Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού CBR / In the current issue of CBR

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Currents in Biblical Research 13:1 (2013) δημοσιεύονται τα εξής ενδιαφέροντα άρθρα: 

Heath A. Thomas, "A Survey of Research on Lamentations (2002–2012)", 8-38
'Η έρευνα έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το βιβλίο των Θρήνων κατά την τελευταία δεκαετία προσεγγίζοντάς το με μεθόδους που κινούνται πέρα από τα όρια της παραδοσιακής ιστορικοκριτικής μεθόδου. Μολονότι η ιστορικοκριτική μέθοδος δεν έχει εγκαταλειφθεί, αναδύονται νέες τάσεις. Στο άρθρο εξετάζονται τα διαφορετικά πεδία έρευνας όσον αφορά στους Θρήνους και δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στις φεμινιστικές, ψυχολογικές, θεολογικές, οικολογικές, μεταποικιακές προσεγγίσεις κι εκείνης της ιστορίας της πρόσληψης. Στο πρώτο, ωστόσο, μέρος η μελέτη παρουσιάζει το πλούσιο έργο της ιστορικοκριτικής μεθόδου όσον αφορά στο βιβλίο των Θρήνων και συζητά το κείμενό του και τις διάφορες εκδοχές του. 

Conrad E. Ostwalt, "The Bible, Religion, and Film in the Twenty-first Century", 39-57 

Στο άρθρο εξετάζονται οι εξελίξεις στην ακαδημαϊκή μελέτη της σχέσης της Βίβλου, της θρησκείας και της θρησκείας από το 2000 κι εξής. Ο συγγραφέας συζητά τον γνωστικό τομέα "της θρησκείας και του κινηματογράφου" και θέτει το ερώτημα εάν αυτός έχει αναπτυχθεί σε ένα πλήρες γνωστικό αντικείμενο στις θρησκειολογικές σπουδές. Επιπλέον, εξετάζονται κάποια αντιπροσωπευτικά κινηματογραφικά έργα τα οποία εμπλέκουν τη θρησκεία και την Βίβλο στην πλοκή τους και παρουσιάζονται οι σημαντικότερες μελέτες στο χώρο. Ο συγγραφέας καταλήγει ότι το ενδιαφέρον για τη σχέση θρησκείας και κινηματογράφου είναι ιδιαίτερα ισχυρή και παραγωγική και βρίσκεται σε εξέλιξη.  

David I. Yoon, "The Ideological Inception of Intertextuality and its Dissonance in Current Biblical Studies", 58-76

Υπάρχει αρκετή σύγχυση γύρω από τον όρο "διακειμενικότητα", ειδικότερα όσον αφορά τη χρήση του σήμερα στο χώρο των βιβλικών σπουδών. Μολονότι οι απαρχές αυτού του τεχνικού όρου αναφέρονται περιστασιακά από διάφορους ερευνητές, λίγοι φαίνεται να αντιλαμβάνονται τη σημασία τους. Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας αναζητά τις μεταμοντέρνες απαρχές του όρου "διακειμενικότητα", δηλ. στην Julia Kristeva, και αναδεικνύει το πώς η χρήση του όρου σήμερα στις βιβλικές σπουδές δε συμφωνεί με την αρχική σημασία του όρου. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης παρουσιάζεται το έργο του Richard Hays, ο οποίος γενικά θεωρείται ως ο πρώτος που εφάρμοσε τον όρο στις βιβλικές σπουδές, όταν μίλησε για την παρουσία της Παλαιάς Διαθήκης μέσα στην Καινή. Στο τελευταίο μέρος της ανάλυσης προτείνεται μία εναλλακτική που φαίνεται να είναι μία σαφέστερη λύση, έτσι ώστε η σύγχρονη χρήση του όρου να μην συγχέεται με την αρχική σημασία του όρου.

Timothy W. Reardon, "Recent Trajectories and Themes in Lukan Soteriology", 77-91

H σωτηριολογία του διπλού έργου του Λουκά, μολονότι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη θεολογία του δίτομου έργου του, παραδοσιακά θεωρείται ατελής. Μολονότι το κατά Λουκάν και οι Πράξεις παρουσιάζουν την πραγματικότητα της σωτηρίας, γενικά υπάρχει η άποψη ότι δεν κάνουν ουσιαστικό λόγο για τα μέσα σωτηρίας. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, υπάρχει μία αμφισβήτηση αυτής της παραδοσιακής θέσης. Γίνεται η προσπάθεια για μία περισσότερο ολιστική κατανόηση της σωτηρίας, εναλλακτικούς τρόπους κατανόησης της λύτρωσης και επαναδιατυπώσεις της ιστορίας της σωτηρίας όπως αυτή παρουσιάζεται στο διπλό έργο του Λουκά. Ο συγγραφέας ξεκινά από την παρουσίαση της σωτηρίας από τον Hans Conzelmann, η οποία στηρίζεται στην καθυστέρηση της παρουσίας και διερευνά την ανάπτυξη των ιδεών της σωτηριολογίας του Λουκά, όπως  είναι η ιστορία της σωτηρίας, η προοπτική της σωτηρίας, η εξιλέωση και η θεολογία του σταυρού. Συζητά επίσης θέματα μεθοδολογίας και θεολογικής ορολογίας τα οποία είναι απαραίτητα για την περαιτέρω συζήτηση της σωτηριολογίας του Λουκά. 

Seth M. Ehorn, "The Use of Psalm 68(67).19 in Ephesians 4.8: A History of Research", 96-120

Eπειδή στο Εφ 4, 8 παρατίθεται μία διαφοροποιημένη εκδοχή του Ψα 68 (67), 19, οι ερμηνευτές έχουν διαμορφώσει διαφορετικές μεταξύ τους γνώμες όσον αφορά στις πηγές του συγγραφέα και τους τρόπους παράθεσης της ΠΔ, οι οποίες ξεκινούν από το ότι η παράθεση είναι ασυνήθιστη και καταλήγουν στο ότι αυτή συνοψίζει ολόκληρο τον ψαλμό. Στην παρούσα μελέτη υποστηρίζεται ότι οι διάφορες ερμηνείες δεν λαμβάνουν υπόψη τις αρχαίες πρακτικές παράθεσης ή τις ιουδαϊκές εξηγητικές διαδικασίες. Εξετάζονται βασικοί ερμηνευτές του 20ου και 21ου αιώνα και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο ερώτημα ποιο μπορεί να ήταν το κείμενο που λαμβάνει υπόψη του ο συγγραφέας της επιστολής και ποια είναι η ερμηνευτική χρήση του Ψαλμού στο Εφ 4, 8. Καθίσταται σαφές ότι η κυρίαρχη τάση ερμηνείας του Εφ 4, 8 υιοθέτησε και προσάρμοσε μία (προ-) ταργκουμική ή πρώιμη χριστιανική παράδοση, κάτι το οποίο οδήγησε στην υποβάθμιση της χριστολογικής σημασίας του Εφ 4,8.