Huizenga, Leroy Andrew, "Matt 1:1: “Son of Abraham” as Christological Category", 103-113
Το Μτ 1,1 θέτει σημαντικά ζητήματα καθώς εμφανίζεται ως ο τίτλος του βιβλίου και εισάγει τις φράσεις "υιός του Δαυίδ" και "υιός του Αβραάμ". Ο συγγρ. υποστηρίζει ο τίτλος "υιός του Αβραάμ" εισάγει ένα σημαντικό θυσιαστικό χριστολογικό χαρακτηρισμό, που επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Ισαάκ και ο οποίος συμπληρώνει τη μεσσιανική πλευρά του Ιησού, όπως αυτή δηλώνεται με το χαρακτηρισμό του ως "υιού του Δαυίδ". Οι δύο τίτλοι λοιπόν στην αρχή του ευαγγελίου λειτουργούν ως τίτλοι δύο χριστολογικών χαρακτηριστικών, τα οποία είναι σημαντικά για το κατά Ματθαίον: Μεσσίας και νέος Ισαάκ. Έτσι επιλύεται το πρόβλημα του σταυρωμένου Μεσσία: ο Ιησούς είναι Μεσσίας αλλά και ο αντίτυπος του Ισαάκ, του οποίο η θυσία είχε παραδειγματικό χαρακτήρα στην ιουδαϊκή παράδοση. Ο τίτλος επομένος "υιός του Αβραάμ" δίπλα σε εκείνον του "υιού του Δαυίδ" καλύπτει το σκεπτικό όλου του ευαγγελίου.
Celsor, Scott, "The Human Response in the Creation and Formation of Faith: A Narrative Analysis of John 12:20-50 and its Application to the Doctrine of Justification", 115-135
Ένα θέμα συζήτησης μεταξύ των Λουθηρανών και Καθολικών είναι το θέμα της δικαίωσης και ειδικά της αναγκαιότητας ή της δυνατότητας της ανθρώπινης ανταπόκρισης σε αυτήν τη δικαίωση. Ο συγγρ. υποστηρίζει ότι το Ιω ασχολείται με το θέμα και λειτουργεί ως αντίβαρο στα παύλεια κείμενα. Το Ιω 12,20-50 πληροφορεί τον αναγνώστη ότι ο Ιησούς Χριστός, το φως του κόσμου, εστάλη από τον Πατέρα στους ανθρώπους. Σε αυτήν τη σημαντική περικοπή, τη στιγμή που ο Χριστός, το φως του κόσμου, πρόκειται να φύγει από αυτόν τον κόσμο, ο Ιω συμφωνεί με την καθολική άποψη ότι η χάρη του Θεού, το φως του Θεού, δίνει δύναμη και απαιτεί μία ανθρώπινη ανταπόκριση. Αυτή όμως δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τη χάρη του Θεού και το φως του.
Allen, Michael, "Theological Politics and the Davidic Monarchy: Three Examples of Theological Exegesis", 137-162
Οι Karl Barth, Oliver O'Donovan και Walter Brueggemann συνέδεσαν σαφώς το πολιτικό τους έργο με μία εκτενή ερμηνεία της Βίβλου. Ο συγγρ. εξετάζει τον τρόπο που αυτοί ερμήνευσαν το ρόλο της δαυιδικής μοναρχίας μέσα στον αρχαίο Ισραήλ και αμφισβητεί τον τρόπο που αυτοί τον χρησιμοποιήσουν για να μιλήσουν για μία κεντρική κυβερνητική εξουσία. Ειδικότερα ο συγγρ. εστιάζει την προσοχή του σε τρία σημεία της θεολογικής τους σκέψης: την κατ' αναλογία υποταγή της ανθρώπινης διακυβέρνησης στη θεϊκή διακυβέρνηση, την ενθάρρυνση της προφητικής αντιπολίτευσης ως αντίβαρο στην αυτοκρατορική ειδωλολατρεία και την κατάφαση σε μία θετική μαρτυρία της θεϊκής δράσης μέσω της δημιουργίας.
Peterson, Brian K., "Being the Church in Philippi", 163-178
Αντίθετα με τη γενική αντίληψη ο συγγρ. υποστηρίζει ότι η ούτε η ίδρυση από μέρους του Παύλου εκκλησιαστικών κοινοτήτων ούτε ο τρόπος που αντιλαμβανόταν την ιεραποστολή αυτών των κοινοτήτων εστιαζόταν στην προσπάθεια αυτών των κοινοτήτων να αποκτήσουν περισσότερα μέλη. Αντίθετα το ενδιαφέρον του στρεφόταν στη ζωή αυτής της κοινότητας, στις σχέσεις των μελών της μεταξύ τους και σε εκείνες προς τους γείτονές τους καθώς επίσης στην κλήση της και στην αποστολή της. Για τον Παύλο η αποστολή της εκκλησίας είναι να βιώσει την ταυτότητά της εν Χριστώ ως η νέα δημιουργία του Θεού μέσα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου