Mordechai Aviam, "The Decorated Stone from the Synagogue of Migdal. A Holistic Interpretation and a Glimpse into the Life of Galilean Jews at the Time of Jesus ", 205-220
Στο κέντρο της συναγωγής του 1ου αι. στα αρχαία Μάγδαλα (Migdal) βρέθηκε ένα διακοσμητικό κομμάτι λίθου. Φέρει διακόσμηση με συμβολικά θέματα και στις τέσσερις πλευρές του καθώς και στην επάνω επιφάνεια και στηρίζεται σε τέσσερα πόδια. Καθώς στην πρόσοψη φέρει παράσταση της επτάφωτης λυχνίας, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι και τα άλλα θέματα του μνημείου δεν είναι απλά διακοσμητικά, αλλά έχουν συμβολικό περιεχόμενο και συμβολίζουν το Ναό της Ιερουσαλήμ. Επίσης διατυπώνει την υπόθεση ότι αυτό το λίθινο μνημείο χρησιμοποιήθηκε ως βάση για την τράπεζα ανάγνωσης της Τορά. Αυτά τα σύμβολα επιβεβαιώνουν τους στενούς δεσμούς μεταξύ Γαλιλαίας και Ιερουσαλήμ και με το Ναό κι ότι υπάρχουν σχέσεις μεταξύ των ιουδαϊκών συμβόλων και του ιουδαϊκού μυστικισμού, όπως αυτός εμφανίζεται στις αρχαίες βιβλικές και εξωβιβλικές ιουδαϊκές πηγές.
Tucker S. Ferda, "The Soldiers’ Inscription and the Angel’s Word. The Significance of “Jesus” in Matthew’s Titulus", 221-231
Στο άρθρο υποστηρίζεται η σχετικά σπάνια προτεινόμενη θέση ότι η προσθήκη από το Ματθαίο της λέξης "Ιησούς" στον τίτλο επάνω στον σταυρό (27, 37) παραπέμπει στα λόγια του αγγέλου προς τον Ιωσήφ: "θα τον ονομάσεις Ιησού, γιατί θα σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους" (1, 21). Αυτή η ανάγνωση έχει προταθεί από τον John Gill, αλλά απουσιάζει εντελώς από τα υπομνήματα στο κατά Ματθαίον και μνημονεύεται εν παρόδω σε ορισμένες εξηγητικές μελέτες. Η δομή του κατά Ματθαίον, στοιχεία της μορφής και του ύφους του, η αφηγηματική μορφή της σκηνής της σταύρωσης κι η προσπάθεια του ευαγγελιστή να συνδέσει το θάνατο του Ιησού με τη συγχώρηση των αμαρτιών, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το όνομα "Ιησούς" στην σταύρωση είναι περισσότερο σημαντικός από ό,τι είχε ως τώρα εκτιμηθεί. Όπως η εκπλήρωση των γραφών στο διαμοιρασμό των ιματίων του Ιησού και στο σαρκασμό των περαστικών, έτσι κι η επιγραφή επάνω στο σταυρό βεβαιώνει με έναν έξυπνο τρόπο ότι ο Ιησούς είναι ο σωτήρας των ανθρώπων.
Kyle R. Hughes,"The Lukan Special Material and the Tradition History of the Pericope Adulterae", 232-251
Για περισσότερο από έναν αιώνα οι ερμηνευτές προβληματίζονται με την παρουσία στοιχείων του ύφους του Λουκά στην περικοπή της μοιχαλίδος (Ιω 7, 53 - 8, 11) αν και η μαρτυρία των χειρογράφων βεβαιώνει σαφώς ότι αυτή η ιστορία δεν ήταν αρχικά μέρος του τρίτου ευαγγελίου. Μία σύγκριση της εκδοχής της περικοπής που διασώζεται στον Παπία και στη Διδασκαλία, όπου η περικοπή συνδέεται με το ιδιαίτερο υλικό του Λουκά, αποκαλύπτει εκπληκτικές ομοιότητες ως προς το ύφος, τη μορφή και το περιεχόμενο. Υπό το φως αυτών των διαπιστώσεων ο συγγραφέας καταλήγει ότι τόσο ο Παπίας όσο κι η Διδασκαλία διασώζουν μία πρώτη μορφή της περικοπής, η οποία ήταν αρχικά μέρος της πηγής L του κατά Λουκάν. Καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα όσον αφορά στην ιστορία παράδοσης της περικοπής και στη φύση της L γενικότερα.
Benjamin A. Edsall, "Paul’s Rhetoric of Knowledge. The ΟΥΚ ΟΙΔΑΤΕ Question in 1 Corinthians 1", 252-271
Η δύναμη του ερωτήματος "ουκ οίδατε" θεωρείται συχνά δεδομένη στη σύγχρονη έρευνα της Α΄ Κορ. Ωστόσο, η ρητορική δύναμη του ερωτήματος συνδέεται στενά με την αξία αυτού στο οποίο αναφέρεται, το οποίο δεν είναι πάντοτε σαφές. Ο συγγραφέας αρχικά εξετάζει τη χρήση του "ουκ οίδατε" στην Α΄ Κορ, σημειώνοντας εκείνες τις ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι ίσως οι Κορίνθιοι δε γνωρίζουν τι ρωτά ο Παύλος. Στη συνέχεια εξετάζει τη χρήση της φράσης στις ελληνικές πηγές από τον 5ο αι. π.Χ. έως και τον 4ο αι. μ.Χ. Καθίσταται σαφές ότι η σχέση μεταξύ του ερωτήματος και της πραγματικής γνώσης του ακροατηρίου δεν είναι πάντοτε η ίδια. Ο ομιλητής μπορεί να χρησιμοποιεί το ερώτημα για να αναφερθεί σε μία πραγματική γνώση ή για να εισάγει στοιχεία στη συζήτηση τα οποία ο συνομιλητής του πραγματικά δεν γνωρίζει. Στο τελευταίο μέρος του άρθρου ο συγγραφέας καταλήγει σε συμπεράσματα όσον αφορά στη χρήση του "ουκ οίδατε" από τον Παύλο στην Α΄ Κορ. Στο άρθρο υποστηρίζεται η σχετικά σπάνια προτεινόμενη θέση ότι η προσθήκη από το Ματθαίο της λέξης "Ιησούς" στον τίτλο επάνω στον σταυρό (27, 37) παραπέμπει στα λόγια του αγγέλου προς τον Ιωσήφ: "θα τον ονομάσεις Ιησού, γιατί θα σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους" (1, 21). Αυτή η ανάγνωση έχει προταθεί από τον John Gill, αλλά απουσιάζει εντελώς από τα υπομνήματα στο κατά Ματθαίον και μνημονεύεται εν παρόδω σε ορισμένες εξηγητικές μελέτες. Η δομή του κατά Ματθαίον, στοιχεία της μορφής και του ύφους του, η αφηγηματική μορφή της σκηνής της σταύρωσης κι η προσπάθεια του ευαγγελιστή να συνδέσει το θάνατο του Ιησού με τη συγχώρηση των αμαρτιών, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το όνομα "Ιησούς" στην σταύρωση είναι περισσότερο σημαντικός από ό,τι είχε ως τώρα εκτιμηθεί. Όπως η εκπλήρωση των γραφών στο διαμοιρασμό των ιματίων του Ιησού και στο σαρκασμό των περαστικών, έτσι κι η επιγραφή επάνω στο σταυρό βεβαιώνει με έναν έξυπνο τρόπο ότι ο Ιησούς είναι ο σωτήρας των ανθρώπων.
Kyle R. Hughes,"The Lukan Special Material and the Tradition History of the Pericope Adulterae", 232-251
Για περισσότερο από έναν αιώνα οι ερμηνευτές προβληματίζονται με την παρουσία στοιχείων του ύφους του Λουκά στην περικοπή της μοιχαλίδος (Ιω 7, 53 - 8, 11) αν και η μαρτυρία των χειρογράφων βεβαιώνει σαφώς ότι αυτή η ιστορία δεν ήταν αρχικά μέρος του τρίτου ευαγγελίου. Μία σύγκριση της εκδοχής της περικοπής που διασώζεται στον Παπία και στη Διδασκαλία, όπου η περικοπή συνδέεται με το ιδιαίτερο υλικό του Λουκά, αποκαλύπτει εκπληκτικές ομοιότητες ως προς το ύφος, τη μορφή και το περιεχόμενο. Υπό το φως αυτών των διαπιστώσεων ο συγγραφέας καταλήγει ότι τόσο ο Παπίας όσο κι η Διδασκαλία διασώζουν μία πρώτη μορφή της περικοπής, η οποία ήταν αρχικά μέρος της πηγής L του κατά Λουκάν. Καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα όσον αφορά στην ιστορία παράδοσης της περικοπής και στη φύση της L γενικότερα.
Benjamin A. Edsall, "Paul’s Rhetoric of Knowledge. The ΟΥΚ ΟΙΔΑΤΕ Question in 1 Corinthians 1", 252-271
Jane Heath, "The Righteous Gentile Interjects (James 2:18-19 and Romans 2:14-15)", 272-295
Το Ιακ 2, 18-19 βρίσκεται στην καρδιά του περίφημου (ή για κάποιους περιβόητου) επιχειρήματος του Ιακώβου για την πίστη και τα έργα, αλλά επιδέχεται πολλών ερμηνειών εξαιτίας δυσκολιών στη στίξη και στην συνοχή της επιχειρηματολογίας της Ιακ. Η συγγραφέας προσεγγίζει την προβληματική περικοπή μέσα στη συνάφεια της διακειμενικής εξάρτησης της Ιακ από τον Παύλο. Υποστηρίζει ότι ο διαφωνών συνομιλητής του Ιακώβου είναι ένας από τους δίκαιους εθνικούς του Παύλου (Ρωμ 2, 14-14) που συλλήβδην κατηγορεί τον Ιάκωβο και τους εξ Ιουδαίων αδελφούς του ως υποκριτές (πρβλ. Ρωμ 2, 17-23). Με έξυπνο τρόπο ο Ιάκωβος δίνει σε αυτόν τον εξ εθνών χριστιανό τη δυνατότητα να ενισχύσει το επιχείρημά του μπροστά σε ένα ακροατήριο, το οποίο είναι ήδη υποψιασμένο για τις διακειμενικές αναφορές στο έργο του Παύλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου