Erasmus Gaß, "Hosea zwischen Tradition und Innovation am Beispiel von Hos 2,16f.", 169-184
Στο Ωσ 2, 16-17 παραδίδεται ένα πρωτότυπο και ανεξάρτητο από το Ιησ 7 προφητικό λόγιο, το οποίο αναφέρεται στην εμπειρία της ερήμου ως την εποχή της άμεσης σχέσης με τον Θεό και κάνει λόγο για μία δεύτερη κατάληψη της γης μετά από την επιτυχή επίκληση του Γιαχβέ και με τη σαφή σύμπραξη του Ισραήλ. Αντίθετα προς την Πεντάτευχο η πρώιμη εποχή του Ισραήλ και η Έξοδος από την Αίγυπτο παρουσιάζεται ως η εποχή που ο Ισραήλ πρόθυμα ακολούθησε τον Γιαχβέ. Όπως συνέβη και στο παρελθόν, δίνεται η υπόσχεση για μία σωτηριώδη κοινωνία με τον Γιαχβέ στο μέλλον. Η δεύτερη πορεία μέσα στην έρημο θα θέσει τα θεμέλια για μία νέα σχέση με τον Γιαχβέ, η οποία θα παραμείνει αμετακίνηση και στη Γη της Επαγγελίας στη συνέχεια. Παρόμοιες σκέψεις αναπτύσσονται και στο Ιερ 2, 2, έτσι ώστε ήδη στην εποχή του Ιωσία μπορεί κανείς να υποθέσει ότι βρίσκεται ο ιστορικός πυρήνας μίας τέτοιες πίστης στην εκλογή.
Bernard Gosse, "Le parallélisme synonymique hsd 'mwnh, le Ps 89 et les réponses du quatrième livre du Psautier, Ps 90–106", 185-198
O συνωνυμικός παραλληλισμός του hsd // 'mwnh στο Ψα 88,12 διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στον Ψα 89. Η απάντηση των Ψα 90-106 στην θέση που υποστηρίζει ο Ψα 89 για την πτώση της δαυιδικής δυναστείας στηρίζεται επάνω στον ίδιο συνωνυμικό παραλληλισμό. Αυτή η απάντηση λαμβάνει επίσης υπόψη το Ψα 89, 3-5.
Richard W. Medina, "Life and Death Viewed as Physical and Lived Spaces Some Preliminary Thoughts from Proverbs", 199-211
Από μία γεωγραφική οπτική η λ. "γη" είναι μία μετωνυμία για την αιώνια ζωή που δίνεται στους δικαίους, ενώ ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος και ο προορισμός των αμαρτωλών. Αυτό θέτει το ερώτημα του τι μπορεί να σημαίνει να μακροημερεύει κανείς στη γη και να εξαφανισθεί από αυτήν, όταν είναι γνωστό ότι όλοι πεθαίνουν και παραμένουν στην Sheol. H εξήγηση που δίνει ο συγγραφέας είναι ότι το να ζήσει κανείς πολλά χρόνια σημαίνει για τους δικαίους να απολαύσουν πολλά χρόνια ζωής και να διασωθεί το όνομά τους μέσω των απογόνων τους. Για τους αμαρτωλούς το να αποκοπούν από τη γη σημαίνει ότι μαζί με τον οίκο τους θα πεθάνουν χωρίς να αφήσουν τα ίχνη τους ούτε στη γη ούτε στην ιστορία της. Αυτός ο θάνταος μπορεί να κατανοηθεί ως μία πράξη εξαγνισμού ή απομάκρυνσης του μιάσματος. Από την οπτική της εμπειρίας, η ζωή προσφέρεται στους δικαίους ως μία δωρεά μακροζωΐας, σοφίας, ευημερίας, αξιοπρέπειας και ασφάλειας. Αντίθετα ο θάνατος είναι η αντίθετη εμπειρία.
Jacob L. Wright, "Commensal Politics in Ancient Western Asia. The Background to Nehemiah's Feasting (Part I)", 212-233
Η κοινωνία της τράπεζας και το κοινό δείπνο έτσι, όπως περιγράφονται στο Νεεμ 5, 17-18, απαντά σε όλον τον αρχαίο κόσμο. Εκεί διαδραματίζει ένα κεντρικό ρόλο, διαμορφώνει κοινωνικούς δεσμούς και ενισχύει τις πολιτικές συμμαχίες. Προκαλεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι οι ειδικοί σπάνια χρησιμοποίησαν αυτό το υλικό για να ερμηνεύσουν τα απομνημονεύματα του Νεεμία. Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας ασχολείται με αυτό το ζήτημα και συζητά ένα ευρύ φάσμα κειμένων και παραστάσεων από τη Βίβλο και την Αρχαία Εγγύς Ανατολή που συνδέονται με τα κοινά δείπνα. Καταδεικνύει ότι το κοινό δείπνο λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο των πολιτικών σχεδιασμών των ηγεμόνων της αρχαίας Δυτικής Ασίας ως ένα από τα πλέον προσφιλή σε αυτούς μέσα ενίσχυσης της εσωτερικής κοινωνικής συνοχής και της δημιουργίας εξωτερικών συμμαχιών, είτε ως ένας τρόπος αποφυγής των συγκρούσεων είτε ως ένα προανάκρουσμα πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον ενός τρίτου. Στη βάση διαφορετικών κειμένων και παραστάσεων, ο συγγραφέας επίσης καταδεικνέυι το πώς το δείπνο ως μία τελετουργία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην κατασκευή της νίκης. Το παρόν άρθρο αποτελεί το πρώτο μέρος της μελέτης και σε αυτό δίνονται κάποιες θεωρητκές αρχές, αναλύονται μια σειρά βιβλικών κειμένων και εικονογραφικών παραστάσεων με σκηνές από δείπνα νίκης.
Anssi Voitila, "Is Ben Sira Opposing Apocalyptic Teaching in Sir 3,21–24?", 234-248
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι τόσο το βιβλίο της Σοφίας Σειράχ όσο και τα μέρη του 1 Ενώχ, που υπάρχουν την ίδια εποχή, δηλ. το Αστρονομικό Βιβλίο (1 Ενώχ 72-82) και το Βιβλίων των Φυλάκων (1 Ενώχ 1-36), θα πρέπει να ενταχθούν μέσα σε μία σοφιολογική συνάφεια, όπου δραστηριοποιούνται πολλές διαφορετικές σοφιολογικές σχολές, η μία δίπλα στην άλλη, οι οποίες γνωρίζουν η μία την άλλη και όπου οι μαθητές τους έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν διαφορετικούς δασκάλους και να κρίνουν τη διδασκαλία τους. Μέσα σε αυτό το σκηνικό θα ήταν αναμενόνο ο Ben Sira να επιδιώκει να πείσει τους μαθητές να αποδεχθούν τη δική του διδασκαλία και να απορρίψουν εκείνη των άλλων σχολών. Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται από τον Ben Sira ωστόσο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εκείνος επιθυμεί να πείσει μόνο τους δικούς του μαθητές.
Itamar Kislev, "Numbers 36,1–12: Innovation and Interpretation", 249-259
Η ιερατική αφήγηση στο Αρ 36, 1-12 παρουσιάζει ένα γεγονός το οποίο συμπληρώνει το περιστατικό με τις κόρες του Zelophehad στο Αρ 27, 1-11. Παρά τις πολλές και μεγάλες ομοιότητες, οι δύο διηγήσεις δεν συντάχθηκαν από τον ίδιο συγγραφέα και οι ενδείξεις που διαθέτουμε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το Αρ 36 είναι μεταγενέστερο. Ενώ σύμφωνα με το Αρ 27, 1-11, το θέμα είναι η προσωπική και οικογενειακή κληρονομιά, η έμφαση στο Αρ 36 έγκειται στην κληρονομιά της φυλής. Ο συγγραφέας του Αρ 36 είχε συνείδηση της καινοτομίας που εισάγει με το να ορίσει τις κληρονομιές των φυλών και καθώς δε μπορούσε να την τεκμηριώσει επάνω στις πηγές του, αναγκάζεται να υιοθετήσει ένα είδος σύνθετης εξήγησης. Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζει μία νέα ιδέα ως μέρος της αρχαίας παράδοσης για τη διαφύλαξη της προσωπικής και οικογενειακής κληρονομιάς.
Young Hye Kim, "The Finalization of Num 25,1–5", 260-264
Η παρούσα μορφή του Αρ 25, 1-5 είναι το προϊόν της ιερατικής αναθεώρησης. Η φρασεολογία και η δομή του καταδεικνύουν μία σύνθετη αλλά στη βάση συγκεκριμένων μοτίβων διαδικασία αναθεώρησης. Η επεξεργασία της περικοπής ολοκληρώθηκε κατά τη μεταιχμαλωσιακή εποχή, στην ίδια περίπου εποχή που τα Αρ 22-33 απέκτησαν τη σημερινή τους μορφή.
Ola Wikander, "Job 3,8 – Cosmological Snake-Charming and Leviathanic Panic in an Ancient Near Eastern Setting", 265-271
Ο συγγραφέας εξετάζει τη μυστηριώδη έκφραση "εκείνοι που καταριώνται τον Yamm" και "εγείρουν τον Λεβιάθαν" στο Ιώβ 3, 8 και προσπαθεί να συνδέσει αυτές τις εκφράσεις με την ιστορία της θρησκείας στην αρχαία Ανατολή. Από αυτήν τη σύγκριση προκύπτει ένα σχήμα, όπου αυτοί που χρησιμοποιούν τις αραμαϊκές μαγικές επικλήσεις δεν είναι "εκείνοι που καταριούνται τον Yamm" αλλά κι αυτοί αναφέρονται σε μία μεγαλύτερο και περισσότερο σύνθετη παράδοση που αφορά σε ξόρκια τόσο δυνατά ώστε να δέσουν τις χαοτικές δυνάμεις της θάλασσας.
Felix Albrecht, "Codex Ephraemi Syri rescriptus. Neue Lesarten zum Septuagintatext des Koheletbuches", 272-279
Ο Codex Ephraemi Syri rescriptus είναι ένας σημαντικός αλλά εξαιτίας της φθαρμένης μορφής του μάλλον παραγνωρισμένος μάρτυρας του κειμένου των Ο΄. Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου ασχολείται με την καταστροφή του χειρογράφου και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι γι' αυτή ευθύνεται η λεγόμενη Giobert Tincture. Ωστόσο η σύγχρονη φωτογραφία φθορισμού επιτρέπει νέες αναγνώσεις του χειρογράφου παρά τη μεγάλη του καταστροφή. Όσον αφορά στον Εκκλησιαστή προκύπτουν 14 νέες και βελτιωμένες αναγνώσεις σε σχέση προς την έκδοση του Tischendorf sta 1845.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου