Ένα σπάνιο νόμισμα της Αρσινόης Β΄ / A rare coin of Arsinoe II

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ισραηλινής Υπηρεσίας Αρχαιοτήτων βρέθηκε κατά τις ανασκαφές που πραγματοποιεί ομάδα αρχαιολόγων από το Παν/μιο της Minnesota στο Tell Kedesh χρυσό νόμισμα της εποχής του Πτολεμαίου Ε΄ (το νόμισμα κόπηκε το 191 π.Χ.) και φέρει παράσταση της Αρσινόης Β΄, αδελφής και συζύγου του Πτολεμαίου Β΄. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και σπάνιο εύρημα. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους το νόμισμα δεν χρησιμοποιούνταν για τις εμπορικές συναλλαγές, αλλά είχε μάλλον συμβολικό χαρακτήρα και συνδεόταν με κάποια εορτή προς τιμήν της Αρσινόης, η οποία είχε θεοποιηθεί ήδη, όταν ήταν εν ζωή. Το νόμισμα βεβαιώνει τη μεγάλη διάρκεια ζωής της λατρείας της. Σύμφωνα με το δημοσίευμα πολύ πιθανό η παράσταση της Αρσινόης Β΄ να είναι ταυτόχρονα και μία κρυπτογραφική αναφορά στην Κλεοπάτρα Α΄, κόρη του Σελεύκου Γ΄ και σύζυγο του Πτολεμαίου Ε΄ Είναι το πρώτο νόμισμα της βασιλείας του Πτολεμαίου Ε΄ που βρέθηκε στο Ισραήλ. Για να διαβάσετε ολόκληρο το δελτίο τύπου, πατήστε εδώ.

(Πηγή φωτογρ. ΙΑΑ)

Τα οστά του Ιωάννη του Βαπτιστή στη Σωζόπολη; / John the Baptist relics in Sozopol?

Η είδηση κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες και προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, ποικίλες αντιδράσεις. Στο μικρό ακατοίκητο νησάκι Sveti Ivan (Άγ. Ιωάννης) κοντά στην πόλη Σωζόπολη της Βουλγαρίας, στη Μαύρη Θάλασσα, αρχαιολόγοι εντόπισαν κάτω από τα ερείπια βασιλικής του 6ου αι. μία αρχαιότερη βασιλική, όπου εντοπίστηκε λειψανοθήκη από αλάβαστρο και ένα μικρό κιβώριο από αμμόλιθο, το οποίο έφερε την επιγραφή στα ελληνικά κατεστραμμένη και η οποία σύμφωνα με τις αγγλικές μεταφράσεις που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο έλεγε: "Ο Θεός να σε σώζει, δούλε Θωμά. Στον Άγιο Ιωάννη, 24 Ιουνίου". Ο επικεφαλής της αρχαιολογικής αποστολής Kazimir Popkonstantinov υποστηρίζει ότι πρόκειται για τη λειψανοθήκη με την οποία κάποιος Θωμάς μετέφερε από την Παλαιστίνη στο μικρό νησάκι τα οστά του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η ταύτιση έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από τη Βουλγαρική Εκκλησία και ήδη τα οστά τοποθετήθηκαν στο Ναό του Αγ. Γεωργίου Σωζόπολης.
Ο Christopher Rollston επανέρχεται σήμερα στο θέμα, παρουσιάζει τα αρχαιολογικά δεδομένα σχετικά με το εύρημα και ασκεί κριτική στις θέσεις του Popkonstantinov. Για να διαβάσετε το σχετικό κείμενο, πατήστε εδώ.
[Α.Τ. Οπωσδήποτε το εύρημα είναι ενδιαφέρον. Είναι όμως δύο διαφορετικά πράγματα το αν κάποια οστά αποδόθηκαν στο πρόσωπο του Ιωάννη Βαπτιστή ή εάν πραγματικά είναι δικά του. Όσον αφορά στο πρώτο ο Βούλγαρος αρχαιολόγος φαίνεται να έχει δίκιο. Μπορεί βέβαια ο Rollston να έχει δίκιο παρατηρώντας ότι ο άγιος Ιωάννης της επιγραφής δεν ταυτίζεται στο κείμενο με τον Βαπτιστή, η ημερομηνία όμως 24 Ιουνίου, που ίσως είναι η ημέρα μεταφοράς των οστών, όπως σημειώνει ο Rollston, παραπέμπει κατά πάσα πιθανότητα σε αυτόν, αφού σύμφωνα με την παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας το Γενέθλιο του Ιωάννη του Βαπτιστή εορτάζεται στις 24 Ιουνίου. Το δεύτερο ωστόσο, εάν δηλαδή τα οστά είναι πραγματικά του Ιωάννη Βαπτιστή, είναι μάλλον δύσκολο να αποδειχθεί κι εδώ δεν αρκεί σίγουρα η επιγραφή της οστεοθήκης, αλλά σίγουρα θα πρέπει να γίνουν μετρήσεις και να αναζητηθούν ισχυρότερες ενδείξεις και μαρτυρίες. Οπωσδήποτε ενδιαφέρον θα ήταν να γνωρίζαμε κάτι περισσότερο για την ιστορία του μικρού νησιού και την σύνδεσή του με τον άγιο Ιωάννη (για παράδειγμα πότε έγινε αυτή η σύνδεση, εάν ο άγιος Ιωάννης του νησιού ήταν πάντοτε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κτλ.) αλλά και για τον Θωμά της επιγραφής.]

Τα πρακτικά του 25ου Διεθνούς Παπυρολογικού Συνεδρίου στο Διαδίκτυο / The Proceedings of the 25th International Congress of Papyrology online

Έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο τα πρακτικά του 25ου Διεθνούς Παπυρολογικού Συνεδρίου που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο του Michigan (Ann Arbor) το 2007 (29/7 - 4/8). Υπάρχει η δυνατότητα ανάγνωσης και καταφόρτωσης των επιμέρους εισηγήσεων ή και ολόκληρου του τόμου σε μορφή pdf.
Μεταξύ των εισηγήσεων υπάρχουν πολλές που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όσους ασχολούνται με τα κείμενα της Κ.Δ., τον αρχαίο Ιουδαϊσμό, τον αρχέγονο Χριστιανισμό και το περιβάλλον του. Σταχυολογούμε μερικούς τίτλους:

• Peter Arzt-Grabner, "'Neither a Truant nor a Fugitive': Some Remarks on the Sale of Slaves in Roman Egypt and Other Provinces"
• Andreas Bammer, "An Approach to the Papyrological Understanding of Paul's Labouring “Night and Day” (1Thess 2:9)"
• Livia Capponi, "Aristoboulos and the Hieros Logos of the Egyptian Jews"
• T.V. Evans, "Standard Koine Greek in Third Century BC Papyri"
• Maria Rosaria Falivene, "Greek Anthologies on Papyrus and their Readers in Early Ptolemaic Egypt"
• Alan Mugridge, "Writing and Writers in Antiquity: Two “Spectra” in Greek Handwriting"
• Stanley E. Porter, "Buried Linguistic Treasure in the Babatha Archive"
• Fabian Reiter, "Picknick bei Asklepios? Ein griechisches Ostrakon aus Pergamon in der Berliner Papyrussammlung"

Για να βρεθείτε στην κεντρική σελίδα κι από εκεί να περιηγηθείτε στα περιεχόμενα του τόμου και να διαβάσετε τα σχετικά κείμενα, πατήστε εδώ.

RBL 13/8/2010

Αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Review of Biblical Literature οι εξής βιβλιοκρισίες:

Steven L. Bridge, Getting the Old Testament: What It Meant to Them, What It Means for Us
Reviewed by Robert Wallace

Robert R. Cargill, Qumran through (Real) Time: A Virtual Reconstruction of Qumran and the Dead Sea Scrolls
Reviewed by Eibert Tigchelaar

Frances Flannery, Colleen Shantz, and Rodney A. Werline, eds., Experientia, Volume 1: Inquiry into Religious Experience in Early Judaism and Christianity
Reviewed by David Maas

Greg Schmidt Goering, Wisdom's Root Revealed: Ben Sira and the Election of Israel
Reviewed by Ibolya Balla

Joel B. Green, ed., Methods for Luke
Reviewed by Stephan Witetschek

Bernd Janowski, Bernhard Greiner, and Hermann Lichtenberger, eds., Opfere deinen Sohn! Das 'Isaak-Opfer' in Judentum, Christentum und Islam
Reviewed by Paul Sanders

Edith Lubetski and Meir Lubetski, eds., The Book of Esther: A Classified Bibliography
Reviewed by Mayer I. Gruber

Nathan MacDonald, What Did the Ancient Israelites Eat? Diet in Biblical Times
Reviewed by Raz Kletter

Mark S. Smith and Wayne T. Pitard, The Ugaritic Baal Cycle: Volume 2: Introductioni with Text, Translation and Commentary of KTU/CAT 1.3-1.4
Reviewed by Frank H. Polak

Roger E. Van Harn and Brent A. Strawn, Psalms for Preaching and Worship: A Lectionary Commentary
Reviewed by Hallvard Hagelia

Anderson και Bultmann για το κατά Ιωάννην / Anderson and Bultmann on John's Gospel

Στην ιστοσελίδα The Bible and Interpretation έχει αναρτηθεί ένα κείμενο του Paul N. Anderson στο πρώτο μέρος του οποίου παρουσιάζει τις θέσεις του R. Bultmann σχετικά με το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο και τις πηγές του, τις οποίες σε γενικές γραμμές αποδέχεται και στη συνέχεια παρουσιάζει τις δικές του σχετικά με τη σχέση του Ιωάννη προς τα άλλα συνοπτικά. Εισάγει την ιδέα της "διπλής οπτικής" όσον αφορά στο κείμενο του Μάρκου. Σύμφωνα με τον Anderson το κατά Ιωάννην συμπληρώνει αλλά και διαλέγεται με τις παραδόσεις των άλλων ευαγγελίων και διορθώνει το ευαγγέλιο του Μάρκου, το οποίο γνωρίζει. Οι προφορικές ιωάννειες παραδόσεις φαίνεται ότι επηρεάζουν το σχηματισμό των προφορικών παραδόσεων που έχει υπόψη του ο Λουκάς, ενώ είναι πιθανό οι ίδιες παραδόσεις να άσκησαν επίδραση και στην Q. Tέλος σύμφωνα με τον συγγραφέα φαίνεται να υπάρχει μια σχέση διαλόγου μεταξύ των παραδόσεων του Ματθαίου και του Ιωάννη.
Ο Anderson παραπέμπει σε άρθρα του που έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο (http://www.znt-online.de/heft23.html; http://www.jgrchj.net/volume5/JGRChJ5-7_Anderson.pdf; http://catholic-resources.org/SBL/JnLit-2001-Anderson.html) καθώς και σε μία εκτενέστερη μορφή της ανάλυσης των θέσεών του και πάλι σε ηλεκτρονική μορφή.

Το τρέχον τεύχος του Protokolle zur Bibel / In the current issue of Protokolle zur Bibel

Το τρέχον τεύχος του περιοδικού Protokolle zur Bibel 19:1 (2010) φιλοξενεί το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στη βία και τη Βίβλο:

Sigrid Eder, "Gewalt in der Bibel. Begrifflichkeit – Verstehenshilfen – Perspektiven", 1-20

Στο πρώτο μέρος του άρθρου δίνεται ένας ορισμός της λέξης "βία" στη γερμανική γλώσσα και στη συνέχεια παρουσιάζονται επτά θέσεις μέσα από τις οποίες καθίσταται δυνατή η καλύτερη κατανόηση των κειμένων της Π.Δ. που αναφέρονται στη βία. Ως ρεαλιστικό βιβλίο η Βίβλος αναφέρεται σε όλα τα ανθρώπινα ζητήματα και τα συνδέει με την πίστη. Επομένως και η βία αναφέρεται σε όλες τις διαφορετικές της μορφές με ένα πολύ δραματικό τρόπο. Ξεκινώντας από τη σύνδεση μεταξύ γλώσσας και βίας παρουσιάζονται οι ψαλμοί των θρήνων. Οι ιστορίς του βιβλίου των Κριτών για τις βίαιες δραστηριότητες ανδρών και γυναικών συνδέονται με τις τρέχουσες αναλύσεις για το κοινωνικό φύλο και τις κριτικές μελέτες για τους άνδρες. Η (σεξουαλική) βία εναντίον των γυναικών (2 Σαμ 13) και η βία στις παραστάσεις του Θεού (Έξ 14) παρουσιάζονται επίσης. Στο τελευταίο μέρος παρουσιάζονται τα προφητικά κείμενα, τα οποία κάνουν λόγο για την ειρήνη και την ελπίδα καθώς και την υπέρβαση της βίας.

Simone Paganini, "Gesetze für, gegen bzw. über Frauen im Buch Deuteronomium", 21-34

Οι νόμοι που αφορούν στις γυναίκες επιτρέπουν διαφορετικές ερμηνείες για το ρόλο των γυναικών στο Δευτερονόμιο. Μια διαχρονική ανάλυση του Δτν 22, 22-29. 22, 13-21. 24, 1-4 και 25, 5-10 καταδεικνύει ότι νομική ερμηνευτική του Δτν προσπαθεί να αναπτύξει μία νέα προοπτική της θέσης των γυναικών μέσα στην κοινωνία. Μία συγχρονική εξέταση της δευτερονομικής θεολογίας επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωση και εισάγει τους νόμους που αφορούν στις γυναίκες μέσα στην πορεία της απελευθέρωσής του κ.ά., την απελευθέρωσή τους από τη θρησκευτική, νομική, οικονομική και σεξουαλική καταπίεση. Αυτή είναι μια σύγχρονη προσέγγιση και είναι πρωτοποριακή σε σχέση με μία αρχαία ανατολίτικη κοινωνία.

Hannelore Niedermayer,"Gewalt-tätiger Gott? Phänomenologische Spurensuche zur Gewalt Gottes im Neuen Testament", 34-47

Ακολουθώντας τα συμπεράσματα του Jacques Derrida στο "Gesetzkraft" η εξουσία θα μπορούσε να κατανοηθεί ως μία επιτελεστική πράξη. Μεταξύ της θετικά φορτισμένης "δύναμης" και της "βίας" -της καταστροφικής δύναμης - θα πρέπει να γίνει μία διάκριση με βάση το σκοπό της πράξης. Από μία νομική οπτική γωνία η πράξη της δημιουργίας και οι Δέκα Εντολές παραπέμπουν στο φαινόμενο της δύναμης του Θεού ως μίας συστατικής πράξης. Μέσα στο πλαίσιο της Κ.Δ. ο Ιησούς Χριστός εκτελεί το Νόμο του Θεού. Η διερεύνηση του ερωτήματος εάν ο Θεός θυσιάζει το Υιό του ενεργά και απαιτεί τη σταύρωσή του, η χρήση του πιο χαρακτηριστικού ρήματος μέσα στην ιστορία του Πάθους του Ιησού - παραδίδωμι - εξετάζεται επίσης μέσα στο πλαίσιο των κειμένων της Κ.Δ. και με τη βοήθεια μίας συγχρονικής ανάγνωσης.

Martin Hasitschka, "Widerstand gegen die Verführung durch das „Tier“ in der Nachfolge des „Lammes“. Kontrastbilder von Gewalt und Gewaltfreiheit in der Offenbarung des Johannes", 49-67

Οι χριστιανοί στις εκκλησίες της δυτικής Μ. Ασίας κατά το τέλος του 1ου αι. μ.Χ. υποφέρουν εξαιτίας διαφόρων τρόπων φορολόγησης, διωγμού και βίας. Βιώνουν την βία όχι μόνο σε ένα φυσικό αλλά και σε ένα ψυχικό επίπεδο. Κινδυνεύουν να εξαπατηθούν και να πεισθούν ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τον Χριστό. Μέσα στη βία, την οποία πρέπει να υποστούν, οι Χριστιανοί οραματίζονται τη σύγκρουση μεταξύ των υπερφυσικών εχθρικών δυνάμεων και του Θεού μέσα στην παγκόσμια ιστορία στο σύνολό της. Η επίδραση αυτών των σατανι΄κων δυνάμεων είναι πάντοτε περιορισμένη. Οι χριστιανοί είναι πεπεισμένοι ότι ο Χριστός, το "Αρνίο" θα τους καταλάβει τελικά πλήρως (Αποκ 17, 14). Ο Ιωάννης τους καλεί να αποποιηθούν κάθε είδος βίας. Το κάνει υιοθετώντας μία ιδιαίτερη θεολογία και χριστολογία, με εικόνες ελπίδας και με ύμνους. Οι σημαντικές ιδέες της μη-βίαιης συμπεριφοράς είναι το "νικάω" και το "βασιλεύω" ακολουθώντας το Αρνίο.

Agnethe Siquans, "Glaubensmut und Mannhaftigkeit. Die Deutung von Gewalttaten alttestamentlicher Frauen in der Patristik", 69-76

Η Δεββώρα και η Ιαήλ, η Ιουδείθ και η Εσθήρ είναι γυναίκες που είτε οι ίδιες πραγματοποιούν κάποιο φόνο είτε συνδέονται στενά με βίαιες πράξεις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν καταδικάζουν τις πράξεις τους. Τις αντιμετωπίζουν ως τύπους της Εκκλησίας και ως παραδείγματα πίστης και θάρρους, που σώζουν τη ζωή των ανθρώπων τους από φυσικούς και πνευματικούς εχθρούς.

Ένα άρθρο βιβλικού ενδιαφέροντος στο τρέχον RThPh / A new article of biblical interest in the current issue of RThPh

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Revue de théologie et de philosophie 141:4 (2010) δημοσιεύεται μεταξύ άλλων και το εξής άρθρο βιβλικού ενδιαφέροντος:

Thomas Römer, "Le dossier biblique sur la statue de Yhwh dans le premier temple de Jérusalem : enquêtes scripturaires à travers la Bible hébraïque", 321-342

Δύο άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος στο Theologisches Gespräch / Two articles of biblical interest in the current issue of Theologisches Gespräch

Στο τρέχον τεύχος του Theologisches Gespräch 34:3 (2010) δημοσιεύονται μεταξύ άλλων και τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:

• Lena Tontchev, "Dem Segen auf der Spur : drei alttestamentliche Segenstheologien und ihre Aufnahme in Galater 3", 107-124
• Peeter Roosimaa, "Die Bedeutung des Evangeliums bei den Urchristen", 125-134

Tο νέο τεύχος του Vetus Testamentum / The current issue of Vetus Testamentum

Στο νέο τεύχος του Vetus Testamentum 60:3 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Giovanni B. Bazzana, "Cucurbita super caput ionae Translation and Theology in the Old Latin Tradition", 309-322

Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η εξέταση μίας περικοπής από το βιβλίο του Ιωνά στην αρχαία λατινική μετάφραση και στη Vulgata , όπου ο Ιερώνυμος εισήγαγε μία αμφιλεγόμενη αλλαγή όταν μετέφρασε την λατινική λέξη qyqywn με το λατινικό haedera αντί για το συνηθισμένο cucurbita. Οι λόγοι αυτής της αλλαγής δε δηλώνονται σαφώς από τον μεταφραστή αλλά μία ανάλυση των εικονογραφικών δεδομένων θα καταδείξει ότι ο Ιερώνυμος ήθελε να αποκλείσει μία χιλιαστική ερμηνεία, η οποία, μετά τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου, θεωρούνταν αιρετική.

Gard Granerød, "A Forgotten Reference to Divine Procreation? Psalm 2:6 in Light of Egyptian Royal Ideology", 323-336

Ο συγγραφέας συζητά κατά πόσο το μασωριτικό κείμενο του Ψα 2, 6 (ιδιαίτερα το ρήμα) αντικατοπτρίζει την αιγυπτιακή βασιλική ιδεολογία όπως αυτή δηλώνεται στο «Διάταγμα της Ptah για τον Ραμσή». Συμπεραίνει υποθετικά ότι ο στίχος ιστορικά αντικατοπτρίζει μία αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο θεός γεννά τον θνητό βασιλιά. Από απόψεως σημειολογίας το ρήμα μπορεί αρχικά να δήλωνε την έκχυση του σπέρματος είτε έχοντας ως πρότυπο το παραπάνω διάταγμα (13ος – 11ος αι. π.Χ.) ή τουλάχιστον κατά ένα ανάλογο τρόπο. Η συνηθισμένη μετάφραση του νομικού όρου «εγκαθιστώ» αντικατοπτρίζει τη μετάφραση των Ο’. Η μετάφραση των Ο’ στον Ψα 2, 6 μπορεί να αντιπροσωπεύει μία θεολογική διόρθωση αυτού που οι μεταφραστές θεωρούν ότι είναι μία περίπτωση απαράδεκτου ανθρωπομορφισμού του εβραϊκού κειμένου.

David T. Lamb, "The Non-Eternal Dynastic Promises of Jehu of Israel and Esarhaddon of Assyria", 337-344

Τρεις Ισραηλίτες βασιλείς δέχονται την επαγγελία μίας δυναστείας η οποία θα συνεχίσει αιώνια (ο Δαυίδ, ο Σολομών και ο Ιεροβοάμ), αλλά ο Jehu του βασιλείου του Ισραήλ είναι ο μόνος άρχοντας στην εβραϊκή Βίβλο με τον οποίο δε συνδέεται καμιά υπόσχεση για αιώνια δυναστεία. Ενώ πολλοί Ασσύριοι άρχοντες ισχυρίζονται την εκλογή τους από τον Θεό και κάνουν λόγο για «αιώνιες» δυναστείες, η δυναστική υπόσχεση του Esarhaddon είναι ασυνήθιστη εξαιτίας των χαμηλών της τόνων. Οι δυναστικές υποσχέσεις επομένως στον Jehu και στον Esarhaddon είναι επομένως μοναδικές μέσα στη συνάφεια της αρχαίας Εγγύς Ανατολής εξαιτίας της απουσίας της υπερβολικής γλώσσας κάνοντας λόγο μόνο για τέσσερις ή δύο γενιές διαδόχων. Καθώς και οι δύο βασιλείς αναλαμβάνουν την εξουσία μέσα σε μία κατάσταση πολιτικής κρίσης, οι βασιλείες τους θα έπρεπε να θεωρηθούν ως κατάλληλη στιγμή για να δοθούν υποσχέσεις που να νομιμοποιούν τη δυναστεία τους. Μία σύγκριση αυτών των δύο χρησμών όχι μόνο παρέχει ενδιαφέροντα παράλληλα μεταξύ των δύο υποσχέσεων, αλλά επίσης αποκαλύπτει το σημαντικό ρόλο, τον οποίο μπορούν να διαδραματίσουν χρησμοί για μη αιώνιες δυναστείες στην εξασφάλιση της βασιλικής νομιμότητας.

Mark Leuchter, "The Politics of Ritual Rhetoric: A Proposed Sociopolitical Context for the Redaction of Leviticus 1-16", 345-365

Πρόσφατες μελέτες επισημαίνουν το ρητορικό σκοπό των Λευιτ 1-16 ως επιβεβαίωση της τελετουργικής εξουσίας της ιεροσύνης της γενιάς του Ααρών. Στην παρούσα μελέτη διατυπώνεται η υπόθεση ότι η λογοτεχνική διαμόρφωση αυτών των κεφαλαίων ήταν η απάντηση σε εξωτερικές προκλήσεις που απειλούσαν την ιεροσύνη. Αφού αξιολογεί μία σειρά ιστορικών και κοινωνικοπολιτικών συναφειών μέσα στις οποίες πιθανόν γεννήθηκε μια τέτοια απειλή, ο συγγραφέας συζητά την αρχηγία του Νεεμία ως παράδειγμα του τύπου ανταγωνιστικής αρχηγικής τυπολογίας που στηριζόταν επάνω στην ιεροσύνη και τα ρητορικά στοιχεία των Απομνημονευμάτων του Νεεμία εξετάζονται υπό αυτό το φως. Η αναθεώρηση των Λευιτ 1-16 παρέχει ένα ιερό αντεπιχείρημα προς τους εκπροσώπους της διοίκησης, όπως ήταν ο Νεεμίας και οι υποστηρικτές του, υποστηρίζοντας μία ιδεολογία, όπου η εθνική επιβίωση δεν εξασφαλιζόταν από μία σχέση με την Περσία αλλά μέσω της ακεραιότητας του τελετουργικού του Ναού, το οποίο ήταν έργο αποκλειστικά των ιερέων της γενιάς του Ααρών.

Aaron D. Rubin, "The Form and Meaning of Hebrew 'ašrê", 366-372

Η ποιητική εβραϊκή λέξη 'ašrê είναι δύσκολο να κλιθεί και δεν είναι δύσκολο να εντοπισθεί η σημιτική της ετυμολογία. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η λέξη είναι στην πραγματικότητα κατάλοιπο συγκριτικού βαθμού και αναζητά μία ασφαλή σημιτική ετυμολογία.

Susanne Rudnig-Zelt, "Vom Propheten und seiner Frau, einem Ephod und einem Teraphim—Anmerkungen zu Hos 3:1-4, 5", 373-399

Το θέμα του άρθρου είναι διπλό. Από τη μία καλύπτει τα προβλήματα του Ωσηέ 3. Καταδεικνύει ότι το Ωσ 3, 3 ανακοινώνει την τιμωρία των κατοίκων του Βόρειου Βασιλείου και ότι το Ωσ 3, 5 είναι μεταγενέστερη προσθήκη. Το Ωσ 3, 1-4. 5 αποδεικνύεται ότι είναι μεταγενέστερο κείμενο. Έτσι δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βιογραφική πηγή για τον προφήτη Ωσηέ του 8ου αι. Παρέχει ωστόσο σημαντικές πληροφορίες για τις θεολογικές συζητήσεις κατά την ύστερη περσική εποχή.

Από την άλλη στο άρθρο εξετάζεται η προέλευση του εφώδ και των τεραφίμ (Ωσ 3, 4): αναφέρονται αυτοί οι όροι σε αγαλματίδια των θεών ή του ίδιου του Γιαχβέ; Τα αποτελέσματα της έρευνας οδηγούν σε διαφορετικό συμπέρασμα. Το «εφώδ» φαίνεται ότι ήταν το όνομα ενός ιερατικού ενδύματος και τα «τεραφίμ» αρχικά δήλωνε μία ομάδα αντικειμένων που χρησιμοποιούνταν στη μαντεία. Μόνο στα μεταγενέστερα κείμενα οι δύο λέξεις δηλώνουν απαγορευμένες εικόνες.

Ludwig Schmidt, "Im Dickicht der Pentateuchforschung: Ein Plädoyer für die umstrittene Neuere Urkundenhypothese", 400-420

Η πρόσφατη έρευνα αμφισβητεί την θέση ότι η Πεντάτευχος περιέχει τα κείμενα του Γιαχβιστή, του Ελωχιμιστή και του Ιερατικού συγγραφέας (η νέα υπόθεση όσον αφορά στα κείμενα). Μετά από μία παρουσίαση των πρόσφατων θεωριών (Ι) ο συγγραφέας υπερασπίζεται την ορθότητα αυτής της υπόθεσης. Το ιερατικό κείμενο είναι μία πηγή από μόνο του και τελειώνει με το θάνατο του Μωυσή (Δτν 34, 1α, 7-9). Επιπλέον υποστηρίζεται ότι υπήρχε μία γιαχβιστική προ-ιερατική αφηγηματική δομή από το Γεν 12 μέχρι το Αρ 24, η οποία γεννήθηκε στην εποχή του Σολομώντα. Αντίθετα προς τις πρόσφατες θεωρίες οι Πατριάρχες για πρώτη φορά συνδέθηκαν με την Έξοδο από αυτόν τον Γιαχβιστή κι όχι από έναν Γιαχβιστή της αιχμαλωσιακής εποχής ή τον Ρ. Η ύπαρξη του Ελωχιμιστή από το Βόρειο Βασίλειο γύρω στα 760 αποδεικνύεται με διάφορα επιχειρήματα. Τέλος ο συγγραφέας καταλήγει με κάποιες παρατηρήσεις όσον αφορά στις αναθεωρήσεις του (αιχμαλωσιακού) Γιαχβιστή και τον αναθεωρητή της Πεντατεύχου.

Ludwig Schmidt, "Im Dickicht der Pentateuchforschung: Ein Plädoyer für die umstrittene Neuere Urkundenhypothese", 400-420

Η πρόσφατη έρευνα αμφισβητεί την θέση ότι η Πεντάτευχος περιέχει τα κείμενα του Γιαχβιστή, του Ελωχιμιστή και του Ιερατικού συγγραφέας (η νέα υπόθεση όσον αφορά στα κείμενα). Μετά από μία παρουσίαση των πρόσφατων θεωριών (Ι) ο συγγραφέας υπερασπίζεται την ορθότητα αυτής της υπόθεσης. Το ιερατικό κείμενο είναι μία πηγή από μόνο του και τελειώνει με το θάνατο του Μωυσή (Δτν 34, 1α, 7-9). Επιπλέον υποστηρίζεται ότι υπήρχε μία γιαχβιστική προ-ιερατική αφηγηματική δομή από το Γεν 12 μέχρι το Αρ 24, η οποία γεννήθηκε στην εποχή του Σολομώντα. Αντίθετα προς τις πρόσφατες θεωρίες οι Πατριάρχες για πρώτη φορά συνδέθηκαν με την Έξοδο από αυτόν τον Γιαχβιστή κι όχι από έναν Γιαχβιστή της αιχμαλωσιακής εποχής ή τον Ρ. Η ύπαρξη του Ελωχιμιστή από το Βόρειο Βασίλειο γύρω στα 760 αποδεικνύεται με διάφορα επιχειρήματα. Τέλος ο συγγραφέας καταλήγει με κάποιες παρατηρήσεις όσον αφορά στις αναθεωρήσεις του (αιχμαλωσιακού) Γιαχβιστή και τον αναθεωρητή της Πεντατεύχου.

Matthew J. Suriano, "A Place in the Dust: Text, Topography and a Toponymic Note on Micah 1:10-12a", 433-446

Η ποίηση της προφητείας για καταστροφή του Μιχαία (Μιχ 1, 8-16) συνδυάζει δυο αδιαμφισβήτητα μοτίβα, το μοτίβο του θρήνου κι εκείνο της γεωγραφίας. Το τελευταίο δεν γίνετια εύκολα κατανοητό εξαιτίας της ασάφειας των τοπωνυμίων που απαντούν στους στ. 10α-12β. Μία προσεκτική μελέτη της γεωγραφικής συνάφειας της προφητείας οδηγεί σε μία ακριβέστερη κατανόηση της τοπογραφίας των στ. 10-12β και λειτουργεί ως η βάση για την ταύτιση ενός των πιο αινιγματικών τοπωνυμίων, εκείνου της Beth-le-aphrah (στ. 10β), με την αρχαιολογική τοποθεσία του Tell el-'Areini.

Volker Wagner, "Profanität und Sakralisierung der Beschneidung im Alten Testament", 447-464

Μέχρι μετά την εποχή της Αιχμαλωσίας η περιτομή (των ανδρών) δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στον Ισραήλ ούτε είχε κάποια ιδιαίτερη θρησκευτική ή λατρευτική σημασία. Μόνο κατά τα ύστερα κείμενα της Π.Δ., που τοποθετούνται στο τέλος της πρώτης χιλιετίας π.Χ., μαρτυρείται μία τάση θεολογικής εξήγησης και ιδιαίτερα ιεροποίησης. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε στην εξάπλωση της πρακτικής της περιτομής στον Ιουδαϊσμό (και στο Ισλάμ).

André Wénin, "Pourquoi le lecteur rit-il d'Haman en Esther 6™?", 465-473
Το θέμα της μελέτης είναι η αφήγηση που οδηγεί στη δραματική ειρωνεία, η οποία με τη σειρά της κάνει τον αναγνώστη να γελάσει εις βάρος του Αμάν στο μασωριτικό κείμενο της Εσθήρ 6. Δύο βασικές τεχνικές υιοθετούνται για να δημιουργήσουν αυτό το αποτέλεσμα: η διαφάνεια του χαρακτηρισμού του πρωθυπουργού της Περσίας στα κεφ. 3, 5 και 6 και η έξυπνη χρήση της εσωτερικής εστίασης του παντογνώστη αφηγητή στο 6, 6β. Σε αυτό το κείμενο η ειρωνεία έχει μία σαφώς χιουμοριστική λειτουργία αλλά και μία αξιολογική.

Andrew Angel, "The Sea in 4Q541 7.3 and in Daniel 7:2", 474-478

Το 4Q541 αναφέρεται στο θαλάσσιο χάος. Αυτό παρέχει ένα παράλληλο ώστε να διαβαστεί η ίδια φράση και στο Δαν 7, 2, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ότι ο στίχος εκεί αναφέρεται στη μυθολογική θάλασσα κι όχι στη Μεσόγειο.

Colette Briffard, "Moïse versus Sargon", 479-482

Σκοπός αυτού του σύντομου σημειώματος είναι να καταστήσει σαφές ότι η έμφαση στη λευιτική καταγωγή του Μωυσή στην αρχή της ιστορίας της γέννησής του (Έξ 2, 1) θυμίζει τις πινακίδες που περιέχουν την ιστορία γέννησης του Σαργών. Ωστόσο το Έξ 2, 1 περιέχει επίσης ιδέας που εκφράζουν διαφορετικές ιδέες από εκείνες της αυτοπροβολής του Σαργών και του πεπρωμένου του ως κατακτητή.

Karl P. Kirchmayr, "Mene—tekel—uparsin", 483-486

Η υπόθεση ότι στον τοίχο γράφηκαν αριθμοί κι όχι γράμματα παρέχει μία ικανοποιητική εξήγηση της ιστορίας της γραφής στον τοίχο και της ερμηνείας της από τον Δανιήλ.

Jerry Waite, "The Census of Israelite Men after their Exodus from Egypt", 487-491

Στο άρθρο καταδεικνύεται ότι η χρήση της εβραϊκής λέξης 'lp ως ένα στράτευμα παρέχει στο στρατό ένα μέγεθος που είναι σύμφωνο με τον πληθυσμό των Ισραηλιτών σύμφωνα με τους υπολογισμούς με βάση τη μεσαία οικογένεια, στην οποία υπήρχαν άρρενες. Η μαθηματική προσέγγιση του C. J. Humphreys αντιμετωπίζει προβλήματα εξαιτίας της υπόθεσής του για τα πρωτότοκα, από την οποία προκύπτει ότι σε κάθε οικογένεια υπήρχαν 8,7 γιους. Παρουσιάζεται μία πιθανή λύση για την απογραφή των Λευιτών που ήταν 30-50 χρονών.

Βιβλιοκρισίες του BMCR / Reviews of BMCR

Στην ηλεκτρονική έκδοση του Bryn Mawr Classical Review έχουν αναρτηθεί κάποιες βιβλιοκρισίες βιβλίων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όσους μελετούν τα βιβλικά κείμενα, το ιστορικό τους περιβάλλον και τον αρχέγονο Χριστιανισμό:

Reidar Aasgaard, The Childhood of Jesus: Decoding the Apocryphal Infancy Gospel of Thomas. Eugene, OR: Cascade Books, 2009
Reviewed by Enrico Norelli

Eckhard Meyer-Zwiffelhoffer, Imperium Romanum: Geschichte der römischen Provinzen. Beck'sche Reihe; 2467. München: Verlag C.H. Beck, 2009
Reviewed by Danielle Slootjes

Frédéric Hurlet, Bernard Mineo (ed.), Le principat d'Auguste: réalités et représentations du pouvoir autour de la Res publica restituta. Rennes: Presses universitaires de Rennes, 2009
Reviewed by Peter Fibiger Bang

Το νέο τεύχος του Liber Annuus / The current issue of Liber Annuus

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Liber Annuus 59 (2009) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

• A. Niccacci, “Esodo 15. Esame letterario, composizione, interpretazione”, 9 - 26
• E. Cortese, “Per un ritorno sicuro alla teoria documentaria in Num 10-36 (e Gios 13-22)”, 27 - 42
• A. Mello, “Il Salterio: una struttura teologica”, 43 - 58
• R. Di Paolo, “Capire i misteri del regno dei cieli. Analisi retorica di Matteo 13”, 59-110
• G. Giurisato, “Nestle-Aland27 versus Codex B nel vangelo di Luca: concordanza e variazione”, 111-138
• S. Carbone, “La giustizia e la misericordia di Dio in San Paolo”, 139 - 154
• C. T. Begg, “The death of Nadab and Abihu According to Josephus”, 155 - 168
• M. Pazzini, “Il Targum di Rut. Traduzione italiana”, 169 - 190
• G. Geiger, “Einige Alternativlesungen der Qumranrollen”, 191 - 216
• R. Pierri, “A proposito dell’infinito articolato nel Nuovo Testamento”, 217 - 230
• G. C. Bottini, “Studio e lettura della Bibbia al tempo di Mario da Calascio (1550-1620) protagonista del secolo d’oro dell’esegesi biblica”, 231 - 250
• M. Pazzini, “I Carmi siriaco ed ebraico di Francesco Donati in onore di P. Mario da Calascio”, 251 -262
• P. Kaswalder, “L’edificio sinagogale antico: pianta e funzioni”, 263 - 280
• G. Loche, “Il Templum Domini e le sue tradizioni secondo le fonti scritte in epoca crociata”, 281 - 300
• A. Ovadiah, “The Symbolic Meaning of the David-Orpheus Image in the Gaza Synagogue Mosaic”, 301 - 308
• A. Ovadiah - S. Mucznik, “XAPΩΝΙΟΙ ΚΛΙΜΑΚΕΣ in the Roman Theatre of Caesarea Maritima?”, 309 - 318
• O. Tal, “A Winepress at Apollonia-Arsuf: More Evidence on the Samaritan Presence in Roman-Byzantine Southern Sharon”, 319 - 342
• S. De Luca, “La città ellenistico-romana di Magdala/Taricheae. Gli scavi del Magdala Project 2007 e 2008: relazione preliminare e prospettive di indagine”, 343

Τιμητικός τόμος για τον καθ. Arie van der Kooij / Festschrift for Prof. Arie van der Kooij

Κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Brill ένας συλλογικός τόμος προς τιμήν του καθηγητή της Π.Δ. στο Πανεπιστήμιο του Leiden με αφορμή τα 65α γενέθλιά του που συνέπεσαν με τη συνταξιοδότησή του. Ο συλλογικός τόμος περιέχει μελέτες σχετικές με το βιβλίο του Ησαΐα μέσα στη συνάφεια των υπόλοιπων κειμένων της εβραϊκής Βίβλου και τα κείμενα της αρχαίας Εγγύς Ανατολής, κυρίως της νεο-ασσυριακής περιόδου. Κάποιες μελέτες επικεντρώνονται σε θέματα πρόσληψης του βιβλίου κυρίως στην ελληνική και τη συριακή του μετάφραση:

Michael van der Meer - Percy van Keulen - Willem Th. van Peursen - Bas ter Haar Romeny (εκδ.),

Isaiah in Context; Studies in Honour of Arie van der Kooij on the Occasion of his Sixty-Fifth Birthday, (VT Suppl. 138), Leiden, Brill 2010
488 σελίδες
ISBN: 978 90 04 18657 6
€ 152

Περιεχόμενα τόμου

• Bob Becking, "'As straw is trodden down in the water of a dung-pit' : remarks on a simile in Isaiah 25:10", 3-13
• Pancratius C. Beentjes, "Isaiah in the book of Chronicles", 15-24
• Wim Beuken, "Woe to powers in Israel that vie to replace YHWH's rule on Mount Zion! : Isaiah chapters 28-31 from the perspective of Isaiah chapters 24-27",25-43
• Robert P. Gordon, "The gods must die : a theme in Isaiah and beyond", 45-61
• Holger Gzella, "So-called poel-forms in Isaiah and elsewhere", 63-81
• Matthijs J. de Jong, "A window on the Isaiah tradition in the Assyrian period : Isaiah 10:24-27", 83-107
• Percy S. van Keulen, "On the identity of the anonymous ruler in Isaiah 14:4b-21", 109-123
• André Lemaire, "Yhwh seba'ot dans Isaïe à la lumière de l'épigraphie hébraïque et araméenne", 125-130
• Johan Lust, "The divine titles ha'adôn and 'adonay in Proto-Isaiah and Ezekiel", 131-149
• Karel J. Vriezen, "'Ruins' in text and archaeology : a note on the wording of "destruction" in the Latter Prophets", 151-159
• Richard D. Weis, "Patterns of mutual influence in the textual transmission of the oracles concerning Moab in Isaiah and Jeremiah", 161-184
• Hugh G. Williamson, "Isaiah 30:1", 185-196
• Johann Cook, "The relationship between the Septuagint versions of Isaiah and Proverbs", 199-214
• Kristin DeTroyer, "An exploration of the Wisdom of Solomon as the missing link between Isaiah and Matthew", 215-227
• Cécile Dogniez, "L'indépendance du traducteur grec d'Isaïe par rapport au Dodekapropheton", 229-246
• Natalio Fernández Marcos, "Is there an Antiochene reading of Isaiah?", 247-260
• Cornelis Houtman, "Zwei Niederländer des 19. Jahrhunderts über die Wahrheit von Jesajas Prophetien", 261-280
• Michaël N. van der Meer, "Visions from Memphis and Leontopolis : the phenomenon of the vision reports in the Greek Isaiah in the light of contemporary accounts from Hellenistic Egypt", 281-316
• Takamitsu Muraoka, "Isaiah 2 in the Septuagint", 317-340
• Willem T. van Peursen, "The text of Isaiah 26:9-19 in the Syriac Odes", 341-357
• Albert Pietersma, "Of translation and revision : from Greek Isaiah to Greek Jeremiah", 359-387
• Robert B. ter Haar Romeny, "Jacob of Edessa's quotations and revision of Isaiah", 389-406
• Adrian Schenker, "Dans un vase pur ou avec des psaumes? : une variante textuelle peu étudiée en Isa 66:20", 407-412
• Emanuel Tov, "Personal names in the Septuagint of Isaiah", 413-428
• Bibliography of Arie van der Kooij, 429-438

Ένα νέο βιβλίο για το κατά Ιωάννην / A new book on John's Gospel

Κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Pozzo di Giacobbe ένας συλλογικός τόμος με θέμα το κατά Ιωάννη και τις σχέσεις του με τον Ιουδαϊσμό του 1ου αι.:

D. Garribba - A. Guida , Giovanni e il giudaismo : luoghi, tempi, protagonisti, Pozzo di Giacobbe, Trapani 2010
ISBN: 978-88-6124-145-9
20 ευρώ

Περιεχόμενα τόμου

• Tom Thatcher, "Giovanni e il giudaismo : ricerca recente e questioni aperte", 13-38
• Pietro Kaswalder, "I luoghi : Giudea, Galilea e Samaria in Giovanni", 39-55
• Renzo Infante, "Il Quarto Vangelo e le feste d'Israele", 57-73
• Annalisa Guida, "Tra segno ed evento : l'episodio del tempio nel Vangelo di Giovanni", 75-88
• Dario Garribba, "Il Vangelo di Giovanni e la fine del tempio", 89-97
• Alberto Casalegno, "I personaggi : i giudei e Gesù nel Quarto Vangelo", 99-121
• Gaetano Castello, "La legge nel Quarto Vangelo", 123-145
• Emilio Salvatore, "'Avete per Padre il diavolo' (Gv 8,44) : la demonizzazione di Giuda e/o dei giudei nel Quarto Vangelo", 147-160
• Giorgio Jossa, "Elementi storici nel racconto del processo di Gesù?", 161-173
• Guido Bertagna, "Gesù e la morte : note su alcune interpretazioni cinematografiche della risurrezione di Lazzaro", 175-191

Το νέο τεύχος του BBR / The current issue of BBR

Στο τρέχον τεύχος του Bulletin of Biblical Research 20:2 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

• Brian P. Gault, "An admonition against "rousing love" : the meaning of the enigmatic refrain in Song of Songs", 161-184
• William N. Wilder, "The use (or abuse) of power in high places : gifts given and received in Isaiah, Psalm 68, and Ephesians 4:8", 185-199
• Gerald W. Peterman, "Plural you : on the use and abuse of the second person", 201-214
• Craig S. Keener, "Spirit possession as a cross-cultural experience", 215-235
• Joshua W. Jipp - Michael J. Thate, "Dating Thomas : Logion 53 as a test case for dating the "Gospel of Thomas" within an early Christian trajectory", 237-255

Το νέο τεύχος του Horizons in Biblical Theology / The current issue of Biblical Theology

Στο τρέχον τεύχος του Horizons in Biblical Theology 32:1 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Nijay K. Gupta, "To Whom Was Christ a Slave (Phil 2:7)? Double Agency and the Specters of Sin and Death in Philippians", 1-16

Ο λεγόμενος "χριστολογικός ύμνος" του Παύλου στο Φιλιπ 2, 6-11 είναι κείμενο το οποίο έχει μελετηθεί εκτενώς όσον αφορά στην προέλευσή του, το σκοπό του, τη μορφή του και τα θεολογικά στοιχεία της χριστολογίας του. Ένας παράγοντας που καθορίζει την χριστολογία του είναι η ερμηνεία του όρου "δοῦλος" στο 2, 7, η οποία επικεντρώνεται στο ερώτημα σε ποιον ήταν δούλος ο Χριστός. Μολονότι έχουν προταθεί μία σειρά από απαντήσεις, ο συγγραφέας προτείνει ως καλύτερη λύση τη λεγόμενη "του διπλόυ μεσάζοντας". Δηλαδή, όταν ο ύμνος εξεταστεί προσεκτικά σε συνάρτηση και με το θεολογικό χαρακτήρα ολόκληρης της επιστολής, τότε ο Χριστός εμφανίζεται να υπόκειται και είναι συντελεστής του θανάτου και της αμαρτίας. Όμως ο Παύλος γνωρίζει και μεταφέρει την πραγματικότητα η οποία είναι ότι ο Χριστός είναι στην πραγματικότητα ο αντιπρόσωπος του Θεού ο οποίος αντιστρέφει και αποδυναμώνει αυτές τις δυο ηγεμονικές δυνάμεις. Αυτό όχι μόνο φωτίζει την παύλεια χριστολογία, αλλά επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο για τους υπόλοιπους πιστούς που αναφέρονται στην επιστολή.

Mignon R. Jacobs, "YHWH's Call for Israel's 'Return': Command, Invitation, or Threat", 17-32

Η κλήση του Ισραήλ να επιστρέψει στον Γιαχβέ αντηχεί στο προφητικό κείμενο όπου υιοθετούνται διάφορες εικόνες για να φωτίσουν τη συμπεριφορά του Γιαχβέ και του Ισραήλ. Αυτές οι εικόνες απεικονίζουν την τεταμένη σχέση μεταξύ του Γιαχβέ και του Ισραήλ και την επιμονή της θεότητας να διατηρήσει αυτήν τη σχέση. Η μελέτη επικεντρώνεται στα Ωσηέ 11 και Αμώς 4, τα οποία χρησιμοποιεί ως παραδείγματα για την κλήση και ως διαφορετικές προοπτικές της δυναμικής της συμπεριφοράς και των σχέσεων Γιαχβέ-Ισραήλ.

James A. Metzger, "God as F(r)iend? Reading Luke 11:5-13 & 18:1-8 with a Hermeneutic of Suffering", 33-57

Υιοθετώντας μία οπτική η οποία στηρίζεται στην ιδέα του πάθους και διακείμενα στα οποία ο Θεός παρουσιάζεται με αρνητικό τρόπο, υποστηρίζεται ότι στα Λκ 11, 5-13 και 18, 1-8 ο Ιησούς αναγνωρίζει μία αρνητική εμπειρία και αντίληψη για τη θεότητα ανάμεσα σε κάποιους "φτωχούς ... τυφλούς ... και καταπιεσμένους" (4, 18-19) της Παλαιστίνης των ρωμαϊκών χρόνων. Ο Ιησούς δεν τους ζητά να καταπνίξουν αυτές τις εντυπώσεις τους για τον Θεό έτσι ώστε αυτές να προσαρμοσθούν στις περισσότερο παραδοσιακές αντιλήψεις. Μάλλον τους ενθαρρύνει να παραμείνουν στη συζήτηση με την θεότητα και να μην απογοητευθούν ή να φοβηθούν, ακόμη κι όταν ο λόγος τους ξεπερνά τα κοινωνικά αποδεκτά όρια και γίνεται κατηγορητικός, περιφρονητικός, βλάσφημος ή ακόμη και εχθρικός. Πραγματικά ο Ιησούς συνιστά αυθάδεια και αναιδή επιμονή απέναντι στον Θεό, έχοντας τη βεβαιότητα ότι μια τέτοια συμπεριφορά θα εισακουσθεί.

David E. Wilhite, "Cyprian's Scriptural Hermeneutic of Identity: The Laxist 'Heresy'", 58-98
Οι ερευνητές γενικά θεωρούν τον Κυπριανό ως πρόσωπο-κλειδί στην πορεία εξέλιξης του επισκοπικού θεσμού, κάτι που ωστόσο δε λαμβάνει υπόψη τον τρόπο που αυτός χρησιμοποιεί τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Ο ίδιος ο Κυπριανός τονίζει την αγιογραφική βάση της επισκοπικής εξουσίας και χρησιμοποιεί τα κείμενα της Αγίας Γραφής στη διδασκαλία του για την εκκλησιαστική ενότητα. Τα έργα του θα πρέπει να ξαναδιαβαστούν, επομένως, υπό το φως της συγκρότησης των ταυτοτήτων, δηλαδή της δικής του "ορθόδοξης" ταυτότητα σε αντιπαράθεση προς την "σχισματική" ταυτότητα των αντιπάλων του, τους οποίους θέτει εκτός ορίων με βάση το σχήμα ενημερωμένος στις Αγίες Γραφές και πιστός σε αυτές - αποκλίνων από τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.

Το νέο τεύχος του Biblica / The current issue of Biblica

Στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού Biblica έχουν αναρτηθεί τα άρθρα του τρέχοντος τεύχους 91:2 (2010), τα οποία ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να διαβάσει online:

• Geert Van Oyen , "The Vulnerable Authority of the Author of the Gospel of Mark. Re-Reading the Paradoxes", 161-186

• Bernardo Estrada , "The Last Beatitude. Joy in Suffering", 187-209
• Patrick Fabien , "La conversion de Simon le magicien (Ac 8,4-25)", 210-240
• Th. Booij , "Psalms 120–136: Songs for a Great Festival", 241-255
• Mark Leuchter , "'Why Tarry The Wheels of his Chariot?' (Judg 5,28): Canaanite Chariots and Echoes of Egypt in the Song of Deborah", 256-268
• Shaul Bar , "The Oak of Weeping", 269-274
• JohannCook , "Are the Additions in LXX Job 2,9a-e to be deemed as the Old Greek text?", 275-284

Το νέο τεύχος του SJOT / The current issue of SJOT

Στο τρέχον τεύχος του Scandinavian Journal of the Old Testament 24:1 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Karl W. Weyde, "Magne Saebø as Old Testament scholar", 3-12

Martin Hallaschka, "Zechariah's angels : their role in the night visions and in the redaction history of Zech 1,7-6,8", 13-27

To πρώτο όραμα του Ζαχαρία (Ζαχ 1, 8-17) και η απεικόνιση των αγγελικών όντων παρέχει σημαντικά κριτήρια για τον καθορισμό των αρχαιότερων μορφών του κύκλου των νυκτερινών οραμάτων. Σε ένα πρώτο επίπεδο, το πρώτο νυκτερινό όραμα ήταν ερωταποκρίσεις μεταξύ του προφήτη και ενός ουράνιου όντος (1,8.9α.10.11β). Σε ένα επόμενο στάδιο προστέθηκε ο angelus interpres, εν μέρει απορροφώντας τη λειτουργία του προηγούμενου ουράνιου όντος (1,9β.14), πριν προστεθεί τελικά ο άγγελος του Γιαχβέ (1,11α.12-13). Με βάση το συμπέρασμα ότι η αρχαιότερη εκδοχή του Ζαχ 1, 8-17 δεν ήξερε την παρουσία ενός angelus interpres, αναλύονται και τα υπόλοιπα νυκτερινά οράματα.

Ulrich Berges, "The literary construction of the servant in Isaiah 40-55 : a discussion about individual and collective identities", 28-38

Πριν περίπου 20 χρόνια ο καθηγ. Prof. Magne Saeboslash δημοσίευσε ένα άρθρο για τα 80 χρόνια του Claus Westermann με τον τίτλο: Vom Individuellen zum Kollektiven. Zur Frage einiger innerbiblischen Interpretationen. Πολύ πριν αλλά και μετά τη δημοσίευση το ζήτημα της ατομικής ή συλλογικής ερμηνείας των λεγόμενων ασμάτων του Δούλου του Θεού στα Ησ 40-55 προκαλούν το ενδιαφέρον των μελετητών. Σκοπός του συγγραφέα είναι να παρουσιάσει τις εξελίξεις κατά τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τη μελέτη αυτών των κειμένων και να προσεγγίσει το πρόβλημα από μία νέα οπτική.

Marianne Grohmann, "Biblical and rabbinic ideas of female semen? : an intertextual reading of Lev 12,2", 39-52

Η προσανατολισμένη στον αναγνώστη διακειμενικότητα ανοίγει την προοπτική για την κατανόηση κάτω από νέο φως της ερμηνείας της εβραϊκής Βίβλου μέσα στην Κ.Δ. και μέσα στη ραββινική γραμματεία. Η συγγραφέας συζητά τις πιθανές αναγνώσεις ενός crux interpretum, του Λευιτ 12, 2, μέσα στην Κ.Δ. (Εβρ 11, 11) και στη ραββινική γραμματεία. Καταδεικνύει ότι και οι δύο παραδόσεις παίζουν με την πολλαπλή σημασία και τα πολλά επίπεδα του κειμένου, συνδέοντας μεταξύ τους διαφορετικά συγγενικά κείμενα και δημιουργώντας ένα νέο διακειμενικό δίκτυο.

Jeremiah W. Cataldo, "Whispered utopia : dreams, agendas, and theocratic aspirations in Yehud", 53-70

Για να προσδώσουν μία συλλογική σημασία στη μετακίνηση και στη μετανάστευση που ακολούθησε, οι συγγραφείς των εβραϊκών κειμένων της περσικής περιόδου, όπως για παράδειγμα του Εσδρα-Νεεμία, κατασκευάζουν ένα σχήμα θεοκρατικής ουτοπίας. Για να καταστούν σαφείς οι εκφραζόμενες θεοκρατικές αντιλήψεις της κοινότητας του golah, θα πρέπει να διατυπωθούν μόνο με ουτοπικούς όρους, διότι δεν υπήρξε ποτέ πριν στην ιστορία του Ισραήλ και του Ιούδα μία θεοκρατία. Ακολουθώντας το μοντέλος της Ουτοπίας του Thomas More ο συγγραφέας συγκρίνει τις αντιλήψεις που καταγράφονται στα σχετικά εβραϊκά κείμενα της περσικής περιόδου με επιλεγμένα στοιχεία και επιλεγμένες δομές της ουτοπίας. Δίνει έναν ορισμό εργασίας για την ουτοπία και εξηγεί γιατί θα πρέπει να εντοπισθεί μέσα στους ουτοπικούς όρους. Ενώ οι ομοιότητας μπορεί να είναι διαφωτιστικές, οι διαφορες αποκαλύπτουν διαφορετικές αντιλήψεις για την ουτοπία. Αυτή του More έχει μία περισσότερο κοινωνικοοικονομική βάση ενώ εκείν στα εβραϊκά κείμενα έχει μία συγκεκριμένη θρησκευτική βάση. Και στις δύο περιπτώσεις τα οράματα μίας ουτοπικής κοινωνίας ενισχύονται από τις συνθήκες όπου η σύγκρουση φαίνεται να υπερτερεί της συναίνεσης.
Μία ουτοπία είναι κατ' ουσίαν μία "χώρα του ποτέ", μία ιδανική κοινωνία σε άλο μέρος, όπου κυριαρχεί η δικαιοσύνη, όπου οι άνθρωποι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι, κι από όπου έχουν εκδιωχθεί η θλίψη, ο πόνος και η βία. Οι ουτοπίες, αν και είναι φανταστικές, χαρακτηρίζονται από την πεποίθηση ότι μία τέτοια κοινωνία θα είναι χωρίς προβλήματα. Άλλα χαρακτηριστικά της ουτοπίας είναι ότι ασκούν έντονη κριτική στην υπάρχουσα κοινωνία και παρέχουν προγραμματικές δηλώσεις για ένα εντελώς νέο κράτος (Marius de Geus)

Tal Davidovich, "Emphasizing the daughter of Pharaoh", 71-84

Mία γυναίκα που αναφέρεται ως "η κόρη του Φαραώ" εμφανίζεται 6 φορές στην Π.Δ., πέντε φορές στο 1 Βασ και μία στο 2 Χρον. Εξαιτίας του ότι αναφέρεται αρκετές φορές στην Π.Δ. ως η γυναίκα του βασιλιά Σολομώντα, οι ερμηνευτές οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι η ένωση αυτής της γυναίκας με το Βασιλιά ήταν μεγάλης σημασίας. Αυτοί οι ερμηνευτές ωστόσο αγνόησαν την εξέλιξη όσον αφορά τη θέση της στο παλάτι του Βασιλιά Σολομώντα και την αιτία αυτής της εξέλιξης. Η αλλαγή της θέσης αυτής της γυναίκας στο παλάτι του Βασιλιά Σολομώντος είναι μία από τις ενδείξεις για την αλλαγή όσον αφορά την εξουσία του βασιλείου του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σολομώντος.

Milena Kirova, "Eyes wide open : a case of symbolic reversal in the biblical narrative", 85-98

Το άρθρο στηρίζεται σε μία αγαπητή ιστορία από το Βιβλίο των Αριθμών, η οποία αφηγείται τις περιπέτειες του Αραμαίου προφήτη Βαλαάμ και του γαϊδάρου του. Η ιστορία επιτρέπει στον αναγνώστη να ρίξει μια ματιά στο μηχανισμό της αφήγησης που χαρακτηρίζεται ως συμβολική αντιστροφή. Aναπτύσσεται μέσα από τη διαδοχή εννοουμένων γεγονότων, τα οποία υποσκάπτουν τη σεβαστή ιεραρχία της πατριαρχικής τάξης και προβάλλουν μία μορφή του κόσμου, η οποία πολύ θυμίζει ένα καρναβάλι. Σε αυτήν τη διαδοχή το ζώο φαίνεται να βλέπει καλύτερα από τον άνθρωπο, η ιστορία περιβάλλεται από τη μυθολογία και τη λογική της παράλογης σοφίας. Ο ίδιος ο Βαλαάμ παρουσιάζεται ως ένας μεσάζων με ρόλο που κινείται στα όρια: ξεπερνά τα σύνορα μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, μεταξύ του αγίου και του κοσμικού, και μεταξύ του "οικείου" και του "ξένου". Η βιβλική αφήγηση χρησιμοποιεί τον ίδιο μυθικό χαρακτήρα για να δημιουργήσει ένα δευτερεύοντα μύθο θρησκευτικού και πολιτικού χαρακτήρα.

Thomas M. Bolin, "Jonah 4,11 and the problem of exegetical anachronism", 99-109

Οι σύγχρονες ερμηνείες του Ιωνά 4, 11 βλέπουν την αναφορά στα ζώα των Νινευιτών ως ένα παράδειγμα της θείας πρόνοιας για όλη τη δημιουργία. Ο συγγραφέας ωστόσο του άρθρου προσεγγίζει αυτήν την αναφορά υπό το φως των αρχαίων θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων. Με αυτόν τον τρόπο καθιστά σαφές ότι ο ρόλος των ζώων των Νινευιτών ήταν θυσιαστικός. Με την προσφορά των ζώων τους οι Νινευίτες καθιστούν σαφές ότι υποκλίνονται στην κυριαρχία του Θεού και απεικονίζουν τον Θεό με όρος της βασιλικής ιδεολογλίας της αρχαίας Εγγύς Ανατολής.

Robert Rezetko, "The spelling of "Damascus" and the linguistic dating of biblical texts", 110-128

Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας συζητά την κριτική που άσκησε ο Avi Hurvitz σε μία θέση του όσον αφορά τα ιδιαίτερα γλωσσολογικά στοιχεία των βιβλίων Σαμουήλ - Βασιλειών. Ως παράδειγμα για να απαντήσει στις θέσεις του Hurvitz παίρνει τον τρόπο γραφής της λ. Δαμασκός.

Philippe Wajdenbaum, "Is the Bible a Platonic book?", 129-142

Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας ασχολείται με την εφαρμογή της δομικής ανάλυσης των μύθων του Claude Leacutevi-Strauss στην εβραϊκή Βίβλο. Συγκρίνοντας τις ιστορίες του Αβραάμ και του Μωυσή με το έπος των Αργοναυτών και συγκρίνοντας την ιδανική πολιτεία στους Νόμους του Πλάτωνα με τους νόμους και την οργάνωση του Ισραήλ, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι τα βιβλία από τη Γένεση έως και τα Βασιλειών γράφηκαν από έναν μόνο συγγραφέα που έζησε κατά την ελληνιστική εποχή.

Robert B. Chisholm, "What went on in Jael's tent? : the collocation "tekasêhû basmîkahû" in Judges 4,18", 143-144