Το πρόγραμμα της φετινής συνάντηση είναι όπως πάντα πλούσιο. Στις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν θα παρουσιάσω όσες εισηγήσεις θα μπορέσω να παρακολουθήσω και θα δώσω πιθανά links σε ανακοινώσεις άλλων συνέδρων για την ενημέρωση των ενδιαφερόμενων αναγνωστών του ιστολογίου.
Από τις εισηγήσεις της Δευτέρας παρακολούθησα το απόγευμα την εισήγηση τoυ Samuele Rocca (Ariel University Centre of Samaria) (ομάδα εργασίας: Hellenistic Judaism Section) που παρουσίασε το νόμο του Ηρώδη για τους ληστές / διαρρήκτες όπως αυτός παρουσιάζεται από τον Ιώσηπο στην Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 16, 1-5. Ο Ιώσηπος κατηγορεί τον Ηρώδη ότι με το νόμο του, ο οποίος επιβάλλει εξορία στους διαρρήκτες, ουσιαστικά απομακρύνεται από το νόμο της Βίβλου. Ο ομιλητής αναζήτησε τις πιθανές επιρροές από τον ελληνιστικό και ρωμαϊκό κόσμο και υποστήριξε ότι ο νόμος του Ηρώδη είχε εφαρμογή μόνο στην Ιτουραία και στους εθνικούς κατοίκους της.
Η δεύτερη εισήγηση της απογευματινής αυτής συνάντησης της ομάδας Hellenistic Judaism Section ήταν της Kathryn Westbrook, που παρουσίασε το πρόβλημα της ιουδαϊκής επίδρασης στη λατρεία του Θεού Υψίστου, ένα θέμα ιδιαίτερα γοητευτικό. (Είναι άλλωστε πάντοτε πολύ συναρπαστικό να συναντά κανείς ανθρώπους που ασχολούνται με θέματα που αποτέλεσαν αντικείμενο και της δικής του έρευνας). Η ομιλήτρια άσκησε κριτική στη θέση του S. Mitchell ότι ο Θεός Ύψιστος συνδέεται άμεσα με τον Ιουδαϊσμό και προσπάθησε να στηρίξει τις θέσεις της σε μία σειρά αναφορών στο λεξιλόγιο των επιγραφών που σχετίζονται με το Θεό Ύψιστο και σε γενικές πληροφορίες που σχετίζονται με τον Ιουδαϊσμό της εποχής. Όσον αφορά στο λεξιλόγιο, έκανε αναφορές σε κλασικά κείμενα και υποστήριξε ότι παρόμοιο λεξιλόγιο απαντά και στον εθνικό κόσμο κι επομένως δε μπορεί να αποτελέσει απόδειξη της ιουδαϊκής επίδρασης. Όσον αφορά στη δεύτερη κατηγορία αποδείξεων, που ήταν ουσιαστικά μία σειρά γενικών θέσεων, νομίζω ότι κάποιες από αυτές δεν είναι απόλυτα πειστικές (για παράδειγμα όσον αφορά το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι απεχθάνονταν τις απεικονίσεις ζώων, ανθρώπων κτλ., ευρήματα από συναγωγές λένε μιαν άλλη ιστορία. Όσον αφορά στο ότι οι Ιουδαίοι δεν είχαν καμιά σχέση με τις εθνικές λατρείες, η αφιέρωση από το ιερό του Αμφιάραου, η αρχαιότερη πιθανή ιουδαϊκή επιγραφή ενός Μόσχου που χαράζει το αφιέρωμά του ευχαριστώντας για τη θεραπεία του ή οι βιαστικές αφιερώσεις Ιουδαίων στο ιερό του Πάνα, υπαινίσσονται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα πάντα). Η απάντηση στο γενικό σχήμα που προτείνει ο Mitchell δεν είναι ένα άλλο γενικό σχήμα, αλλά η εξέταση της κάθε περίπτωση της λατρείας του Θεού Υψίστου (αλλά και των Ιουδαίων κ.ά.) μέσα στην τοπική της συνάφεια, μία υπόθεση που διατύπωσα σήμερα στη δική μου εισήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου