Raquel Gilboa, On Norms and Essence; A Different Light on “Bad” (Genesis 2-8), 5-12
Στο άρθρο εξετάζεται ο γνωστός στίχος Γεν 8, 21, όπου η ανθρώπινη φύση περιγράφεται κατά βάση άνομη ή κακή. Το κεντρικό σημείο είναι η διάκριση μεταξύ του "κακού" (στα αγγλικά evil) και του "φαύλου" - ra και ro’a. Ο συγγραφέας καταλήγει ότι η ορθή μετάφραση του Γεν 8, 21 θα πρέπει να είναι "φαύλος".
Herbert Migsch, "Ex 26,9; Ri 9,45; Jdt 11,15: noch drei modale pseudokonsekutive Satzgefüge in der Vulgata", 13-23
Σε κάθε ένα από τους τρεις στίχους της Vulgata Έξ 26, 9, Κρ 9, 45 και Ιουδείθ 11, 15, υπάρχει μία σύνθετη πρόταση της οποίας η δευτερεύουσα πρόταση αρχίζει - σύμφωνα με την παραδοσιακή ερμηνεία - με το συμπερασματικό σύνδεσμο ita ut ("έτσι ώστε"). Ωστόσο, οι προτάσεις δεν είναι συμπερασματιτές αλλά δυνητικές-επεξηγηματικές σύνθετες προτάσεις ("με το ..."): η εξαρτώμενη πρόταση αρχίζει με το σύνδεσμο ut, ενώ το επίρρημα ita βρίσκεται στην κύρια πρόταση. Ο Ιερώνυμος μετέφρασε ελεύθερα διατυπώνοντας δυνητικές-επεξηγηματικές σύνθετες προτάσεις.
Shlomo Bahar, "'He erected altars to the Baal' (2Kgs 21,3). The absence of iconic objects in cultic sites for 'Other gods' in the Biblical narrative", 25-36
Η αρχαιολογική έρευνα για την αρχαία Εγγύς Ανατολή της πρώτης χιλιετίας π.Χ. κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εθνικές ομάδες απέφευγαν να αναπαριστούν τους θεούς τους ανθρωπομορφικά, κατά τρόπο ανάλογο όπως έκαναν και οι πιστοί του Γιαχβέ. Αυτή η στάση δεν ήταν αποτέλεσμα ενός μονοθεϊσμού και μίας αφηρημένης αντίληψης για τη θεότητα. Οι βιβλικές μαρτυρίες για την απουσία ειδώλων στη λατρεία του Βαάλ ταιριάζουν με τις αρχαιολογικές πληροφορίες και είναι τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση ιστορικά αξιόπιστες.
David Morgan, "Land and Temple as Structural and Thematic Marks of Coherence for the Hebrew Edition of the Book of the Twelve", 37-55
Όλο και συχνότερα στα τελευταία χρόνια οι ερμηνευτές θέτουν το ερώτημα εάν θα έπρεπε το Βιβλίο των Δώδεκα (Δωδεκαπρόφητον) να διαβαστεί ως τέτοιο - ως δηλαδή ένα βιβλίο. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι Δώδεκα μπορούν να διαβαστούν ως μία "ενότητα" (με βάση την μαρτυρία των αρχαίων χειρογράφων) και ως μία "συνοχή" (με βάση το σημερινό σώμα των προφητικών κειμένων) με τη βοήθεια ενός προγράμματος ανάγνωσης που αναδεικνύει τα Leitmotifs της "γης" και του "ναού". Από τον Ωσηέ μέχρι τον Μαλαχία, η εβραϊκή έκδοση των Δώδεκα είναι ένα κείμενο που συζητά την ανέγερση του Ναού για τον περσικό Yehud.
Wolfram Herrmann, "Die mystische Komponente in der alttestamentlichen Religion", 57-85
Σκοπός του συγγραφέα είναι να αποδείξει ότι η Π.Δ. διασώζει μαρτυρίες για το μυστικιστικό στοιχείο ως τμήμα της Ισραηλιτικής πίστης. Αυτό διακρίνεται στον τρόπο που παρουσιάζεται η αγάπη και τα άλλα δυνατά αγαπητικά αισθήματα προς τον Θεό. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί εδώ τον όρο "μυστικιστικός" επειδή δεν υπάρχει ένας γενικά αυθεντικός ορισμός του όρου και ο Ισραήλ είχε έναν δικό του μυστικισμό.
Stefan Bojowald, "Ein Beispiel für ein semitisches Hithpael im Ägyptischen?", 87-89
Στο παρόν άρθρο γίνεται η πρώτη επιστημονική ανάλυψη της λ. "itrcg" στον pBoulaq 6, recto IX, 8. Σκοπός του συγγραφέα είναι να καταδείξει ότι η λέξη μπορεί να ερμηνευθεί ως μορφή της σημιτικής Hithpael.
Stefan Schreiber, "Am Rande des Krieges. Gewalt und Gewaltverzicht bei Jesus von Nazaret", 91-112
Στο άρθρο εξετάζεται η στάση του Ιησού από τη Ναζαρέτ απέναντι στον πόλεμο και στη βία σε σχέση προς τις σύγχρονες προς αυτόν πολιτικές καταστάσεις. Λαμβάνονται επίσης υπόψη οι μεσσιανικές αντιλήψεις των Ιουδαίων και τα επαναστατικά κινήματά τους. Θα πρέπει να θεωρηθεί απίθανη η μεσσιανική εμφάνιση του Ιησού, προτού συζητηθύν οι διάφορες δηλώσεις του για τον πόλεμο. Λαμβάνοντας τις πράξεις βίας στους εξορκισμούς του Ιησού οδηγούμαστε στην ένταξη του ζητήματος της βίας μέσα στη συνάφεια της εξαγγελίας εκ μέρους του Ιησού της εσχατολογικής βασιλείας του Θεού, η οποία ήδη άρχισε. Όπως προκύπτει από την σκιγράφηση των πολιτικών θέσεών του, ο Ιησούς δεν ήταν παρά τη μη βίαιη στάση του "α-πολιτικός".
Peter-Ben Smit, "Zur Ein καί, epexegeticum mit Folgen. Eine Notiz zu Matthäus 12,30", 113-118
Η σχέση μεταξύ των δύο μερών του Μτ 12, 30, τα οποία συνδέονται με το καί, προκαλεί εξηγητικές δυσκολίες. Στο σύντομο αυτό άρθρο ο συγγραφέας προτείνει να διαβαστεί το και ως και epexegeticum. Με αυτόν τον τρόπο τα δύο μέρη του στίχου μπορούν να θεωρηθούν στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους: η σύναξη με τον Ιησού φαίνεται να είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο πραγματοποιείται το να είναι κανείς μαζί με τον Ιησού.
Anthony Alcock, "Notes on the Coptic Translations of the Construction έν τῷ + Infinitive in Luke", 119-123
Το σύντομο αυτό άρθρο έχει ως θέμα του τη γραμματική δομή που απαντά στο ευαγγέλιο του Λουκά περισσότερο από ό,τι σε κάθε άλλο ευαγγέλιο: την πρόθ. ἐν ακολουθούμενη από ουσιαστικοποιημένο απαρέμφατο. Οι δύο βασικές διάλεκτοι της κοπτικής (σαχιδικά και βοχαϊρικά) έχουν μια παρόμοια δομή, η οποία όμως δεν χρησιμοποιείται πάντοτε για να αποδώσει την ελληνική έκφραση. Ο συγγρ. συζητά τις παρόμοιες διατυπώσεις σε αρχαιότερες φάσεις της αιγυπτιακής και στη συνέχεια παρουσιάζει και σχολιάζει το κείμενο των σαχιδικών και βοχαϊρικών μεταφράσεων των σχετικών περικοπών του Λουκά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου