Cullen Story, "Another Look at the Fourth Servant Song of Second Isaiah", 100-110
Ο συγγραφέας εισηγείται μία συναφειακή εξηγητική ανάγνωση των ασμάτων του δούλου του Κυρίου στο Δευτεροησαΐα. Διαβάζοντας αυτά τα άσματα στη φιλολογική συνάφεια της αναφοράς τους στη "δεύτερη έξοδο" και των εορταστικών ύμνων μπορεί κανείς να αντλήσει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Υπάρχουν οι μορφές τριών δούλων στα τέσσερα άσματα του Δούλου: ένας δούλος (ο Ισραήλ) που πρέπει να σωθεί, ένας δούλος (ο Δευτεροησαΐας) που διακηρύσσει τη σωτηρία κι ένας δούλος (ο Μεσσίας) που φέρνει τη σωτηρία. Αυτός ο δούλος του τέταρτου άσματος δεν είναι ο ίδιος ο προφήτης αλλά η μορφή του δούλου, του οποίου η θυσία θα αποτινάξει το ζυγό της Βαβυλώνας.
Michael W. Holmes, "Recovering a 'Lost' Author: Marcion of Smyrna", 111-122
Το Μαρτύριο του Πολυκάρπου κατά παράδοση θεωρείται έργο ενός ανώνυμου συγγραφέα, ο Holmes όμως υποστηρίζει το αντίθετο: κατά τη γνώμη του συντάχθηκε από τον Μαρκίωνα Σμύρνης. Ήταν ένας συγγραφέας με ικανότητες και προέβαλε μία συγκεκριμένη προσέγγιση του μαρτυρίου στη βάση μίας περίπλοκης ερμηνείας των ευαγγελικών κειμένων. Παρουσιάζει τον Πολύκαρπο ως ενσάρκωση τόσο των χριστιανικών όσο και των ελληνορωμαϊκών αρετών και αξιών. Ανατρέπει τις ρωμαϊκές διεκδικήσεις της εξουσάις με το να επιβεβαιώσει τη χριστιανική θέση για τη θεϊκή κυριαρχία. Το συγγραφικό του επίτευγμα του εξασφαλίζει μία θέση στον κατάλογο των χριστιανών συγγραφέων του 2ου αι.
David P. Moessner, "Turning Status 'Upside Down' in Philippi Christ Jesus' 'Emptying Himself' as Forfeiting Any Acknowledgment of His 'Equality with God' (Phil 2:6-11)", 123-143
Αντί να επαινέσει τον Ιησού Χριστό για την υπακοή του μέχρι τον ταπεινωτικό θάνατο, ο ύμνος για τον Χριστό, στο Φιλ 2,6-11, εξυψώνει "το θάνατο στο σταυρό" ως την υπέρτατη αποκάλυψη της θέσης και της δύναμης του Θεού. Η ανύψωση του αυτοθυσιαστικού "χαρακτήρα" του Θεού αντιστρέφει την έννοια της κοινωνικής θέσης. Το ότι ο Χριστός Ιησούς "δεν εκμεταλλεύθηκε την ισότητά του με τον Θεό αλλά στέρησε από τον εαυτό του από κάθε δικαίωση" είναι ένα σαφές μήνυμα προς μία "χορτάτη" από κοινωνικές διακρίσεις και το "κυνηγητό για την απόκτηση τιμής" αποικία, όπως ήταν οι Φίλιπποι των ρωμαϊκών χρόνων.
Andrew J. Dearman, "Daughter Zion and Her Place in God's Household", 144-159
Οι μεταφορικές φράσεις "θυγατέρα Σιών" και "θυγατέρα Ιερουσαλήμ¨ πρέπει να κατανοηθούν ως παραθετικές γενικές που αναφέρονται στην πόλη της Σιών παρά τις διαφορετικές πρόσφατες ερμηνείες. Αποτελούν τμήμα ενός μεγαλύτερου λογοτεχνικού και πολιτισμικού υλικού σχετικού με την προσωποποίηση της πόλης και θα έπρεπε έτσι να ερμηνευθεί. Οι συσχετισμοί από τον κόσμο της οικογένειας της πόλης ως "θυγατέρας" εξετάζονται και τοποθετούνται μέσα στο πλαίσιο της ευρύτερης μεταφοράς για την οικία του Γιαχβέ μαζί με τους άλλους ρόλους της πόλης (π.χ. της συζύγου, της χήρας και της μητέρας).
Gregory R. Perry, "Paul in Acts and the Law in the Prophets", 160-177
Ο Λουκάς παρουσιάζει τον Παύλο στις Πράξεις ως ένα μετανοημένο Φαρισαίο, του οποίου η διδασκαλία και έμπρακτη εφαρμογή του Νόμου "επαναπροσδιορίζει" τη θέση του μέσα στον εκπληρωθέντα λόγο και το εκπληρωθέν σχέδιο του Θεού. Ο Λουκάς προσφέρει μία λεπτομερή παρουσίαση της διδασκαλίας και της εφαρμογής του Νόμου εκ μέρους του Παύλου. Πρώτον η παρουσίαση από τον Λουκά της διδασκαλίας του Παύλου στη συναγωγή δεν εξοστρακίζει και δεν υπερβαίνει το Νόμο, αλλά τον τοποθετεί και τον ερμηνεύει σε σχέση με τους προφήτες. Δεύτερον, με την περιγραφή της Πεντηκοστής και του Πνεύματος της Πεντηκοστής ως το βασικό κίνητρο για το τελικό ταξίδι του Παύλου προς την Ιερουσαλήμ, ο Λουκάς σαφώς αποκρούει την κατηγορία της αποστασίας από το Νόμο κι επιβεβαιώνει την αγιογραφική τεκμηρίωση της αποστολής του Παύλου, η οποία έδωσε στην "Οδό" το στίγμα του εσχατολογικού λαού του Θεού.
J. Lyle Story, "Hope in the Midst of Tragedy: (Isa 5:1-7; 27:2-6; Matt 21:33-46 par.)", 178-195
Παράδειγμα της ενότητας της Βίβλου είναι η αγροτική εικόνα της αμπέλου / του αμπελώνος στα άσματα του Ησ 5,1-7. 27,2-6 και στην παραβολή του Μτ 21,33-46. Η μεταφορά εκφράζει μία ανάπτυξη και επανερμηνεία των θεμάτων της κρίσης και της υπόσχεσης, όπου ο Θεός επιθυμεί να εκπληρώσει τα σχέδιά του για το λαό του, παρά τη συνεχή απογοήτευσή του εξαιτίας της ανθρώπινης αποστασίας. Ο Θεός εκφράζει την αγάπη του για το λαό με έναν εντελώς ευάλωτο τρόπο. Τόσο ο Ησαΐας όσο και ο Ιησούς υπογραμμίζουν την αλήθεια ότι ο Θεός δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε περισσότερο από ό,τι έκανε για το λαό του. Ο Θεός δε μπορεί να κατηγορηθεί για τίποτε. Όπου υπάρχει απιστία και απόρριψη του αγαπητού Υιού, εκεί υπάρχει τραγωδία και απώλεια. Όπου υπάρχει αποδοχή, υπάρχει χαρά, επαγγελία και εκπλήρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου