Henk Jan de Jonge, "The Chronology of the Ascension Stories in Luke and Acts", 151-171
Τόσο στο ευαγγέλιό του όσο και στις Πράξεις ο Λουκάς τοποθετεί την ανάληψη στο τέλος της μέρας της ανάστασης του Ιησού. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά όσον αφορά στη χρονολόγηση της ανάληψης μεταξύ των δύο βιβλίων. Οι σαράντα μέρες που αναφέρονται στο Πραξ 1, 3 ουσιαστικά αντιμετωπίζονται από τον Λουκά ως οι μέρες μετά την ανάληψη κι όχι πριν από αυτήν κι επομένως δεν ορίζουν τη χρονική στιγμή που έλαβε χώρα η ανάληψη. Συνδέονται με τις εμφανίσεις του Ιησού μετά το Πάσχα και μετά την ανάληψη. Ο συγγραφέας επομένως συμπεραίνει ότι το γεγονός της ανάληψης προηγείται των 40 ημερών που ο Ιησούς εμφανίζεται στους μαθητές του.
Robert E. Moses, "Physical and/or Spiritual Exclusion? Ecclesial Discipline in 1 Corinthians 5 ", 172-191
Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα τι μπορεί να σημαίνει όταν ο Παύλος ζητά να παραδοθεί ο αιμομίκτης της Κορίνθου στον σατανά. Την φυσική εκδίωξή του από την κοινότητα ή κάτι άλλο; Υποστηρίζει ότι η φύση του παραπτώματος αυτού του άνδρα απαιτούσε μία αυστηρότερη τιμωρία από μία απλή εκδίωξη. Στηριζόμενος στο βιβλίο του Ιώβ διατυπώνει την υπόθεση ότι σε αυτήν την περίπτωση πρόκειται για μία πνευματική τιμωρία, όπου αφαιρείται η πνευματική προστασία από τον αιμομίκτη, ενώ αυτός παραμένει στο σώμα του Χριστού και ταυτόχρονα είναι εκτεθειμένος στις επιθέσεις του Σατανά. Η ελπίδα του Παύλου είναι τα παθήματα αυτού του ανθρώπου από τον Σατανά θα τον οδηγήσουν στη μετάνοια και στη σωτηρία.
Christine Gerber, "Die alte Braut und Christi Leib. Zum ekklesiologischen Entwurf des Epheserbriefs", 192-221
H γενικά αποδεκτή άποψη στην εξήγηση της προς Εφεσίους επιστολής είναι ότι το κύριο θέμα της είναι η "εκκλησία". Προχωρώντας πέρα από τις πρωτοπαύλειες επιστολές η προς Εφεσίους κατανοεί την εκκλησία όχι σε τοπικό επίπεδο αλλά στην οικουμενική της διάσταση. Παραμένει ωστόσο ανοικτό θέμα προς συζήτηση, εάν η εκκλησιολογία είναι το κέντρο της επιστολής, μέσα στην οποία εμπερικλείεται κι η χριστολογία κι εάν η Εκκλησία εδώ αποκτά σωτηριολογικές ιδιότητες. Η συγγραφέας επανεξετάζει τον όρο "εκκλησία" καθώς και τις μεταφορές που χρησιμοποιούνται για αυτήν μέσα στην επιστολή. Από αυτήν την εξέταση προκύπτει ότι στην Εφεσίους η εκκλησιολογία διαδραματίζει κάποιο ρόλο, αλλά δεν υπάρχει ακόμη η ιδέα της Εκκλησίας ως μίας υπερβατικής έννοιας. Οι μεταφορές επίσης που χρησιμοποιούνται δε φαίνεται να προϋποθέτουν μία αναπτυγμένη ιδέα για την Εκκλησία ως το "χώρο της σωτηρίας". Αντίθετα η σωτηριολογία κι η χριστολογία παραμένουν ακόμη στενά συνδεδεμένες με την Χριστολογία. Επομένως, η προς Εφεσίους αναπτύσσει την ιδέα της ενότητας και της κοινωνίας των πιστών όχι σε σχέση με την εκκλησιολογία αλλά ως περιεχόμενο της παραίνεσης της επιστολής που σκοπό έχει να συνδέσει μεταξύ τους χριστιανούς με διαφορετικές προϋποθέσεις και πεποιθήσεις.
Jonathan Bourgel, "Jacques le Juste, un Oblias parmi d'autres", 222-246
Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του ο Ευσέβιος παραθέτει ένα απόσπασμα από τα χαμένα απομνημονεύματα του Ηγησίππου, όπου γίνεται λόγος για το μαρτύριο του Ιακώβου του Δικαίου. Σύμφωνα με αυτό ο Ιάκωβος ονομάζεται ᾽Ωβλίας. Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας εξετάζει αυτόν το δυσνόητο όρο και να τον συνδέσει με τον χώρο που γεννήθηκε η παράδοση που παραθέτει εδώ ο Ηγίσιππος. Καταλήγει ότι ο όρος ήταν εξαιρετικά αγαπητός στην ιουδαϊκή γραμματεία μετά την καταστροφή του δεύτερου Ναού.
Ismo Dunderberg, "Moral Progress in Early Christian Stories of the Soul", 247-267
Στην Εκκλησιαστική Ιστορία του ο Ευσέβιος παραθέτει ένα απόσπασμα από τα χαμένα απομνημονεύματα του Ηγησίππου, όπου γίνεται λόγος για το μαρτύριο του Ιακώβου του Δικαίου. Σύμφωνα με αυτό ο Ιάκωβος ονομάζεται ᾽Ωβλίας. Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας εξετάζει αυτόν το δυσνόητο όρο και να τον συνδέσει με τον χώρο που γεννήθηκε η παράδοση που παραθέτει εδώ ο Ηγίσιππος. Καταλήγει ότι ο όρος ήταν εξαιρετικά αγαπητός στην ιουδαϊκή γραμματεία μετά την καταστροφή του δεύτερου Ναού.
Ismo Dunderberg, "Moral Progress in Early Christian Stories of the Soul", 247-267
Η μελέτη εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο περιγράφεται σε διάφορα κείμενα του Nag Hammadi η παρούσα κατάσταση της ψυχής κι η επιστροφή της στην ουράνια σφαίρα. Η κατάσταση της ψυχής καταλαμβάνει κεντρική θέση σε δύο τύπους ιστοριών: (α) στους μύθους της δημιουργίας, όπου η προέλευση της ψυχής συνδέεται με έναν κατώτερο δημιουργό θεό και (β) σε απλές ιστορίες για την ψυχή χωρίς καμιά αναφορά στη δημιουργία. Τα κύρια έργα αυτού του δεύτερου τύπου είναι η Εξήγησις περί Ψυχής (NHC II, 6) κι ο Αυθεντικός Λόγος (NHC VI, 3). Επιπλέον τρεις μύθοι περί της δημιουργίας θα πρέπει να ληφθούν εδώ υπόψη: το μυστικό βιβλίο του Ιωάννη, η Φύση των Αρχόντων και το Περί αρχών του κόσμου. Η ταλαιπωρία της ψυχής εξαιτίας των συναισθημάτων της συνδέεται με μία μακρά φιλοσοφική παράδοση που έχει τις απαρχές της στους διαλόγους του Πλάτωνα. Σε αυτήν τη συνάφεια η πάλη της ψυχής ενάντια στους δαίμονες παρουσιάζεται κυρίως ως μάχη ενάντια στα συναισθήματα. Ένα νέο στοιχείο σε αυτές τις ιστορίες είναι η έμφαση στη μετάνοια που οδηγεί στη μεταμόρφωση της ψυχής. Μολονότι εδώ χρησιμοποιούνται ερωτικές εικόνες για να περιγραφεί τόσο το μυθικό παρελθόν όσο και η παρούσα κατάσταση της ψυχής, ωστόσο, από την ανάλυση προκύπτει ότι το ερωτικό πάθος δεν είναι το μόνο ηθικό ζήτημα που απασχολεί αυτά τα κείμενα. Κάποια κείμενα εστιάζουν περισσότερο την προσοχή τους στην οινοποσία, στην πολυτέλεια, στην όμορφη εμφάνιση, στην περηφάνια και στην αλαζονεία παρά στον παράνομο έρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου