Στο νέο τεύχος του Biblica 90:4 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
Gustavo Martin, "Procedural Register in the Olivet Discourse: A Functional Linguistic Approach to Mark 13", 457-483
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας στηρίζεται στα συμπεράσματα της κοινωνιογλωσσολογικής θεωρίας του Halliday προκειμένου να εξηγήσει τη χρήση από τον Ιησού στο κατά Μάρκον μίας λειτουργικής γλωσσικής ποικιλίας. Aυτή την πολυμορφία ο συγγραφέας την ονομάζει διαδικαστικό πρωτόκολλο (procedural register). Ο εντοπισμός του στο κύριο μέρος του Μικρού Εσχατολογικού Λόγου (στ. 5β-23) σύμφωνα με το συγγραφέα αποκαλύπτει το ρητορικό σχεδιασμό του λόγου μέσα στον πρώτο χρονικό ορίζοντα, της άμεσης σχέσης του δηλ. με το ακροατήριο και της απάντησης στο ερώτημα των μαθητών (στ. 4). Η απουσία του διαδικαστικού πρωτοκόλλου στους στ. 24-27 δηλώνει το άνοιγμα ενός δεύτερου ορίζοντα του λόγου, ο οποίος δεν έχει σχέση με την άμεση επίδραση στους ακροατές και δεν απαντά πλέον στο ερώτημα των μαθητών.
Gudrun Holtz, "Zur christologischen Relevanz des Furchtmotivs im Lukasevangelium", 484-505
Το θέμα του φόβου απαντά στο ευαγγέλιο του Λουκά όχι μόνο σε σχέση με τις κύριες αποκαλύψεις της δόξας - στην ιστορία της γέννησης και της μεταμόρφωσης καθώς επίσης και στο κεφάλαιο για την ανάσταση - αλλά επίσης σε αρκετές ιστορίες θαυμάτων. Υπό το φως του Λκ 9,43 τα θαυμαστά έργα του Ιησού, τα οποία προκαλούν φόβο σε αυτούς που είναι παρόνες, παρουσιάζονται ως η ορατή πλευρά της ουράνιας δόξας του. Αυτή η κατανόηση της αποκάλυψης απηχεί τη θεολογία της αποκάλυψης του βιβλίου της Εξόδου, το οποίο ερμηνεύει τα σημεία και τα θαύματα τα οποία βιώνει ο Ισραήλ μέσα στη συνάφεια της αναχώρησης από την Αίγυπτο ως τη σωτηριολογική πλευρά της θεϊκής δόξας, η οποία αποκαλύφθηκε στο Σινά. Ο Ιησούς ως ο άγιος του Θεού, ο οποίος, όπως και ο Θεός της Εξόδου, προκαλεί με την αποκάλυψή του φόβο θα πρέπει να κατανοηθεί με βάση αυτό το υπόβαθρο.
Jacqueline Assaël, «Mettre en oeuvre la foi, selon l’Épître de Jacques», Vol. 90 (2009) 506-529
Στην επιστολή του Ιακώβου οι πιστοί καλούνται να γίνουν "ποιηταί του λόγου", δηλαδή να περάσουν από την απλή ακρόαση του θείου λόγου στην εφαρμογή του. Αυτή ωστόσο η έκφραση δεν τονίζει την ανάγκη η πίστη να γίνει πραγματική με συγκεκριμένο τρόπο. Συνδέεται με ένα λεξιλόγιο, το οποίο δημιουργεί συνειρμούς με την ενέργεια, η οποία θα πρέπει να εμπνέει τόσο τα λόγια όσο και τις πράξεις καθώς επίσης και τη σκέψη των ανθρώπων και πρώτιστα αναφέρεται με μεταφορικό τρόπο, με την αναφορά στην ελληνική τέχνη του λόγου, στην αισθητική, στην πραγματικότητα στην πνευματική διάσταση την οποία πρέπει να έχει η χριστιανική συμπεριφορά για να είναι πραγματικά τέτοια.
Gustavo Martin, "Procedural Register in the Olivet Discourse: A Functional Linguistic Approach to Mark 13", 457-483
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας στηρίζεται στα συμπεράσματα της κοινωνιογλωσσολογικής θεωρίας του Halliday προκειμένου να εξηγήσει τη χρήση από τον Ιησού στο κατά Μάρκον μίας λειτουργικής γλωσσικής ποικιλίας. Aυτή την πολυμορφία ο συγγραφέας την ονομάζει διαδικαστικό πρωτόκολλο (procedural register). Ο εντοπισμός του στο κύριο μέρος του Μικρού Εσχατολογικού Λόγου (στ. 5β-23) σύμφωνα με το συγγραφέα αποκαλύπτει το ρητορικό σχεδιασμό του λόγου μέσα στον πρώτο χρονικό ορίζοντα, της άμεσης σχέσης του δηλ. με το ακροατήριο και της απάντησης στο ερώτημα των μαθητών (στ. 4). Η απουσία του διαδικαστικού πρωτοκόλλου στους στ. 24-27 δηλώνει το άνοιγμα ενός δεύτερου ορίζοντα του λόγου, ο οποίος δεν έχει σχέση με την άμεση επίδραση στους ακροατές και δεν απαντά πλέον στο ερώτημα των μαθητών.
Gudrun Holtz, "Zur christologischen Relevanz des Furchtmotivs im Lukasevangelium", 484-505
Το θέμα του φόβου απαντά στο ευαγγέλιο του Λουκά όχι μόνο σε σχέση με τις κύριες αποκαλύψεις της δόξας - στην ιστορία της γέννησης και της μεταμόρφωσης καθώς επίσης και στο κεφάλαιο για την ανάσταση - αλλά επίσης σε αρκετές ιστορίες θαυμάτων. Υπό το φως του Λκ 9,43 τα θαυμαστά έργα του Ιησού, τα οποία προκαλούν φόβο σε αυτούς που είναι παρόνες, παρουσιάζονται ως η ορατή πλευρά της ουράνιας δόξας του. Αυτή η κατανόηση της αποκάλυψης απηχεί τη θεολογία της αποκάλυψης του βιβλίου της Εξόδου, το οποίο ερμηνεύει τα σημεία και τα θαύματα τα οποία βιώνει ο Ισραήλ μέσα στη συνάφεια της αναχώρησης από την Αίγυπτο ως τη σωτηριολογική πλευρά της θεϊκής δόξας, η οποία αποκαλύφθηκε στο Σινά. Ο Ιησούς ως ο άγιος του Θεού, ο οποίος, όπως και ο Θεός της Εξόδου, προκαλεί με την αποκάλυψή του φόβο θα πρέπει να κατανοηθεί με βάση αυτό το υπόβαθρο.
Jacqueline Assaël, «Mettre en oeuvre la foi, selon l’Épître de Jacques», Vol. 90 (2009) 506-529
Στην επιστολή του Ιακώβου οι πιστοί καλούνται να γίνουν "ποιηταί του λόγου", δηλαδή να περάσουν από την απλή ακρόαση του θείου λόγου στην εφαρμογή του. Αυτή ωστόσο η έκφραση δεν τονίζει την ανάγκη η πίστη να γίνει πραγματική με συγκεκριμένο τρόπο. Συνδέεται με ένα λεξιλόγιο, το οποίο δημιουργεί συνειρμούς με την ενέργεια, η οποία θα πρέπει να εμπνέει τόσο τα λόγια όσο και τις πράξεις καθώς επίσης και τη σκέψη των ανθρώπων και πρώτιστα αναφέρεται με μεταφορικό τρόπο, με την αναφορά στην ελληνική τέχνη του λόγου, στην αισθητική, στην πραγματικότητα στην πνευματική διάσταση την οποία πρέπει να έχει η χριστιανική συμπεριφορά για να είναι πραγματικά τέτοια.
Wilson de Angelo Cunha, "A Brief Discussion of MT Isaiah 24,14-16", 530-544
Οι σύγχρονοι ερμηνευτές ερμηνεύουν το Ησ 24,14-16 υπό το φως "ενός μοτίβου προφητικής συζήτησης" και θεωρούν τον αίνο στους στ. 14-15 ως μία διαβεβαίωση και την πρόταση με το "εγώ" στο στ. 16β ως μίας αντιδιαβεβαίωση, η οποία διορθώνει τη διαβεβαίωση στους στ. 14-15. Ο συγγραφέας αμφισβητεί αυτήν την ερμηνεία και υποστηρίζει ότι η πρόταση του "εγώ" στο στ. 16β δεν χρειάζεται να λειτουργήσει ως "αντιδιαβεβαίωση" προς τον αίνο στους στ. 14-15, αλλά μάλλον εισάγει την εξαγγελία της κρίστης των αδίκων (στ. 16γ).
Luca Mazzinghi, «The Divine Violence in the Book of Qoheleth», 545-558
Μπροστά στη βία η απάντηση του Εκκλησιαστή: "δεν υπάρχει κανείς να τους παρηγορήσεις (Εκκλ 4, 1) φαίνεται να είναι μία εχθρική αναφορά στο Θεό (πρβλ. Ησ 40,1), ο οποίος θεωρείται υπεύθυνος για αυτήν την βία. Ωστόσο ο Θεός του Εκκλησιαστή δεν είναι μία αφηρημένη και απόμακρη θεότητα. Η κριτική του Εκκλησιαστή στρέφεται μάλλον εναντίον του Θεού της ανταπόδοσης (πρβλ. Εκκλ 9, 1-3). Με το να υπογραμμίζει τη θεϊκή υπερβατικότητα, ο Εκκλησιαστής θεωρεί ότι ο Θεός είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη κατανόηση (πρβλ. 8, 16-17). Στο βιβλίο του Εκκλ δεν μπορεί κανείς να κάνει λόγο για θεία βία, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα με την ανθρώπινη γλώσσα, όταν μιλά για το Θεό. Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να "φοβάται τον Θεό" και να δέχεται τη χαρά, την οποία ο Θεός του προσφέρει ως δώρο σε αυτήν την μάταιη ζωή.
Eugene P. McGarry, «An Underappreciated Medical Allusion in Amos 6,6?», Vol. 90 (2009) 559-563
Στο αρχαίο κόσμο της Μεσογείου το λάδι και το κρασί είχαν εφαρμογές στην ιατρική και στη μαγειρική και (στην περίπτωση του λαδιού) και στην αισθητική. Ίσως ο Αμώς παίζει με τις πολλαπλές χρήσεις αυτών των υλικών, όταν καταδικάζει όσους συμμετέχουν στα δείπνα, επειδή πίνουν κραστί και αλείφονται, ενώ αγνούν την "πληγή του Ιωσήφ".
Gary Morrison, «The Composition of II Maccabees: Insights Provided by a Literary topos», Vol. 90 (2009) 564-572
Το Β΄ Μακκ είναι ένα ασυνήθιστο κείμενο, η σύνταξή του και το περιεχόμενό του είναι θέματα μίας μεγάλης συζήτησης. Στο άρθρο ο συγγραφέας εντοπίζει μία φιλολογική δομή και την αποδίδει σε αυτόν που έκανε την επιτομή. Αυτή η ταυτοποίηση μας επιτρέπει να αποδώσουμε διάφορα τμήματα του κειμένου στο ίδιο χέρι, κάτι το οποίο μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τόσο τη σύνταξη του κειμένου όσο και την ικανότητα αυτού που έκανε την επιτομή ως ιστορικού και συγγραφέα. Επιπλέον, ο ταυτοποιημένος τόπος επιτρέπει την υπόθεση ότι οι πρόσφατες προσπάθειες που έγιναν να ελαχιστοποιηθεί το μέγεθος, στο οποίο το Β΄ Μακκ παρουσιάζει τη σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων, Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού, θα πρέπει να επανασυζητηθεί, κάποιες περιπτώσεις, όπου φαίνεται οι σχέσεις μεταξύ Ιουδαίων και άλλων εθνών (και κυρίως των Ελλήνων) ότι είναι καλές, δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου