Pierre Auffret, "O bonheurs du peuple dont Yhwh est le Dieu Nouvelle étude structurelle du psaume 144", 505-517
Kαθώς οι προτάσεις που έγιναν πριν λίγο καιρό από τον Marc Girard και τον συγγραφέα του παρόντος άρθρου όσον αφορά στη δομή του Ψα 144 κάθε άλλο παρά συνέκλιναν, φαίνεται χρήσιμο να επανεξετασθεί ο Ψαλμός. Για να γίνει αυτή η εξέταση με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μεθοδικότητα, το κείμενα του Ψα 144 αναλύεται σε τρία στάδια, πρώτον, εξετάζοντας τη δομή των μικρότερών του ενοτήτων (στ. 1-2, 3-4, 5-6, 7-8. 9. 10-11. 12-15) και στη συνέχεια των επιμέρους ενοτήτων και τέλος, του ψαλμού στο σύνολό του. Όλα αυτά οδηγούν στην ανακάλυψη της σχέσης μεταξύ του πρώτου μέρος (στ. 1-2 +3-4) και του τελευταίου τμήματος του κειμένου (στ. 10-11 _12-15) καθώς επίσης και της κεντρικής ενότητας (στ. 7-8) και των ενοτήτων στην αρχή και στο τέλος, ενώ οι στ. 5-6 και 9, γύρω από το κέντρο, εξαγγέλλουν τις ενότητες των στ. 10-11 και στ. 12-15. Στο τέλος του άρθρου επανεξετάζονται οι προηγούμενες προτάσεις.
Edward J. Bridge, "Polite Language in the Lachish Letters", 518-534
Μία μελέτη των επιστολών της Λαχίς (όστρακα) που προχωρά πέρα από την αντιμετώπιση των στερεότυπων εκφράσεων ως απλά επιστολικών φαινομένων ή ως προτιμήσεων του γραφέα, καθιστά σαφές ότι μία τέτοια γλώσσα μαζί με άλλες μορφές της γλώσσας των επιστολών αντικατοπτρίζουν μία κουλτούρα υψηλής ευγένειας. Ωστόσο αυτή η κουλτούρα δεν είναι δεσμευτική. Οι αποστολείς αισθάνονται επίσης ελεύθεροι να εκφράσουν την άποψή τους και να ασκήσουν ακόμη και κριτική στους παραλήπτες τους κάποιες φορές με ανάλογο τότε περιορισμό της ευγενικής γλώσσας. Τέτοιες προσαρμογές της χρήσης της γλώσσας ανάλογα με το θέμα και / ή το συναίσθηκα εξηγούν την ποικιλία τόσο στις συμβατικές όσο και στις άλλες μορφές της ευγενικής γλώσσας. Όταν συγκρίνονται προς τη βιβλική αφήγηση και προσευχή, οι επιστολές επιβεβαιώνουν την εικόνα που αποκομίζουμε από τα βιβλικά κείμενα για τις κοινωνικές σχέσεις. Δηλαδή τη βιβλική απεικόνιση της γενικά υψηλής ευγένειας προς κάποιον κοινωνικά ανώτερο ή προς μία θεότητα αλλά και τη διατήρηση της ελευθερίας έκφρασης κριτικής ή προσωπικής γνώμης με ανάλογη τότε μείωση της ευγένειας, οι οποίες αντικατοπτρίζουν την κοινωνική πραγματικότητα εκείνης της εποχής.
Yitzhaq Feder, "On kuppuru, kippēr and Etymological Sins that Cannot be Wiped Away", 535-545
Η ανακάλυψη των τελετουργικών κειμένων της Μεσοποταμίας, όπου απαντά ο όρος kuppuru ("ξύνω" "σβήνω") είναι σταθμός στην ιστορία της σημειολογικής ανάλυσης της εβραϊκής λέξης kippēr. Είναι κοινός τόπος να ερμηνεύεται ο εβραϊκός όρος υπό το φως της συγκεκριμένης σημασίας που έχει στα ακκαδικά και να έχει τη σημασία του "εξαλείφω" την αμαρτία. Στο παρόν άρθρο καθίσταται σαφές γιατί η επικρατούσα άποψη δεν μπορεί να ισχύσει εξαιτίας 1) της ανάλυσης των λεξικολογικών δεδομένων, 2) της υιοθέτησης παρανοήσεων αυτών των δεδομένων και 3) της σύγκριση της σχέσης των kuppuru / kippēr με τη γενικά ανάλογη περίπτωση του ακκαδικού salāu ("ραντίζω") και του εβραϊκού sāla ("συγχωρώ").
Jonathan Jacobs, "Willing Obedience with Doubts: Abraham at the Binding of Isaac", 546-559
Μεταξύ των βιβλικών υπομνηματιστών και ερευνητών η αποδεκτή άποψη είναι ότι ο Αβραάμ στην ιστορία της θυσίας του Ισαάκ είναι μία μονοδιάστατη, σχεδόν υπεράνθρωπη μορφή, της οποίας το ενδιαφέρον κατά την πορεία της θυσίας είναι επικεντρωμένο αποκλειστικά στην εκπλήρωση του θεϊκού θελήματος. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη δεν υπάρχει κειμενική απόδειξη κάποιου δισταγμού ή αμφιβολίας στο μυαλό του Αβραάμ και παρουσιάζεται ως αξιέπαινο παράδειγμα, διότι εκπλήρωσε το θέλημα του Θεού χωρίς αμφιβολία ή γογγυσμό. Σε αντίθεση προς αυτήν την κυρίαρχη θέση ο συγγραφέας επιχειρεί να καταδείξει ότι ο βιβλικός αφηγητής χρησιμοποιεί διάφορα φιλολογικά μέσα για να υπαινιχθεί τoυς δισταγμούς που ταλαιπωρούν τον Αβραάμ στο ταξίδι του. Μολονότι δεν ακούγεται ο φόβος του, αυτός μπορεί να ανακαλυφθεί μέσα από μία προσεκτική ανάγνωση του κειμένου που αποκαλύπτει τον εσωτερικό κόσμο του Αβραάμ.
Mary Katherine Y. H. Hom, "`To' or `Against'?:The Interpretation of in 2 Chr 28:20", 560-564
H πρόθεση, η οποία συμβάλλει στην ερμηνεία του 2 Χρον 28, 20 στο σύνολό του, θα πρέπει να κατανοηθεί ως "εναντίον" κι όχι ως "προς". Κατά ανάλογο τρόπο στο στίχο 20 μεταφράζεται καλύτερα με την έννοια της εχθρότητας.
Isaac Kalimi, "Human and Musical Sounds and Their Hearing Elsewhere as a Literary Device in the Biblical Narratives", 565-570
Οι βιβλικοί αφηγητές χρησιμοποιούν τους ήχους των μουσικών οργάνων και / ή τις ανθρώπινες φωνές που υψώνονται ώστε να ακούγονται κάπου ως ένα φιλολογικό εργαλείο και μέσο μεταφοράς του αναγνώστη από ένα μέρος ή μία ομάδα ανθρώπων σε ένα άλλο. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζεται το φιλολογικό αυτό εργαλείο, όπως εμφανίζεται σε μία σειρά αφηγήσεων στην εβραϊκή Βίβλο (δηλ. στην ιστορία του Ιωσήφ, στην αφήγηση για την Κιβωτό, στην αφήγηση για τη διαδοχή στο θρόνο, στις ιστορίες των Χρονικών καθώς επίσης και στο βιβλίο του Έσδρα) και τα αποτελέσματα που επιφέρει.
Anja Klein, "Prophecy Continued: Reflections on Innerbiblical Exegesis in the Book of Ezekiel", 571-581
Η συζήτηση στο παρόν άρθρο ξεκινά από την παρατήρηση ότι το βιβλίο του Ιεζεκιήλ χαρακτηρίζεται από μία καταπληκτική γνώση της προφητικής παράδοσης. Αυτό το φαινόμενο έχει εδώ και πολλά χρόνια εξηγηθεί με την προσωπική γνώση εκ μέρους του προφήτη των λόγων των προηγούμενων προφητών. Ωστόσο ο κύριος στόχος του παρόντος άρθρου είναι να καταστήσει σαφές ότι οι διάφοροι υπαινιγμοί και οι θεματικοί συσχετισμοί πρέπει να κατανοηθούν ως παραδείγματα ενδοβιβλικής εξήγησης.
Για τους σκοπούς της συζήτησης επιλέγονται τρία παραδείγματα από διαφορετικά φιλολογικά στρώματα του βιβλίου, τα οποία συμβάλλουν στην ανάδειξη της βασικής αρχής, δηλ. τα Ιεζ 37, 1-14. Ιεζ 34 και Ιεζ 36, 23bβ -38. Στην πορεία των κειμενικών παρατηρήσεων η συγγραφέας καθιστά σαφές ότι η μορφή και η τεχνική της ενδοβιβλικής εξήγησης είχε μία μεγάλη εξέλιξη μέσα στο πλαίσιο της λογοτεχνικής αύξησης του βιβλίου. Ενώ τα αρχαιότερα κείμενα στηρίχθηκαν σε υπάρχοντα μοτίβα και μεταφορές, οι λογοτεχνικές αναφορές αυξάνουν στα επόμενα φιλολογικά στρώματα. Τέλος, στα νεότερα κείμενα,οι λογοτεχνικές αναφορές σε διαφορετικά κείμενα μέσα και πέρα από το βιβλίο συγκεντρώνονται και συστηματοποιούνται. Αυτή η εξέλιξη μαρτυρεί τις αλλαγές στην κατανόηση της Γραφής η οποία σταδιακά άρχισε να αντιμετωπίζεται ως αυθεντία.
Mark Leuchter, "The Levites in Exile: A Response to L. S. Tiemeyer", 583-590
Κάποιοι ερευνητές υποστήριξηα την παρουσία των Λευιτών μεταξύ των κοινοτήτων των εξορίστων στη Μεσοποταμία κατά τον 6ο αι. π.Χ. Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται ένας αριθμός μεταιχμαλωσιακών κειμένων που προϋποθέτουν την ύπαρξη Λευτιών στη Διασπορά της Ανατολής και επιβεβαιώνουν την πιθανότητα κατά τη νεοβαβυλωνιακή περίοδο πολλοί Λευίτες πραγματικά να αιχμαλωτίστηκαν μαζί με τους κατοίκους του Ιούδα ενώ κάποιοι άλλοι από αυτούς να έμειναν πίσω. Αυτό οδήγησε στην ποικιλία των τελετουργικών και κοινωνικών απόψεων μέσα και μεταξύ των διαφορετικών ιουδαϊκών κοινοτήτων της περσικής περιόδου και των αντίστοιχων θρησκευτικών τους εκπροσώπων.
Didier Luciani, "Une autre intention pour Lv 24 Réponse à Leigh M. Trevaski", 591-600
Η παρούσα μελέτη είναι η απάντηση στην πρόταση του L. M. Trevaskis (VT 59 [2009], σσ. 295-312). Λαμβάνοντας υπόψη το βιβλίο του Λευιτικού στο σύνολό του προτείνεται μία διαφορετική εξήγηση για να δικαιολογηθεί η θέση του κεφαλαίου 24 στην μορφή που έλαβε μέσα στον κανόνα το βιβλίο.
Clinton J. Moyer, "The Beautiful Outsider Replaces the Queen: A “Compound Topos” in Esther 1-2 and Books 5 and 6 of Chariton's Chaereas and Callirhoe", 601-620
Στο παρόν άρθρο παρουσιάζεται ένα εκτενές και σύνθετο λογοτεχνικό μέσο, το οποίο ονομάζεται "σύνθετος τόπος" και το οποίο απαντά τόσο στην Εσθήρ όσο και στο ελληνικό μυθιστόρημα Χαιρέας και Καλιρρόη, όπου μία ξένη εξαιρετικά όμορφη γυναίκα φτάνει στην περσική αυλή και επικρατεί ως η αντίζηλος της βασίλισσα της Περσίας. Από μία θεωρητική οπτική γωνία το ίδιο το μέσο συναπαρτίζεται από μία σειρά θεματικών στοιχείων (τόπως) των οποίων ο προσεκτικός συνδυασμός μέσα σε κάθε κείμενο παράγει ένα σύνθετο αποτέλεσμα που ξεπερνά το απλό άθροισμα των επιμέρους μερών (γι' αυτό και ο χαρακτηρισμός "σύνθετος τόπος"). Από αυτήν την άποψη το μέσο αυτό διέπεται από τις λειτουργικές αρχές ενός τύπου - μίας σκηνής και την προοπτική και πολυπλοκότητα μίας σύνθετης δημιουργίας κι έτσι συνδυάζει το χώρο του προφορικού με εκείνο του γραπτού. Εδώ εξετάζεται αυτός ο σύνθετος τόπος προβάλλοντας τα ιδιαίτερα κύρια στοιχεία που τον συναπαρτίζουν και τη λογοτεχνική δύναμη που επιτυγχάνεται με το συνδυασμό σε κάθε κείμενο αυτών των στοιχείων. Κλείνοντας αυτήν τη μελέτη γίνεται μία συζήτηση της κοινωνικοϊστορικής σημασίας της εμφάνισης αυτού του σύνθετου τόπου σε δύο συγκεκριμένα έργα με ιδιαίτερη αναφορά στη χρήση αυτού του τόπου ως ενός διακριτικού δείκτη της σχέσης μεταξύ της Εσθήρ και της γραμματείας της Ελληνιστικής περιόδου.
David Toshio Tsumura, "Tense and Aspect of Hebrew Verbs in 2 Samuel 7: 8-16 —from the Point of View of Discourse Grammar—", 641-654
Στο δεύτερο προφητικό λόγο του Νάθαν (2 Σαμ 7, 8-16) η αφήγηση καταρχάς γίνεται με τη σειρά των ρηματικών τύπων qtl—wayqtl—wayqtl (στ. 8b-9α), αλλά στο στ. 9β η ροή της αλλάζει, αν δεν σταματά, από τη διαδοχή w-qtl... w-qtl... (βλ. 1 Σαμ 17, 38, 2 Σαμ 12, 16). Οι στίχοι 9β-11α είναι αυτό που ο Longacre αποκαλεί διαδικαστικό λόγο του "πώς γίνεται κάτι" και εξυπηρετεί δομικά ως μία μετάβαση από την αντιμετώπιση του Δαυίδ από τον Γιαχβέ στο παρελθόν στους στ. 8β-9α στη μελλοντική σχέση του με τον Δαυίδ στους στ. 12-16. Έτσι στους στ. 8β-9α μεταδίδεται ένα γεγονός του παρελθόντος και το πώς αυτό έγινε εξηγείται συγκεκριμένα με το "διαδικαστικό" λόγο στους στ. 9β-11α. Ένας τέτοιος αφηγηματικός-διαδικαστικός λόγος με τη διαδοχή των ρηματικών τύπων wayqtl. . . w-qtl μπορεί επίσης να εντοπισθεί στα 1 Σαμ 1, 4. 7, 15-16. 2 Σαμ 13, 18 και Ιώβ 1, 5.
Bradford A. Anderson, "Short Note", 655-658
H διαδοχή στην οικογένεια είναι ένα σύνθετο ζήτημα μέσα στις πατριαρχικές αφηγήσεις. Ένα σταθερό σημείο αναφοράς είναι ο χαρακτηρισμός του πρωτότοκου ως bkwr, ενός τίτλου που ποτέ δεν μεταδίδεται.
Justin J. Evans, "Short Note", 659-661
Η παραλλαγή που απαντά στο 11QPsc παρέχει μία ικανοποιητική λύση σε ένα πρόβλημα κριτικής του κειμένου στον Ψα 18, 2.
Paul M. Shalom, "Short Note", 664-665
Ένα σημασιολογικά ισοδύναμο ενός εβραϊκού ιδιωματισμού από την ακκαδική διάλεκτο προσφέρει μία νέα σημασία στην ξερή πρόρρηση του Σαμψών στο Κρ 16, 16.
William A. Tooman, "Short Note", 666-668
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου