B. Herr, "Der Standpunkt des Epitomators. Perspektivenwechsel in der Forschung am Zweiten Makkabäerbuch", 1-31
Σύμφωνα με την ευρέως διαδεδομένη άοψπη ο σκοπός του 2 Μακκ είναι να τονίσει τη μεγάλη σημασία του Ναού. Αυτή η θέση μπορεί να ισχύσει ως ένα σημείο, εάν η περίληψη της ιστορίας διαβαστεί μαζί με τις δύο εισαγωγικές επιστολές. Εκείνοι όμως οι ερμηνευτές, που θεωρούν ότι οι δύο επιστολές ήταν αρχικά ανεξάρτητες η μία από την άλλη και μάλιστα υπήρχαν σε μία σύντομη μορφή, φαίνεται να έχουν δίκιο. Η δομή της περίληψης της ιστορίας από μόνη της αποκαλύπτει μία σωτηριολογία η οποία αφιερώνει ένα μεγάλο τμήμα της στη μαρτυρία της πίστης για την ιστορία της σωτηρίας, ειδικά όταν γίνεται λόγος για αιματοχυσίες. Όσον αφορά αυτό το σημείο η σύντομη εκδοχή και η πρώτη εισαγωγική επιστολή δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Τόσο η περίληψη όσο και το έργο στο σύνολό του έχουν επομένως σωτηριολογική προοπτική και τονίζουν τη μαρτυρία της πίστης ως σημαντική για τη σωτηρία.
A. Moshavi, "Two Types of Argumentation Involving Rhetorical Questions", 32-46
Οι ρητορικές ερωτήσεις συχνά εκφράζουν το συλλογισμό μέσα σε ένα λογικό επιχείρημα. Μολονότι η χρήση των ρητορικών ερωτήσεων στα επιχειρήματα έχει γενικά επισημανθεί, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στους τρόπους συλλογισμού που βρίσκονται πίσω από κάθε επιχείρημα. Η παρούσα μελέτη εξετάζει της ρητορικές ερωτήσεις με τη σημασία του επιχειρήματος στους πεζούς διαλόγους του βιβλίου της Γένεσης έως κι εκείνων των Βασιλειών υπό το φως της πραγματιστικής θεωρίας της επιχειρηματολογίας. Δύο λογικές μορφές, ο modus tollens και η άρνηση των προηγουμένων, εντοπίζονται στα περισσότερα επιχειρήματα που εκφέρονται με ρητορικές ερωτήσεις. Ο πρώτος τύπος γενικά οδηγεί με τον παραγωγικό συλλογισμό σε ένα συμπέρασμα, ενώ ο δεύτερος, αρχικά άκυρος, προκαλεί με τη βοήθεια των πιθανοτήτων τον συζητητή να τεκμηριώσει τη θέση του. Και στο επιχείρημα του modus tollens υπάρχει μία παραλλαγή με πιθανότητες, οι οποίες στηρίζονται σε υποκειμενικό συλλογισμό. Και οι δύο τύπο εκφέρονται γλωσσικά με παρόμοιους τρόπους και μπορούν να αποβούν αποτελεσματικοί τρόποι αποφυγής εκτέλεσης εντολών.
B.D. Crowe, "The Song of Moses and Divine Begetting in Matt 1,20", 47-58
Υποστηρίζεται στο άρθρο ότι η εικόνα της θείας γέννησης του Ισραήλ στην Ωδή του Μωυσή (Δευτ 32,18) υπάρχει ως ιδέα στη θεία γέννηση του Ιησού στο Μτ 1,20. Για να τεκμηριώσει τη θέση του, ο συγγραφέας εξετάζει τα χαρακτηριστικά της Ωδής του Μωυσή και το κατά πόσο αυτή ήταν ευρέως γνωστή. Η έμμεση αναφορά του Μτ 1,20 στο Δευτ 32,18 είναι ένα τμήμα του μεγαλύτερου θέματος του κατά Ματθαίον, όπου ο ευαγγελιστής παρουσιάζει τον Ιησού ως τον υπάκουο Υιό του Θεού σε αντίθεση προς τον Ισραήλ που είναι ο ανυπάκουος. Αυτή η αναφορά τονίζει επίσης την εικόνα της νέας δημιουργίας, την οποία ο Ματθαίος συνδέει με τη γέννηση του Ιησού.
I. Kislev, "The Vocabulary of the Septuagint and Literary Criticism: The Case of Numbers 27,15-23", 59-67
Μία προσεκτική εξέταση της αλλαγής στον τρόπο που χρησιμοποιούνται οι ελληνικές συνώνυμες λέξεις στη μετάφραση των εβραϊκών στο κείμενο των Ο΄ μπορεί ίσως να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε την εμπλοκή διαφορετικών μεταφραστών. Τέτοιες αλλαγές μπορεί κάποιες φορές να συνδέονται με κάποιες φάσεις σύνταξης του εβραϊκού κειμένου. Στο άρθρο εξετάζονται ορισμένες ενδιαφέρουσες διαφορές στο λεξιλόγιο της μετάφρασης των Ο΄ στην περικοπή για την τελετή της ανάληψης από τον Ιησού της εξουσίας στο Αρ 27,15-23. Επίσης κάποιες επιπλέον φιλολογικοκριτικές σκέψεις οδηγούν στην ακριβή διερεύνηση της διαδικασίας σταδιακής διαμόρφωσης του εβραϊκού κειμένου.
T.M. Willis, "Blasphemy, Talion, and Chiasmus: The Marriage of Form and Content in Lev 24,13-23", 68-74
Η λεκτική απάντηση του Θεού στην περίπτωση της βλασφημίας εκφέρεται με ένα μακροσκελή χιασμό στο Λευιτ 24,13-23. Μία άποψη αυτού του θέματος, που δεν έχει σχολιασθεί μέχρι σήμερα, είναι το πώς η συγκεκρικένη δομή του κειμένου υπαινίσσεται ότι η βλασφημία είναι σοβαρότερο έγκλημα από ό,τι ο φόνος. Αυτή η παρατήρηση καταδεικνύει πώς αυτή η περικοπή ταιριάζει θεματικά πολύ καλά στη συνάφεια του Λευιτ 18-26, όπου υπάρχουν συνεχώς παραδείγματα αυτοπαρουσίασης του Θεού ("εγώ είμαι ο Κύριος...") και αναφορές στην αγιότητά του.
Th. Booij, "Psalm 132: Zion’s Well-Being", 75-83
Ο Ψαλμός 132, ένα κείμενο της ύστερης προαιχμαλωσιακής περιόδου, αφορά στην ευημερία της Σιών και των πιστών της. Αυτή η ευημερία, ουσιαστικά του Δαυίδ, οφείλεται στην παρουσία του Γιαχβέ στη Σιών. Γίνεται πραγματικότητα, όταν ο Γιαχβέ στρέφει φιλικά το βλέμμα του στο βασιλιά της γενιάς του Δαυίδ. Το πρώτο μέρος του ψαλμού (στ. 1-10) ζητά τη χάρη να βρεθεί τόπος κατοικίας του Θεού. Το δεύτερο μέρος (στ. 11- 18) είναι μία απάντηση στο πρώτο μέρος. Ο ψαλμός είναι ένα εισοδικό άσμα για τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Καθώς ο ψαλμός παρέμεινε σημαντικός για τη θρησκευτική κοινότητα, επαναχρησιμοποιήθηκε μετά την αιχμαλωσία στο πλαίσιο της ίδιας γιορτής.
M. Rastoin, "Encore une fois les 153 poissons (Jn 21,11)", 84-92
Ο αριθμός των ψαριών στο Ιω 21,11 αποτελεί crux interpretum για τους ερμηνευτές του τέταρτου ευαγγελίου. Αν η θεολογική σημασία αυτής της σκηνής φαίνεται να είναι αρκετά σαφής -μία έμμεση αναφορά στην οικουμενικότητα της σωτηρίας που έφερε ο Χριστός- ο λόγος γιατί τα ψάρια είναι 153 προκάλεσε μία σειρά από ερμηνείες ήδη από την εποχή του Αυγουστίνου κι εξής. Το σύντομο αυτό άρθρο επιδιώκει να προσθέσει μία σειρά επιχειρημάτων στην πρόταση που έκανε ο J. Emerton το 1958 ότι ο αριθμός αναφέρεται στο Εσδ 47,1-12. Με τη βοήθεια των νέων αυτών επιχειρημάτων καθίσταται ευκολότερη η σύνδεση των δύο κειμένων και αναδεικνύεται σαφέστερα η θεολογική συνοχή αυτής της αναφοράς μέσα στο γενικότερο ιωάννειο θεολογικό πλαίσιο.
J. Swetnam, "Τῶν λαληθησομένων in Hebrews 3,5", 93-100
Η φράση "τῶν λαληθησομένων" στο Εβρ 3,5 αναφέρεται έμμεσα στους ιδρυτικούς της Θείας Ευχαριστίας λόγους. Αυτό υποστηρίζεται με βάση 1) την αντίθεση μεταξύ Χριστού και Μωυσή στο Εβρ 3,1-6, όπως αυτή κατανοείται με τη βοήθεια του Αρ 12,7 (Ο΄), 2) τη θεματική χρήση του "λαλέω" στην προς Εβραίους, 3) τη σχέση του Εβρ 9,20 προς το συγκεκριμένο στίχο, 4) τη θέση του Εβρ 3,4 μέσα στη δομή του Εβρ 1,1-3,6. Όλα αυτά θα πρέπει να κατανοηθούν με βάση την ευχαριστιακή ερμηνεία των Εβρ 2,12 και Εβ 13.
T. Callan, "Comparison of Humans to Animals in 2 Peter 2,10b-22", 113-113
Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της 2 Πε 2,10α-22 είναι οι πολλαπλές αναφορές του συγγραφέα στις ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων. Στο άρθρο εξετάζεται αυτή η πλευρά της συγκεκριμένης περικοπής μέσα από τη διερεύνηση αυτής της σύγκρισης σε συγγραφείς αρχαιότερους της επιστολής ή σύγχρονους (σε γενικές γραμμές) με αυτήν. Τέτοιες συγκρίσεις ήταν πολύ συνηθισμένες στον αρχαίο κόσμο. Μπορούν να είναι ουδέτερες, θετικές ή αρνητικές. Η σύγκριση της 2 Πε ανήκει στην τελευταία κατηγορίας. Μολονότι η αρνητική σύγκριση στη 2 Πε ομοιάζει με άλλες συγκρίσεις, ο τρόπος σύγκρισης στην επιστολή είναι μοναδικός.
A. Moshavi, "Two Types of Argumentation Involving Rhetorical Questions", 32-46
Οι ρητορικές ερωτήσεις συχνά εκφράζουν το συλλογισμό μέσα σε ένα λογικό επιχείρημα. Μολονότι η χρήση των ρητορικών ερωτήσεων στα επιχειρήματα έχει γενικά επισημανθεί, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στους τρόπους συλλογισμού που βρίσκονται πίσω από κάθε επιχείρημα. Η παρούσα μελέτη εξετάζει της ρητορικές ερωτήσεις με τη σημασία του επιχειρήματος στους πεζούς διαλόγους του βιβλίου της Γένεσης έως κι εκείνων των Βασιλειών υπό το φως της πραγματιστικής θεωρίας της επιχειρηματολογίας. Δύο λογικές μορφές, ο modus tollens και η άρνηση των προηγουμένων, εντοπίζονται στα περισσότερα επιχειρήματα που εκφέρονται με ρητορικές ερωτήσεις. Ο πρώτος τύπος γενικά οδηγεί με τον παραγωγικό συλλογισμό σε ένα συμπέρασμα, ενώ ο δεύτερος, αρχικά άκυρος, προκαλεί με τη βοήθεια των πιθανοτήτων τον συζητητή να τεκμηριώσει τη θέση του. Και στο επιχείρημα του modus tollens υπάρχει μία παραλλαγή με πιθανότητες, οι οποίες στηρίζονται σε υποκειμενικό συλλογισμό. Και οι δύο τύπο εκφέρονται γλωσσικά με παρόμοιους τρόπους και μπορούν να αποβούν αποτελεσματικοί τρόποι αποφυγής εκτέλεσης εντολών.
B.D. Crowe, "The Song of Moses and Divine Begetting in Matt 1,20", 47-58
Υποστηρίζεται στο άρθρο ότι η εικόνα της θείας γέννησης του Ισραήλ στην Ωδή του Μωυσή (Δευτ 32,18) υπάρχει ως ιδέα στη θεία γέννηση του Ιησού στο Μτ 1,20. Για να τεκμηριώσει τη θέση του, ο συγγραφέας εξετάζει τα χαρακτηριστικά της Ωδής του Μωυσή και το κατά πόσο αυτή ήταν ευρέως γνωστή. Η έμμεση αναφορά του Μτ 1,20 στο Δευτ 32,18 είναι ένα τμήμα του μεγαλύτερου θέματος του κατά Ματθαίον, όπου ο ευαγγελιστής παρουσιάζει τον Ιησού ως τον υπάκουο Υιό του Θεού σε αντίθεση προς τον Ισραήλ που είναι ο ανυπάκουος. Αυτή η αναφορά τονίζει επίσης την εικόνα της νέας δημιουργίας, την οποία ο Ματθαίος συνδέει με τη γέννηση του Ιησού.
I. Kislev, "The Vocabulary of the Septuagint and Literary Criticism: The Case of Numbers 27,15-23", 59-67
Μία προσεκτική εξέταση της αλλαγής στον τρόπο που χρησιμοποιούνται οι ελληνικές συνώνυμες λέξεις στη μετάφραση των εβραϊκών στο κείμενο των Ο΄ μπορεί ίσως να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε την εμπλοκή διαφορετικών μεταφραστών. Τέτοιες αλλαγές μπορεί κάποιες φορές να συνδέονται με κάποιες φάσεις σύνταξης του εβραϊκού κειμένου. Στο άρθρο εξετάζονται ορισμένες ενδιαφέρουσες διαφορές στο λεξιλόγιο της μετάφρασης των Ο΄ στην περικοπή για την τελετή της ανάληψης από τον Ιησού της εξουσίας στο Αρ 27,15-23. Επίσης κάποιες επιπλέον φιλολογικοκριτικές σκέψεις οδηγούν στην ακριβή διερεύνηση της διαδικασίας σταδιακής διαμόρφωσης του εβραϊκού κειμένου.
T.M. Willis, "Blasphemy, Talion, and Chiasmus: The Marriage of Form and Content in Lev 24,13-23", 68-74
Η λεκτική απάντηση του Θεού στην περίπτωση της βλασφημίας εκφέρεται με ένα μακροσκελή χιασμό στο Λευιτ 24,13-23. Μία άποψη αυτού του θέματος, που δεν έχει σχολιασθεί μέχρι σήμερα, είναι το πώς η συγκεκρικένη δομή του κειμένου υπαινίσσεται ότι η βλασφημία είναι σοβαρότερο έγκλημα από ό,τι ο φόνος. Αυτή η παρατήρηση καταδεικνύει πώς αυτή η περικοπή ταιριάζει θεματικά πολύ καλά στη συνάφεια του Λευιτ 18-26, όπου υπάρχουν συνεχώς παραδείγματα αυτοπαρουσίασης του Θεού ("εγώ είμαι ο Κύριος...") και αναφορές στην αγιότητά του.
Th. Booij, "Psalm 132: Zion’s Well-Being", 75-83
Ο Ψαλμός 132, ένα κείμενο της ύστερης προαιχμαλωσιακής περιόδου, αφορά στην ευημερία της Σιών και των πιστών της. Αυτή η ευημερία, ουσιαστικά του Δαυίδ, οφείλεται στην παρουσία του Γιαχβέ στη Σιών. Γίνεται πραγματικότητα, όταν ο Γιαχβέ στρέφει φιλικά το βλέμμα του στο βασιλιά της γενιάς του Δαυίδ. Το πρώτο μέρος του ψαλμού (στ. 1-10) ζητά τη χάρη να βρεθεί τόπος κατοικίας του Θεού. Το δεύτερο μέρος (στ. 11- 18) είναι μία απάντηση στο πρώτο μέρος. Ο ψαλμός είναι ένα εισοδικό άσμα για τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Καθώς ο ψαλμός παρέμεινε σημαντικός για τη θρησκευτική κοινότητα, επαναχρησιμοποιήθηκε μετά την αιχμαλωσία στο πλαίσιο της ίδιας γιορτής.
M. Rastoin, "Encore une fois les 153 poissons (Jn 21,11)", 84-92
Ο αριθμός των ψαριών στο Ιω 21,11 αποτελεί crux interpretum για τους ερμηνευτές του τέταρτου ευαγγελίου. Αν η θεολογική σημασία αυτής της σκηνής φαίνεται να είναι αρκετά σαφής -μία έμμεση αναφορά στην οικουμενικότητα της σωτηρίας που έφερε ο Χριστός- ο λόγος γιατί τα ψάρια είναι 153 προκάλεσε μία σειρά από ερμηνείες ήδη από την εποχή του Αυγουστίνου κι εξής. Το σύντομο αυτό άρθρο επιδιώκει να προσθέσει μία σειρά επιχειρημάτων στην πρόταση που έκανε ο J. Emerton το 1958 ότι ο αριθμός αναφέρεται στο Εσδ 47,1-12. Με τη βοήθεια των νέων αυτών επιχειρημάτων καθίσταται ευκολότερη η σύνδεση των δύο κειμένων και αναδεικνύεται σαφέστερα η θεολογική συνοχή αυτής της αναφοράς μέσα στο γενικότερο ιωάννειο θεολογικό πλαίσιο.
J. Swetnam, "Τῶν λαληθησομένων in Hebrews 3,5", 93-100
Η φράση "τῶν λαληθησομένων" στο Εβρ 3,5 αναφέρεται έμμεσα στους ιδρυτικούς της Θείας Ευχαριστίας λόγους. Αυτό υποστηρίζεται με βάση 1) την αντίθεση μεταξύ Χριστού και Μωυσή στο Εβρ 3,1-6, όπως αυτή κατανοείται με τη βοήθεια του Αρ 12,7 (Ο΄), 2) τη θεματική χρήση του "λαλέω" στην προς Εβραίους, 3) τη σχέση του Εβρ 9,20 προς το συγκεκριμένο στίχο, 4) τη θέση του Εβρ 3,4 μέσα στη δομή του Εβρ 1,1-3,6. Όλα αυτά θα πρέπει να κατανοηθούν με βάση την ευχαριστιακή ερμηνεία των Εβρ 2,12 και Εβ 13.
T. Callan, "Comparison of Humans to Animals in 2 Peter 2,10b-22", 113-113
Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της 2 Πε 2,10α-22 είναι οι πολλαπλές αναφορές του συγγραφέα στις ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων. Στο άρθρο εξετάζεται αυτή η πλευρά της συγκεκριμένης περικοπής μέσα από τη διερεύνηση αυτής της σύγκρισης σε συγγραφείς αρχαιότερους της επιστολής ή σύγχρονους (σε γενικές γραμμές) με αυτήν. Τέτοιες συγκρίσεις ήταν πολύ συνηθισμένες στον αρχαίο κόσμο. Μπορούν να είναι ουδέτερες, θετικές ή αρνητικές. Η σύγκριση της 2 Πε ανήκει στην τελευταία κατηγορίας. Μολονότι η αρνητική σύγκριση στη 2 Πε ομοιάζει με άλλες συγκρίσεις, ο τρόπος σύγκρισης στην επιστολή είναι μοναδικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου