Giovanni B. Bazzana, "Cucurbita super caput ionae Translation and Theology in the Old Latin Tradition", 309-322
Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η εξέταση μίας περικοπής από το βιβλίο του Ιωνά στην αρχαία λατινική μετάφραση και στη Vulgata , όπου ο Ιερώνυμος εισήγαγε μία αμφιλεγόμενη αλλαγή όταν μετέφρασε την λατινική λέξη qyqywn με το λατινικό haedera αντί για το συνηθισμένο cucurbita. Οι λόγοι αυτής της αλλαγής δε δηλώνονται σαφώς από τον μεταφραστή αλλά μία ανάλυση των εικονογραφικών δεδομένων θα καταδείξει ότι ο Ιερώνυμος ήθελε να αποκλείσει μία χιλιαστική ερμηνεία, η οποία, μετά τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου, θεωρούνταν αιρετική.
Gard Granerød, "A Forgotten Reference to Divine Procreation? Psalm 2:6 in Light of Egyptian Royal Ideology", 323-336
Ο συγγραφέας συζητά κατά πόσο το μασωριτικό κείμενο του Ψα 2, 6 (ιδιαίτερα το ρήμα) αντικατοπτρίζει την αιγυπτιακή βασιλική ιδεολογία όπως αυτή δηλώνεται στο «Διάταγμα της Ptah για τον Ραμσή». Συμπεραίνει υποθετικά ότι ο στίχος ιστορικά αντικατοπτρίζει μία αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο θεός γεννά τον θνητό βασιλιά. Από απόψεως σημειολογίας το ρήμα μπορεί αρχικά να δήλωνε την έκχυση του σπέρματος είτε έχοντας ως πρότυπο το παραπάνω διάταγμα (13ος – 11ος αι. π.Χ.) ή τουλάχιστον κατά ένα ανάλογο τρόπο. Η συνηθισμένη μετάφραση του νομικού όρου «εγκαθιστώ» αντικατοπτρίζει τη μετάφραση των Ο’. Η μετάφραση των Ο’ στον Ψα 2, 6 μπορεί να αντιπροσωπεύει μία θεολογική διόρθωση αυτού που οι μεταφραστές θεωρούν ότι είναι μία περίπτωση απαράδεκτου ανθρωπομορφισμού του εβραϊκού κειμένου.
David T. Lamb, "The Non-Eternal Dynastic Promises of Jehu of Israel and Esarhaddon of Assyria", 337-344
Τρεις Ισραηλίτες βασιλείς δέχονται την επαγγελία μίας δυναστείας η οποία θα συνεχίσει αιώνια (ο Δαυίδ, ο Σολομών και ο Ιεροβοάμ), αλλά ο Jehu του βασιλείου του Ισραήλ είναι ο μόνος άρχοντας στην εβραϊκή Βίβλο με τον οποίο δε συνδέεται καμιά υπόσχεση για αιώνια δυναστεία. Ενώ πολλοί Ασσύριοι άρχοντες ισχυρίζονται την εκλογή τους από τον Θεό και κάνουν λόγο για «αιώνιες» δυναστείες, η δυναστική υπόσχεση του Esarhaddon είναι ασυνήθιστη εξαιτίας των χαμηλών της τόνων. Οι δυναστικές υποσχέσεις επομένως στον Jehu και στον Esarhaddon είναι επομένως μοναδικές μέσα στη συνάφεια της αρχαίας Εγγύς Ανατολής εξαιτίας της απουσίας της υπερβολικής γλώσσας κάνοντας λόγο μόνο για τέσσερις ή δύο γενιές διαδόχων. Καθώς και οι δύο βασιλείς αναλαμβάνουν την εξουσία μέσα σε μία κατάσταση πολιτικής κρίσης, οι βασιλείες τους θα έπρεπε να θεωρηθούν ως κατάλληλη στιγμή για να δοθούν υποσχέσεις που να νομιμοποιούν τη δυναστεία τους. Μία σύγκριση αυτών των δύο χρησμών όχι μόνο παρέχει ενδιαφέροντα παράλληλα μεταξύ των δύο υποσχέσεων, αλλά επίσης αποκαλύπτει το σημαντικό ρόλο, τον οποίο μπορούν να διαδραματίσουν χρησμοί για μη αιώνιες δυναστείες στην εξασφάλιση της βασιλικής νομιμότητας.
Mark Leuchter, "The Politics of Ritual Rhetoric: A Proposed Sociopolitical Context for the Redaction of Leviticus 1-16", 345-365
Πρόσφατες μελέτες επισημαίνουν το ρητορικό σκοπό των Λευιτ 1-16 ως επιβεβαίωση της τελετουργικής εξουσίας της ιεροσύνης της γενιάς του Ααρών. Στην παρούσα μελέτη διατυπώνεται η υπόθεση ότι η λογοτεχνική διαμόρφωση αυτών των κεφαλαίων ήταν η απάντηση σε εξωτερικές προκλήσεις που απειλούσαν την ιεροσύνη. Αφού αξιολογεί μία σειρά ιστορικών και κοινωνικοπολιτικών συναφειών μέσα στις οποίες πιθανόν γεννήθηκε μια τέτοια απειλή, ο συγγραφέας συζητά την αρχηγία του Νεεμία ως παράδειγμα του τύπου ανταγωνιστικής αρχηγικής τυπολογίας που στηριζόταν επάνω στην ιεροσύνη και τα ρητορικά στοιχεία των Απομνημονευμάτων του Νεεμία εξετάζονται υπό αυτό το φως. Η αναθεώρηση των Λευιτ 1-16 παρέχει ένα ιερό αντεπιχείρημα προς τους εκπροσώπους της διοίκησης, όπως ήταν ο Νεεμίας και οι υποστηρικτές του, υποστηρίζοντας μία ιδεολογία, όπου η εθνική επιβίωση δεν εξασφαλιζόταν από μία σχέση με την Περσία αλλά μέσω της ακεραιότητας του τελετουργικού του Ναού, το οποίο ήταν έργο αποκλειστικά των ιερέων της γενιάς του Ααρών.
Aaron D. Rubin, "The Form and Meaning of Hebrew 'ašrê", 366-372
Η ποιητική εβραϊκή λέξη 'ašrê είναι δύσκολο να κλιθεί και δεν είναι δύσκολο να εντοπισθεί η σημιτική της ετυμολογία. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η λέξη είναι στην πραγματικότητα κατάλοιπο συγκριτικού βαθμού και αναζητά μία ασφαλή σημιτική ετυμολογία.
Susanne Rudnig-Zelt, "Vom Propheten und seiner Frau, einem Ephod und einem Teraphim—Anmerkungen zu Hos 3:1-4, 5", 373-399
Το θέμα του άρθρου είναι διπλό. Από τη μία καλύπτει τα προβλήματα του Ωσηέ 3. Καταδεικνύει ότι το Ωσ 3, 3 ανακοινώνει την τιμωρία των κατοίκων του Βόρειου Βασιλείου και ότι το Ωσ 3, 5 είναι μεταγενέστερη προσθήκη. Το Ωσ 3, 1-4. 5 αποδεικνύεται ότι είναι μεταγενέστερο κείμενο. Έτσι δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βιογραφική πηγή για τον προφήτη Ωσηέ του 8ου αι. Παρέχει ωστόσο σημαντικές πληροφορίες για τις θεολογικές συζητήσεις κατά την ύστερη περσική εποχή.
Από την άλλη στο άρθρο εξετάζεται η προέλευση του εφώδ και των τεραφίμ (Ωσ 3, 4): αναφέρονται αυτοί οι όροι σε αγαλματίδια των θεών ή του ίδιου του Γιαχβέ; Τα αποτελέσματα της έρευνας οδηγούν σε διαφορετικό συμπέρασμα. Το «εφώδ» φαίνεται ότι ήταν το όνομα ενός ιερατικού ενδύματος και τα «τεραφίμ» αρχικά δήλωνε μία ομάδα αντικειμένων που χρησιμοποιούνταν στη μαντεία. Μόνο στα μεταγενέστερα κείμενα οι δύο λέξεις δηλώνουν απαγορευμένες εικόνες.Ludwig Schmidt, "Im Dickicht der Pentateuchforschung: Ein Plädoyer für die umstrittene Neuere Urkundenhypothese", 400-420
Η πρόσφατη έρευνα αμφισβητεί την θέση ότι η Πεντάτευχος περιέχει τα κείμενα του Γιαχβιστή, του Ελωχιμιστή και του Ιερατικού συγγραφέας (η νέα υπόθεση όσον αφορά στα κείμενα). Μετά από μία παρουσίαση των πρόσφατων θεωριών (Ι) ο συγγραφέας υπερασπίζεται την ορθότητα αυτής της υπόθεσης. Το ιερατικό κείμενο είναι μία πηγή από μόνο του και τελειώνει με το θάνατο του Μωυσή (Δτν 34, 1α, 7-9). Επιπλέον υποστηρίζεται ότι υπήρχε μία γιαχβιστική προ-ιερατική αφηγηματική δομή από το Γεν 12 μέχρι το Αρ 24, η οποία γεννήθηκε στην εποχή του Σολομώντα. Αντίθετα προς τις πρόσφατες θεωρίες οι Πατριάρχες για πρώτη φορά συνδέθηκαν με την Έξοδο από αυτόν τον Γιαχβιστή κι όχι από έναν Γιαχβιστή της αιχμαλωσιακής εποχής ή τον Ρ. Η ύπαρξη του Ελωχιμιστή από το Βόρειο Βασίλειο γύρω στα 760 αποδεικνύεται με διάφορα επιχειρήματα. Τέλος ο συγγραφέας καταλήγει με κάποιες παρατηρήσεις όσον αφορά στις αναθεωρήσεις του (αιχμαλωσιακού) Γιαχβιστή και τον αναθεωρητή της Πεντατεύχου.
Ludwig Schmidt, "Im Dickicht der Pentateuchforschung: Ein Plädoyer für die umstrittene Neuere Urkundenhypothese", 400-420
Η πρόσφατη έρευνα αμφισβητεί την θέση ότι η Πεντάτευχος περιέχει τα κείμενα του Γιαχβιστή, του Ελωχιμιστή και του Ιερατικού συγγραφέας (η νέα υπόθεση όσον αφορά στα κείμενα). Μετά από μία παρουσίαση των πρόσφατων θεωριών (Ι) ο συγγραφέας υπερασπίζεται την ορθότητα αυτής της υπόθεσης. Το ιερατικό κείμενο είναι μία πηγή από μόνο του και τελειώνει με το θάνατο του Μωυσή (Δτν 34, 1α, 7-9). Επιπλέον υποστηρίζεται ότι υπήρχε μία γιαχβιστική προ-ιερατική αφηγηματική δομή από το Γεν 12 μέχρι το Αρ 24, η οποία γεννήθηκε στην εποχή του Σολομώντα. Αντίθετα προς τις πρόσφατες θεωρίες οι Πατριάρχες για πρώτη φορά συνδέθηκαν με την Έξοδο από αυτόν τον Γιαχβιστή κι όχι από έναν Γιαχβιστή της αιχμαλωσιακής εποχής ή τον Ρ. Η ύπαρξη του Ελωχιμιστή από το Βόρειο Βασίλειο γύρω στα 760 αποδεικνύεται με διάφορα επιχειρήματα. Τέλος ο συγγραφέας καταλήγει με κάποιες παρατηρήσεις όσον αφορά στις αναθεωρήσεις του (αιχμαλωσιακού) Γιαχβιστή και τον αναθεωρητή της Πεντατεύχου.
Matthew J. Suriano, "A Place in the Dust: Text, Topography and a Toponymic Note on Micah 1:10-12a", 433-446
Η ποίηση της προφητείας για καταστροφή του Μιχαία (Μιχ 1, 8-16) συνδυάζει δυο αδιαμφισβήτητα μοτίβα, το μοτίβο του θρήνου κι εκείνο της γεωγραφίας. Το τελευταίο δεν γίνετια εύκολα κατανοητό εξαιτίας της ασάφειας των τοπωνυμίων που απαντούν στους στ. 10α-12β. Μία προσεκτική μελέτη της γεωγραφικής συνάφειας της προφητείας οδηγεί σε μία ακριβέστερη κατανόηση της τοπογραφίας των στ. 10-12β και λειτουργεί ως η βάση για την ταύτιση ενός των πιο αινιγματικών τοπωνυμίων, εκείνου της Beth-le-aphrah (στ. 10β), με την αρχαιολογική τοποθεσία του Tell el-'Areini.
Volker Wagner, "Profanität und Sakralisierung der Beschneidung im Alten Testament", 447-464
Μέχρι μετά την εποχή της Αιχμαλωσίας η περιτομή (των ανδρών) δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στον Ισραήλ ούτε είχε κάποια ιδιαίτερη θρησκευτική ή λατρευτική σημασία. Μόνο κατά τα ύστερα κείμενα της Π.Δ., που τοποθετούνται στο τέλος της πρώτης χιλιετίας π.Χ., μαρτυρείται μία τάση θεολογικής εξήγησης και ιδιαίτερα ιεροποίησης. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε στην εξάπλωση της πρακτικής της περιτομής στον Ιουδαϊσμό (και στο Ισλάμ).
André Wénin, "Pourquoi le lecteur rit-il d'Haman en Esther 6™?", 465-473
Το θέμα της μελέτης είναι η αφήγηση που οδηγεί στη δραματική ειρωνεία, η οποία με τη σειρά της κάνει τον αναγνώστη να γελάσει εις βάρος του Αμάν στο μασωριτικό κείμενο της Εσθήρ 6. Δύο βασικές τεχνικές υιοθετούνται για να δημιουργήσουν αυτό το αποτέλεσμα: η διαφάνεια του χαρακτηρισμού του πρωθυπουργού της Περσίας στα κεφ. 3, 5 και 6 και η έξυπνη χρήση της εσωτερικής εστίασης του παντογνώστη αφηγητή στο 6, 6β. Σε αυτό το κείμενο η ειρωνεία έχει μία σαφώς χιουμοριστική λειτουργία αλλά και μία αξιολογική.
Andrew Angel, "The Sea in 4Q541 7.3 and in Daniel 7:2", 474-478
Το 4Q541 αναφέρεται στο θαλάσσιο χάος. Αυτό παρέχει ένα παράλληλο ώστε να διαβαστεί η ίδια φράση και στο Δαν 7, 2, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ότι ο στίχος εκεί αναφέρεται στη μυθολογική θάλασσα κι όχι στη Μεσόγειο.
Colette Briffard, "Moïse versus Sargon", 479-482
Σκοπός αυτού του σύντομου σημειώματος είναι να καταστήσει σαφές ότι η έμφαση στη λευιτική καταγωγή του Μωυσή στην αρχή της ιστορίας της γέννησής του (Έξ 2, 1) θυμίζει τις πινακίδες που περιέχουν την ιστορία γέννησης του Σαργών. Ωστόσο το Έξ 2, 1 περιέχει επίσης ιδέας που εκφράζουν διαφορετικές ιδέες από εκείνες της αυτοπροβολής του Σαργών και του πεπρωμένου του ως κατακτητή.
Karl P. Kirchmayr, "Mene—tekel—uparsin", 483-486
Η υπόθεση ότι στον τοίχο γράφηκαν αριθμοί κι όχι γράμματα παρέχει μία ικανοποιητική εξήγηση της ιστορίας της γραφής στον τοίχο και της ερμηνείας της από τον Δανιήλ.
Jerry Waite, "The Census of Israelite Men after their Exodus from Egypt", 487-491
Στο άρθρο καταδεικνύεται ότι η χρήση της εβραϊκής λέξης 'lp ως ένα στράτευμα παρέχει στο στρατό ένα μέγεθος που είναι σύμφωνο με τον πληθυσμό των Ισραηλιτών σύμφωνα με τους υπολογισμούς με βάση τη μεσαία οικογένεια, στην οποία υπήρχαν άρρενες. Η μαθηματική προσέγγιση του C. J. Humphreys αντιμετωπίζει προβλήματα εξαιτίας της υπόθεσής του για τα πρωτότοκα, από την οποία προκύπτει ότι σε κάθε οικογένεια υπήρχαν 8,7 γιους. Παρουσιάζεται μία πιθανή λύση για την απογραφή των Λευιτών που ήταν 30-50 χρονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου