Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Journal for the Study of Pseudepigrapha 22:4 (2013) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
H γενική εντύπωση είναι ότι το 3 Βαρούχ έχει παραμεληθεί στην έρευνα. Στο άρθρο εξετάζονται οι λόγοι για αυτό και ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες. Εξετάζοντας την έρευνα για το 3 Βαρούχ ο συγγραφέας εντοπίζει διάφορους παράγοντες. Πρώτον, η ίδια η φύση του κειμένου: προκαλεί συχνά σύγχυση, προϋποθέτει απαραίτητες γνώσεις από το ακροατήριό του και διασώζεται σε εκδοχές στα ελληνικά και στα εκκλησιαστικά σλαβονικά, που είναι διαφορετικές ως προς το περιεχόμενο. Δεύτερον, και σπουδαιότερα, η αρχική αρνητική στάση απέναντι στο κείμενο επηρέασε την μετέπειτα έρευνα. Τρίτον, αυτή η ιδιοτροπία των ακαδημαϊκών απέναντι στο 3 Βαρούχ το έθεσε πολλές φορές στο περιθώριο. Έτσι συχνά δημοσιεύονται εισαγωγικές μελέτες για αυτό αλλά ελάχιστες εξηγητικές μελέτες. Αυτοί οι παράγοντες μέχρι πρόσφατα οδήγησαν τους ερευνητές στην υποτίμηση της εξηγητικής αξίας της σλαβονικής εκδοχής και στην υποτίμηση γενικότερα του 3 Βαρούχ ως πηγής για τον πρώιμο Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό. Η συγγραφέας προτείνει μία ευνοϊκότερη στάση απέναντι στο 3 Βαρούχ και μία περισσότερο κριτική έρευνα απέναντι στην ακαδημαϊκή έρευνα.
Simon J. Joseph, "Was Daniel 7.13's ‘Son of Man’ Modeled after the ‘New Adam’ of the Animal Apocalypse (1 Enoch 90)? A Comparative Study", 269-294
To 1 Eνώχ έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον στην πρόσφατη βιβλική έρευνα. Η χρήση του Κουμράν, η παράθεσή του στην Ιούδα κι η αναγνώρισή του ως κανονικού βιβλίου στην Αιθιοπική Εκκλησία καθιστούν σαφή τη σημασία του για τον Ιουδαϊσμό του Δεύτερου Ναού παρά το ότι θεωρείται μη κανονικό από τον ραββινικό Ιουδαϊσμό και τον ορθόδοξο Χριστιανισμό. Σε αυτό το άρθρο συγκρίνεται ο "υιός του Ανθρώπου" στο Δαν 7 και ο εσχατολογικός Αδάμ ή "λευκός ταύρος" από την αποκάλυψη των ζώων (1 Ενώχ 90) σε μία προσπάθεια να διευκρινισθεί εάν υπάρχει κάποια εξάρτηση των δύο αυτών σύγχρονων μεταξύ τους κειμένων.
Ο συγγραφέας εξετάζει τα πολλά παράλληλα μεταξύ του βιβλίου της Ιουδείθ και της αραβικής εκδοχής της ζωής και του θανάτου της Ζηνοβίας της Παλμύρας. Συγκρίνει αυτές τις δύο αυτές ιστορίες με το επεισόδιο για τον Ζώπυρο στις Ιστορίες του Ηροδότου και το επεισόδιο με τον Σίνωνα στις ιστορίες για τις πτώσεις της Τροίας κι υποστηρίζει ότι αυτές οι ομοιότητες μπορούν να εξηγηθούν μόνο εάν υποθέσουμε ότι το βιβλίο της Ιουδείθ και του αραβικού μύθου της Ζηνοβίας είναι παραλλαγές του ίδιου μοτίβου, μίας παλαιότερης ιστορίας που περιείχε το μοτίβο του Ολοφέρνη (η ηρωίδα σκοτώνει τον εχθρό) κι ένα μοτίβο του Σίνωνα (ο εχθρός εξαπατά την ηρωίδα). Όταν αυτή η ιστορία δέχθηκε επεξεργασία για να δημιουργήσει το βιβλίο της Ιουδείθ, η ιστορία του Σίνωνα δέχθηκε επεξεργασία για να δημιουργήσει το ρόλο του ειλικρινούς Αχιώρ, κι έτσι έχασε τη σημασία του ως μοτίβου της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου