Ababi, "Dieu des vengeances, resplendis! Prier la violence? Une lecture du Psaume 94"
Πώς συνδέεται η προσευχή με τη βία; Ο συγγραφέας της παρούσας μελέτης διαβάζει τον Ψα 94 σε μια προσπάθεια να απαντήσει αυτό το ερώτημα. Θεματικά και λεξικολογικά στοιχεία τον οδηγούν να δει στον ψαλμό μία δομή με ομόκεντρους κύκλους των οποίων ο πυρήνας θα μπορούσε να είναι οι στ. 8-15. Αυτών προηγείται η περιγραφή της άδικης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η κοινότητα (στ.3-7) και ακολουθεί η περιγραφή της κατάστασης του ίδιου του Ψαλμωδού (στ. 16-21). Αυτά τα τρία μέρη πλαισιώνονται από ένα εισαγωγικό μέρος (στ. 1-2) και ένα τέλος (στ. 22-23) και ξεκινούν με το αίτημα του ψαλμωδού προς τον "Θεό στον οποίο ανήκει η εκδίκηση" και καταλήγουν με την εκπλήρωση της προσευχής "ο Κύριος ο Θεός μας θα τους εξολοθρεύσει [τους αμαρτωλούς]". Ο Θεός, τον οποίο επικαλείται ο ψαλμωδός είναι εκείνος που επαναφέρει τη δικαιοσύνη σε έναν κόσμο βίας κι επομένως μία τέτοια προσευχή είναι νόμιμη, όταν επικρατεί η αδικία.
Lévi Ngangura Manyanya, "Jacob a gagné toute la bénédiction. Esaü n'a rien perdu. Respect et séparation, un autre modèle de fraternité (Gn 33,1-17)"
Συμφιλιώθηκαν πραγματικά ποτέ ο Ησαύ και ο Ιακώβ; Λίγο μετά τη συγκινητική συνάντησή τους, χωρίζουν και πάλι κι ο καθένας τραβά το δρόμο του. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η αντιπαράθεσή τους συνεχίστηκε; Διαβάζοντας αυτό το επεισόδιο (Γεν 33, 1-17) μέσα στη γενικότερη συνάφεια της ιστορίας του Ιακώβ ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η βίαιη διαφωνία μεταξύ τους, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρή σύγκρουση, λύνεται μέσω του συμβιβασμού, της διαπραγμάτευσης και της πρακτικής εξυπνάδας: σε κάποιες περιπτώσεις ο χωρισμός που συνδυάζεται με το σεβασμό μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ συγγενών ή γειτόνων.
Danielle Jodoin, "Rm 12, 1-2. Une intrigue discursive. De l'offrande des membres à l'offrande des corps"
Παλαιότερα τα κεφάλαια 12-15 της προς Ρωμαίους αντιμετωπίζονταν ως ένα ξεχωριστό τμήμα της επιστολής. Το Ρωμ 1-11 καλύπτει το θεολογικό μέρος, το παραινετικό τμήμα εισάγεται στο κεφ. 12 (κάποιοι συγγραφείς θεώρησαν ότι τα Ρωμ 12-15 δεν ήταν τμήμα της επιστολής!). Η συγγραφέας καταδεικνεύει ότι κάποια στοιχεία της επιστολής οδηγούν στη σκέψη ότι το Ρωμ 12, 1-2 είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης η οποία ξεδιπλώνεται σε όλη την επιστολή. Πραγματικά οι λέξεις "σώμα", "λατρεία", "διάκριση" και "θέληση", τα οποία παρουσιάζονται με αρνητικό τρόπο στα Ρωμ 1-2 αναπτύσσονται θετικά στα Ρωμ 11, 1-2. Αυτή η αλλαγή καθίσταται δυνατή εξαιτίας διαφόρων στοιχείων που αναπτύσσουν τις βασικές θέσεις της επιστολής. Είναι η σωτηρία που προσφέρεται σε όλους στο Ρωμ 3, 21-26 που καθιστά αυτήν τη μεταμόρφωση δυνατή: τα "μέλη" και το "σώμα" μεταμορφώνονται (Ρωμ 6-7) - τα μέλη δε φαίνεται πια να υπόκεινται στην αμαρτία, αλλά ανήκουν στη δικαίωση. Το σώμα, που πρώτα ήταν διασπασμένο σε πολλά μέλη, υφίστασται μία διαδικασία μέσα από την οποία ξαναενώνεται σε ένα πρόσωπο (σε προσωπικό επίπεδο). Τα "μέλη"συγκεντρώνονται σε ένα δώμα (σε επίπεδο κοινότητας). Η ολοκληρωτική θυσία των "μελών" οδηγεί έτσι στην προσφορά των "σωμάτων" στο σύνολό τους μέσα σε μία ζώσα και αγία θυσία (Ρωμ 12. 1-2) και προάγει την κοινωνία μεταξύ των "μελών" και του "σώματος" του Χριστού (Ρωμ 12, 4-5).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου