Ο Ιούδας στις προευαγγελικές παραδόσεις / Judas in Pre-Gospel Traditions

Είναι ένα από τα πρόσωπα που κυριάρχησαν κατά τις προηγούμενες μέρες στους ύμνους κυρίως (αλλά και στα ευαγγελικά αναγνώσματα) που ακούσαμε στην εκκλησία. Ο Ιούδας, ένας από τους δώδεκα, που δε διστάζει να παραδώσει το διδάσκαλο. Με έναν τραγικό τρόπο είναι εκείνο το πρόσωπο, που συνδέθηκε στενά με το πρόσωπο του ιστορικού Ιησού. Κι όπως είχαμε σχολιάσει σε παλαιότερη ανάρτηση, ο εντοπισμός του ιστορικού Ιούδα είναι τόσο δύσκολος όσο κι εκείνος του ιστορικού Ιησού. Τους λόγους τους είχαμε αναφέρει παλαιότερα (εδώ). Σήμερα στην ιστοσελίδα The Bible and Interpretation έχει αναρτηθεί ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Προέδρου της Biblical Archaeology Society στη Ν. Υόρκη, Gary Greenberg.

"Did Pre-Gospel Christians Believe Judas Betrayed Jesus?"

O Greenberg στηρίζεται σε τρεις βασικές μαρτυρίες, του Παύλου (1 Κορ 11,23. 15,5), της Q (Μτ 19,28 // Λκ 22,29-30) και στο ευαγγέλιο του Πέτρου για να υποστηρίξει τη θέση ότι στις αρχαιότερες χριστιανικές παραδόσεις η μορφή του Ιούδα δεν είναι αρνητικά φορτισμένη, αλλά αντίθετα εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους 12 μαθητές. Αφετηρία των επιχειρημάτων του είναι οι παρατηρήσεις του Klassen σχετικά με το ρήμα "παραδίδωμι" με το οποίο συνήθως περιγράφεται η πράξη παράδοσης του Ιησού από τον Ιούδα στα ευαγγελικά κείμενα (από τις 120 φ. που απαντά το ρ. στην Κ.Δ. οι 44 συνδέονται με τον Ιούδα). Ο Greenberg ακολουθώντας τον Classen εκφράζει αμφιβολίες για το κατά πόσο η λέξη θα πρέπει να κατανοηθεί με την αρνητική δευτερεύουσα σημασία της ως "προδίδω". Τις επιφυλάξεις του τις στηρίζει στο γεγονός ότι στα δύο αρχαιότερα κείμενα όπου ο Παύλος φαίνεται να υπαινίσσεται τον Ιούδα δεν υπάρχει καμιά νύξη στην προδοσία. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει για την Q. O Greenberg στην περίπτωση θεωρεί ότι το κείμενο του Ματθαίου, το οποίο κάνει λόγο για τους 12 θρόνους, όπου θα καθίσουν οι 12 μαθητές (κάτι που δεν αναφέρεται με τόση σαφήνεια στο παράλληλο του Λκ) είναι εκείνο που ακολουθεί πιστότερα την Q. Τέλος, το Ευαγγέλιο Πέτρου, για το οποίο ο Greenberg φαίνεται να υιοθετεί την άποψη ότι είναι αρχαιότερο του Μάρκου, δεν κάνει ουδεμία αρνητική αναφορά στο πρόσωπο του Ιούδα.

Στο τελευταίο μέρος του σύντομου κειμένου του ο Greenberg επαναλαμβάνει τις κεντρικές γραμμές της υπόθεσης που είχε διατυπώσει στο βιβλίο του The Judas Brief; Who Really Killed Jesus? (2007). Σύμφωνα με αυτό το σενάριο οι ιουδαϊκές αρχές φοβούμενες κάποια αναταραχή εξαιτίας του Ιησού κατά τις ημέρες των εορτών έκλεισαν μία μυστική συμφωνία μαζί του με την σύμφωνα επίσης γνώμη του Πιλάτου. Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις ο Ιησούς αντιπροσωπευόταν από τον Ιούδα. Η συμφωνία ήταν ότι κατά τη διάρκεια των εορτών οι μαθητές του Ιησού θα έμεναν σε κατ' οίκο περιορισμό. Όταν ο Ηρώδης πληροφορήθηκε τη συμφωνία θύμωσε και απαίτησε το θάνατο του Ιησού. Κάτω από την πίεση των απειλών ότι θα παρουσιασθεί ως εχθρός του Καίσαρα ο Πιλάτος ενέδωσε στον Ηρώδη, ο Ιησούς συλλήφθηκε και εκτελέστηκε. Μέσα σε αυτή τη συνάφεια ο Ιούδας θεωρήθηκε ότι παρέδωσε τον Ιησού.

[ A.T.: Ξεκινώντας από την τελευταία υπόθεση του Greenberg μπορεί κανείς να παρατηρήσει πως όσο γοητευτική κι αν είναι παραμένει στο χώρο της υπόθεσης. Τα κείμενα της Κ.Δ. δεν μας δίνουν τέτοια στοιχεία που να επιτρέπουν κάποια τέτοια αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων. Από την άλλη είναι σαφές ότι υπήρχαν αρκετές παραδόσεις για τον Ιησού στην αρχαία Εκκλησία. Σίγουρα ο Λουκάς και ο Ιωάννης καταγράφουν κάποιες από τις πλέον αρνητικές εκτιμήσεις του προσώπου του. Από την άλλη ο Ματθαίος, νομίζω, διασώζει μία τάση της παράδοσης όπου το πρόσωπο του Ιούδα το χαρακτηρίζει μία αμφισημία. Ο Ιούδας παραδίδει τον Ιησού, η πράξη του κατανοείται και ερμηνεύεται υπό το φως των προφητειών και τύπων της Π.Δ. και στο τέλος αυτοκτονεί, πράξη που ερμηνεύθηκε από κάποιους ερμηνευτές ως ηρωική, αν και, όπως παρατηρεί ο καθ. U. Luz, παρουσιάζεται κάτω από αμφίβολο φως. Ο λόγος δε νομίζω ότι είναι ότι ο Ιούδας κατά κάποιον τρόπο μπορεί να αντιμετωπίζεται θετικά αλλά μάλλον αμφίσημα από κάποιες αρχαίες χριστιανικές παραδόσεις. Μάλλον η αμφισημία οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ιούδας ποτέ δεν υπήρξε κεντρικό πρόσωπο στο δράμα του Πάθους. Το κεντρικό πρόσωπο παραμένει ο Ιησούς και η θυσία του. Αυτό μπορεί να εξηγήσει και τη χρήση του ασαφούς "παραδίδωμι" έναντι του σαφώς αρνητικού "προδίδωμι". Από την άλλη όμως δεν ήταν ποτέ δυνατόν το πρόσωπο εκείνο, όσο περιφερειακό κι αν ήταν στην εξέλιξη των γεγονότων, να μην πεθάνει και μάλιστα με παραδειγματικό τρόπο (βλ. την παράδοση που διασώζουν οι Πρξ, την οποία δε σχολιάζει ο Greenberg και η οποία θεωρείται εξίσου αρχαία). Ο θάνατός του παρουσιάζεται με ανάλογο τρόπο όπως οι θάνατοι όλων των ασεβών και υβριστών της αρχαιότητας. Κι αυτό γιατί πλέον η μορφή του Ιούδα εντάσσεται μέσα στον παραινετικό λόγο των ευαγγελιστών προς την κοινότητά τους. Είναι το παράδειγμα προς αποφυγή. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η μορφή του και ο θάνατός του αποτελούν ένα είδος φιλολογικής damnatio memoriae με όλα τα χαρακτηριστικά που έχει αυτό το αρχαίο φαινόμενο. Γι' αυτά όμως θα μιλήσουμε σε μελλοντική ανάρτηση.]

Ένα νέο άρθρο για την προς Φιλήμονα / A new article on Philemon

Στην ηλεκτρονική έκδοση του Hervormde Teologiese Studies 66:1 (2010) δημοσιεύεται το εξής άρθρο για την προς Φιλήμονα επιστολή:

Pierre J. Jordaan, S. Philip Nolte, "Reading Philemon as therapeutic narrative"
Στο άρθρο αναλύονται οι διαφορετικές αφηγήσεις που υπονοούνται στην προς Φιλήμονα κάνοντας χρήση της αφηγηματικής θεραπευτικής προσέγγισης, όπως αυτή αναπτύχθηκε από τους Epston και White (1990). Μία κυρίαρχη αφήγηση (η σκληρή αντιμετώπιση των δούλων στο περιβάλλον των αρχαίων Χριστιανών) και μία αφήγηση που προκαλεί (μία περισσότερο ανθρώπινη αντιμετώπισή τους) μπορούν σαφώς να διακριθούν στην επιστολή. Στο άρθρο τους οι συγγραφείς καταδεικνύουν την προσπάθεια του Παύλου να γεφυρώσει το κενό μεταξύ των δύο αυτών θέσεων χρησιμοποιώντας διαφορετικές υποδείξεις που προέρχονται από τις μυστηριακές λατρείες και το παράδειγμα του Ιησού. Συμπερασματικά η αφηγηματική θεραπευτική προσέγγιση αποδεικνύεται ένας νέος και ιδιαίτερος τρόπος αντιμετώπισης του αφηγηματικού κόσμου της προς Φιλήμονα.

Ένα νέο άρθρο στο τρέχον τεύχος του JHS / A new article in the recent issue of JHS

Στο τρέχον τεύχος του Journal of Hebrew Scriptures 10 (2010) έχει αναρτηθεί ένα ακόμη άρθρο με θέμα το βιβλίο του Σαμουήλ:

Moshe Garsiel, "The Book of Samuel: Its Composition, Structure and Significance as a Historiographical Source"
Το βιβλίο του Σαμουήλ περιέχει αρχαίο και αυθεντικό υλικό και οι δύο κύριες εκδοχές του συντάχθηκαν ήδη κατά το 10ο αι. π.Χ. Η αρχαιότερη ωστόσο από τις δύο εκδοχές δέχθηκε επεξεργασίες και εντάχθηκε μέσα στη μεταγενέστερη και εκτενέστερη και τελικά έπαψε να είναι αυθύπαρκτη. Παρά τις κάποιες μεταγενέστερες προσθήκες, τις μικρές αλλαγές και ακόμη τις περιορισμένες παρεμβάσεις του Δευτερονομιστή εκδότη και παρά τη διαφορά στα θεολογικά και κοινωνικά ζητήματα που ενδιαφέρουν τους δύο αρχαιότερους συγγραφείς του, το βιβλίο του Σαμουήλ στην τελική του μορφή παραμένει η αρχαιότερη περιεκτική πηγή, η οποία ενσωματώνει διάφορα πρωτότυπα κείμενα και μαρτυρίες της αρχαίας εποχής και ιδιαίτερα της μετάβασης από την περίοδο των Κριτών στην περίοδο της μοναρχίας.

Στο νέο τεύχος του ThZ / In the recent issue of ThZ

Στο νέο τεύχος του Theologische Zeitschrift 66:1 (2010) δημοσιεύονται μεταξύ άλλων και τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:

Markus Saur, "Das Hiobbuch als exegetische und theologische Herausforderung", 1-21
Το βιβλίο του Ιώβ, στη μορφή που σώζεται σήμερα, είναι το αποτέλεσμα μίας διαδικασίας σύνταξης, μέσα από την οποία ενώθηκαν η αφήγηση για τον Ιώβ, που αποτελεί το πλαίσιο (Ιώβ 1-2 και 42,10-17*) και το ποίημα του Ιώβ (Ιώβ 3,1-42,6*) και αναπτύχθηκαν περαιτέρω με τους λόγους του Ηλί (Ιώβ 32-37*) και το ποίημα για τη σοφία (Ιώβ 28*). Αρκετές προλήψεις εξηγούν τα κεντρικά ερωτήματα του βιβλίου του Ιώβ ήδη μέσα στο βιβλίο. Η ιστορία της σύνταξής του αντικατοπτρίζει έτσι τη θεολογική συζήτηση σχετικά με το πρόβλημα του Ιώβ, το οποίο μέσα στο βιβλίο γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε πολλά επίπεδα, τελικά όμως δεν επιλύεται. Το βιβλίο του Ιώβ επιστρέφει στους αναγνώστες του τα ερωτήματα για τον ανθρώπινο πόνο και τη θεία υπεροχή και οδηγεί μέσα από τη διαλογική του δομή στη δική του θεολογική άποψη.

Gabriella Gelardini, "Religion, Ethnizität und Ethnoreligion. Die Entstehung eines Diskurses innerhalb deutschsprachiger historischer Jesusforschung", 22-43
Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι η γερμανόφωνη προτεσταντική θεολογία αυτοεγκλωβίστηκε στο πραγματικό δίλημμα για την αναζήτηση του ιστορικού Ιησού, αφού από την αρχή της κιόλας με τον Reimarus έπρεπε να παλέψει με το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτό δε βόλευε ούτε στο ορθόδοξο δόγμα ούτε στη σύγχρονη προτεστανική τοποθέτηση απέναντι στην ιστορική κριτική. Προκειμένου να ασκήσει θεολογικό έλεγχο δημιουργήθηκε μία αντίθεση μεταξύ της "θρησκείας" του Ιησού και της "εθνικότητάς" του με δύο όμως χαρακτηριστικούς και διαφορετικούς μεταξύ τους τρόπους. Πρώτον, ο Ιησούς κατανοήθηκε ως μία μορφή της οποίας η θρησκεία ερχόταν σε αντίθεση ή υπερέβαινε την (Ιουδαϊκή) της εθνική ταυτότητα θεωρώντας έτσι αυτήν την τελευταία άποψη της ταυτότητάς του ως ένα αμελητέο εξωτερικό ή τυπικό γεγονός. Δεύτερον, όταν κατά το τέλος του 19ου αι. και στις αρχές του 20ου έγινε αποδεκτή η μη διακρινόμενη αρχαία εθνοθρησκευτική Ιουδαϊκή ταυτότητα του Ιησού, το μοτίβο που υιοθετήθηκε ήταν εκείνο της (χριστιανικής) υπερεθνικής θρησκείας ενάντια στην (Ιουδαϊκή) εθνοθρησκευτική (συμπεριλαμβανομένου και του ιστορικού Ιησού). Έχοντας ως αφετηρία την τρέχουσα συζήτηση για το πρόβλημα που δημιουργείται, όταν εφαρμόζονται σύγχρονες κατηγορίες όπως "εθνότητα", "εθνική θρησκεία", "εθνικότητα" και "θρησκεία" στην αρχαία ιστορία η συγγραφέας υποστηρίζει ότι στην αναζήτηση για τον ιστορικό Ιησού η σύγχρονη αντίληψη για τη "θρησκεία" κατανοούνταν ως μία ξεχωριστή σφαίρα ή οποία ορίζεται έξωθεν. Μόνο μία σύγχρονη αντίληψη της ατομικότητας ήταν σε θέση να φανταστεί έναν ιστορικό Ιησού όπου η φύση της "θρησκείας" του θα μπορούσε να διακριθεί ή ακόμη και να αποκοπεί από την "εθνικότητά" του.

Ένα νέο άρθρο στο JHS / A new article on JHS

Στην ηλεκτρονική σελίδα του τρέχοντος τεύχος του Journal of Hebrew Scriptures 10 (2010) έχει αναρτηθεί ένα νέο άρθρο, το οποίο έχει ως θέμα του ένα σημαντικό παράδειγμα της ιστορίας της αρχαιολογίας στον Ισραήλ, την Ένωση Αρχαιολόγων στο Ισραήλ και τον κώδικα δεοντολογίας της.

Raz Kletter - Gideon Solimani, "Archaeology and Professional Ethical Codes in Israel in the mid 80s: The Case of the Association of Archaeologists in Israel and Its Code of Ethics"

Το νέο τεύχος του PzB / The new issue of PzB

Το νέο τεύχος του Protokolle zur Bibel 18:2 (2009) είναι το πρώτο μέρος ενός αφιερώματος στις μορφές βίας μέσα στη Βίβλο:

Elisabeth Birnbaum, "Hermeneutische Vorentscheidungen und ihre Folgen im Umgang mit Gewalttexten in der Bibel", 73-79
Στο σύντομο αυτό άρθρο γίνεται μία προσπάθεια διάκρισης μεταξὐ των προβληματικών και των κατάλληλων ερμηνευτικών προϋποθέσεων στην ανάγνωση βιβλικών κειμένων που κάνουν αναφορά στη βία και σημειώνονται οι ερμηνευτικές συνέπειες της μίας ή άλλης επιλογής.

Agnethe Siquans, "Ansätze zur Gewaltüberwindung in der Bibel : drei alttestamentliche Beispiele", 81-90
Σε αυτό το άρθρο η συγγραφέας παραδειγματικά αναφέρεται σε ορισμένες στρατηγικές προσέγγισης του θέματος της βίας στην Π.Δ., οι οποίες αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη και τη θεία χρήση της. Στα κείμενα, στα οποία γίνεται λόγος για τους πολέμους του Ισραήλ (1), η βία μεταφέρεται με διάφορους τρόπους στο Γιαχβέ, ο οποίος επεμβαίνει για λογαριασμό του αδύναμου και καταπιεσμένου λαού του. Η εντολή του αφορισμού (2) διατρέχει με έμμεσο τρόπο το Δευτερονόμιο και το βιβλίο του Ιησού του Ναυί. Το θέμα της "μεταμέλειας του Θεού" προβάλλει έναν ακραίο θεολογικό τρόπο έκφρασης για να δηλωθεί η πιστότητα του Θεού προς το λαο του ενόψει μάλιστα της αμετανοησίας του Ισραήλ και η δυνατότητα σωτηρίας του ενόψει της θεϊκής απειλής για αφανισμό. Οι στρατηγικές που παρουσιάζονται στο συγκεκριμένο ἀρθρο δεν προτείνουν μία υπέρβαση του προβλήματος της βίας αλλά αντιπροσωπεύουν μορφές της σχετικοποίησής της.

Bernd Obermayer, "Fremde Herrscher und 'KriegstheologInnen' : zur Perzeption des Fremden im Gewaltdiskurs alttestamentlicher Kriegsnarrative", 91-108
Mέσα στην Π.Δ. γίνεται συχνά λόγος για τη βία σε κείμενα σχετικά με τον πόλεμο. Καθώς οι στρατιωτικές αντιπαραθέσεις είναι πάντοτε ενάντια "στους" ξένους, ένα σημαντικό ζήτημα στη βιβλική συζήτηση για τον πόλεμο είναι ο προσδιορισμός του ξένου. Ο συγγραφέας πραγματεύεται το συνδυασμό των παλαιοδιαθηκικών ιδεολογιών για τον πόλεμο και την παρουσίαση των ξένων αφηγηματικών χαρακτήρων. Και στα δύο επίπεδα η θεολογική διάσταση του πολέμου καταλαμβάνει μία κεντρική θέση. Αυτό ισχύει με ιδιαίτερο τρόπο και στην παρουσίαση των ξένων ηγεμόνων στον πόλεμο ενάντια στον Ισραήλ (ο Φαραώ στα Εξ 1-14 και ο βασιλιάς Σανχερίμπ στα 2 Βασ 18-19). Το ότι αυτοί οι ξένοι αφηγηματικοί χαρακτήρες δεν είναι πάντοτε εχθρικοί προς το λαό του Γιαχβέ, αυτό καθίσταται σαφές από τον τρόπο που παρουσιάζονται μη ισραηλίτες, γυναίκες και άνδρες, οι οποίοι αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να ερμηνεύσουν τον πόλεμο. Μερικές και μερικοι ξένοι "θεολόγοι του πολέμου" (η Ραχάβ στα Ιησ 2 και 6 καθώς επίσης ηο Αχιώρ στο Ιουδείθ 5,5-21 και 14,6-10) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάθε βιβλικό κείμενο που αναφέρεται στον πόλεμο αποτελεί μαρτυρία της βιβλικής συζήτησης για την ετερότητα.

Stefan Fischer, "Die Machtstrukturen der Gewalt in Hoheslied", 109-121
Στο παρόν άρθρο ο όρος βία ορίζεται σύμφωνα με τους λατινικούς όρους vis, volentia, potestas και potentia. Τα συμπεράσματα αυτής της ανάλυσης εφαρμόζονται στο Άσμα. Σημειώνονται διάφορα πεδία της βίας και μάλιστα εκείνα της γυναίκας στη βασιλική αυλή, της γυναίκας και των αδελφών της, της αγάπης μεταξύ της οικειότητας και της παρανομίας, της αυτοπαγίδευσης της αγάπης και της ορολογίας βίας στην έκφραση της αγάπης.

Anneliese Felber, "Zwei Wörter mit langer Gewaltgeschichte : "compelle intrare" (Lk 14,23)", 123-132
Για αιώνες χρησίμευσε η κατανόηση του Λκ 14,23 (compelle intrare) από τον Αυγουστίνο στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους Δονατιστές ως βιβλική τεκμηρίωση της εφαρμογής της βίας σε ετερόδοξους. Αυτό κατέστη δυνατό μέσα από μία εντελώς επιλεκτική πρόσληψη του συγκεκριμένου χωρίου αγνοώντας το γενικότερο πλαίσιο και μέσα από την κατανόησή του ως γενικευμένου κανόνα συμπεριφοράς.

Veronika Tropper, "'Tue einer Fremden nicht Gewalt an, tue nicht der Magd Gottes Gewalt an!' (ActThecl 26) : frühchristliches Martyrium und Realgeschichte der Gewalt", 133-147
Οι Πράξεις της Θέκλας ως μέρος των αποκρύφων Πράξεων του Παύλου παρέχουν δύο αφηγήσεις για το μαρτύριο μίας γνωστής γυναίκας της πρώιμης χριστιανικής παράδοσης -της Θέκλας από το Ικόνιο. Στην παρούσα σύντομη μελέτη η συγγραφέας διαβάζει τις αφηγήσεις αυτού του απόκρυφου κειμένου σε συνδυασμό με την ιστορία της βίας στην αρχαιότητα. Αυτή η διεπιστημονική προσέγγιση αξίζει πραγματικά και προσφέρει νέα στοιχεία.

Το νέο τεύχος του BIOSCS / The new issue of BIOSCS

Στο νέο τεύχος του Bulletin of the International Organization for Septuagint and Cognate Studies 42 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Dirk Büchner, "A cultic term (hamartia) in the Septuagint : its meaning and use from the third century B.C.E. until the New Testament", 1-17

Larry Perkins, "Greek Exodus and Greek Isaiah : detection and implications of interdependence in translation", 18-33

Siegfried Kreuzer, "Translation and recensions : Old Greek, "kaige", and Antiochene text in Samuel and Reigns", 34-51

David Cleaver-Bartholomew, "One text, two interpretations : Habakkuk OG and MT compared", 52-67

Innocent Himbaza, "Le débat sur le divorce en Malachie 2:16a et l'ambivalence de la LXX", 68-79

Daniel M. O'Hare, "Innovation and translation : Hellenistic architecture in Septuagint Ezekiel 40-48", 80-94

John A. Lee, "The Complutensian Polyglot, the text of Sirach, and a lost Greek word", 95-108

Το νέο τεύχος του JSHJ / The new issue of the JSHJ

Στο νέο τεύχος του Journal for the Study of the Historical Jesus 8:1 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

James H. Charlesworth, "The Historical Jesus in the Fourth Gospel: A Paradigm Shift?", 3-46
Το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο έχει αγνοηθεί ή χρησιμοποιείται μόνο στο περιθώριο της μελέτης του ιστορικού Ιησού. Μία προσεκτική μελέτη των πραγματολογικών στοιχείων που μνημονεύονται σε αυτό και η διερεύνηση της τοπογραφίας και των αρχιτεκτονικών οικοδομημάτων που αναφέρονται στο ευαγγέλιο οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το τέταρτο ευαγγέλιο δεν θα πρέπει να αγνοείται ή να χρησιμοποιείται σποραδικά στην έρευνα για τον Ιησού. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύον ότι μερικές φορές ο τέταρτος ευαγγελιστής γνώριζε περισσότερα για τα ιουδαϊκά έθιμα και τις συζητήσεις της εποχής του Ιησού από ό,τι οι συνοπτικοί και περισσότερα για το αρχιτεκτονικό τοπίο της Ιερουσαλήμ από ό,τι οι συγγραφές των κειμένων του Κουμράν ή ο Ιώσηπος.

Michael R. Licona, "Did Jesus Predict his Death and Vindication/Resurrection?", 47-66
Οι ερμηνευτές συνεχίζουν να συζητούν την ιστορικότητα των προρρήσεων του Ιησού για το βίαιο θάνατό του και την δικαίωση του από το Θεό στη συνέχεια μέσα από την ανάσταση. Μέχρι σήμερα δεν έχει προκύψει συμφωνία σε αυτό το θέμα. Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας συνεχίζει τη συζήτηση παρουσιάζοντας έξι επιχειρήματα, τα οποία συνιστούν μία μάλλον ισχυρή θέση υπέρ της ιστορικότητας του προρρήσεων του Ιησού: είναι αρχαία λόγια, μαρτυρούνται πολλαπλώς, ανταποκρίνονται στα κριτήρια της αμηχανίας, της ανομοιότητας και της πιθανότητας και δεν θεολογίζουν. Στη συνέχεια ο συγγραφέας εξετάζει τρία γενικά επιχειρήματα εναντίον της ιστορικότητας αυτών των λογίων η υπερφυσική γνώση είναι πέρα από το ερευνητικό πεδίο των ιστορικών, οι προρρήσεις κατασκευάστηκαν από την πρώτη Εκκλησίας και οι μαθητές του Ιησούς ενεργούν ως να μην είχε κάνει ποτέ αυτές τις προβλέψεις. Εξετάζοντας τα τρία αυτά επιχειρήματα ο συγγραφέας καταλήγει ότι μόνο το τρίτο έχει κάποια βαρύτητα. Παρουσιάζει στη συνέχεια έξι πιθανές εξηγήσεις για την παράξενη συμπεριφορά των μαθητών του Ιησού και καταλήγει ότι η θέση ότι ο Ιησούς προφήτευσε τον θάνατο και την ανάστασή του ισχύει, καθώς το μόνο ισχυρό επιχείρημα εναντίον αυτής της θέσης μπορεί να απαντηθεί με ευκολία.

Stephen J. Patterson, "An Unanswered Question: Apocalyptic Expectation and Jesus' Basileia Proclamation", 67-79
Τα διάφορα λόγια στην παράδοση για τον Ιησού, τα οποία σαφώς δεν επιτρέπουν μία αποκαλυπτική ερμηνεία του μηνύματός του εξετάζονται στο παρόν άρθρο. Ο συγγραφέας οδηγείται στο συμπέρασμα ότι αυτή η στάση απαντά σε όλα τα στρώματα της παράδοσης, ακόμη και στα αρχαιότερα. Την ίδια στιγμή είναι βέβαιο ότι αποκαλυπτικό υλικό απαντά σε όλη την παράδοση. Ο συγγραφέας διατυπώνει στο τέλος μία υπόθεση: ίσως η παράδοση είναι αυθεντικά αμφίσημη σχετικά με αυτό το ζήτημα, επειδή ο ίδιος ο Ιησούς δεν είχε πάρει σαδή θέση απέναντι σε αυτήν τη στάση, την οποία είχε κληρονομήσεις από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.