Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Journal for the Study of the New Testament 34:1 (2011) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
Dale C. Allison, Jr., "A Liturgical Tradition behind the Ending of James", 3-18
Ta θέματα της θεραπείας και της απομάκρυνσης του ισχυρογνώμονα, τα οποία εμφανίζονται μαζί στο Ιακ 5,13-20, παραδοσιακά συνδέονται μεταξύ τους. Εμφανίζονται μαζί μόνο στην Τanak αλλά και στις μεταγενέστερες ιουδαϊκές και χριστιανικές προσευχές που δέχονται επιδράσεις από τα Ιεζ 32-33. Οι τελευταίοι στίχοι του Ιακ επίσης αντικατοπτρίζουν τη γλώσσα εκείνων των κεφαλαίων του Ιεζ και πιθανόν είναι επηρεασμένοι από μία πολύ πρωταρχική εκκλησιαστική τάξη.
Ben C. Dunson, "Faith in Romans: The Salvation of the Individual or Life in Community?", 19-46
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια η κοινοτική πτυχή της σκέψης του Παύλου απέκτησε μεγαλύτερη σπουδαιότητα έναντι των "εξατομικευτικών" πτυχών της θεολογίας του. Κατά συνέπεια πολλοί ερευνητές προσπάθησαν να ανατρέψουν ό,τι θεωρούσαν ότι ήταν "εξατομικευμένη" κατανόηση της πίστης του Παύλου και να τα αντικαταστήσουν με διάφορες εναλλακτικές, που ξεκινούν από την πίστη ως μετοχή εν Χριστώ μέχρι την πίστη ως πράξη ίδρυσης της κοινότητας. Κάποιοι άλλοι υποστήριξαν ότι ένας κλασικός ορισμός της πίστης ως πίστης εν Χριστώ ξεπερνά τα κοινοτικά ενδιαφέροντα. Υπό το φως αυτών των συζητήσεων ο συγγραφέας του άρθρου - έχοντας ως βάση μία εξηγητική διερεύνηση της σαφούς δήλωσης της γλώσσας του Παύλου στην προς Ρωμαίους για την πίστη - δικαιοσύνη (δηλ. το Ρωμ 10, 6-13) και την φράση "μέτρο της πίσης" στο Ρωμ 12, 3 - υποστηρίζει ότι η πίστη είναι το μέσο με το οποίο τα άτομα βρίσκουν τη σωτηρία, αλλά ότι επίσης αυτή η πίστη δεν μπορεί να κατανοηθεί μόνο έτσι: διαδραματίζει επίσης έναν ουσιαστικό ρόλο στην συγκρότητη των κοινοτήτων των παραληπτών των επιστολών του Παύλου και δημιουργεί μία νέα κοινοτική ταυτότητα εν Χριστώ.
David Briones, "Paul’s Intentional ‘Thankless Thanks’ in Philippians 4.10-20", 47-69
Η πλειοψηφία των ειδικών στην προς Φιλιππησίους επιστολή έχει αποδώσει στον G.W. Peterman την θεωρία ότι τα 4, 10-20 δεν περιέχουν ούτε μία σαφή λέξη ευχαριστίας, επειδή η έκφραση ευγνωμοσύνης ήταν μία περιττή πράξη μεταξύ καλών φίλων, όπως καθίσταται σαφές στις επιστολές φιλίας της αρχαιότητας. Στην παρούσα μελέτη, ωστόσο, ο συγγραφέας αμφισβητεί αυτή τη θέση αποκαλύπτοντας ένα θεολογικό σκεπτικό πίσω από την υποτιθέμενη απουσία των ευχαριστιών του Παύλου. Ο συγγραφέας υιοθετεί το πολιτισμικό μοντέλο της μεσιτείας, μίας οικονομικής σχέση που περιλάμβανε τρία μέρη (δηλ. έναν πάτρωνα, ένα μεσίτη κι ένα πελάτη) σε μία αμοιβαία σχέση ευεργεσίας. Μέσα από αυτό το πρίσμα διακρίνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια η τριμερής σχέση μεταξύ του Θεού, του Παύλου και των Φιλιππήσιων. Τελικά υποστηρίζεται ότι η φαινομενική σιωπή του Παύλου εσκεμμένα αποκαλύπτει μία θεολογική πεποίθηση, στην οποία ο Θεός παρουσιάζεται ως ο υπέρτατος χορηγός όλων των δωρεών και οι Φιλιππήσιοι ως οι μεσάζοντες σε αυτές τις θεϊκές δωρεές. Στη συνέχεια ο συγγραφέας προτείνει μία διαφορετική αιτία για την απουσία των ευχαριστιών στην επιστολή.
Timothy A. Brookins, "Luke’s Use of Mark as παράφρασις: Its Effects on Characterization in the ‘Healing of Blind Bartimaeus’ Pericope (Mark 10.46-52/Luke 18.35-43)", 70-89
Η θεραπεία του τυφλού Βαρτιμαίου, όπως συνήθως ονομάζεται η περικοπή Μκ 10, 46-52 παραδίδεται επίσης με διάφορες αλλαγές στο Λκ 18, 35-43. Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας εξετάζει τις διορθώσεις στην αφήγηση του Λουκά με τους όρους της "παραφράσεως", μίας άσκησης, στην οποία ο συγγραφέας άλλαζε τη μορφή της έκφρασης, ενώ διατηρούσε τις σκέψεις του. Υποστηρίζεται ότι η παράφραση της ιστορίας του Μάρκου από τον Λουκά εμπλουτίζει τον χαρακτηρισμό τριών προσώπων - του Ιησού, του λαού και του "τυφλού ανθρώπου" - κι έτσι δημιουργεί μία θετική εικόνα για τον καθένα από αυτούς έναντι κάποιων αντίστοιχων κατώτερων χαρακτήρων.
A. Andrew Das, "'Praise the Lord, All you Gentiles': The Encoded Audience of Romans 15.7-13", 90-110
Οι Ρωμ 15, 7-13 απευθύνονται σε ένα εθνικό κοινό. Η καλύτερη λύση στα συντακτικά προβλήματα που τίθενται στο 15, 8-9α θέτει στο επίκεντρο τους εθνικούς που τώρα δοξάζουν τον Θεό ως ένα αποτέλεσμα του ότι ο Χριστός έγινε υπηρέτης. Η ταύτιση εκ μέρους του Παύλου του ιουδαϊκού λαού με την "περιτομή", μία αρνητική κατηγορία νωρίτερα στην επιστολή (2, 25-3, 30. 9,18), δεν είναι ταιριαστή, εάν με αυτή εννοεί και τους χριστιανούς εξ Ιουδαίων. Τα Ρωμ 15, 6-9α συνδέουν την αποδοχή εκ μέρους του ακροατηρίου της Ρωμ "της δόξας του Θεού" με το δοξασμό του Θεού από τους εθνικούς. Οι παραθέσεις από τις Γραφές στα 15, 9β-12 παραμένουν προσανατολισμένες στο σκοπό που έχει ο Θεός για τους εθνικούς και απευθύνονται στους Ρωμαίους ως εθνικούς.Το Ρωμ 15, 12-13 συνδέει την ελπίδα του ακροατηρίου της επιστολής με την ελπίδα των εθνικών. Η προηγούμενη συνάφεια ταυτίζει τους "αδύναμους" με τους Ιουδαίους αλλά με έθιμα που ήταν δημοφιλή μεταξύ των εθνικών σεβομένων. Τα Ρωμ 15, 14-21 συμφωνούν με την τάση του Παύλου αλλού στην επιστολή να ταυτίζει το ακροατήριό του με τους αποδέκτες του κηρύγματός του προς τα έθνη.