Nissim Amzallag,"Yahweh, the Canaanite God of Metallurgy?", 387-404
Στην αρχαιότητα η ΝΑ Χαναάν ήταν ένα πολύ σημαντικό κέντρο επεξεργασίας του χαλκού. Μολονότι είναι πιθανόν να υπήρχε μία χαναανιτική θεότητα, προστάστις της μεταλλουργίας, η ταυτότητά της παραμένει άγνωστη. Ορισμένα βιβλικά κείμενα υπανίσσονται την καταγωγή του Γιαχβέ από τη Ν. Χαναάν, δεν παρέχονται όμως οποιεσδήποτε πληροφορίες όσον αφορά στη λατρεία του πριν καταστεί ο θεός του Ισραήλ. Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται, εάν ο Γιαχβέ ήταν αρχικά ο χαναανιτικός θεός της μεταλλουργίας. Οι εξής παρατηρήσεις συνηγορούν υπέρ αυτής της υπόθεσης: (1) ο Γιαχβέ λατρευόταν από τους Εδωμίτες και ιδιαίτερα από τους Κενίτες, μία μικρή φυλή που θεωρούνταν Χαναναίοι μεταλλουργοί, (2) η ισραηλιτική λατρεία του Γιαχβέ συνδεόταν με το χαλκό και με τον χάλκινο όφι, ένα συνηθισμένο σύμβολο της μεταλλουργίας, (3) η τήξη του χαλκού θεωρήθηκε στο Εξ 4 ως ένα ιδιαίτερο σημάδι του Γιαχβέ, (4) υπάρχει αναλογία μεταξύ του Γιαχβέ και του θεού της μεταλλουργίας στην Αίγυπτο (Ptah), στη Μεσοποταμία (Ea / Enki) και στο Ελάμ (Napir). Όλοι τους είναι μοναχικές και μυστηριώδεις θεότητες, (5) η διαμάχη με τους άλλους θεότηες είναι στοιχείο κοινό στο γιαχβισμό και σε αρχαίες μεταλλουργικές παραδόσεις. Αυτά τα στοιχεία υπαινίσσονται ότι, πριν ο Γιαχβέ γίνει αντικείμενο δημόσιας λατρείας στον Ισραήλ, ήταν ο θεός της χαναανιτικής συντεχνίας των μεταλλουργών.
Nick Wyatt, "Circumcision and Circumstance: Male Genital Mutilation in Ancient Israel and Ugarit", 405-431
Η περιτομή εμφανίζεται στο Γεν 17 ως μία παιδική τελετή και σημείο της διαθήκης. Τα Γεν 34 και Εξ 4,24-26 γράφηκαν έχοντας υπόψη μία τελετή ενηλίκων που συνδεόταν με το γάμο και τη γονιμότητα. Με τη βοήθεια της ανάπτυξης της λογοτεχνικής ιστορίας του μοτίβου, η παρούσα μελέτη αποπειράται μία ιστορική αναπαραστάση της εξέλιξης της τελετουργικής παράδοσης, από μία συνηθισμένη γαμήλια τελετή της διάβασης (de passage) στο Δ. σημιτικό χώρο σε μία ειδικά ιουδαϊκή παιδική τελετή κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Yitzhak Berger, "Ruth and the David—Bathsheba Story: Allusions and Contrasts", 433-452
Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι το βιβλίο της Ρουθ υπαινίσσεται την αφήγηση για τον Ιούδα και τη Θάμαρ με σκοπό να προσφέρει μία αντιθετική και ολοκληρωμένη εικόνα της καταγωγής του Δαυίδ. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι το βιβλίο επίσης υπαινίσσεται τη σχετική διήγηση για τον Δαυίδ και τη Βηθσαβεέ παρουσιάζοντας τη συμπεριφορά του Δαυίδ σε αυτό το περιστατικό ως απομάκρυνση από τις αρχές της καταγωγής που προάγει η ιστορία της Ρουθ και του Βοόζ. Το δεύτερο μισό του βιβλίου της Ρουθ περιέχει τρία στοιχεία, το καθένα από τα οποία παρουσιάζει εντυπωσιακή ομοιότητα προς ένα στοιχεία της ιστορίας της Βηθσαβεέ. Και στις τρεις περιπτώσεις υποστηρίζεται ότι ο συγγραφέας του βιβλίου της Ρουθ προσπαθεί να τονίσει την αντίθεση που υπάρχει μεταξύ των χαρακτήρων σε αυτές τις δύο ιστορίες.
Raymond De Hoop, "Isaiah 40.13, the Masoretes, Syntax and Literary Structure: A Rejoinder to Reinoud Oosting", 453-463
Ο συγγραφέας συζητά το Ησ 40,13, όπως αυτό ερμηνεύθηκε σε ένα πρόσφατο άρθρο του Reinoud Oosting (JSOT 32 [2008]: 353-82). Στη μελέτη του ο Oosting παρουσίασε μία νέα ερμηνεία του κειμένου του Ησαΐα και υποστήριξε ότι ο τονισμός του στίχου υπαινίσσεται ότι οι μασωρίτες κατανόησαν εσφαλμένα το κείμενο ως ερώτηση και απάντηση: "Ποιος οδήγησε το πνεύμα; Ο Γιαχβέ!". Ο συγγρ. υποστηρίζει ότι η παρουσίαση από τον Oosten του μασωριτικού τονισμού και της σημασίας του στηρίζεται σε μία παρανόηση. Επιπλέον υποστηρίζεται ότι η κλασική ερμηνεία του εβραϊκού κειμένου, που αποδίδει το κείμενο - "ποιος μέτρησε το πνεύμα του Γιαχβέ και [ποιος είναι] ο σύμβουλός του που τον έκανε να γνωρίζει;"- η οποία απορρίπτεται από τον Oosting, έχει στέρεες βάσεις και θα έπρεπε να προτιμηθεί.
Teresa Ann Ellis, "Jeremiah 44: What if 'the Queen of Heaven' is YHWH?", 465-488
Το Ιερ 44 παρέχει μία εικόνα ασυνήθιστη μέσα στην προφητική λογοτεχνία - οι θηλυκοί αντίπαλοι του προφήτη δεν παρουσιάζονται με όρους που συνδέονται με τη σεξουαλικότητα. Ο Ιερεμίας απορρίπτει μία ομάδα γυναικών και ανδρών της Ιουδαίας που λατρεύουν "τη βασίλισσα του Ουρανού". Η κεντρική του κατηγορία είναι ότι προκάλεσαν την οργή του Γιαχβέ κι έτσι οδήγησαν στην πτώση του βασιλείου του Ιούδα. Ωστόσο στο άρθρο υποστηρίζεται ότι υπάρχουν αρκετές ενδείξεις στο κείμενο για να διατυπωθεί ένα εναλλακτικό σενάριο, όπου οι οπαδοί της Βασίλισσας του Ουρανού απαλλάσσονται με το αντιεπιχείρημα ότι δεν ήταν οι δικές τους πράξεις που εξόργισαν τον Γιαχβέ αλλά οι πράξεις των βασιλέων του Ιούδα, οι οποίοι πρόβαλαν αντίσταση σε αυτόν, προσφέροντας θυσίες στη Βασίλισσα του Ουρανού. Σε αυτήν την περίπτωση ποιες μπορεί να ήταν οι σχέσεις μεταξύ της Βασιλίσσας του Ουρανού και του Γιαχβέ;
Rebecca G.S. Idestrom, "Echoes of the Book of Exodus in Ezekiel", 489-510
Στο άρθρο εξετάζονται οι θεματικές συνδέσεις μεταξύ του βιβλίου της Εξόδου και του βιβλίου του Ιεζεκιήλ. Και τα δύο βιβλία τονίζουν το θέμα της γνώσης του Θεού μέσω των θεϊκών πράξεων. Επίσης εξετάζονται και άλλα θέματα και μοτίβα από την Έξοδο, τα οποία απαντούν στον Ιεζεκιήλ, συμπεριλαμβανομένων της αφήγησης της κλήσης, συναντήσεις με το Θεό, αιχμαλωσία, σημεία, πληγές, κρίση, λύτρωση, διαθήκη / ναός. Σημειώνονται αρκετά παράλληλα μεταξύ του Μωυσή και του Ιεζεκιήλ και θέτουν το ερώτημα, εάν ο Ιεζεκιήλ θεωρήθηκε ένας δεύτερος Μωυσής. Και οι δύο ήταν Λευίτες που έγιναν προφήτες και αρχηγοί του λαού του Θεού σε μία εποχή κρίσης. Τέλος, εξετάζονται κάποιες συνέπειες αυτών των σχέσεων στην ερμηνεία του βιβλίου του Ιεζεκιήλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου