Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Το νέο τεύχος του BN / The new issue of BN

Στο νέο τεύχος του περιοδικού Biblische Notizen 142 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Michel Avioz, "What Happened at Megiddo? Josiah's Death as Described in the Book of Kings", 5-12
Οι ερμηνευτές που μελέτησαν την ιστορία του θανάτου του Ιωσία στο 2 Βασ 23,29-30 συζήτησαν διάφορα προβλήματα που προκύπτουν από αυτήν τη διήγηση: έλαβε χώρα μία μάχη μεταξύ του Ιωσία και του βασιλιά της Αιγύπτου και σύμφωνα με τη διήγηση των Βασιλειών; Η εκδοχή των Χρονικών στηρίζεται σε εκείνη των Βασιλειών ή προέρχεται από κάποια άλλη πηγή; Στο άρθρο ο συγγραφέας ασχολείται αποκλειστικά με το πρώτο ερώτημα. Στόχος του είναι να καταδείξει ότι με βάση την αφήγηση των Βασιλειών και των Χρονικών ο Ιωσίας πέθανε στη μάχη. Γι' αυτό προτείνει μία ανάλυση της αφήγησης των Βασιλειών για το θάνατο του Ιωσία χωρίς να λαμβάνει υπόψη εκείνη των Χρονικών.

Joachim Eck, "Bilden Jes 6,1-11 und 1 Kön 22,19-22 eine Gattung? Ein umfassender exegetischer Vergleich. Teil 2", 13-32
Παρά τις επιφανειακές ομοιότητες τα Ησ 6 και 1 Βασ 22,19-22 δεν ανήκουν στο ίδιο φιλολογικό είδος, καθώς διαφέρουν ουσιαστικά στη μορφή, στη δομή και στη σκέψη. Το 1 Βασ 22,19-22 είναι μια αφήγηση ανάθεσης αποστολής με την αντικειμενική μαρτυρία ενός ανεξάρτητου προφήτη για τον ανταγωνισμό μεταξύ του Γιαχβέ και του Αχάβ. Η αφήγηση της κλήσης στο Ησ 6 είναι μία προσωπική μαρτυρία για τη βασιλεία του Γιαχβέ, τη μοιραία αδυναμία του λαού να την αναγνωρίσει και τη σωτηρία του προφήτη, όταν γίνεται ο εκπρόσωπος του Γιαχβέ για να προκαλέσει την πνευματική σκλήρυνση του λαού.

Wolfgang Schütte, "Eine vormasoretische Textaneignung in der Hoseaschrift?", 33-38

Beat Weber, "Ein neues Lied", 39-46
Η έκφραση "άσμα καινόν" απαντά στην Π.Δ. στα Ησ 42,10. Ψα 33,3. 40,4. 96,1. 98,1. 144,9. 149,1. Το παρόν άρθρο δεν επικεντρώνεται στην καινότητα αυτή καθαυτή αλλά στην αντίθεση προς ένα παλαιότερο άσμα, το οποίο μπορεί να υπονοεί η φράση. Υποστηρίζεται ότι τα "καινά άσματα" παραπέμπουν στο Έξ 15,1-18.21, στην αρχετυπική απάντηση του Ισραήλ στην αρχική πράξη σωτηρίας. Αυτό το άσμα προσαρμόστηκε και μεταμορφώθηκε με σκοπό να υμνηθεί η συνέχεια των πράξεων του Γιαχβέ μέσα στη δημιουργία και ιστορία.

Csaba Balogh, "שיד or שדי ? A Note on Isaiah 33,12", 47-52
To άρθρο πραγματεύεται το μασωριτικό κείμενο του Ησ 33,12 και υποστηρίζει ότι ο στίχος "τα έθνη θα καούν και θα γίνουν ασβέστης (שיד) είναι πολύ δύσκολος σε αυτήν τη συνάφεια και διαταράσσει τον παραλληλισμό που περιγράφει την πτώση των εχθρών του Ισραήλ με εικόνες από το φυτικό βασίλειο (στ. 11-12). Συχνά βέβαια το Αμώς 2,1 θεωρείται παράλληλο στο Ησ 33,12, αυτός όμως ο συσχετισμός καθίσταται δύσκολος εξαιτίας των ουσιαστικών διαφορών μεταξύ των δύο κειμένων. Γι΄ αυτόν το λόγο εδώ προτείνεται να ακολουθηθεί στην περίπτωση του Ησ 33,12 το κείμενο των Ο΄, όπου αντί για "ασβέστης" (שיד) παραδίδεται "αγρός, χωράφι" (שדי). Αυτή η διόρθωση (μετάθεσις) στηρίζεται επίσης κατά πάσα πιθανότητα από μία άλλη, ανεξάρτητη παράδοση του ταργκούμ. Η μεταφορά του καμένου αγρού έχει βιβλικά παράλληλα και είναι γνωστή και από την αγροτική ζωή της Εγγύς Ανατολής.

Thomas Elßner, "Eine problematische Übersetzung von Ester 8,11 und der Codex Sinaiticus", 53-62
H μελέτη του R. Kessler κατέδειξε ότι η μετάφραση του Εσθήρ 8,11 δεν είναι ορθή και χωρίς νόημα στις περισσότερες γερμανικές μεταφράσεις, όπως για παράδειγμα στη λεγόμενη Einheitsübersetzung. Όπως υποστηρίζει ο Κessler ο Σιναϊτικός Κώδικας θα μπορούσε να βοηθήσει στη σωστή μετάφραση του χωρίου. Το πρόβλημα ωστόσο συνίσταται στο ότι από όλες τις υπόλοιπες αρχαίες ελληνικές μεταφράσεις μόνο εκείνη του Σιναϊτικού επιβεβαιώνει την υπόθεση του Kessler. Επιπλέον το τμήμα πασαν κτλ. του αρχαίου κειμένου, το οποίο σχετίζεται με το Εσθήρ 8,11, δεν είναι διόρθωση του κειμένου αλλά μία συμπληρωματική σημείωση στο περιθώριο, η οποία αργότερα πέρασε στο κείμενο. Οι υπομνηματιστές δεν έλαβαν ή δε μπορούσαν να λάβουν υπόψη το απαρέμφατο του ρήματος "καταστρέφω, εξαφανίζω, σφαγιάζω". Επομένως οδηγείται κανείς στην υπόθεση ότι αυτά τα απαρέμφατα δεν λήφθηκαν εδώ υπόψη, επειδή θα μπορούσαν να αλλοιώσουν το ύφος του διατάγματος στο Εσθήρ 8,12α-χ, κάτι που δεν ισχύει για το τμήμα πάσαν κτλ.

Manfred Görg, "Zur Edition einer Inschrift des Assyrerkönigs Tukulti-Ninutra I", 63-66
Οι πρόσφατες μελέτες στο WdO σχετικά με τη "Μεγάλη επιγραφή του Tukulti - Ninutra I από το ανάκτορο της Assur" του M.P. Streck δεν προσφέρουν μία νέα έκδοση ολόκληρης της επιγραφής, αλλά παρέχουν σημαντικές φιλολογικές και σημασιολογικές διευκρινίσεις μαζί με διορθώσεις προηγούμενων αναγνώσεων, οι οποίες είναι ως ένα βαθμό γνωστές.

Martin Staszak, "Zu einer Lesart und dem historischen Hintergrund des Fragments B der Stele von Tel Dan", 67-78
Ta δύο αποσπάσματα Β1 και Β2 της στήλης του Tel Dan δε μπορούν να αναγνωσθούν μαζί με το μεγαλύτερο απόσπασμα Α ως ένα συνεχές κείμενο, αλλά είναι τμήματα της κατώτερης άκρης της στήλης, ενώ το Α προέρχεται από το άνω τμήμα της επιγραφής.
Ενώ η μετάφραση και η ερμηνεία του DAN B καθίσταται ακόμη δυσκολότερη από αυτό, είναι δυνατή μία κατανόηση της επιγραφής μέσω της αιτιολογικής ανάγνωσης των δύο αορίστων στους στ. 3 και 5. Μαζί με τα αποσπάσματα που περιέχουν τα δύο ονόματα, τα οποία μπορεί να είναι εκείνα του Ιωράμ και του Αχαζία, μπορούμε να υποθέσουμε ότι στο απόσπασμα Β ο βασιλιάς Αζαήλ δικαιολογεί το πραξικόπημά του υποστηρίζοντας ότι ο θεός Αδάδ τον κατέστησε βασιλέα, ενώ στο απόσπασμα Α μιλά ο γιος του Bar Hadad II. Επομένως η στήλη του Tel Dan φαίνεται να αναφέρεται στις αραμαϊκές παραδόσεις, οι οποίες πιθανόν να επηρέασαν τη βιβλική ιστορία για τον Ελισσαίο, ο οποίος "ανακήρυξε" τον Αζαήλ βασιλέα κατά την επίσκεψή του στη Δαμασκό (2 Βασ 8,7-15).

Αnke Joisten-Prushke, "Über den wissenschaftlichen Umgang mit den aramäischen Papyri und Ostraka von Elephantine", 79-98
Στο παρόν άρθρο η συγγραφέας πραγματεύεται την προσέγγιση του Bezazel Porten στην ανάγνωση των παπύρων και οστράκων, την οποία παρουσιάζει στο εγχειρίδιό του Aramaic Documents και κάνει κάποια γενικά σχόλια για την παρουσίαση των παπύρων και οστράκων από την Ελεφαντίνη. Στη συνέχεια θέτει ερωτήματα σχετικά με τα αραμαϊκά κείμενα τα οποία ανακαλύφθηκαν ή επανανακαλύφθηκαν από τη δεκαετία του 1970 κι εξής. Καταγράφονται οι νέοι συνδυασμοί και ανακατατάξεις των σπαραγμάτων παπύρων, τους οποίους προτείνει ο Porten και γίνονται και κάποια κριτικά σχόλια. Τέλος με τη βοήθεια του παραδείγματος του πάπυρου Sachau 18, καταδεικνύεται ότι μία νέα ματιά στα πρωτότυπα των μουσείων θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα συμπεράσματα.

Markus Lau, "Entlang des Weges gesät - doch nicht vergebens! : eine Notiz zu Mk 4,4 im Licht von Mk 10,46", 99-103
Στο άρθρο σημειώνεται η εσωτερική διακειμενική σχέση μεταξύ των Μκ 4,4.15 και 10,46, η οποία εξασφαλίζεται από την έκφραση παρὰ τὴν ὁδόν. Με βάση αυτό το υπόβαθρο η παραβολή του Σπορέως (Μκ 4,1-9) κατανοείται ως μία ιστορία της ελπίδας όσον αφορά στη διάδοση του λόγου του Θεού. Σύμφωνα με το Μκ 10,46 ακόμη και σπόρος που πέφτει δίπλα στο δρόμο δεν καταδικάζεται αυτόματα ή χάνεται (σε αντίθεση προς τη λογική του Μκ 4,4.15). Ο πιστός Βαρτίμαιος που κάθεται στην άκρη του δρόμου είναι ένα παράδειγμα γι' αυτό.

Ulrich Kellermann, "
Die Klage der Witwe : Anmerkungen zu möglichen sozialen und rechtlichen Hintergründen von Lukas 18,2-5", 105-117
Η αφήγηση της παραβολής του Λκ 18,2-8 αντικατοπτρίζει σε πολλές λεπτομέρειές της την χαρακτηριστική κοινωνική και νομική κατάσταση της χήρας στην εποχή του Ιησού, που πρέπει να πολεμήσει για τα δικαιώματά της. Πολυάριθμα παραδείγματα της αδικίας που διαπράχθηκε εις βάρος της απαντούν στην εβραϊκή βίβλο και στα αρχαία ιουδαϊκά και ραββινικά κείμενα.

Rainer Schwindt, "
Der Klageruf der Märtyrer : exegetische und theologische Überlegungen zu Offb 6,9-11 ; Teil 2", 119-130
Η κραυγή των ψυχών προς το Θεό στο Αποκ 6,10 που τον καλεί να πάρει εκδίκηση για το αίμα δεν εναρμονίζεται προς τη συνάφεια της Καινής Διαθήκης, όπου γίνεται λόγος για την αγάπη προς τους εχθρούς και για την άνευ όρων συμφιλίωση. Η βιβλική προϊστορία αυτής της εικόνας παραπέμπει στο παράδειγμα της θεϊκής τάξης της ζωής. Η διατάραξη αυτής της τάξης αφορά στην αγιότητα του Θεού. Η κραυγή για εκδίκηση των μαρτύρων του αίματος είναι μέρος της ιστορίας σύγκρουσης και δοκιμασίας που εντάσσεται στη συνάφεια της παγκόσμιας δομής μέσω εικόνων που υπερβαίνουν την ιστορία. Σε αυτήν τη δομή οι εποχές της λατρευτικής επιβεβαίωσης και συμμετοχής στη σωτηρία εναλλάσσονται με εποχές ανθρώπινης στράτευσης και θεϊκής κρίσης. Με βάση αυτό το υπόβαθρο αποδεικνύεται η κραυγή των μαρτύρων κλειδί για τη σωτηριολογία και τη θεολογία της ιστορίας του βιβλίου της Αποκάλυψης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: