"Τί σοὶ προσενέγκωμεν, Χριστέ;...
Ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων
τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει
οἱ ἄγγελοι τὸν ὕμνον,
οἱ οὐρανοὶ τὸν ἀστέρα,
οἱ μάγοι τὰ δῶρα,
οἱ ποιμένες τὸ θαῦμα,
ἡ γῆ τὸ σπήλαιον,
ἡ ἕρημος τὴν φάτνην,
ἡμεῖς δὲ μητέρα Παρθένον"
"Δεν υπάρχει τίποτα που να μην καλείται να συμμετάσχει στο γεγονός της συνάντησης κτιστού και Ακτίστου. Ό,τι δημιουργήθηκε από τον Θεό, καλείται να βρει την κατά φύσιν λειτουργία του άγοντας την οδό που φέρει στην ανακεφαλαίωση σύμπαντος του κτιστού στο Σώμα του Υιού. Αυτό ακριβώς υπογραμμίζει ο παραπάνω ύμνος παρουσιάζοντας κάθε ον να προσφέρει, να "προσάγει" (καθένα με τον τρόπο του) την καρδιά της ύπαρξής του στον Χριστό.
"Ἣμεῖς δὲ (προσάγομεν) Μητέρα Παρθένον". Η Θεοτόκος είναι η προσαγωγή της ανθρώπινης φύσης, η προσφορά σάρκας στον άσαρκο Θεό. Η ενσυνείδητη συγκατάθεση της Παναγίας στην Ενανθρώπηση (Λουκ. 1:38) ανέδειξε τον άνθρωπο σε εκείνο το ον που "επιτρέπει" την ένσαρκη είσοδο του Θεού στην ιστορία. Στην παραπάνω φράση του ύμνου, λοιπόν, σημαίνεται ο ρόλος με τον οποίο είναι χρεωμένος ο άνθρωπος. Όντας ο ίδιος "σύνδεσμος" όλης της κτίσης, ζωντανό σταυροδρόμι όπου συγκεφαλαιώνονται όλα τα μέρη της δημιουργίας, ο άνθρωπος έχει κληθεί να διακονήσει και να ιερουργήσει το φτάσιμο του κόσμου στον προορισμό του. Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, δεν είναι ο επίλογος ή ένα (έστω θαυμαστό) παρελθόν, αλλά η ιστορική έναρξη της συνάντησης Θεού και κόσμου στο Σώμα του Χριστού. Άρα, το ζητούμενο είναι να οικονομούνται έτσι τα πράγματα, ώστε το μυστήριο της σάρκωσής Του να ενεργείται πάντα και παντού και η ενσυνείδητη συνέργεια του ανθρώπου σ' αυτήν να επιβεβαιώνεται και να ανανεώνεται διαρκώς".
Από το βιβλίο του Θ. Παπαθανασίου, Ο Θεός μου ο Αλλοδαπός. Κείμενα για μιαν αλήθεια που είναι "του δρόμου", ΑΚΡΙΤΑΣ 2004, σσ. 28-31
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου