Η χρήση του Διαδικτύου στις ανθρωπιστικές επιστήμες

Στο νέο τεύχος του Digital Humanities Quarterly 3:1 (2009) δημοσιεύονται κάποια πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για τον τρόπο αξιοποίησης του Διαδικτύου στις ανθρωπιστικές σπουδές (κλασική φιλολογία, αρχαιολογία, ιστορία, επιγραφική κτλ.). Ο ρόλος που διαδραματίζει το διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια στη διάδοση πληροφοριών και γνώσης γενικότερα είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Οι ψηφιακές συλλογές κειμένων (βιβλίων, άρθρων κτλ.), οι ψηφιακές βάσεις δεδομένων (παπύρων, επιγραφών, κλασικών και πατερικών κειμένων), τα ιστολόγια, οι ηλεκτρονικές εκδόσεις περιοδικών και εφημερίδων αυξάνονται συνεχώς προς όφελος του ερευνητή.

Για να δείτε τη θεματολογία του νέου τεύχους και να βρεθείτε στα επιμέρους άρθρα, πατήστε εδώ.

Άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος στο SBL Forum

Στο SBL Forum αυτού του μήνα έχουν αναρτηθεί ορισμένα άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:

Love Turns into Hate: The Rape of Tamar (2 Sam 13:1–22) in Baroque Art
Sara Kipfer

Know*Be*Do: Using the Bible to Teach Ethics to Children
Valerie A. Stein

"They’ve Given You a Number and Taken Away Your Name": Gnostic Themes in The Prisoner, Television’s Ultimate Cult Classic”
Mark Holwager and Valarie Ziegler

The City as Salvific Space: Heterotopic Place and Environmental Ethics in the New Jerusalem )Thomas W. Martin

Έκθεση "Μακεδονίας νόμισμα"

Εγκαινιάσθηκε χθες στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης η περιοδική έκθεση με τον τίτλο "Μακεδονίας νόμισμα", η οποία διοργανώνεται από κοινού από το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και την ALPHA BANK.

Στην έκθεση παρουσιάζονται 270 αργυρά και χρυσά μακεδονικά νομίσματα που χρονολογούνται στον 6ο έως τον 1ο π.Χ. αιώνα, μέρος της συλλογής 4.000 και πλέον μακεδονικών και 10.000 της τράπεζας.

Σχετικό δημοσίευμα για την έκθεση μπορεί ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης να βρει στη σημερινή έκδοση της απογευματινής εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (πατήστε εδώ).

Εγκαινιάζοντας την εκδήλωση ο Πρόεδρος του Δ.Σ. της τράπεζας, Γιάννης Κωστόπουλος, διηγήθηκε την εξής ιστορία:

"Ο Μέγας Αλέξανδρος ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Με το νόμισμα όμως των 14,5 γραμμαρίων που κληρονόμησε από τον πατέρα του, κι ήταν ελαφρύτερο από το αντίστοιχο αθηναϊκό των 17,5 γραμμαρίων, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έτσι, άλλαξε το νομισματικό σύστημα, με αποτέλεσμα το αλεξάνδρειο νόμισμα να εντοπίζεται ακόμα και σήμερα και στην Ινδία και την Αίγυπτο"

Στην έκθεση μπορεί κανείς να δει τέτοια αλεξάνδρεια τετράδραχμα, που θεωρούνται τα διεθνή νομίσματα της ελληνιστικής εποχής αλλά και σπανιότερα δείγματα, όπως το οκτάδραχμο του Αλέξανδρου Α΄ (498- 454 π.Χ.) που κοσμεί και το εξώφυλλο του καταλόγου της έκθεσης.

Στον υπαίθριο χώρο του Μουσείου στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του, μετά το Πάσχα θα εγκατασταθεί ένα αντίγραφο αρχαίου νομισματοκοπείου στο οποίο οι ενδιαφερόμενοι θα κόβουν τα δικά τους λαμπερά νομίσματα από «χρυσό» πηλό.

Η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι τις 8 Ιουνίου 2009.

Ο τόπος της Δευτέρας Παρουσίας

Σε προηγούμενη ανάρτηση ασχοληθήκαμε με τον τρόπο που παραθέτουν οι επιγραφές βιβλικά κείμενα και δώσαμε μία τυπολογία αυτών των τρόπων παράθεσης. Οι επιγραφές με βιβλικά παραθέματα αποτελούν ταυτόχρονα και παραδείγματα της ιστορίας πρόσληψης των χωρίων αυτών. Τοποθετούν τα χωρία αυτά σε μία νέα συνάφεια, τις περισσότερες φορές εντελώς διαφορετική από εκείνην που είχε το συγκεκριμένο χωρίο μέσα στο αρχικό κείμενο. Κάποιες φορές αυτό είναι ιδιαίτερα σαφές, όπως για παράδειγμα στην επιγραφή από τη Δημητριάδα Θεσσαλίας που ακολουθεί, η οποία διασώζει μία ενδιαφέρουσα χριστιανική ερμηνεία για τον τόπο, όπου θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία.

SEG XXXVII (1987), αρ. 468. Chr. Habicht, „Neue Inschriften aus Demetrias“, στο έργο: Demetrias V. Mit Beiträgen von Simon C. Backhuizen / Fritz Gschnitzer / Christian Habicht / Pater Marzolff, Die Deutschen Archäologischen Forschungen in Thessalien, Beiträge zur Ur- und Frühgeschichtlichen Archäologie des Mittelmeer-Kulturraumes, Bd. 27, Bonn: Habelt, 1987, σσ. 301-302, αρ. 27

τόπος Βηθφαγη, ὅθεν τ[ὸν π]ῶλον
ἔλυσαν οἱ μαθηταὶ καὶ ἤνε[γκαν] τῷ Ἰησοῦ
καὶ ἐκάθισεν καὶ εἰσῆλ[θεν εἰ]ς τὴν πό[λιν],
ἀναμέσον δὲ τῆς πόλεως καὶ τοῦ
ὄρους τῶν ἐλαῶν ἶδον τὴν [φά]-
ραγγα Ἰωσαφατ, ἔνθα ἡ κρίσις
γείνεται. vacat

Η επιγραφή είναι μέρος ενός μωσαϊκού βασιλικής που βρέθηκε στην πόλη της Δημητριάδος και χρονολογείται στα 400-450 μ.Χ. Είναι ο σχολιασμός της παράστασης μίας πόλης με τρεις πύργους και ενός οικοδομήματος που ομοιάζει με πύργο.

Το κείμενο είναι μία παράφραση (βλ. την παλαιότερη ανάρτησή μας) των συνοπτικών περικοπών για την είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ (Μτ 21,1-10. Μκ 11,1-11. Λκ 19,29-41). Ο πρώτος εκδότης της, Chr. Habicht, σύγκρινε τα τρία κείμενα με το κείμενο της επιγραφής και κατέληξε ότι η επιγραφή παρουσιάζει μεγαλύτερη εξάρτηση από τα κείμενα των Μκ και Λκ.

Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην επιγραφή είναι το τέλος της (στ. 5-7). Σε κανένα από τα ευαγγέλια δε γίνεται λόγος για την κοιλάδα Ιωσαφάτ. Αντίθετα αυτή εμφανίζεται και μάλιστα σε σχέση με την κρίση του Γιαχβέ επί των εθνών στον προφήτη Ιωήλ (Ιωήλ 4,2. 4,12.14). Ονομάζεται μάλιστα και "κοιλάδα τῆς δίκης". Δε φαίνεται εκεί ο προφήτης να έχει υπόψη του την κοιλάδα Κεδρών κοντά στην Ιερουσαλήμ. Η ιδέα όμως ταύτισης της κοιλάδας Κεδρών με την κοιλάδα Ιωσαφάτ και η ιδέα ότι η Δευτέρα Παρουσία θα λάβει χώρα στην Ιερουσαλήμ απαντούν σε διάφορα χριστιανικά κείμενα από το 330 κι εξής:

βλ. Ευσέβιος, Ὀνομαστικόν: "Κοιλὰς Ἰωσαφάτ. μεταξὺ κεῖται Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ ὄρους τῶν ἐλαιῶν" και "Φάραγξ Ἐννόμ . Γῆ Έννὸμ Ἑβραϊκῶς. διὸ τινές φασιν εἶναι τὴν γεένναν. παράκειται δὲ τῇ Ἱερουσαλήμ, λέγεται δὲ είς ἔτι νῦν φάραγξ Ἰωσαφάτ."

O Habicht παραπέμπει ακόμη στα: Itinera Hierolymitana, ed. P. Geyer, CSEL 39, 1898, σ. 23,7. Ιερώνυμου, In Joelem 3,12-13 κ.ά.

Εάν σύμφωνα με τον προφήτη Ιωήλ η κρίση θα λάβει χώρα στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ κι αυτή συνδέεται στη χριστιανική παράδοση με την Ιερουσαλήμ, τότε η σύνδεση Ιερουσαλήμ - κοιλάδα Ιωσαφάτ - Δευτέρα Παρουσία, που γίνεται στο κείμενό μας, είναι προφανής.

Εκτός από το κείμενο της Δημητριάδος ένα ακόμη κείμενο, του 6υ αι. κάνει αυτήν τη σαφή σύνδεση:

Breviarium de Hierosolyma: „Et inde ascendit in montem . A dextera parte ibi est vallis Iosaphat. Ibi iudicaturus est Dominus iustos et peccatores.”

Θεωρία της αφήγησης και ταυτότητα

Συνεχίζοντας τις αναρτήσεις για την θεωρία της αφήγησης και την ταυτότητα ο J.C. Baker ανάρτησε σήμερα ένα ακόμη κείμενο σχετικό με τις θεωρίες των Chatman και Hochman, τη σχέση αναγνώστη και αφήγησης και το ρόλο που διαδραματίζει η αφήγηση στη διαμόρφωση της ταυτότητας. Για να διαβάσετε το κείμενο, πατήστε εδώ.

Δὐο άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος στο νέο Theologisches Gespräch

Στο νέο τεύχος του Theologisches Gespräch 33:1 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:

• Jörg Jeremias, "Schöpfung und Sintflut in der Urgeschichte des AT", 3-14
• Michael Rohde, "Kain und das ausgebliebene Gebet : Anmerkungen zum Verständnis der Figuren, der Opferablehnung und der Sünde von Genesis 4", 15-33

Μαγική επιγραφή στα αραμαϊκά σε ανθρώπινο κρανίο

Από το ιστολόγιο PaleoJudaica πληροφορούμαστε για μία ενδιαφέρουσα είδηση στο τεύχος Μαρτίου / Απριλίου 2009 του Βiblical Archeology Review. O γνωστός συλλέκτης αρχαιοτήτων Shlomo Moussaieff απέκτησε πρόσφατα δύο πήλινες κούπες που σχημάτιζαν μαζί μία θήκη μέσα στην οποία ήταν τοποθετημένο ένα ανθρώπινο κρανίο. Επάνω στο κρανίο είναι χαραγμένη μία αραμαϊκή μαγική επιγραφή. Για τις μαγικές ιουδαϊκές κούπες έχουμε κάνει λόγο και σε παλαιότερες αναρτήσεις μας. Μαγικά κείμενα χαράζονταν ωστόσο όχι μόνο σε πήλινες κούπες αλλά και σε διάφορα άλλα υλικά (π.χ. κομμάτια παπύρου, δέρματος, ελάσματα χαλκού ή χρυσού). Εκτός από το νέο κρανίο στο παρελθόν (αρχές του 20ου αι.) ήρθαν στο φως άλλα τέσσερα παρόμοια κρανία. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κείμενο είναι φθαρμένο, αν και φαίνεται να γίνεται η επίκληση διαφόρων δαιμόνων. Η επιγραφή στο κρανίο από τη συλλογή Mussaieff ομοιάζει τα κείμενα που βρέθηκαν σε διάφορες μαγικές κούπες. Ανάμεσα στα ονόματα που αναφέρονται στην επιγραφή είναι κι εκείνα της Μάρθα και της Shilta (=μετά τη γέννηση;). Το κρανίο είναι γυναικείο. Διασώζεται μία επιγραφή 11 στίχων, αν και δε δίνονται άλλες πληροφορίες για το περιεχόμενό της.

Το άρθρο τελειώνει με τα παρακάτω ερωτήματα:

"Basic questions continue to baffle: Why a skull? I have no certain answer. That so few examples exist, in comparison to the large number of bowls, suggests that the use of skulls for incantation texts was rare. Judaism, of course, has many taboos regarding human remains. Even touching a corpse imparts impurity. Necromancy is forbidden (although it was obviously sometimes practiced). Perhaps the skull was used for this text because it was thought that the spirits of the dead, to which skulls are obviously connected, have access to the supernatural realm. In the end, this skull and its text remain mysterious, unfortunately revealing less than they conceal."

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Dan Leven στην ηλεκτρονική έκδοση του BAR, πατήστε εδώ.

Η μοίρα και η ελεύθερη θέληση στον Ιώσηπο

Στο νέο τεύχος του Numen 56:1 (2009) δημοσιεύεται το παρακάτω άρθρο σχετικά με τη μοίρα και την ελεύθερη βούληση στον Ιώσηπο και τον αρχαίο Ιουδαϊσμό:

Jonathan Klawans, "Josephus on Fate, Free Will, and Ancient Jewish Types of Compatibilism", 44-90

H σύγχρονη έρευνα για τη μοίρα και την ελεύθερη θέληση στον αρχαίο Ιουδαἱσμό χαρακτηρίζεται από μία έλλειψη ακρίβειας όσον αφορά στη φύση αυτής της συζήτησης. Υπάρχει επίσης κάποια διαφωνία, όσον αφορά στο βαθμό, στο οποίο οι διάφορες απόψεις στον αρχαίο Ιουδαϊσμό μπορούν δημιουργικά να συγκριθούν είτε με τις ελληνιστικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις ή τις μεταγενέστερες ραββινικές. Υποστηρίζεται εδώ ότι η σύντομη τυπολογία του Ιωσήπου για τις αρχαίες ιουδαϊκές συζητήσεις σχετικά με το θέμα μοίρα και ελεύθερη θέληση επιβεβαιώνεται σε άλλα κείμενα της αρχαίας ιουδαϊκής γραμματείας, ιδιαίτερα στην Σοφία Σειράχ, στα κείμενα της Νεκράς Θάλασσας και αργότερα στη ραββινική γραμματεία. Είναι ωστόσο αναγκαίο να κάνουμε κάποιες διαφοροποιήσεις στην τυπολογία του Ιωσήπου ώστε να αποφευχθεί η επιβολή των ελληνιστικών φιλοσοφικών συστημάτων στα αρχαία ιουδαϊκά θεολογικά συστήματα. Αυτές οι παρατηρήσεις επαληθεύονται κυρίως, όταν η συζήτηση στρέφεται στην κατανόηση της ισορροποίας μεταξύ της μοίρας και της ελεύθερης θέλησης ("compatinbilism"), που χαρακτηρίζει τη φαρισαϊκή προσέγγιση. Σπάνια σημειώνεται ότι οι αφηγήσεις του Ιωσήπου αποδίδουν σε αυτήν την ομάδα δύο διαφορετικούς τρόπους εξισορρόπησης της μοίρας και της ελεύθερης θέλησης. Από τη μια καθεμιά από τις δυο προσεγγίσεις έχει σαφή ανάλογα παραδείγματα στη ραββινική γραμματεία, ένα γεγονός, το οποίο επιβεβαιώνει περαιτέρω τόσο την αξιοπιστία του Ιωσήπου όσο και το πόσο δημιουργική είναι η σύγκριση των δικών του αφηγήσεων με τις μεταγενέστερες ραββινικές παραδόσεις. Από την άλλη κανένας από αυτούς τους δύο τρόπους εξισορρόπησης, που αποδίδονται από τον Ιώσηπο στους Φαρισαίους δε μπορεί να ταυτιστεί με εκείνους των Στωικών. Ωστόσο ο όρος "compatilism" παραμένει ο πλέον κατάλληλος όρος για να διακριθούν οι φαρισαϊκοί συμβιβασμοί από τις πιο ακραίες (αλλά σε καμιά περίπτωση απλούστερες) θέσεις που φαίνεται ότι χαρακτηρίζουν τους Σαδδουκαίους και τους Εσσαίους της εποχής του Ιωσήπου.

Άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος στο νέο OFo

Στο νέο Orthodoxes Forum 22:2 (2008) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:

• Sotirios Despotis, "The Way to Emmaus (Lk 24,13-32)", 169-180
• Gunther Wenz, "Paulus in Athen. Jüdischer Monotheismus, griechische Philosophie und das Evangelium vom auferstandenen Gekreuzigten", 181-190
• Athanassios Despotis, "Gemeinsame Auslegungsprinzipien bei den großen Kappadokiern", 191-200

και η βιβλιοκρισία:

• Johan Lust, Messianism and the Septuagint. Collected Essays (Evangelia G. Dafni), 219-222

Τρόποι παράθεσης βιβλικών κειμένων στις επιγραφές

Η ύπαρξη επιγραφών, στις οποίες παρατίθενται βιβλικά χωρία ή γίνεται αναφορά σε βιβλία της Βίβλου είναι γνωστή ήδη από τον 19ο αι., όταν δημοσιεύθηκαν οι πρώτες εργασίες σχετικά με αυτές (Böhl, Nestle, Deissmann). Το ενδιαφέρον βέβαια των ερευνητών μέχρι τώρα στράφηκε κυρίως στις χριστιανικές επιγραφές, οι οποίες είναι πολύ περισσότερες από τις ιουδαϊκές. Πρόσφατα (2006) μάλιστα κυκλοφόρησε ένα σύνταγμα των χριστιανικών επιγραφών (3ος έως και 8ος αι.) με βιβλικά παραθέματα από το δυτικό και ανατολικό τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (A. Felle, Biblia epigraphica. La sacra scrittura nella docimentazione epigrafica dell' orbis christianus antiquus [III-VIII secolo] Bari 2006).

Μελετώντας τις επιγραφές με βιβλικά παραθέματα πρέπει κανείς να λάβει πρώτα από όλα υπόψη ότι η αντίληψη για την παράθεση (citation) στον αρχαίο κόσμο είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Οι αρχαίοι πολιτισμοί στηρίζονταν κυρίως στην προφορικότητα και φυσικά οι αρχές που εφαρμόζονταν, όταν χρησιμοποιούνταν σε ένα γραπτό κείμενο άλλες γραπτές πηγές είναι σαφώς διαφορετικές από τις σημερινές. Λαμβάνοντας υπόψη τη μέχρι σήμερα συζήτηση του θέματος καθώς και τον ιδιάζοντα χαρακτήρα των επιγραφικών κειμένων (π.χ. ο ανεπίσημος χαρακτήρας των περισσοτέρων από αυτά, το θέμα της πρόσβασης των γραπτών πηγών από τον συντάκτη του κειμένου, την ύπαρξη τυποποιημένων κειμένων για συγκεκριμένες περιστάσεις και το μορφωτικό επίπεδο του χαράκτη και του εντολέα του μνημείου), μπορεί κανείς να καταλήξει στην εξής τυπολογία:

- επιγραφικά κείμενα με κατά λέξη παραθέσεις (είτε μέσα σε ένα νέο κειμενικό πλαίσιο είτε ως αυτόνομη παράθεση), π.χ. η χριστιανική επιγραφή του τ. 3ου αι. μ.Χ. από την Αλεξάνδρεια: "ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ" - κατά λέξη παράθεση του Ψα 90,13

- παράφραση, όπου λέξεις του αρχικού κειμένου ή παρόμοιες από το ίδιο σημασιολογικό πεδίο χρησιμοποιούνται σε ένα νέο κείμενο με μία νέα σύνταξη, παραπέμπουν όμως τον αναγνώστη στο αρχικό κείμενο. Για παράδειγμα η ιουδαϊκή επιτάφια επιγραφή από την Κρήτη του 4ου / 5ου αι. μ.Χ.: "Σοφία Γορτυνία πρεσβυτέρα κὲ ἀρχισυναγώγισσα Κισάμου ἔνθα. μνήμη δικέας ἰς ἐῶνα. ἀμήν." (το υπογραμμισμένο μέρος είναι μάλλον παράφραση του Παρ 10,7).

- έμμεση αναφορά (allusion) σε ένα πρόσωπο, τόπο ή βιβλίο. Για παράδειγμα η ιουδαϊκή ταφική επιγραφή από τη Φρυγία του 248/9 μ.Χ. όπου μεταξύ άλλων κατάρων αναφέρεται: "ἔσται αὐτῷ αἱ ἀραὶ αἱ γεγραμμέναι ἐν τῷ Δευτερονομίῳ"

-απόηχος /μίμηση του βιβλικού κειμένου (echo), όπου χρησιμοποιείται ένα θεματικά συγγενές λεξιλόγιο και γίνεται αναφορά σε μία γενικότερη βιβλική ιδέα, π.χ. η φράση "δοῦλος Θεοῦ" που απαντά συχνά σε χριστιανικές επιγραφές.

Το νέο τεύχος του DSD

Στο νέο τεύχος του Dead Sea Discoveries 16:1 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Joan E. Taylor, "On Pliny, the Essene Location and Kh. Qumran", 1-21

Ο Πλίνιος έγραψε ότι οι Εσσαίοι ζούσαν δυτικά της Ασφαλτίτιδος λίμνης, και ότι πιο κάτω ήταν η En Gedi. Κάποιοι ερευνητές συνδέουν την αναφορά του Πλινίου με το Κουμράν, άλλοι με την τοποθεσία επάνω από την En Gedi. Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Πλίνιος γράφει για την Ιουδαία ακολουθώντας την πορεία του ποταμού της χώρα, θα ήταν πολύ φυσικό να διαβάσουμε το infra hos ως "όπως κατεβαίνει ο ποταμός πιο κάτω". Η Νεκρά Θάλασσα έχει η ίδια ένα ρεύμα και υπήρχε η πεποίθηση ότι η λίμνη είχε υπόγεια έξοδο προς το Νότο. Από τη μελέτη της έρευνας πριν από την ανακάλυψη των χειρογράφων της Νεκράς Θαλάσσης καθίσταται σαφές ότι η πληροφορία του Πλινίου ερμηνευόταν ότι αναφερόταν σε μία ευρύτερη περιοχήσ την έρημο τηε Ιουδαίας, η οποία εκτεινόταν από την En Gedi βόρεια και/ή προς την ενδοχώρα. Όταν στα μ. του 19ου αι. η En Gedi ταυτοποιήθηκε, διατυπώθηκε η άποψη ότι οι Εσσαίοι κατελάμβαναν τα σπήλαια βόρεια και πάνω από τον αρχαίο οικισμό, αλλά αυτό δε θεωρήθηκε ως η μοναδική λύση. Η συγγραφέας υποστηρίζει πως αν πάλι διαβάσουμε τον Πλίνιο κατάλληλα, δηλ. ότι αναφέρεται σε μία περιοχή στην οποία κατοικούσαν οι Εσσαίοι, τότε μπορούμε να ξεπεράσουμε τις διχοτομικές λύσεις σχετικά με τον τόπο κατοικίας των Εσσαίων.

Gudrun Holtz, "Inclusivism at Qumran", 22-54

Μέσα στον αρχαίο Ιουδαϊσμό η κοινότητα του Κουμράν θεωρείται γενικά ως μία αυστηρά κλειστή ομάδα. Η ενδελεχής ανάλυση των κειμένων του Κουμράν αποκαλύπτει ωστόσο ότι εκτός από την κυρίαρχη τάση της αποκλειστικότητας, υπάρχουν και σαφείς τάσεις συμπερίληψης των εκτός της ομάδας. Στα κείμενα του Κουμράν αυτές οι τάσεις εντοπίζονται τόσο στα εσχατολογικά κείμενα όσο και στο υλικό που ασχολείται με την αυτοσυνειδησία της κοινότητας του Κουμράν μέσα στον ιστορικό χρόνο. Τα νομικά κείμενα τα οποία εδώ κυρίως παρουσιάζονται επιβεβαιώνουν αυτό το σχήμα: η κοινότητα πρέπει να χωρισθεί από τους ειδωλολάτρες και από τα μέλη εκείνων ιουδαϊκών ομάδων, με τις οποίες παλαιότερα είχε σχέσεις. Την ίδια στιγμή πρέπει να στηρίξει τους φτωχούς και τους προσήλυτους. Οι αυστηρές νομικές διατυπώσεις που απαγορεύουν τις σχέσεις με τον μη εσσαϊκό Ιουδαϊσμό απουσιάζουν. Στα κείμενα που αναλύονται στο άρθρο οι δύο τάσεις -απομάκρυνσης και ένταξης- της ομάδας απαντούν σε διαφορετικό βαθμό. Μία πανισραηλιτική προοπτική, δηλ. τάση συμπερίληψης, απαντά στα 4QpNah, 4QFlor, 4QSM και ειδικά στα 4QMMT, 1QSa και CD/4QD ενώ στο 1QS κυριαρχούν οι τάσεις απομόνωσης από το περιβάλλον.

Vered Noam - Elisha Qimron, "A Qumran Composition of Sabbath Laws and Its Contribution to the Study of Early Halakah", 55-96

Στο άρθρο παρουσιάζεται μία σύνθετη έκδοση με νέες αποκαταστάσεις του κειμένου, σημειώσεις και μετάφραση μία σύνθεσης που οι συγγραφείς την ονομάζουν "Νόμοι για το Σάββατο" (4Q264a και 4Q421). Τρεις από αυτούς τους νόμους αναλύονται εκτενώς και συγκρίνονται με τη ραββινική halakah : η μεταφορά μουσικών οργάνων και εκτέλεση μουσικών κομματιών με αυτά, η ανάγνωση ενός βιβλίου και το να αφήσει κανείς αναμμένα κάρβουνα. Αυτή η σύγκριση, η οποία είναι ευεργετική και για τις δύο πλευρές, συμβάλλει στην κατανόηση και στην αποκατάσταση της ιστορίας της halakah.

Ira Rabin -Oliver Hahn -Timo Wolff -Admir Masic -Gisela Weinberg, "On the Origin of the Ink of the Thanksgiving Scroll (1QHodayota)", 97-106

Σε αυτήν τη μελέτη οι συγγραφείς παρουσιάζουν τη δυνατότητα εντοπισμού της περιοχής όπου κατασκευάστηκαν τα χειρόγραφα του Κουμράν, συνδυάζοντας την ποσοτική ανάλυση των ιχνών με την φασματοσκοπική ανάλυση της μελάνης. Αυτή η μέθοδος, με την οποία καταλήγουν ότι το 1QHodayota προέρχεται από την περιοχή της Νεκράς Θαλάσσης, αποκτά μία γενικότερη αξία.

Gary A. Rendsburg, "Linguistic and Stylistic Notes to the Hazon Gabriel Inscription", 107-116

Στο άρθρο παρουσιάζονται τέσσερα σημεία στην πρόσφατα ανακαλυφθείσα επιγραφή του Hazon Gabriel: 1) η λέξη στο στ. 24, 2) η φράση στο στ. 77, 3) το φαινόμενο της παρήχησης στο κείμενο και 4) η εμφάνιση της παραλλαγής, ιδιαίτερα του "τάδε λέγει ο Γιαχβέ" σε όλο το κείμενο.

Το νέο τεύχος του Théologique Évangélique

Στο νέο τεύχος του Théologie évangélique 7:2 (2008) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

• Alan R. Millard, "La Bible et l'archéologie : amies ou ennemies?", 97-104
• Alan R. Millard, "Archéologie et histoire biblique : quelques exemples", 105-115
• Henri Blocher, "Histoire, vérité et foi chrétienne", 117-134
• Matthieu Richelle, "L'épigraphie nord-ouest sémitique et son intérêt pour l'étude de l'Ancien Testament", 135-172
• Christophe Paya, "Le Nouveau Testament: démission de Dieu?", 173-202

Το νέο τεύχος του JSPs

Στο νέο τεύχος του Journal for the Study of Pseudepigrapha 18:3 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

William `CHIP' Gruen, III, "Seeking a Context for the Testament of Job", 163-179

Είναι γενικά αποδεκτό ότι η Διαθήκη του Ιώβ είναι μία επεξεργασία του υλικού του κανονικού βιβλίου του Ιώβ. Ωστόσο δεν υπάρχει η ίδια συμφωνία σχετικά με το πού ή πότε συντάχθηκε αυτό το ψευδεπίγραφο κείμενο και γιατί η σύγκρουση μεταξύ Ιώβ και Σατανά τέθηκε σε ένα νέο πλαίσιο. Αντί να προσφέρει ο Θεός τον Ιώβ για να δοκιμαστεί από τον Σατανά, ο Ιώβ αγωνίζεται με ενεργητικότητα εναντίον του Σατανά και καταβάλλει το πρώτο κτύπημα καταστρέφοντας έναν ειδωλολατρικό ναό. Στόχος του άρθρου είναι να τοποθετήσει τη Διαθήκη του Ιώβ στη ρωμαϊκή Αίγυπτου των αρχών του 2ου αι. Ειδικότερα εντάσσει το επεισόδιο της καταστροφής του ναού μέσα στη γενικότερη συνάφεια του φαινομένου της θρησκευτικής βίας της ΝΑ Μεσογείου. Υποστηρίζετια ότι η επανάσταση της ιουδαϊκής Διασποράς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τραϊανού ίσως υπήρξε η πηγή έμπνευσης για τα πρώτα 27 κεφάλαια του βιβλίου.

David C. Mitchell, "A Dying and Rising Josephite Messiah in 4Q372", 181-205

Στο άρθρο παρουσιάζονται η δυσκολίες που υπάρχουν όσον αφορά την επικρατούσα ερμηνεία του 4Q372, η οποία θεωρεί ότι το κείμενο αναφέρεται στην πτώση του Βόρειου Βασιλείου. Στη μελέτη υποστηρίζεται ότι η μορφή του Ιωσήφ στο 4Q372 φαίνεται να είναι ένας δίκαιος βασιλιάς ή "εσχατολογικός πατριάρχης" που παραθέτει στην επιθανάτια κλίνη του τους Ψαλμούς 89 και 22, όπως ο πάσχων Μεσσίας Εφραίμ στην like Pesikta Rabbati 36-37. Υποστηρίζεται επίσης ότι 4Q372 δεν ανήκει στο φιλολογικό είδος της ιστορίας αλλά σε εκείνο της προφητείας, μία θέση που υποστηρίζεται από τους ρηματικούς τύπους. Μία τέτοια ερμηνεία έχει συνέπειες για τη χρονολόγηση του Μεσσίας Ιωσήφ.

Helen R. Jacobus, "The Curse of Cainan (Jub. 8.1-5): Genealogies in Genesis 5 and Genesis 11 and a Mathematical Pattern", 207-232

Στη μελέτη υποστηρίζεται ότι ο Καϊνάν (Ο' Γεν 10,24. 11,12 [Ο' Α] 1 Χρον 1,18. Ιωβ 8,1-5. Λκ 3,36-37), ο 13ος πατριάρχης μετρώντας από τον Αδάμ στο γενεαλογικό πίνακα στο μασωριτικό κείμενο (ΜΤ) και τη Σαμαριτανική Πεντάτευχο (SP) ήταν γνωστός στους συγγραφείς του Πρωτο-ΜΤ και του Πρωτο-SP. Με τη βοήθεια της κειμενικής και χρονογενεαλογικής ανάλυσης, συγκεντρώνονται τα στοιχεία εκείνα που καταδεικνούον ότι η 13η γενεά από τη γενιά του Αδάμ πρέπει να αντιμετωπίσει μία κατάρα. Ένας αριθμητικός έλεγχος των ποικίλων χρονογενεαλογικών δεδομένων στα Γεν 5 και Γεν 11 στα ΜΤ, SP, Ο΄ Βατικάνειο (Β), Ο΄ Αλεξανδρινό (Α) και την Peshitta καταδεικνύει ότι η γενιές και η "γέννηση" των γενιών από τους προγόνους δημιουργεί ένα μαθηματικό μοντέλο ενσωματωμένο στην αφήγηση. Φαίνεται ότι τα διαφορετικά δεδομένα στα κείμενα συντάχθηκαν από την ίδια μαθηματική σχολή Ιουδαίων ίσως στην Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια. Το αριθμητικό παράδειγμα λαμβάνει υπόψη του και την παρουσία του Καϊνάν στους Ο΄ Α και Ο΄ Β και την απουσία του στο πρωτο-ΜΤ, πρωτο-SP και στην Πεσιτώ. Είναι πιθανό οι χρονογενεαλογίες στα Γεν 5 και 11 να μπορούν να χρονολογηθούν μετά τη σύνταξη της Γένεσης των Ο΄ στον 3ο αι. π.Χ. και το σχίσμα μεταξύ των Σαμαρειτών και των Ιουδαίων κατά το 2ο αι. π.Χ.

Daniel C. Olson, "'Enoch and the Son of Man' Revisited: Further Reflections on the Text and Translation of 1 Enoch 70.1-2", 233-240

Το άρθρο είναι η απάντηση στην κριτική που ασκήθηκε στο άρθρο του συγγραφέα στα 1998 'Enoch and the Son of Man in the Epilogue of the Parables' (JSP 18:27-38). Ο συγγραφέας συμφωνεί με τους επικριτες του ότι η κατάλληλη κειμενική βάση για το 1 Ενώχ 70,1-2 δε μπορεί να καθοριστεί μόνο από τη μαρτυρία των χειρογράφων και είναι πρόθυμος να διαφοροποιήσει ελαφρά την προτεινόμενη από αυτόν μετάφραση του κειμένου. Κατά τα άλλα στο άρθρο υποστηρίζεται η αρχική μετάφραση αυτών των στίχων έναντι της κριτικής του Michael Knibb και των εναλλακτικών μεταφράσεων των George Nickelsburg και james VanderKam. Παρουσιάζονται και νέα στοιχεία (ένα κοπτικό απόκρυφο του Ενώχ) και καινούργια φιλολογικά και γλωσσολογικά επιχειρήματα, τα οποία επιβεβαιώνουν την αρχική μετάφραση του συγγραφέα.

S. Bacchiocci: η Κυριακή στον αρχέγονο Χριστιανισμό

Ο Antonio Lombatti έχει αναρτήσει στο ιστολόγιό του σε μορφή pdf ένα άρθρο του Samuele Bacchiocchi για τον εορτασμό της Κυριακής στον αρχέγονο στο περιοδικό Biblical Archaeology Review του 1978. Για να διαβάσετε το άρθρο τοου, πατήστε εδώ.

O Bacchiocchi υπήρξε ο συγγραφέας του βιβλίου From Sabbath to Sunday: A Historical Investigation of the Rise of Sunday Observance in Early Christianity. Πατώντας εδώ, μπορείτε να διαβάσετε τέσσερα κεφάλαια του συγκεκριμένου βιβλίου.

Klauck: Die apokryphe Bibel (15)

Τα Ψευδοκλημέντια κείμενα: η αντιπαράθεση Πέτρου και Σίμωνα Μάγου

Το θέμα του αγώνα ενός κακού κι ενός καλού μάγου είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια έως και σήμερα (βλ. τους Saruman και Gandalf στον «Άρχοντα των δακτυλιδιών» ή τους Dumbledore και Voldemort στον Harry Potter).
Παρόμοιες αντιπαραθέσεις βρίσκουμε και στη Βίβλο: ο Μωυσής αντιμετωπίζει τους Αιγύπτιους μάγους (Εξ 7-8) ή ο Παύλος τον Βαριησού (Πρξ 13). Ένα άλλο τέτοιο ενδιαφέρον ζευγάρι είναι ο Πέτρος και ο Σίμων ο Μάγος. Η αντιπαράθεσή τους παρουσιάζεται στα Ψευδοκλημέντια κείμενα.

Ι. Η μορφή του Σίμωνα του Μάγου σε χριστιανικά κείμενα πριν τα Ψευδοκλημέντια κείμενα
- Για πρώτη φορά ο Σίμων απαντά στο Πρξ 8,1-24. Σύμφωνα με την κατακλείδα της αφήγησης το μέλλον του Σίμωνα παραμένει εσκεμμένα ανοικτό. Ο Σίμων μπορεί να αποτελέσει για τους χριστιανούς παράδειγμα του τι συμβαίνει, όταν κανείς συμβιβαστεί με το συγκρητιστικό περιβάλλον. Στο κείμενο των Πρξ δεν υπάρχουν ίχνη του γνωστικού Σίμωνα ή του αυτοχαρακτηρισμού του ως «η μεγάλη δύναμη του Θεού» (όπως αυτός απαντά στα Ψευδοκλημέντια κείμενα).
- στη μεταγενέστερη χριστιανική γραμματεία ο Σίμων θεωρείται ο πατέρας όλων των αιρέσεων και του Γνωστικισμού. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο ο Σίμων καταγόταν από τη Σαμάρεια, διέθετε δαιμονικές δυνάμεις κι έδρασε στη Ρώμη (Απολογία 26,2). Ο Ειρηναίος τον θεωρεί γνωστικό (Κατά αιρέσεων Ι 23,1-4).
- στις Πράξεις του Πέτρου (Αctus Vercellenses) o Πέτρος αντιμετωπίζει τον Σίμωνα με λόγια και θαύματα και τελικά τον οδηγεί στο θάνατο.

ΙΙ. Τα Ψευδοκλημέντια κείμενα
Τα κείμενα αυτά προσέλκυσαν το ενδιαφέρον κυρίως των εκπροσώπων της Σχολής της Τυβίγγης εξαιτίας της εχθρικής προς τον Παύλο στάσης τους αλλά και διότι θεωρήθηκαν μάρτυρες ενός χαμένου σήμερα ιουδαιοχριστιανισμού.
Πήραν το όνομά τους από τον Κλήμεντα, ο οποίος θεωρείται πρώτος ή τρίτος διάδοχος του Πέτρου στη Ρώμη (το χαρακτηρισμό τους ως «ψευδή» από το γεγονός ότι η έρευνα δεν τα θεωρεί γνήσια έργα του). Σύμφωνα με το κείμενο ο Κλήμης συνόδευσε τον Πέτρο στη δεκαετία του 30 ή του 40 του 1ου αι. μ.Χ. στην Παλαιστίνη και Συρία. Διασώζονται δύο εκδοχές αυτών των κειμένων: οι Ομιλίες και οι Αναγνωρισμοί. Και οι δύο συντάχθηκαν κατά τον 4ο αι. στη Συρία. Οι Ομιλίες διασώζονται σε δύο ελληνικά χειρόγραφα, οι Αναγνωρισμοί στη λατινική μετάφραση του Rufinus. Οι Ομιλίες οφείλουν το όνομά τους στο γεγονός ότι περιέχουν κυρίως διαλόγους και διδασκαλίες του Πέτρου. Οι Αναγνωρισμοί είναι περισσότερο μία αφήγηση που συνδυάζει στοιχεία αρχαίου μυθιστορήματος. Ο Κ. θεωρεί ότι τα δύο αυτά κείμενα χρησιμοποιούν, το καθένα ανεξάρτητα από το άλλο, την ίδια γραπτή πηγή κι αυτό εξηγεί τις μεγάλες ομοιότητες μεταξύ τους. Ως μία πιθανή τέτοια πηγή θεωρείται το αρχαίο κείμενο Περίοδοι Πέτρου, που συντάχθηκε στη Συρία κατά τα 220-230 μ.Χ. Οι Αναγνωρισμοί διατήρησαν πιθανόν τα αφηγηματικά τμήματα αυτού του χαμένου σήμερα κειμένου, ενώ οι Ομιλίες τη διδασκαλία του.

ΙΙΙ. Σίμων ο Μάγος και Σίμων Πέτρος στις Ομιλίες
Στη βάση της πλοκής του έργου βρίσκεται η διδασκαλία για τις συζυγίες: όλα στον κόσμο μπορούν να οργανωθούν σε αντιθετικά ζεύγη, το κατώτερο προηγείται του ανώτερου και σημαντικότερου. Έτσι ο Σίμων ο Μάγος και ο Σίμων Πέτρος είναι δεμένοι σε ένα ζεύγος (αυτό υπαινίσσεται και το κοινό όνομά τους): ο ψευδοπροφήτης Σίμων εμφανίζεται πρώτος και ο Πέτρος έρχεται ως αληθινός προφήτης στη συνέχεια. Στις Ομιλίες παρουσιάζονται οι διάλογοι μεταξύ του Μάγου και του Πέτρου για διάφορα θεολογικά ζητήματα, όπως η μοναρχία του Θεού, ο τρόπος κατανόησης της Γραφής, το πραγματικό περιεχόμενο της αποκάλυψης, ποιος είναι ο πραγματικός Θεός, η προέλευση και φύση του κακού. Παράλληλα με τους διαλόγους παρουσιάζεται η ιστορία της οικογένειας του Κλήμεντος, η επανένωσή της και η μεταστροφή της στο χριστιανισμό, θέματα που αναπτύσσονται διεξοδικότερα στους Αναγνωρισμούς. Στις Ομιλίες ο Σίμων ο Μάγος παρουσιάζεται ως ένα τμήμα εκείνης της δύναμης που θέλει να πράξει κακό και τελικά πράττει καλό. Ταυτόχρονα η οικογένεια του Κλήμεντος λειτουργεί ως παράδειγμα κάθε χριστιανικής κοινότητας, η οποία δε μπορεί να αποδεσμευθεί από την καταστροφική επίδραση του μάγου Σίμωνα παρά μόνο με την καθοδήγηση ενός αξιόπιστου ποιμένα όπως είναι ο Πέτρος.

IV. Ο Μάγος Σίμων και ο Σίμων Πέτρος στους Αναγνωρισμούς
Σε αυτό το έργο διασώζεται μία επισκόπηση της ιστορίας της σωτηρίας μέσα από μία ιουδαιοχριστιανική οπτική, την οποία δε βρίσκουμε στις Ομιλίες. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η έμμεση ταύτιση του Μάγου με τον Παύλο. Οι θεολογικές συζητήσεις, που λαμβάνουν χώρα στην Καισάρεια, έχουν τα ίδια περίπου θέματα όπως και οι Ομιλίες κι είναι συγκεντρωμένες στα βιβλία 2 και 3, ενώ το υπόλοιπο έργο είναι η ιστορία της οικογένειας του Κλήμεντος.

Ένα ενδιαφέρον ερώτημα στην έρευνα είναι το ποιο πρόσωπο μπορεί να κρύβεται πίσω από τον Μάγο Σίμωνα. Έχουν δοθεί διάφορες απαντήσεις: ο Παύλος, ο Μαρκίων και η θεολογία του, ο γνωστικός Σίμων και ο μάγος των Πράξεων. Σύμφωνα με τον Κ. όλα αυτές οι ερμηνείες είναι μόνο επιμέρους πλευρές της μορφής του Σίμωνα μέσα στα Ψευδοκλημέντια κείμενα και ίσως συνδέονται με συγκεκριμένες στιγμές της σύνθεσης των δύο έργων. Ο Σίμων αντιπροσωπεύει ακόμη τη ρητορική, τη διαλεκτική, τη φιλοσοφία κι άλλα στοιχεία της ελληνικής παιδείας αλλά και την αστρολογία, την ειδωλολατρία και τον πολυθεϊσμό. Τις περισσότερες από αυτές (εκτός από τις τελευταίες) τις υιοθέτησε και η χριστιανική πλευρά. Ο Κ. παραθέτει την θέση του Beyschlag (ZThK 68 [ 1971] 425) ότι «αυτό που βίωσε η αρχαία Εκκλησία στο πρόσωπο του Μάγου Σίμωνα δεν ήταν η απειλητικής σκιάς του μάγου, ο οποίος αφήνει το στίγμα του στην ιστορία, αλλά τις δικές της σκιές, που η ίδια δεν ανεχόταν και δαιμονομοποίησε». Γι’ αυτό ο Κ. θεωρεί ότι ο Σίμων ομοιάζει κατά πολύ στον Ιούδα Ισκαριώτη.
Κλείνοντας την παρουσίαση των δύο αυτών κειμένων ο Κ. παρουσιάζει παραδείγματα για τους τρόπους, με τους οποίους αυτά επηρέασαν άλλα κείμενα στη Δύση: το όνομα του Dr. Faustus είναι εμπνευσμένο από τα Ψευδοκλημέντια. Αυτός ο ήρωας φέρει στοιχεία του Μάγου Σίμωνα και του πατέρα του Κλήμεντα, Φαύστου. Επίσης και η μορφή του Μεφιστοφελή παρουσιάζει ομοιότητες με τη μορφή του Μάγου.

Πίνακες περιεχομένων του περιοδικού Bulletin of the John Rylands Library

Ο Rob Bradshaw ανάρτησε στο ιστολόγιό του τους πίνακες περιεχομένων του περιοδικού Bulletin of the John Rylands Library για τα έτη 1903-1992. Στο περιοδικό αυτό μπορεί να βρει κανείς και πολλά βιβλικού ενδιαφέροντος άρθρα. Για να βρεθείτε στη σχετική σελίδα, πατήστε εδώ.

Επιγραφές σε αγγεία της εποχής του Εζεκία και των Ασμοναίων

Από το ιστολόγιο PaleoJudaica πληροφορούμαστε την είδηση ότι βασιλικές σφραγίδες βρέθηκαν σε χειρολαβές αγγείων κατά τις ανασκαφές στο Umm Tuba, στους λόφους νότια της Ιερουσαλήμ.

Ειδικότερα στη διάρκεια σωστικών ανασκαφών ήρθε στο φως ένα μεγάλο κτίριο, που χρονολογείται στην περίοδο του Πρώτου και του Δεύτερου Ναού. Σε αυτό βρέθηκαν μία σειρά από ενδιαφέρουσες επιγραφές, ανάμεσά τους κι αρκετές βασιλικές σφραγίδες από την εποχή του βασιλιά Εζεκία (τ. του 8ου αι. π.Χ.). Στις χειρολαβές αγγείων για την αποθήκευση κρασιού και λαδιού σε μεγάλες κρατικές αποθήκες βρέθηκαν τέσσερις επιγραφές του τύπου “LMLK”. Αυτές βρέθηκαν μαζί με σφραγίδες δύο υψηλόβαθμων αξιωματούχων που έφεραν τα ονόματα Ahimelekh ben Amadyahu και Yehokhil ben Shahar.

Στον ίδιο χώρο βρέθηκε επίσης μία επιγραφή στο λαιμό ενός αγγείου της εποχής των Ασμοναίων (τ. 2ου αι. π.Χ.). Πρόκειται για μία σειρά γραμμάτων της εβραϊκής αλφαβήτου. Το ερώτημα παραμένει ανοικτό ποια χρήση είχε μια τέτοια επιγραφή (ήταν για παράδειγμα άσκηση ενός γραφέα;)

Όσον αφορά στο κτίριο, αυτό απαρτιζόταν από μια σειρά από δωμάτια γύρω από μία αυλή. Σε αυτήν την αυλή υπήρχαν λάκκοι, αγροτικές εγκαταστάσεις και υπόγειες αποθήκες. Βρέθηκαν επίσης το καμίνι ενός αγγειοπλάστη, αγγεία, ένα columbarium κτλ. Τα αγγεία που βρέθηκαν στο κτίριο χρονολογούνται από το τέλος της εποχής του Σιδήρου (εποχή του πρώτου Ναού, τ. 8ου αι.). Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα το κτίριο ξαναχρησιμοποιήθηκε στην εποχή τωνΑσμοναίων (2ος αι. π.Χ.) και συνέχισε να χρησιμοποιείται για 200 ακόμη χρόνια μέχρι την καταστροφή του Δεύτερου Ναού.

Για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο στην ιστοσελίδα της Israel Antiquities Authority, πατήστε εδώ.

Τιμητικός τόμος για τους Éric Junod και Jean-Daniel Kaestli

Κυκλοφορεί ο τιμητικός τόμος για τους Éric Junod και Jean-Daniel Kaestli με θέματα σχετικά με τον αρχέγονο Χριστιανισμό:

Albert Frey– Rémi Gounelle (εκδ.), Poussières de christianisme et de judaïsme antiques. Études réunies en l’honneur de Jean-Daniel Kaestli et Éric Junod, Lausanne : Éditions du Zèbre 2007
ISBN 2-940351-10-4
€ 62

Περιεχόμενα βιβλίου
F. AMSLER, Amphiloque d’Iconium, Contre les hérétiques encratites et apotactites, 7-40
G. ARAGIONE, L’amor proprio dei Greci e la ricerca del vero maestro (Clemente d’Alessandria, Stromati VI, 2, 5-27), 41-59
R. BAUCKHAM, Traditions about the Tomb of James the Brother of Jesus, 61-77
F. BOVON – B. BOUVIER, Invention des reliques d’Étienne, le saint premier martyr, 79-105
G. J. BROOKE, The Structure of the Poem against Idolatry in the Epistle of Jeremiah (1 Baruch 6), 107-128
V. CALZOLARI, La transmission des textes apocryphes chrétiens ou de l’« excès joyeux » de la « variance » : variantes, transformations et problèmes d’édition (L’exemple du Martyre de Paul arménien), 129-160
L. CIRILLO, Création, providence et thème de naissance : le débat en Rec. VIII, 5-34 et ses sources, 161-179
G. DORIVAL, Le patriarche Héber et la tour de Babel : un apocryphe disparu ?, 181-201
R. GOUNELLE, Un enfer vide ou à-demi plein ? Le salut des « saints » dans la recension latine A de l’Évangile de Nicodème, 203-223
F. St. JONES, Marcionism in the Pseudo-Clementines, 225-244
E. NORELLI, Un testimonium sur l’Antichrist (Hippolyte, L’Antichrist 15 et 54), 245-270
B. OUTTIER, Un nouveau témoin géorgien de l’Ancien Testament avec des notes marginales hexaplaires (4 Rois), 271-275
P. PIOVANELLI, Le recyclage des textes apocryphes àÀ l’heure de la petite « mondialisation » de l’Antiquité tardive (ca. 325-451). Quelques perspectives littéraires et historiques, 277-295
P.-H. POIRIER – É. CRÉGHEUR, La parabole de l’ivraie (Matthieu 13, 24-30.36-43) dans le Livre des lois des pays, 297-305
A. VAN DEN HOEK – J. J. HERRMANN, Jr., Celsus’ Competing Heroes : Jonah, Daniel, and their Rivals , 307-339 +pl. 1-21
C. ZAMAGNI, La Passion de Timothée. Étude des traditions anciennes et édition de la forme BHG 1487, 341-375
P. GISEL, Le christianisme antique : quel statut, quelle fonction et quelle forme du religieux ? Libres considérations d’un systématicien, 377-397

Η θεωρία της αφήγησης: Αριστοτέλης - P.C. Hogan

Ο J.C. Baker ανάρτησε πριν μερικές μέρες ένα ακόμη σύντομο κείμενο σχετικά με τη θεωρία της αφήγησης. Στο συγκεκριμένο κείμενο παρουσιάζει το άρθρο του Patrick C. Hogan, “Continuity and Change in Narrative Study: Observations on Componential and Functional Analysis.” Narrative Inquiry 16.1 (2006): 66-74 και ειδικότερα όσα εκείνος γράφει για τη θεωρία της αφήγησης στον Αριστοτέλη. Σύμφωνα με τον H. μπορεί κανείς να βρει δύο είδη ανάλυσης της αφήγησης στον αρχαίο φιλόσοφο: την ανάλυση των μερών της αφήγησης και τη λειτουργική ανάλυσή της. Η πρώτη αναφέρεται στα στοιχεία και στις λειτουργίες που συνθέτουν την αφήγηση, όπως στη γλώσσα, στο χαρακτήρα, στην τοποθέτηση στο χώρο και στο χρόνο και στην πλοκή καθώς επίσης στην επιλογή τους και στη σχέση μεταξύ τους. Η δεύτερη αναφέρεται στο σκοπό ή στους σκοπούς, που εξυπηρετούν αυτά τα στοιχεία, και πώς αυτά συνδέονται με την πλοκή. Ο Η. αναφέρει επίσης ότι ο Αριστοτέλης διακρίνει τους σκοπούς της αφήγησης σε δυο είδη: τους συναισθηματικούς και τους ηθικούς. Σύμφωνα με τον Η. όλοι οι μετέπειτα συγγραφείς που ασχολήθηκαν με την ανάλυση της αφήγησης κινήθηκαν προς το ένα ή το άλλο είδος τονίζοντας τη μία ή την άλλη κατηγορία σκοπών.

Για να διαβάσετε το σύντομο κείμενο του J.C. Baker, πατήστε εδώ.