Graham H. Twelftree, "Jesus the Baptist", 103-125
O συγγραφέας αποπειράται να δώσει απάντηση σε διάφορα ερωτήματα σχετικά με την πιθανή σύνδεση του Ιησού με το βάπτισμα. Αρχικά υποστηρίζει ότι με το να βαπτισθεί ο Ιησούς έγινε ένας μαθητής και συνεχιστής του Ιωάννη και της δράσης του στην έρημο. Καθώς ο Ιησούς επιβεβαιώνει το έργο του Ιωάννη, το οποίο έχει ως πυρήνα του το βάπτισμα και η ιωάννεια παράδοση μεταφέρει την πληροφορία ότι ο Ιησούς βάπτιζε (Ιω 3,22-23), κάτι το οποίο μπορεί να εξηγήσει το Πρξ 18,24-19,7, είναι πιθανόν ο Ιησούς να υιοθέτησε το βάπτισμα του Ιωάννη, τη διδασκαλία του και κάποια θαυματουργική δραστηριότητα. Μετά τη σύλληψη του Ιωάννη, την οποία ο Ιησούς ερμήνευσε ως ένα γεγονός με εσχατολογική σημασία, ο Ιησούς άρχισε τη δράση του στα χωριά της Γαλιλαίας. Αρχικά κήρυξε μία μελλοντική βασιλεία του Θεού, η οποία ακόμη δεν είχε έρθει και συνέχισε να βαπτίζει. Με τη συνεχώς αυξανόμενη θαυματουργική του δραστηριότητα στη συνέχεια ο Ιησούς δήλωσε ότι αυτή η βασιλεία, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, είχε έρθει. Την ίδια στιγμή το βάπτισμα ως προπαρασκευαστική τελετουργία έπαψε να έχει ισχύ.
Pieter F. Craffert, "Jesus' Resurrection in a Social-Scientific Perspective: Is There Anything New to be Said", 126-151
Oι πρόσφατες επισκοπήσεις της έρευνας επιβεβαιώνουν ότι για δεκαετίες η συζήτηση για την ανάσταση του Ιησού επικεντρώθηκε στο ερώτημα κατά πόσο αυτή αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός στην ιστορία. Παρά τον όγκο της βιβλιογραφίας δεν έχουν δοθεί πραγματικά νέες απαντήσεις τόσο από εκείνους που υποστηρίζουν όσο κι από εκείνους που απορρίπτουν την πραγματική, σωματική ανάσταση. Μία προσέγγιση του θέματος από την κοινωνικοκριτική οπτική χαρακτηρίζεται ως εκείνη η προσέγγιση η οποία ορίζεται από την ιστορική συνείδηση και τη συνειδητοποίηση ύπαρξης πολλαπλών πολιτισμικών πραγματικοτήτων. Από αυτήν την άποψη τα κείμενα για συναντήσεις σε οράματα εκλαμβάνονται ως αποδείξεις για την πραγματικότητα της ανάστασης του Ιησού ως πολιτισμικού γεγονότος χωρίς όμως να διεκδικούν εφαρμογή και αποδοχή σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ως μία τέτοια πραγματικότητα θα έπρεπε να εκληφθεί και η ανάσταση του Ιησού. Αυτή η οπτική κατά τη γνώμη του παρέχει ένα εναλλακτικό πλαίσιο κατανόησης της ανάστασης κι επομένως συμβάλλει στην ακαδημαϊκή συζήτηση για την ανάσταση.
Rafael Rodríguez, "Authenticating Criteria: The Use and Misuse of a Critical Method", 152-167
O συγγραφέας αναλύει τις συνηθισμένες χρήσεις και παραχρήσεις των κριτηρίων ιστορικής αυθεντικότητας μέσα στο πλαίσιο της έρευνας για τον ιστορικό Ιησού. Ενώ η γενική αναφορά σε αυτά τα κριτήρια προσδίδει τουλάχιστον μία επίφαση αντικειμενικότητας στην ιστορικριτική έρευνα, στην πράξη τα κριτήρια πρόσφεραν χρήσιμα και σαφή παράθυρα στον τρόπο που οι ερευνητές κατανόησαν το στόχο της ιστορικής αναπαράστασης (δηλ. στην προσωπική τους υποκειμενικότητα). Ο συγγρ. εξετάζει τη σχετική βιβλιογραφία και αμφισβητεί στη συνέχεια τις αναλυτικές συλλήψεις "αυθεντικό" και "μη αυθεντικό" ως σχήματα τα οποία εκ προοιμίου ορίζουν τον προσανατολισμό μίας ιστορικής αποκατάστασης. Υποστηρίζει ότι αυτά τα κριτήρια θα πρέπει να θεωρούνται και να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία, τα οποία διευκολύνουν κι επηρεάζουν την ερμηνεία των ιστορικών παραδόσεων κι όχι (μόνο) την αυθεντικότητά τους.
Suzanne Watts Henderson, "Jesus' Messianic Self-Consciousness Revisited: Christology and Community in Contex", 168-197
Στο άρθρο εξετάζεται το ζήτημα της μεσσιανικής αυτοσυνειδησίας του Ιησού υπό το φως της διακήρυξης εκ μέρους του της ερχόμενης βασιλείας του Θεού και η σύνδεσή της και με άλλα ιουδαϊκά κείμενα, τα οποία πιθανόν επηρέασαν ή λειτουργούν ως παράλληλα προς το δικό του αποκαλυπτικό κήρυγμα (Δευτεροησαΐας, Δανιήλ, κείμενα της Νεκράς Θαλάσσης, Ενώχ). Διάφορα στοιχεία που προκύπτουν από τις πηγές των ευαγγελίων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η δράση του ιστορικού Ιησού ήταν τόσο "μεσσιανική" - δηλ. στενά συνδεδεμένη με την ερχόμενη βασιλεία του Θεού - αλλά και συλλογική - δηλαδή συμπεριλάμβανε και άλλους ως ενεργά μέλη αυτής της βασιλείας. Επιπλέον η κοινωνική διάσταση του μεσσιανικού ρόλου του Ιησού συμφωνεί με τα ιουδαϊκά κείμενα, τα οποία αναλύονται στο παρόν άρθρο, όπου οι επιμέρους μεσσιανικές μορφές σταθερά εμφανίζονται σε δυναμική σχέση προς τους πιστούς, και προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου κόσμου.
Pieter F. Craffert, "Jesus' Resurrection in a Social-Scientific Perspective: Is There Anything New to be Said", 126-151
Oι πρόσφατες επισκοπήσεις της έρευνας επιβεβαιώνουν ότι για δεκαετίες η συζήτηση για την ανάσταση του Ιησού επικεντρώθηκε στο ερώτημα κατά πόσο αυτή αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός στην ιστορία. Παρά τον όγκο της βιβλιογραφίας δεν έχουν δοθεί πραγματικά νέες απαντήσεις τόσο από εκείνους που υποστηρίζουν όσο κι από εκείνους που απορρίπτουν την πραγματική, σωματική ανάσταση. Μία προσέγγιση του θέματος από την κοινωνικοκριτική οπτική χαρακτηρίζεται ως εκείνη η προσέγγιση η οποία ορίζεται από την ιστορική συνείδηση και τη συνειδητοποίηση ύπαρξης πολλαπλών πολιτισμικών πραγματικοτήτων. Από αυτήν την άποψη τα κείμενα για συναντήσεις σε οράματα εκλαμβάνονται ως αποδείξεις για την πραγματικότητα της ανάστασης του Ιησού ως πολιτισμικού γεγονότος χωρίς όμως να διεκδικούν εφαρμογή και αποδοχή σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ως μία τέτοια πραγματικότητα θα έπρεπε να εκληφθεί και η ανάσταση του Ιησού. Αυτή η οπτική κατά τη γνώμη του παρέχει ένα εναλλακτικό πλαίσιο κατανόησης της ανάστασης κι επομένως συμβάλλει στην ακαδημαϊκή συζήτηση για την ανάσταση.
Rafael Rodríguez, "Authenticating Criteria: The Use and Misuse of a Critical Method", 152-167
O συγγραφέας αναλύει τις συνηθισμένες χρήσεις και παραχρήσεις των κριτηρίων ιστορικής αυθεντικότητας μέσα στο πλαίσιο της έρευνας για τον ιστορικό Ιησού. Ενώ η γενική αναφορά σε αυτά τα κριτήρια προσδίδει τουλάχιστον μία επίφαση αντικειμενικότητας στην ιστορικριτική έρευνα, στην πράξη τα κριτήρια πρόσφεραν χρήσιμα και σαφή παράθυρα στον τρόπο που οι ερευνητές κατανόησαν το στόχο της ιστορικής αναπαράστασης (δηλ. στην προσωπική τους υποκειμενικότητα). Ο συγγρ. εξετάζει τη σχετική βιβλιογραφία και αμφισβητεί στη συνέχεια τις αναλυτικές συλλήψεις "αυθεντικό" και "μη αυθεντικό" ως σχήματα τα οποία εκ προοιμίου ορίζουν τον προσανατολισμό μίας ιστορικής αποκατάστασης. Υποστηρίζει ότι αυτά τα κριτήρια θα πρέπει να θεωρούνται και να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία, τα οποία διευκολύνουν κι επηρεάζουν την ερμηνεία των ιστορικών παραδόσεων κι όχι (μόνο) την αυθεντικότητά τους.
Suzanne Watts Henderson, "Jesus' Messianic Self-Consciousness Revisited: Christology and Community in Contex", 168-197
Στο άρθρο εξετάζεται το ζήτημα της μεσσιανικής αυτοσυνειδησίας του Ιησού υπό το φως της διακήρυξης εκ μέρους του της ερχόμενης βασιλείας του Θεού και η σύνδεσή της και με άλλα ιουδαϊκά κείμενα, τα οποία πιθανόν επηρέασαν ή λειτουργούν ως παράλληλα προς το δικό του αποκαλυπτικό κήρυγμα (Δευτεροησαΐας, Δανιήλ, κείμενα της Νεκράς Θαλάσσης, Ενώχ). Διάφορα στοιχεία που προκύπτουν από τις πηγές των ευαγγελίων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η δράση του ιστορικού Ιησού ήταν τόσο "μεσσιανική" - δηλ. στενά συνδεδεμένη με την ερχόμενη βασιλεία του Θεού - αλλά και συλλογική - δηλαδή συμπεριλάμβανε και άλλους ως ενεργά μέλη αυτής της βασιλείας. Επιπλέον η κοινωνική διάσταση του μεσσιανικού ρόλου του Ιησού συμφωνεί με τα ιουδαϊκά κείμενα, τα οποία αναλύονται στο παρόν άρθρο, όπου οι επιμέρους μεσσιανικές μορφές σταθερά εμφανίζονται σε δυναμική σχέση προς τους πιστούς, και προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου