Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Στο τρέχον τεύχος του NTS / In the current issue of NTS

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού New Testament Studies 57:3 (2011) δημοσιεύονται οι εξής μελέτες:

Simon J. Joseph, "‘Blessed is Whoever is Not Offended by Me’: The Subversive Appropriation of (Royal) Messianic Ideology in Q 3–7", 307-324
O Iησούς δε χαρακτηρίζεται ποτέ σαφώς ως ο "Μεσσίας" ή ο "Χριστός" στην Q. Η εμφανής απουσία αυτού του ιδιαίτερου τίτλου - ο οποίος χρησιμοποιείται τόσο συχνά στις παύλειες επιστολές και στα ευαγγέλια - θεωρείται συχνά πως δηλώνει ότι η κοινότητα της Q δεν ενδιαφερόταν γι' αυτόν τον τίτλο ή δεν τον γνώριζε ή ότι απέρριπτε τις κηρυγματικές παραδόσεις, οι οποίες κατανοούσαν τον Ιησου΄ως μία μεσσιανική μορφή. Ωστόσο η προσεκτική ανάλυση της λογτεχνικής δομής του Q 3-7 καθιστά σαφές ότι ο συντάκτης της Q οικειοποιήθηκε και ανέτρεψε "τις παραδοσιακές μεσσιανικές προσδοκίες" για ένα δημοφιλή πολεμιστή-βασιλιά εντάσσοντας την αφήγηση για τη βάπτιση του Ιησού, τους πειρασμούς και τον εναρκτήριο λόγο του μέσα σε ένα πλαίσιο περικοπών εξαγγελιών και επιβεβαίωσης που σκοπό έχουν να επιβεβαιώσουν και να τονίσουν τη σχέση του Ιησού με τις "μεσσιανικές" παραδόσεις. Τοποθετημένο μέσα σε ένα κείμενο που κυριαρχεί το θέμα της εσχατολογικής αντιστροφής, η λογοτεχνική δομή του Q 3-7 λειτουργεί ως μία ρητορική απολογία μέσα στην παρουσίαση εκ μέρους του συντάκτη της  νέας ταυτότητας του Ιησού.

Douglas A. Campbell, "Galatians 5.11: Evidence of an Early Law-observant Mission by Paul?", 325-347
Στο Γαλ 5, 11 ο Παύλος παρουσιάζεται να κυρήττει την περιτομή - κάτι που φροντίζει να το αποκρούσει αξιοποιώντας δύο δυνατά επιχειρήματα. Το ένα αναφέρεται στο διωγμό, το άλλο πηγάζει από το σταυρό. Ο συγγραφέας του άρθρου συζητά τις διάφορες ερμηνείες που έχουν κατά καιρούς προταθεί για το συγκεκριμένο χωρίο και διατυπώνει την υπόθεση ότι σε ένα αρχικό στάδιο ο Παύλος είχε κηρύξει ένα ευαγγέλιο στους εθνικούς που υιοθετούσε την τήρηση του Νόμου, κάτι το οποίο όμως στη συνέχεια εγκατέλειψε.  

Stefan Nordgaard, "Paul's Appropriation of Philo's Theory of ‘Two Men’ in 1 Corinthians 15.45–49", 348-365
Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας εξετάζει τη σχέση του Παύλου με τη θεωρία του Φίλωνα για τους δύο άνδρες στο 1 Κορ 15, 45-49. Υποστηρίζει ότι αντί να απορρίψει αυτήν τη θεωρία ο Παύλος την μεταμόρφωσε και την επανερμήνευσε με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να στηρίξει τη δική του διδασκαλία για την ανάσταση, όπως την αναπτύσσει στο 1 Κορ 15, 35-58 (π.χ. τη διδασκαλία για την αλλαγή του σώματος κατά τα έσχατα). Ο συγγραφέας παρουσιάζει μία προσεκτική ανάλυση της θεωρίας του Φίλωνα για τους δύο άνδρες καθώς επίσης και την εξήγηση της περικοπής 1 Κορ 15, 35-58.  

Christine Gerber, "Leben allein aus Gnade. Eph 2.1-10 und die paulinische Rechtfertigungsbotschaft", 366-391
Ο συγγραφέας εξετάζει κατά πόσο το Εφ 2, 8-9 μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη συζήτηση για την ορθή "Θεώρηση του Παύλου". Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το κείμενο θα έπρεπε να διαβαστεί μέσα στη δική του συνάφεια, κάτι το οποίο σημαίνει πρώτα από όλα ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε την κυρίαρχη μεταφορά του "ζωντανού και νεκρού". Ενώ κάποιες φράσεις μπορεί να θυμίζουν Παύλο, το κείμενο στο σύνολό του πραγματεύεται το ζήτημα της χάριτος του Θεού προκειμένου να στηρίξει το επιχείρημα για μία ζωή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως αυτή περιγράφεται στα Έφ 4-6. Ωστόσο το Εφ 2, 1-10 γενικά συμφωνεί με την παύλεια θεολογία. 

Peter Arzt-Grabner, "Gott als verlässlicher Käufer: Einige Papyrologische Anmerkungen und bibeltheologische Schlussfolgerungen zum Gottesbild der Paulusbriefe", 392-414
Μέσα στις επιστολές του ο Παύλος χρησιμοποιεί όρους και εικόνες που προέρχονται από τον κόσμο της αρχαίας οικονομίας. Κάποιοι από αυτούς τους όρους χρησιμοποιούνται μεταφορικά για να περιγράψουν τη στάση και τις πράξει του Θεού. Ο όρος "ἀρραβών" (ποσό συμφωνίας, προκαταβολή) μπορεί να αποτελέσει ένα παράδειγμα τέτοιου όρου από το χώρο του εμπορίου στους παπύρους, ο οποίος επίσης χρησιμοποιείται στις παύλειες επιστολές (2 Κορ 1, 22 και 5, 5. Πρβλ. Εφ 1, 14). Στην εικόνα του Παύλου ο Θεός παρουσιάζεται ως ο αγοραστής που "μας" προσφέρει τη σωτηρία δωρεάν και εγγυάται να την οδηγήσει στην ολοκλήρωση στο τέλος. Χρησιμοποιώντας τον όρο "ἀρραβών" ο Παύλος τονίζει την αξιοπιστία του Θεού και την απέραντη αξιοπιστία του μέσα σε έναν ανασφαλή κόσμο. 

Michael W. Martin & Jason A. Whitlark, "The Encomiastic Topics of Syncrisis as the Key to the Structure and Argument of Hebrews", 415-439
Αυτή η μελέτη εξετάζει τη σύγκριση στην προς Εβραίους επιστολή υπό το φως της αρχαίας ρητορικής θεωρίας της σύγκρισης και εντοπίζει 5 επιδεικτικές συγκρίσεις: οι αγγελιοφόροι /άγγελοι - ο Ιησούς (1, 1-14. 2, 5-18), ο Μωυσής - ο Ιησούς (3, 1-6), ο αρχιερέας - Ιησούς (5, 1-10), η λευτική ιερωσύνη - η αρχιερωσύνη του Μελχισεδέκ (7, 1-10, 18), το όρος Σινά - το όρος Σιών (12, 18-24). Η μελέτη καταδεικνύει ότι αυτές οι συγκρίσεις λειτουργούν συλλογικά ως ένα και μοναδικό πρόγραμμα σύγκρισης, το οποίο υποστηρίζει την ανωτερότητα της νέας διαθήκης έναντι της παλιάς κι ότι αυτό το πρόγραμμα είναι οργανωμένο με βάση την αρχαία ρητορική θεωρία. 

Paul Trebilco, "Why Did the Early Christians Call Themselves ἡ ἐκκλησία?", 440-460
Υποστηρίζεται ότι ο όρος "ἐκκλησία" χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τους Ελληνιστές, πιθανόν στην Ιερουσαλήμ κι ότι επιλέχθηκε εξαιτίας της προέλευσής της από τη μετάφραση των Ο΄.  Αυτό θέτει το ζήτημα γιατί επιλέχθηκε αυτός ο όρος έναντι του όρου "συναγωγή", ο οποίος απαντά διπλάσιες φορές στη μετάφραση των Ο΄. Υποστηρίζεται ότι ο όρος δεν προτιμήθηκε, επειδή χρησιμοποιούνταν ήδη από τις ιουδαϊκές κοινότητες για να χαρακτηρίσει τις συνάξεις και τα κτίριά της. Αυτή η θέση ωστόσο δεν έχει μελετηθεί σε βάθος και δεν έχουν διερευνηθεί οι συνέπειές της. Μέσα από τη χρήση του όρου "ἐκκλησία" οι Ελληνιστές μπορούσαν να δηλώσουν τη συνέχιση της "κοινότητας" του λαού του Θεού στην Π.Δ. και ταυτόχρονα μπορούσαν να διακριθούν από τις άλλες ιουδαϊκές κοινότητες χωρίς όμως να υποστηρίζουν ότι ήταν οι μοναδικοί διάδοχοι αυτού του λαού.

Δεν υπάρχουν σχόλια: