Το νέο τεύχος του SJOT / The current issue of SJOT

Στο τρέχον τεύχος του Scandinavian Journal of the Old Testament 24:1 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Karl W. Weyde, "Magne Saebø as Old Testament scholar", 3-12

Martin Hallaschka, "Zechariah's angels : their role in the night visions and in the redaction history of Zech 1,7-6,8", 13-27

To πρώτο όραμα του Ζαχαρία (Ζαχ 1, 8-17) και η απεικόνιση των αγγελικών όντων παρέχει σημαντικά κριτήρια για τον καθορισμό των αρχαιότερων μορφών του κύκλου των νυκτερινών οραμάτων. Σε ένα πρώτο επίπεδο, το πρώτο νυκτερινό όραμα ήταν ερωταποκρίσεις μεταξύ του προφήτη και ενός ουράνιου όντος (1,8.9α.10.11β). Σε ένα επόμενο στάδιο προστέθηκε ο angelus interpres, εν μέρει απορροφώντας τη λειτουργία του προηγούμενου ουράνιου όντος (1,9β.14), πριν προστεθεί τελικά ο άγγελος του Γιαχβέ (1,11α.12-13). Με βάση το συμπέρασμα ότι η αρχαιότερη εκδοχή του Ζαχ 1, 8-17 δεν ήξερε την παρουσία ενός angelus interpres, αναλύονται και τα υπόλοιπα νυκτερινά οράματα.

Ulrich Berges, "The literary construction of the servant in Isaiah 40-55 : a discussion about individual and collective identities", 28-38

Πριν περίπου 20 χρόνια ο καθηγ. Prof. Magne Saeboslash δημοσίευσε ένα άρθρο για τα 80 χρόνια του Claus Westermann με τον τίτλο: Vom Individuellen zum Kollektiven. Zur Frage einiger innerbiblischen Interpretationen. Πολύ πριν αλλά και μετά τη δημοσίευση το ζήτημα της ατομικής ή συλλογικής ερμηνείας των λεγόμενων ασμάτων του Δούλου του Θεού στα Ησ 40-55 προκαλούν το ενδιαφέρον των μελετητών. Σκοπός του συγγραφέα είναι να παρουσιάσει τις εξελίξεις κατά τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τη μελέτη αυτών των κειμένων και να προσεγγίσει το πρόβλημα από μία νέα οπτική.

Marianne Grohmann, "Biblical and rabbinic ideas of female semen? : an intertextual reading of Lev 12,2", 39-52

Η προσανατολισμένη στον αναγνώστη διακειμενικότητα ανοίγει την προοπτική για την κατανόηση κάτω από νέο φως της ερμηνείας της εβραϊκής Βίβλου μέσα στην Κ.Δ. και μέσα στη ραββινική γραμματεία. Η συγγραφέας συζητά τις πιθανές αναγνώσεις ενός crux interpretum, του Λευιτ 12, 2, μέσα στην Κ.Δ. (Εβρ 11, 11) και στη ραββινική γραμματεία. Καταδεικνύει ότι και οι δύο παραδόσεις παίζουν με την πολλαπλή σημασία και τα πολλά επίπεδα του κειμένου, συνδέοντας μεταξύ τους διαφορετικά συγγενικά κείμενα και δημιουργώντας ένα νέο διακειμενικό δίκτυο.

Jeremiah W. Cataldo, "Whispered utopia : dreams, agendas, and theocratic aspirations in Yehud", 53-70

Για να προσδώσουν μία συλλογική σημασία στη μετακίνηση και στη μετανάστευση που ακολούθησε, οι συγγραφείς των εβραϊκών κειμένων της περσικής περιόδου, όπως για παράδειγμα του Εσδρα-Νεεμία, κατασκευάζουν ένα σχήμα θεοκρατικής ουτοπίας. Για να καταστούν σαφείς οι εκφραζόμενες θεοκρατικές αντιλήψεις της κοινότητας του golah, θα πρέπει να διατυπωθούν μόνο με ουτοπικούς όρους, διότι δεν υπήρξε ποτέ πριν στην ιστορία του Ισραήλ και του Ιούδα μία θεοκρατία. Ακολουθώντας το μοντέλος της Ουτοπίας του Thomas More ο συγγραφέας συγκρίνει τις αντιλήψεις που καταγράφονται στα σχετικά εβραϊκά κείμενα της περσικής περιόδου με επιλεγμένα στοιχεία και επιλεγμένες δομές της ουτοπίας. Δίνει έναν ορισμό εργασίας για την ουτοπία και εξηγεί γιατί θα πρέπει να εντοπισθεί μέσα στους ουτοπικούς όρους. Ενώ οι ομοιότητας μπορεί να είναι διαφωτιστικές, οι διαφορες αποκαλύπτουν διαφορετικές αντιλήψεις για την ουτοπία. Αυτή του More έχει μία περισσότερο κοινωνικοοικονομική βάση ενώ εκείν στα εβραϊκά κείμενα έχει μία συγκεκριμένη θρησκευτική βάση. Και στις δύο περιπτώσεις τα οράματα μίας ουτοπικής κοινωνίας ενισχύονται από τις συνθήκες όπου η σύγκρουση φαίνεται να υπερτερεί της συναίνεσης.
Μία ουτοπία είναι κατ' ουσίαν μία "χώρα του ποτέ", μία ιδανική κοινωνία σε άλο μέρος, όπου κυριαρχεί η δικαιοσύνη, όπου οι άνθρωποι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι, κι από όπου έχουν εκδιωχθεί η θλίψη, ο πόνος και η βία. Οι ουτοπίες, αν και είναι φανταστικές, χαρακτηρίζονται από την πεποίθηση ότι μία τέτοια κοινωνία θα είναι χωρίς προβλήματα. Άλλα χαρακτηριστικά της ουτοπίας είναι ότι ασκούν έντονη κριτική στην υπάρχουσα κοινωνία και παρέχουν προγραμματικές δηλώσεις για ένα εντελώς νέο κράτος (Marius de Geus)

Tal Davidovich, "Emphasizing the daughter of Pharaoh", 71-84

Mία γυναίκα που αναφέρεται ως "η κόρη του Φαραώ" εμφανίζεται 6 φορές στην Π.Δ., πέντε φορές στο 1 Βασ και μία στο 2 Χρον. Εξαιτίας του ότι αναφέρεται αρκετές φορές στην Π.Δ. ως η γυναίκα του βασιλιά Σολομώντα, οι ερμηνευτές οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι η ένωση αυτής της γυναίκας με το Βασιλιά ήταν μεγάλης σημασίας. Αυτοί οι ερμηνευτές ωστόσο αγνόησαν την εξέλιξη όσον αφορά τη θέση της στο παλάτι του Βασιλιά Σολομώντα και την αιτία αυτής της εξέλιξης. Η αλλαγή της θέσης αυτής της γυναίκας στο παλάτι του Βασιλιά Σολομώντος είναι μία από τις ενδείξεις για την αλλαγή όσον αφορά την εξουσία του βασιλείου του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σολομώντος.

Milena Kirova, "Eyes wide open : a case of symbolic reversal in the biblical narrative", 85-98

Το άρθρο στηρίζεται σε μία αγαπητή ιστορία από το Βιβλίο των Αριθμών, η οποία αφηγείται τις περιπέτειες του Αραμαίου προφήτη Βαλαάμ και του γαϊδάρου του. Η ιστορία επιτρέπει στον αναγνώστη να ρίξει μια ματιά στο μηχανισμό της αφήγησης που χαρακτηρίζεται ως συμβολική αντιστροφή. Aναπτύσσεται μέσα από τη διαδοχή εννοουμένων γεγονότων, τα οποία υποσκάπτουν τη σεβαστή ιεραρχία της πατριαρχικής τάξης και προβάλλουν μία μορφή του κόσμου, η οποία πολύ θυμίζει ένα καρναβάλι. Σε αυτήν τη διαδοχή το ζώο φαίνεται να βλέπει καλύτερα από τον άνθρωπο, η ιστορία περιβάλλεται από τη μυθολογία και τη λογική της παράλογης σοφίας. Ο ίδιος ο Βαλαάμ παρουσιάζεται ως ένας μεσάζων με ρόλο που κινείται στα όρια: ξεπερνά τα σύνορα μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, μεταξύ του αγίου και του κοσμικού, και μεταξύ του "οικείου" και του "ξένου". Η βιβλική αφήγηση χρησιμοποιεί τον ίδιο μυθικό χαρακτήρα για να δημιουργήσει ένα δευτερεύοντα μύθο θρησκευτικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Thomas M. Bolin, "Jonah 4,11 and the problem of exegetical anachronism", 99-109

Οι σύγχρονες ερμηνείες του Ιωνά 4, 11 βλέπουν την αναφορά στα ζώα των Νινευιτών ως ένα παράδειγμα της θείας πρόνοιας για όλη τη δημιουργία. Ο συγγραφέας ωστόσο του άρθρου προσεγγίζει αυτήν την αναφορά υπό το φως των αρχαίων θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων. Με αυτόν τον τρόπο καθιστά σαφές ότι ο ρόλος των ζώων των Νινευιτών ήταν θυσιαστικός. Με την προσφορά των ζώων τους οι Νινευίτες καθιστούν σαφές ότι υποκλίνονται στην κυριαρχία του Θεού και απεικονίζουν τον Θεό με όρος της βασιλικής ιδεολογλίας της αρχαίας Εγγύς Ανατολής.

Robert Rezetko, "The spelling of "Damascus" and the linguistic dating of biblical texts", 110-128

Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας συζητά την κριτική που άσκησε ο Avi Hurvitz σε μία θέση του όσον αφορά τα ιδιαίτερα γλωσσολογικά στοιχεία των βιβλίων Σαμουήλ - Βασιλειών. Ως παράδειγμα για να απαντήσει στις θέσεις του Hurvitz παίρνει τον τρόπο γραφής της λ. Δαμασκός.

Philippe Wajdenbaum, "Is the Bible a Platonic book?", 129-142

Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας ασχολείται με την εφαρμογή της δομικής ανάλυσης των μύθων του Claude Leacutevi-Strauss στην εβραϊκή Βίβλο. Συγκρίνοντας τις ιστορίες του Αβραάμ και του Μωυσή με το έπος των Αργοναυτών και συγκρίνοντας την ιδανική πολιτεία στους Νόμους του Πλάτωνα με τους νόμους και την οργάνωση του Ισραήλ, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι τα βιβλία από τη Γένεση έως και τα Βασιλειών γράφηκαν από έναν μόνο συγγραφέα που έζησε κατά την ελληνιστική εποχή.

Robert B. Chisholm, "What went on in Jael's tent? : the collocation "tekasêhû basmîkahû" in Judges 4,18", 143-144