Άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος στο τρέχον τεύχος του JThS / Articles of biblical interest in the current issue of JThS

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Journal of Theological Studies 63:2 (2012) δημοσιεύονται μεταξύ των άλλων και τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:

Max Rogland, "‘Moses Used to Take a Tent’? Reconsidering the Function and Significance of the Verb Forms in Exodus 33:7–11", 449-466
To κείμενο Έξ 33, 7-11 γενικά θεωρείται ότι περιγράφει την επαναλαμβανόμενη συνήθεια του Μωυσή να στήνει την Σκηνή του Μαρτυρίου έξω από το στρατόπεδο των Ισραηλιτών. Μια τέτοια όμως ερμηνεία προκαλεί μια σειρά από εξηγητικά, φιλολογικά και ιστορικά προβλήματα που απασχόλησαν και απασχολούν τους ερμηνευτές. Ενώ στη σύγχρονη ερμηνεία δίνονται ερμηνείες στη βάση της ιστορίας των πηγών ή της ιστορίας της σύνταξης, δεν έχει δοθεί μια ικανοποιητική απάντηση για την τοποθέτηση αυτής της περικοπής μέσα στην περικοπή για το χρυσό μόσχο. Ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου προτείνει μια διαφορετική ανάγνωση της περικοπής. Αντί να θεωρηθεί ως μία αφήγηση που περιγράφει τη συνήθεια του Μωυσή να στήνει την σκηνή έξω από την παρεμβολή, θα πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι μια αφήγηση που τον παρουσιάζει να αλλάζει την τοποθεσία της Σκηνής. Ο συγγραφέας παρουσιάζει στη συνέχεια μια σειρά γραμματικών, φιλολογικών και εξηγητικών στοιχείων που δικαιολογούν μια τέτοια ερμηνεία.

C. A. Strine, "The Role of Repentance in the Book of Ezekiel: A Second Chance for the Second Generation", 467-491 

Το βιβλίο του Ιεζεκιήλ γενικά θεωρείται απόλυτα θεοκεντρικό. Μολονότι αυτή είναι μία χρήσιμη ιδέα, στην περίπτωση της ανθρώπινης μετάνοιας ορισμένοι ερμηνευτές έχουν οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα καταλήγοντας σε μια απόλυτη θεοκεντρικότητα η οποία δεν αφήνει χώρο για τον ανθρώπινο παράγοντα. Μία ανάγνωση των Ιεζ 14, 18, 33 και 20 σε συνδυασμό με τα κείμενα που κάνουν λόγο για "μια νέα καρδιά και μια νέα ψυχή" (Ιεζ 11, 14-21. 18, 30-32. 36, 23β-38), η οποία λαμβάνει υπόψη τις έμμεσες αναφορές στην παράδοση της Εξόδου και και την κεντρική θέση που καταλαμβάνει σε αυτήν η γη, καθιστά σαφές ότι η ανθρώπινη μετάνοια διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στον καθορισμό του μέλλοντος της κοινότητας του Γιαχβέ. Αυτή η μελλοντική κοινότητα σαφώς παραλληλίζεται με τη δεύτερη γενιά της Εξόδου, μία  άλλη κοινότητα, που υπέστη την θεία δίκη στην έρημο για να μπορέσει να κατοικήσει τη γη που της υποσχέθηκε ο Γιαχβέ. Η δεύτερη έξοδος του Ιεζεκιήλ στηρίζεται σε αυτήν την εικόνα του Γιαχβέ και εξαρτάται απόλυτα από την θεϊκή εκλογή. Ο Ιεζεκιήλ ωστόσο θεωρεί ότι αυτή η έξοδος θα πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τη διαδικασία της ανθρώπινης μετάνοιας. Η ανθρώπινη συμμετοχή, η οποία εκδηλώνεται με την πίστη στον Γιαχβέ παρά τις διάφορες δοκιμασίες, είναι το μέσο διά του οποίου επιτυγχάνεται ο δοξασμός του Γιαχβέ.  

Benjamin Schliesser, "‘Abraham Did not “Doubt” in Unbelief’ (rom. 4:20): Faith, Doubt, and Dispute in Paul’s Letter to the Romans", 492-522 

Ο συγγραφέας παρέχει μία θεολογική-εξηγητική ανάλυση του Ρωμ 4, 29: "δεν αμφιταλαντεύτηκε (διακρίνεσθαι) ως προς την εκπλήρωση της επαγγελίας του Θεού, αλλ’ αντίθετα, η πίστη του δυνάμωσε και δόξασε το Θεό". Η ερμηνεία, που προτείνει, θέτει υπό συζήτηση τη συνηθισμένη άποψη ότι στη στάση του Αβραάμ θα πρέπει να εφαρμοσθούν οι γενικές αντιλήψεις για την αμφιβολία. Όταν ο Παύλος χρησιμοποιεί τη λ. "διακρίνεσθαι" σε αυτήν τη συνάφεια, δεν θέλει να πει πως ο Αβραάμ ήταν απαλλαγμένος από κάθε αμφιβολία κι, αβεβαιότητα. Μάλλον ο Παύλος είχε κατά νου ότι ο Αβραάμ δεν έφερε αντίρρηση στο Θεό και δεν τον προσέβαλε με μία υπεροπτική στάση ούτε τον αμφισβήτησε. Αυτή η ερμηνεία αμφισβητεί την communis opinio, αλλά βρίσκει υποστηρικτές σε παλαιότερους ερμηνευτές - τον Ιωάννη Χρυσόστομο, τον Ιωάννη Καλβίνο και τον Markus Barth -, ενώ την ίδια στιγμή συμφωνεί με το γενικότερο τρόπο της σκέψης του Παύλου στην επιστολή. Το σημείο της κριτικής του Παύλου προς τους Έλληνες και του Ιουδαίους (Ρωμ 1-3) δεν είναι τόσο η διαπροσωπική αντιπαράθεση αλλά η διαπροσωπική σύγκρουση μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Αυτό το επιχείρημα που στηρίζεται στη συνάφεια επιβεβαιώνεται επίσης κι από ένα λεξικογραφικό δεδομένο: το ρ. "διακρίνεσθαι" με τη σημασία του "αμφιβάλλω" δεν απαντά αλλού στην Κ.Δ. Στην κλασική ελληνική και στην ελληνιστική κοινή σημαίνει μεταξύ άλλων και τη "διάκριση" και τη "διαφωνία".