Nijay K. Gupta, "To Whom Was Christ a Slave (Phil 2:7)? Double Agency and the Specters of Sin and Death in Philippians", 1-16
Ο λεγόμενος "χριστολογικός ύμνος" του Παύλου στο Φιλιπ 2, 6-11 είναι κείμενο το οποίο έχει μελετηθεί εκτενώς όσον αφορά στην προέλευσή του, το σκοπό του, τη μορφή του και τα θεολογικά στοιχεία της χριστολογίας του. Ένας παράγοντας που καθορίζει την χριστολογία του είναι η ερμηνεία του όρου "δοῦλος" στο 2, 7, η οποία επικεντρώνεται στο ερώτημα σε ποιον ήταν δούλος ο Χριστός. Μολονότι έχουν προταθεί μία σειρά από απαντήσεις, ο συγγραφέας προτείνει ως καλύτερη λύση τη λεγόμενη "του διπλόυ μεσάζοντας". Δηλαδή, όταν ο ύμνος εξεταστεί προσεκτικά σε συνάρτηση και με το θεολογικό χαρακτήρα ολόκληρης της επιστολής, τότε ο Χριστός εμφανίζεται να υπόκειται και είναι συντελεστής του θανάτου και της αμαρτίας. Όμως ο Παύλος γνωρίζει και μεταφέρει την πραγματικότητα η οποία είναι ότι ο Χριστός είναι στην πραγματικότητα ο αντιπρόσωπος του Θεού ο οποίος αντιστρέφει και αποδυναμώνει αυτές τις δυο ηγεμονικές δυνάμεις. Αυτό όχι μόνο φωτίζει την παύλεια χριστολογία, αλλά επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο για τους υπόλοιπους πιστούς που αναφέρονται στην επιστολή.
Mignon R. Jacobs, "YHWH's Call for Israel's 'Return': Command, Invitation, or Threat", 17-32
Η κλήση του Ισραήλ να επιστρέψει στον Γιαχβέ αντηχεί στο προφητικό κείμενο όπου υιοθετούνται διάφορες εικόνες για να φωτίσουν τη συμπεριφορά του Γιαχβέ και του Ισραήλ. Αυτές οι εικόνες απεικονίζουν την τεταμένη σχέση μεταξύ του Γιαχβέ και του Ισραήλ και την επιμονή της θεότητας να διατηρήσει αυτήν τη σχέση. Η μελέτη επικεντρώνεται στα Ωσηέ 11 και Αμώς 4, τα οποία χρησιμοποιεί ως παραδείγματα για την κλήση και ως διαφορετικές προοπτικές της δυναμικής της συμπεριφοράς και των σχέσεων Γιαχβέ-Ισραήλ.
James A. Metzger, "God as F(r)iend? Reading Luke 11:5-13 & 18:1-8 with a Hermeneutic of Suffering", 33-57
Υιοθετώντας μία οπτική η οποία στηρίζεται στην ιδέα του πάθους και διακείμενα στα οποία ο Θεός παρουσιάζεται με αρνητικό τρόπο, υποστηρίζεται ότι στα Λκ 11, 5-13 και 18, 1-8 ο Ιησούς αναγνωρίζει μία αρνητική εμπειρία και αντίληψη για τη θεότητα ανάμεσα σε κάποιους "φτωχούς ... τυφλούς ... και καταπιεσμένους" (4, 18-19) της Παλαιστίνης των ρωμαϊκών χρόνων. Ο Ιησούς δεν τους ζητά να καταπνίξουν αυτές τις εντυπώσεις τους για τον Θεό έτσι ώστε αυτές να προσαρμοσθούν στις περισσότερο παραδοσιακές αντιλήψεις. Μάλλον τους ενθαρρύνει να παραμείνουν στη συζήτηση με την θεότητα και να μην απογοητευθούν ή να φοβηθούν, ακόμη κι όταν ο λόγος τους ξεπερνά τα κοινωνικά αποδεκτά όρια και γίνεται κατηγορητικός, περιφρονητικός, βλάσφημος ή ακόμη και εχθρικός. Πραγματικά ο Ιησούς συνιστά αυθάδεια και αναιδή επιμονή απέναντι στον Θεό, έχοντας τη βεβαιότητα ότι μια τέτοια συμπεριφορά θα εισακουσθεί.
David E. Wilhite, "Cyprian's Scriptural Hermeneutic of Identity: The Laxist 'Heresy'", 58-98
Οι ερευνητές γενικά θεωρούν τον Κυπριανό ως πρόσωπο-κλειδί στην πορεία εξέλιξης του επισκοπικού θεσμού, κάτι που ωστόσο δε λαμβάνει υπόψη τον τρόπο που αυτός χρησιμοποιεί τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Ο ίδιος ο Κυπριανός τονίζει την αγιογραφική βάση της επισκοπικής εξουσίας και χρησιμοποιεί τα κείμενα της Αγίας Γραφής στη διδασκαλία του για την εκκλησιαστική ενότητα. Τα έργα του θα πρέπει να ξαναδιαβαστούν, επομένως, υπό το φως της συγκρότησης των ταυτοτήτων, δηλαδή της δικής του "ορθόδοξης" ταυτότητα σε αντιπαράθεση προς την "σχισματική" ταυτότητα των αντιπάλων του, τους οποίους θέτει εκτός ορίων με βάση το σχήμα ενημερωμένος στις Αγίες Γραφές και πιστός σε αυτές - αποκλίνων από τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου