Markus Lau, "Geweißte Grabmäler. Motivkritische Anmerkungen zu Mt 23.27–28", 463-480
Στην ερμηνεία του κατά Ματθαίον ευαγγελίου δεν έχει ακόμη δοθεί μία ικανοποιητική εξήγηση όσον αφορά στο έκτο ουαί (Μτ 23, 27-28). Λαμβάνοντας υπόψη την καθημερινή ζωή των Ιουδαίων, η θετικά φορτισμένη εικόνα των ασπρισμένων τάφων φαίνεται να μη μπορεί να αιτιολογηθεί. Μάλλον το άσπρο είναι ένα χρώμα προειδοποίησης σε σχέση με τους τάφους και δηλώνει και προειδοποιεί ότι είναι ακάθαρτοι. Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου αντίθετα προς αυτήν την άποψη υπογραμμίζει την ύπαρξη ασπρισμένων τάφων που θεωρούνταν όμορφοι στον Ιουδαϊσμό του 1ου αι.: οι τάφοι των πατριαρχών στην Χεβρώνα και ο τάφος του βασιλιά Δαυίδ στην Ιερουσαλήμ, τους οποίους εξωράισε ο Ηρώδης ο Μέγας. Υπό το φως αυτών των παραλλήλων το ουαί στο Μτ 23, 27-28 αποκτά ιστορική συνάφεια και ίσως συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση της γνώμης που έχει ο Ματθαίος για τον Ηρώδη.
Matthias Adrian, "Der Blick durch die enge Tür: Lk 13.22–30 im architekturgeschichtlichen Kontext der städtischen domu", 481-502
Η εικόνα της στενής πύλης στο κατά Λουκάν θα πρέπει να αναγνωσθεί μέσα στη συνάφεια ενός συμποσίου σε μία ρωμαϊκή οικία. Η ανάπτυξη του υλικού από την Q συνδέεται με τις σχέσεις πάτρωνα-πελάτη και τις αρχιτεκτονικές και πολιτισμικές παραμέτρους αυτής της σχέσης (salutatio, cena). Με την εξαγγελία των εσχάτων η περικοπή προειδοποιεί τους κυρίους των οίκων στην κοινότητα ότι πρέπει να ανοίξουν τα σπίτιά τους για να δεχθούν τους περιοδεύοντες προφήτες και να υπακούσουν έτσι στη διδασκαλία του Ιησού.
Jonathan Bourgel, "Les récits synoptiques de la Passion préservent-ils une couche narrative composée à la veille de la Grande Révolte Juive?", 503-521
O συγγραφέας του παρόντος άρθρου υποστηρίζει ότι οι συνοπτικές αφηγήσεις του Πάθους περιέχουν ένα στρώμα το οποίο συντάχθηκε στην Ιουδαία τις παραμονές της Ιουδαϊκής επανάστασης. Αυτή η πρόταση μπορεί να παρέχει λύση σε διάφορα ζητήματα, όπως της ταυτότητας εκείνων που συνέλαβαν τον Ιησού, της δίκης του από το Sanhedrin και της απελευθέρωσης του Βαραββά. Υπάρχουν λόγοι που επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας / οι συγγραφείς αυτού του στρώματος της αφήγησης προσπάθησαν να τονίσουν την ενοχή των αρχιερέων για τον θάνατο του Ιησού σε μια εποχή που τα μέλη του αρχιερατείου ήταν μισητά από τους Ιουδαίους.
George H. van Kooten, "Ἐκκλησία τοῦ θεοῦ: The ‘Church of God’ and the Civic Assemblies (ἐκκλησίαι) of the Greek Cities in the Roman Empire: A Response to Paul Trebilco and Richard A. Horsley", 522-548
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας του εξετάζει το πρόσφατο επιχείρημα του Paul Trebilco σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο παρόν περιοδικό ότι ο όρος ἐκκλησία έχει το υπόβαθρό του στη μετάφραση των Ο΄. O van Kooten υποστηρίζει ότι η ελληνορωμαϊκή σημασία της λέξης ως "σύναξη των πολιτών" ήταν αποφασιστικής σημασίας για να υιοθετηθεί τελικά ο όρος από τον Παύλο κι ότι ο Παύλος επιθυμούσε να παρουσιάσει τις κοινότητές του ως εναλλακτικές μορφές οργάνωσης παράλληλες προς τις συνελεύσεις της πόλης. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο van Kooten ασκεί κριτική στη θέση του Richard Horsley ότι αυτή η θέση του Παύλου είναι κριτική προς το υπάρχον πολιτειακό σύστημα. Η αντιπαράθεση εκ μέρους του Παύλου των δύο τύπων "ἐκκλησίας" είναι μία έκφραση της άποψής του για τα δύο είδη πολιτεύματος, μία διάκριση, η οποία έχει τις βάσεις της στη στωική διδασκαλία για τη διπλή πολιτεία. Παρουσιάζοντας τον όρο ἐκκλησία στην ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο ο van Kooten καταδεικνύει ότι ο τρόπος που λειτουργεί η χριστιανική εκκλησία σε πολλά σημεία αντικατοπτρίζει τον τρόπο λειτουργίας των συνελεύσεων της πόλης.
Alexander N. Kirk, "Building with the Corinthians: Human Persons as the Building Materials of 1 Corinthians 3.12 and the ‘Work’ of 3.13-15", 549-570
Σύμφωνα με την κοινά αποδεκτή ερμηνεία του Α΄ Κορ 3, 12-15 τα οικοδομικά υλικά στο 3, 12 και το "έργο" στο 3, 13-15 αφορούν στη δραστηριότητα των οικοδόμων και κατανοούνται ως το κήρυγμα, η διδασκαλία ή ο ευαγγελισμός. Αυτή η ερμηνεία οδηγεί σε σοβαρά θεολογικά προβλήματα στο 3, 15. Μία εναλλακτική ανάγνωση, την οποία πρότεινε ο Adolf Schlatter κι η οποία όμως δεν λήφθηκε ποτέ υπόψη, θεωρεί τα οικοδομικά υλικά και το "έργο" ως ανθρώπους. Ο Kirk υιοθετεί την ερμηνεία του Schlatter και την στηρίζει με επιχειρήματα από τη συνάφεια, τη γλωσσολογία, τη θεολογία και την πατερική γραμματεία. Επιπλέον συζητά τέσσερις πιθανές αντιρρήσεις σε αυτήν την ανάγνωση.
Michael Bachmann, "Identität bei Paulus: Beobachtungen am Galaterbrief", 571-597
Στη συζήτηση του ζητήματος της "ταυτότητας" στα κείμενα του Παύλου, το ερώτημα εάν ο απόστολος έχει μία συγκεκριμένη αντίληψη για την ιστορία της σωτηρίας δεν έχει απαντηθεί. Οι σημαντικότερες πλευρές του θέματος της "ταυτότητας" απαντούν στην προς Γαλάτας: δηλ. η προσωπική, η κοινωνική, η διανοητική και αυτή που αφορά στα ήθη και στα έθιμα. Στο 1, 6 -2, 14 ο Παύλος συζητά την μεταστροφή του. Στο 2, 15-21 το θέμα είναι οι Ιουδαιοχριστιανοί και στο 3, 1 -6, 17 οι εξ εθνών χριστιανοί. Σίγουρα ο Νόμος σχετικοποιείται (βλ. 2, 14β). Η εντολή της περιτομής δεν πρέπει να έχει ισχύ στους εξ εθνών χριστιανούς (5, 2-6), επειδή η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται με τα έργα του Νόμου. Σύμφωνα με τον Παύλο, όταν κανείς ενωθεί με τον Χριστό (πρβλ. 2, 10. 3, 18.15. 4, 7: οὐκέτι), θα πρέπει να αποφύγει τον κίνδυνο να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση (πρβλ. 2, 18. 4, 9β. 5, 1: πάλιν). Επιπλέον, ο απόστολος περιμένει από τους παραλήπτες, κι αυτό προκαλεί έκπληξη, ένα ήθος κι ένα τρόπο ζωής που να συμφωνεί με τον Νόμο (βλ. 5, 14. 23β. 6, 2). Κι ο "Ισραήλ του Θεού" (πρβλ. κυρίως Ψα 127 [128], 6. 4QMMT C31–32; PapMur 42.7) χαιρετίζεται μάλιστα με τον χαιρετισμό της ειρήνης στο 6, 16. Αυτή η ανάγνωση της επιστολής μάλλον έρχεται σε αντίθεση με πολλές εξηγητικές προσδοκίες (εξαιτίας κυρίως της σαφώς μη ιουδαϊκής ταυτότητας των Χριστιανών μέσα στους αιώνες).
Η εικόνα της στενής πύλης στο κατά Λουκάν θα πρέπει να αναγνωσθεί μέσα στη συνάφεια ενός συμποσίου σε μία ρωμαϊκή οικία. Η ανάπτυξη του υλικού από την Q συνδέεται με τις σχέσεις πάτρωνα-πελάτη και τις αρχιτεκτονικές και πολιτισμικές παραμέτρους αυτής της σχέσης (salutatio, cena). Με την εξαγγελία των εσχάτων η περικοπή προειδοποιεί τους κυρίους των οίκων στην κοινότητα ότι πρέπει να ανοίξουν τα σπίτιά τους για να δεχθούν τους περιοδεύοντες προφήτες και να υπακούσουν έτσι στη διδασκαλία του Ιησού.
Jonathan Bourgel, "Les récits synoptiques de la Passion préservent-ils une couche narrative composée à la veille de la Grande Révolte Juive?", 503-521
O συγγραφέας του παρόντος άρθρου υποστηρίζει ότι οι συνοπτικές αφηγήσεις του Πάθους περιέχουν ένα στρώμα το οποίο συντάχθηκε στην Ιουδαία τις παραμονές της Ιουδαϊκής επανάστασης. Αυτή η πρόταση μπορεί να παρέχει λύση σε διάφορα ζητήματα, όπως της ταυτότητας εκείνων που συνέλαβαν τον Ιησού, της δίκης του από το Sanhedrin και της απελευθέρωσης του Βαραββά. Υπάρχουν λόγοι που επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας / οι συγγραφείς αυτού του στρώματος της αφήγησης προσπάθησαν να τονίσουν την ενοχή των αρχιερέων για τον θάνατο του Ιησού σε μια εποχή που τα μέλη του αρχιερατείου ήταν μισητά από τους Ιουδαίους.
George H. van Kooten, "Ἐκκλησία τοῦ θεοῦ: The ‘Church of God’ and the Civic Assemblies (ἐκκλησίαι) of the Greek Cities in the Roman Empire: A Response to Paul Trebilco and Richard A. Horsley", 522-548
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας του εξετάζει το πρόσφατο επιχείρημα του Paul Trebilco σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο παρόν περιοδικό ότι ο όρος ἐκκλησία έχει το υπόβαθρό του στη μετάφραση των Ο΄. O van Kooten υποστηρίζει ότι η ελληνορωμαϊκή σημασία της λέξης ως "σύναξη των πολιτών" ήταν αποφασιστικής σημασίας για να υιοθετηθεί τελικά ο όρος από τον Παύλο κι ότι ο Παύλος επιθυμούσε να παρουσιάσει τις κοινότητές του ως εναλλακτικές μορφές οργάνωσης παράλληλες προς τις συνελεύσεις της πόλης. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ο van Kooten ασκεί κριτική στη θέση του Richard Horsley ότι αυτή η θέση του Παύλου είναι κριτική προς το υπάρχον πολιτειακό σύστημα. Η αντιπαράθεση εκ μέρους του Παύλου των δύο τύπων "ἐκκλησίας" είναι μία έκφραση της άποψής του για τα δύο είδη πολιτεύματος, μία διάκριση, η οποία έχει τις βάσεις της στη στωική διδασκαλία για τη διπλή πολιτεία. Παρουσιάζοντας τον όρο ἐκκλησία στην ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο ο van Kooten καταδεικνύει ότι ο τρόπος που λειτουργεί η χριστιανική εκκλησία σε πολλά σημεία αντικατοπτρίζει τον τρόπο λειτουργίας των συνελεύσεων της πόλης.
Alexander N. Kirk, "Building with the Corinthians: Human Persons as the Building Materials of 1 Corinthians 3.12 and the ‘Work’ of 3.13-15", 549-570
Σύμφωνα με την κοινά αποδεκτή ερμηνεία του Α΄ Κορ 3, 12-15 τα οικοδομικά υλικά στο 3, 12 και το "έργο" στο 3, 13-15 αφορούν στη δραστηριότητα των οικοδόμων και κατανοούνται ως το κήρυγμα, η διδασκαλία ή ο ευαγγελισμός. Αυτή η ερμηνεία οδηγεί σε σοβαρά θεολογικά προβλήματα στο 3, 15. Μία εναλλακτική ανάγνωση, την οποία πρότεινε ο Adolf Schlatter κι η οποία όμως δεν λήφθηκε ποτέ υπόψη, θεωρεί τα οικοδομικά υλικά και το "έργο" ως ανθρώπους. Ο Kirk υιοθετεί την ερμηνεία του Schlatter και την στηρίζει με επιχειρήματα από τη συνάφεια, τη γλωσσολογία, τη θεολογία και την πατερική γραμματεία. Επιπλέον συζητά τέσσερις πιθανές αντιρρήσεις σε αυτήν την ανάγνωση.
Michael Bachmann, "Identität bei Paulus: Beobachtungen am Galaterbrief", 571-597
Στη συζήτηση του ζητήματος της "ταυτότητας" στα κείμενα του Παύλου, το ερώτημα εάν ο απόστολος έχει μία συγκεκριμένη αντίληψη για την ιστορία της σωτηρίας δεν έχει απαντηθεί. Οι σημαντικότερες πλευρές του θέματος της "ταυτότητας" απαντούν στην προς Γαλάτας: δηλ. η προσωπική, η κοινωνική, η διανοητική και αυτή που αφορά στα ήθη και στα έθιμα. Στο 1, 6 -2, 14 ο Παύλος συζητά την μεταστροφή του. Στο 2, 15-21 το θέμα είναι οι Ιουδαιοχριστιανοί και στο 3, 1 -6, 17 οι εξ εθνών χριστιανοί. Σίγουρα ο Νόμος σχετικοποιείται (βλ. 2, 14β). Η εντολή της περιτομής δεν πρέπει να έχει ισχύ στους εξ εθνών χριστιανούς (5, 2-6), επειδή η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται με τα έργα του Νόμου. Σύμφωνα με τον Παύλο, όταν κανείς ενωθεί με τον Χριστό (πρβλ. 2, 10. 3, 18.15. 4, 7: οὐκέτι), θα πρέπει να αποφύγει τον κίνδυνο να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση (πρβλ. 2, 18. 4, 9β. 5, 1: πάλιν). Επιπλέον, ο απόστολος περιμένει από τους παραλήπτες, κι αυτό προκαλεί έκπληξη, ένα ήθος κι ένα τρόπο ζωής που να συμφωνεί με τον Νόμο (βλ. 5, 14. 23β. 6, 2). Κι ο "Ισραήλ του Θεού" (πρβλ. κυρίως Ψα 127 [128], 6. 4QMMT C31–32; PapMur 42.7) χαιρετίζεται μάλιστα με τον χαιρετισμό της ειρήνης στο 6, 16. Αυτή η ανάγνωση της επιστολής μάλλον έρχεται σε αντίθεση με πολλές εξηγητικές προσδοκίες (εξαιτίας κυρίως της σαφώς μη ιουδαϊκής ταυτότητας των Χριστιανών μέσα στους αιώνες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου