Jane M.F. Heath, "Absent Presences of Paul and Christ: Enargeia in 1 Thessalonians", 1—3, 3-38
Ο Παύλος είναι απών από τη Θεσσαλονίκη. Και ο Χριστός (κατά κάποιον τρόπο) είναι απών μέχρι την παρουσία του. Ο Θεός είναι απόμακρος και αόρατος. Η επίσκεψη του αποστόλου αποτελεί παρελθόν. Η επιστολή όμως που έλαβαν οι Θεσσαλονικείς περιέχει αυτές τις διαφορετικές παρουσίες, οι οποίες συγκεντρώνονται κάτω από την γραφίδα του Παύλου και ζωντανεύουν και πάλι. Στο παρόν άρθρο η συγγραφέας μελετά αυτήν τη συνάφεια της αρχαίας συζήτησης περί ενάργειας. Μολονότι η «ενάργεια» ποτέ δε συστηματοποιήθηκε καλά κατά την αρχαιότητα ο όρος απαντά συχνά σε διαφορετικές συνάφειες και για ένα μεγάλο αριθμό σχετικών μεταξύ τους φαινομένων τα οποία με τη σειρά τους συνδέονται με τα αποτελέσματα της ζωντανής παρουσίας. Παλαιότερα η συζήτηση για την «παρουσίες εν τη απουσία» του Παύλου επικεντρωνόταν στην τακτική του Παύλου να καθιστά την παρουσία του ζωντανή στους αποδέκτες των επιστολών του κι αυτό στηριζόταν κυρίως στη θεωρία για την αρχαία επιστολογραφία. Η εισαγωγή της «ενάργειας» ανοίγει το δρόμο για διερεύνηση της μεγάλης ποικιλίας των «απουσιών-παρουσιών» και των σχέσεων μεταξύ τους και μεταθέτει τη συζήτηση σε ένα ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο. Ο σκοπός είναι μία θεολογικά και ιστορικά πλουσιότερη εξήγηση της επιστολής.
L.L. Welborn, "Paul’s Caricature of his Chief Rival as a Pompous Parasite in 2 Corinthians 11.20", 39-56
Το 2 Κορ 11,20 δεν έχει αποτελέσει συχνά αντικείμενο συζήτησης στο πλαίσιο του γενικότερου προβληματισμού για τους αντιπάλους του Παύλου στην Κόρινθο και έχει τύχει ακόμη μικρότερης προσοχής στη σύγχρονη έρευνα για τις σχέσεις πάτρωνα-πελάτη στις παύλειες κοινότητες. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι το 2 Κορ 11,20 παρουσιάζει την κυρίαρχη μορφή μεταξύ των αποστολικών ανταγωνιστών του Παύλου ως παράδειγμα ενός κοινωνικού τύπου τόσο οικείου και ταυτόχρονα τόσο αποκρουστικού, ώστε να είναι αγαπημένο θέμα διακωμώδησης στην κωμωδία και στη σάτιρα: το παράσιτο και ειδικότερα ο «σεμνοπαράσιτος», ο οποίος ουσιαστικά εκθέτει τον οικοδεσπότη του και τους άλλους καλεσμένους. Ένα σύνθετο πορτραίτο αυτού του χαρακτήρα προκύπτει από τις κωμωδίες του Αλέξιδος, του Αντιφάνους, του Πλαύτου και του Τερεντίου και από τη σατιρική υπεράσπιση εκ μέρους του Λουκιανού της τέχνης του παράσιτου. Παράλληλα με τη γλώσσα του Παύλου (καταδουλόω, κατεσθίω, λαμβάνω) εντοπίζονται και στις κωμωδίες και σάτιρες του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Η σατιρική περιγραφή εκ μέρους του Παύλου της συμπεριφοράς ενός ανταγωνιστή ιεραπόστολου στο 2 Κορ 11,20 λειτουργεί όχι μόνο ως βάση για την ταπεινή συμπεριφορά του ίδιου του Παύλου αλλά και ως επίπληξη προς τους Κορινθίους για την ανεκτική τους στάση απέναντι στον παρείσακτο. Αυτή η παραινετική λειτουργία του παραδείγματος πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κάθε φορά που ο αναγνώστης προσπαθεί να κατανοήσεις τους ρόλους που αναλαμβάνουν ο Παύλος, ο αντίπαλός του και οι Κορίνθιοι μέσα στο μικρό σενάριο που δημιούργησε ο Παύλος.
Joshua Garroway, "The Invasion of a Mustard Seed: A Reading of Mark 5.1-20", 57-75
Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζεται η ιστορία του Μάρκου για το δαιμονισμένο των Γερασηνών ως μία αφηγητική επεξήγηση των παραβολών που υπάρχουν στο προηγούμενο κεφάλαιο του ευαγγελίου - και ιδιαίτερα εκείνης για τον κόκκο σινάπεως -, όπου η βασιλεία του Θεού περιγράφεται υπό το φως του παραδείγματος της βασιλείας εκείνης της εποχής, δηλαδή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ιστορία αναπαριστά τη βίαιη καταστροφή της Ρώμης, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της συνεκδοχής της καταστροφής μίας «λεγεώνος» κατοχής καθώς επίσης και της ειρηνικής διείσδυσης ενός νέου βασιλείου, η οποία επιτυγχάνεται με τη μίμηση σε μία δεύτερη σκηνή με τη δαιμονική «εισβολή» ενός εχθρικού πλήθους. Με αυτόν τον τρόπο η περικοπή τόσο μιμείται όσο και μεταμορφώνει αρχαίες ιδεολογίες για τη βασιλεία και την εισβολή.
Thomas R. Shepherd, Narrative Analysis as a Text Critical Tool: Mark 16 in Codex W as a Test Case, 77-98Joshua Garroway, "The Invasion of a Mustard Seed: A Reading of Mark 5.1-20", 57-75
Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζεται η ιστορία του Μάρκου για το δαιμονισμένο των Γερασηνών ως μία αφηγητική επεξήγηση των παραβολών που υπάρχουν στο προηγούμενο κεφάλαιο του ευαγγελίου - και ιδιαίτερα εκείνης για τον κόκκο σινάπεως -, όπου η βασιλεία του Θεού περιγράφεται υπό το φως του παραδείγματος της βασιλείας εκείνης της εποχής, δηλαδή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ιστορία αναπαριστά τη βίαιη καταστροφή της Ρώμης, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της συνεκδοχής της καταστροφής μίας «λεγεώνος» κατοχής καθώς επίσης και της ειρηνικής διείσδυσης ενός νέου βασιλείου, η οποία επιτυγχάνεται με τη μίμηση σε μία δεύτερη σκηνή με τη δαιμονική «εισβολή» ενός εχθρικού πλήθους. Με αυτόν τον τρόπο η περικοπή τόσο μιμείται όσο και μεταμορφώνει αρχαίες ιδεολογίες για τη βασιλεία και την εισβολή.
Στην περιγραφή της ιστορίας της παράδοσης του κειμένου της Κ.Δ. οι κριτικοί του κειμένου μπορούν να κάνουν χρήση της αφηγηματολογικής ανάλυσης με σκοπό να ρίξουν φως στις θεολογικές τάσεις των αφηγηματικών τμημάτων ενός επιμέρους χειρογράφους. Το άρθρο είναι μία εφαρμογή αυτής της μεθοδολογίας στο κείμενο Μκ 16,9-20 στον κώδικα W. Συνδυάζονται οι θεολογικές τάσεις αυτής της περικοπής σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο του Μκ στον W με αποτέλεσμα να προκύπτει ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία για την ύπαρξη μίας τάσης (Tendenz), η οποία επικεντρώνεται στην κοσμική εξουσία του Χριστού. Αυτό με τη σειρά του μπορεί πολύ καλά να εναρμονισθεί με τον θρίαμβο της εκκλησίας επί της ειδωλολατρίας κατά τον 4ο και 5ο αι. μ.Χ., όταν αντιγράφηκε ο W.
Peter S. Perry, "Making Fear Personal: Hebrews 5.11—6.12 and the Argument from Shame", 99-125
O συγγραφέας της προς Εβραίους ευθέως προκαλεί ντροπή στο ακροατήριό του, όταν στο 5,11-12 γράφει: «γίνατε νωθροί στο να ακούτε ... χρειάζεστε κάποιον να σας διδάξει ...Χρειάζεστε γάλα κι όχι στερεά τροφή». Λαμβάνοντας υπόψη τις περιπτώσεις μέσα στην υπόλοιπη γραμματεία, η λ. «νωθροί» στο Εβρ 5,11 και 6,12 μεταφράζεται καλύτερα ως «χωρίς φιλοδοξία», δηλώνοντας μία αποτυχία να αναγνωρίσει κανείς και να πράξει εξασφαλίζοντας όφελος. Συνδέοντας τη χρήση του συναισθήματος στην προς Εβραίους με τους ορισμούς του Αριστοτέλη ανακαλύπτει κανείς ότι αυτή η ευθεία επίπληξη είναι μοναδική και μεγάλης σημασίας για το επιχείρημα της επιστολής. Οι ακροατές μπορούν να απορρίψουν τις προειδοποιήσεις για την οργή του Θεού εκτιμώντας ότι αφορούν σε άλλους και όχι στους ίδιους. Η αισχύνη στο 5,11-6,12 καθιστά αυτόν τον φόβο προσωπική υπόθεση.
Peter S. Perry, "Making Fear Personal: Hebrews 5.11—6.12 and the Argument from Shame", 99-125
O συγγραφέας της προς Εβραίους ευθέως προκαλεί ντροπή στο ακροατήριό του, όταν στο 5,11-12 γράφει: «γίνατε νωθροί στο να ακούτε ... χρειάζεστε κάποιον να σας διδάξει ...Χρειάζεστε γάλα κι όχι στερεά τροφή». Λαμβάνοντας υπόψη τις περιπτώσεις μέσα στην υπόλοιπη γραμματεία, η λ. «νωθροί» στο Εβρ 5,11 και 6,12 μεταφράζεται καλύτερα ως «χωρίς φιλοδοξία», δηλώνοντας μία αποτυχία να αναγνωρίσει κανείς και να πράξει εξασφαλίζοντας όφελος. Συνδέοντας τη χρήση του συναισθήματος στην προς Εβραίους με τους ορισμούς του Αριστοτέλη ανακαλύπτει κανείς ότι αυτή η ευθεία επίπληξη είναι μοναδική και μεγάλης σημασίας για το επιχείρημα της επιστολής. Οι ακροατές μπορούν να απορρίψουν τις προειδοποιήσεις για την οργή του Θεού εκτιμώντας ότι αφορούν σε άλλους και όχι στους ίδιους. Η αισχύνη στο 5,11-6,12 καθιστά αυτόν τον φόβο προσωπική υπόθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου