Douglas S. Earl, "'(Bethany) beyond the Jordan': The Significance of a Johannine Motif", 279-294
H φράση "πέραν του Ἰορδάνου" στο κατά Ιωάννην (1,28. 3,26 και 10,40) για μία τοποθεσία η οποία ταυτίζεται στο 1,28 (προβληματικά) με τη Βηθανία. Παρουσιάζεται η σημασία της φράσης και της τοποθεσίας μέσα από τη διερεύνηση πρώτον του κατά πόσο η Βηθανία μπορεί να ταυτισθεί με την Βashan των Μιχ 7,14-15. Ιερ 50,19-20 και Ψα 68 και δεύτερον της σημασίας της "διάβασης του Ιορδάνου" στην Π.Δ. και στο 1 QS. Στο ευαγγέλιο φαίνεται να γίνεται αντιστροφή του παραδοσιακού μοτίβου. Για τον Ιωάννη βρίσκει κανείς τη ζωή εν Χριστώ, όταν διαβεί τον Ιορδάνη πέρα από τον Ισραήλ, στη Βασάν. Η χρήση της φράσης υπαινίσσεται ένα αδιερεύνητο ακόμη σύμβολο στο τέταρτο ευαγγέλιο.
L.L. Welborn, "‘Extraction from the Mortal Site’: Badiou on the Resurrection in Paul", 295-314
Στο άρθρο εξετάζεται η ευρετική δύναμη της θεωρίας του Alain Badiou για τις "διαδικασίες αλήθειας" με σκοπό την κατανόηση του ψυχοκοινωνικού αποτελέσματος του ευαγγελίου του Παύλου στους κατοίκους, τόσο των ανώτερων όσο και των κατώτερων τάξεων, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας του 1ου αι. Η ανάλυση του Badiou για το "κείμενο κενό" (situated void), γύρω από το οποίο διαμορφώνεται η ύπαρξη, στρέφει την προσοχή σε μορφές του υποκειμένου, που απαντούν στη λογοτεχνία του 1ου αι. και στις οποίες το υποκείμενο "βιώνει το θάνατο" και μέσα από αυτόν γεννιέται ένας νέος, απελευθερωμένος εαυτός. Αυτή η ιδέα αντιπαραβάλλεται προς το κήρυγμα του Παύλου για την ανάσταση. Mία ενυπάρχουσα κριτική της επιμέρους έμφασης του Badiou στην ανάσταση ως παύλειο "γεγονός αλήθειας" γεννά μία υπόθεση, όσον αφορά στην περιγραφή από τον Παύλο του ευαγγελίου του ως "Χριστού εσταυρωμένου" στις μεταγενέστερες επιστολές του: ο Παύλος τόλμησε να κατονομάσει το "κείμενο κενό" γύρω από το οποίο δομείται η ύπαρξη των δούλων με σκοπό να λυτρώσει του καταπιεσμένους, των οποίων οι υπάρξεις βυθίσθηκαν στην αισχύνη εξαιτίες της εκμηδενιστικής δύναμης του σταυρού.
Stephen Chester, "It is No Longer I Who Live: Justification by Faith and Participation in Christ in Martin Luther's Exegesis of Galatians", 315-337
Οι παραδοσιακές προτεσταντικές περιγραφές της θεολογίας του Παύλου συχνά δέχονται κριτική για την αδυναμία τους να συνδέσουν τη δικαίωση εκ πίστεως με τις συμμετοχικές κατηγορίες της σκέψης του Παύλου. Αυτά τα δύο απομακρύνονται το ένα από το άλλο εξαιτίας ριζικών διακρίσεων μεταξύ της δικαίωσης ως μίας εφάπαξ εξωτερικής πράξης και της αναγέννησης ως μίας εσωτερικής διά βίου διαδικασίας. Έτσι ανοίγεται ο δρόμος για τη δικαίωση ως μία νομική σύλληψη. Αντίθετα προς τις διαδεδομένες παρανοήσεις, αυτές οι δυσκολίες δεν ξεκινούν από τον Λούθηρο. Στην ερμηνεία του στον Παύλου ο Λούθηρος συνδέει την πίστη και τη μετοχή εν Χριστώ, εντάσσοντας το ένα μέσα στο άλλο με αποτελεσματικό τρόπο. Στο άρθρο διερευνάται ο τρόπος με τον οποίο ο Λούθηρος το επιτυγχάνει, εκτιμώντας τα ερμηνευτικά συμπεράσματα και τη σημασία τους για τις σύγχρονες προσπάθειες να ερμηνευθεί η παύλεια θεολογία.
George M. Wieland, "Roman Crete and the Letter to Titus", 338-354
H Κρήτη σπάνια λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν ως πιθανός πραγκατικός προορισμός της επιστολής προς Τίτον. Οι έρευνες για τη ρωμαϊκή Κρήτη, ωστόσο παρέχουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα σημεία επαφής με αινιγματικά σημεία της επιστολής. Μορφές της κοινωνικής οργάνωσης στο νησί ανταποκρίνονται προς τις οδηγίες συμπεριφοράς που δίνονται στο Τίτ 2,1-10, οδηγώντας στην υπόθεση ότι αυτό το κείμενο διαμορφώθηκε λαμβάνοντας ειδικά υπόψη αυτό το περιβάλλον. Aσυνήθιστα στοιχεία των κύριων θεολογικών θέσεων στην προς Τίτον αντιστοιχούν σε πλευρές της θρησκείας στην Κρήτη με έναν τέτοιο τρόπο που θα μπορούσαν να εκτιμηθούν ότι είναι εσκεμμένες έμμεσες αναφορές σε αυτές. Αυτή η ταύτιση του προορισμού της επιστολής με την Κρήτη έχει σαφείς επιπτώσεις στον τρόπο κατανόησής της και κυρίως αντίληψής της ως ένα ιεραποστολικό κείμενο.
Susan Doherty, "The Text Form of the OT Citations in Hebrews Chapter 1 and the Implications for the Study of the Septuagint", 355-365
Στο άρθρο παρέχεται μία λεπτομερής διερεύνηση των κειμένων των Ο΄ που συνιστούν τη βάση των επτά παραθέσεων από την Π.Δ. στο Εβρ 1. Στην παρουσίασή του ο συγγραφέας λαμβάνει υπόψη τις σημαντικές ανακαλύψεις χειρογράφων κατά τον 20ο αι. και τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα των εβδομηκοντολογικών σπουδών. Τα πορίσματά του στη συνέχεια συνδέονται με τη μελέτη της χρήσης της Π.Δ. στην Κ.Δ. γενικότερα και με κάποια σύγχρονα ζητήματα όσον αφορά στη μελέτη των Ο΄, όπως για παράδειγμα η χρήση τους από τον Λουκά. Υποστηρίζει ότι ο συγγραφέας της προς Εβραίους αναπαρήγαγε τα γραφικά κείμενα με πιστότητα έτσι ώστε τώρα αυτοί, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι εσκεμμένα αλλοιώνει τις πηγές του, θα πρέπει να παρουσιάσουν συγκεκριμένα αντεπιχειρήματα.
Matthew Thiesen, "Hebrews 12.5–13, the Wilderness Period, and Israel's Discipline", 366-379
Καθώς ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής τοποθετεί στα Εβρ 1,3-4,11 και 11,8-39 του αναγνώστες του στην περίοδο της περιπλάνησης του Ισραήλ στην έρημο, η συζήτηση για τα "παιδία" στο 12,5-13 θα μπορούσε να κατανοηθεί υπό το φως των αρχαίων ιουδαϊκών αντιλήψεων για την περίοδο του Ισραήλ στην έρημο. Η επιβεβαίωση ότι αυτή είναι η σωστή συνάφεια, μέσα στην οποία πρέπει να κατανοηθεί το 12,5-13, υπάρχει στο Δευτερονόμιο, στη Σοφία Σολομώντος, στον Φίλωνα και στον Ιώσηπο, στα οποία, όπως και στην προς Εβραίους, η περίοδος στην έρημο θεωρείται ως παιδαγωγική περίοδος αναγκαία για να κληρονομήσει ο Ισραήλ. Γι' αυτόν το λόγο η προς Εβραίους παρουσιάζει τον Ησαύ ως παράδειγμα ανυπάκουου ανθρώπου, ο οποίος εξέπεσε της κληρονομίας της.
Matti Myllykoski, "Tears of Repentance or Tears of Gratitude? P.Oxy. 4009, the Gospel of Peter and the Western Text of Luke 7.45–49", 380-389
Σε ένα άρθρο που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το έτος (NTS 55:1, 104-115) παρουσιάστηκε μία πλήρης αποκατάσταση της λιγότερο κατανοητής πλευράς του P. Oxy. 4009 (στ. 1-13) και υποστηρίχθηκε ότι αυτό το κείμενο ανήκει στο ευαγγέλιος του Πέτρου. Αυτοί οι 12 στίχοι αποτελούν παράλληλα προς την περικοπή του κατά Λουκάν της αμαρτωλής γυναίκας (Λκ 7,45-49) και καταδεικνύουν ότι το ευαγγέλιο του Πέτρου χρησιμοποίησε χειρόγραφα, τα οποία διασώζουν το δυτικό κείμενο των αρχαιότερων ευαγγελίων. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό, η παράλειψη στο P. Oxy. 4009 του Λκ 7,47β-48, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα ότι αυτοί οι στίχοι παραλείπονταν και στο πρωτότυπο του κατά Λουκάν.
L.L. Welborn, "‘Extraction from the Mortal Site’: Badiou on the Resurrection in Paul", 295-314
Στο άρθρο εξετάζεται η ευρετική δύναμη της θεωρίας του Alain Badiou για τις "διαδικασίες αλήθειας" με σκοπό την κατανόηση του ψυχοκοινωνικού αποτελέσματος του ευαγγελίου του Παύλου στους κατοίκους, τόσο των ανώτερων όσο και των κατώτερων τάξεων, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας του 1ου αι. Η ανάλυση του Badiou για το "κείμενο κενό" (situated void), γύρω από το οποίο διαμορφώνεται η ύπαρξη, στρέφει την προσοχή σε μορφές του υποκειμένου, που απαντούν στη λογοτεχνία του 1ου αι. και στις οποίες το υποκείμενο "βιώνει το θάνατο" και μέσα από αυτόν γεννιέται ένας νέος, απελευθερωμένος εαυτός. Αυτή η ιδέα αντιπαραβάλλεται προς το κήρυγμα του Παύλου για την ανάσταση. Mία ενυπάρχουσα κριτική της επιμέρους έμφασης του Badiou στην ανάσταση ως παύλειο "γεγονός αλήθειας" γεννά μία υπόθεση, όσον αφορά στην περιγραφή από τον Παύλο του ευαγγελίου του ως "Χριστού εσταυρωμένου" στις μεταγενέστερες επιστολές του: ο Παύλος τόλμησε να κατονομάσει το "κείμενο κενό" γύρω από το οποίο δομείται η ύπαρξη των δούλων με σκοπό να λυτρώσει του καταπιεσμένους, των οποίων οι υπάρξεις βυθίσθηκαν στην αισχύνη εξαιτίες της εκμηδενιστικής δύναμης του σταυρού.
Stephen Chester, "It is No Longer I Who Live: Justification by Faith and Participation in Christ in Martin Luther's Exegesis of Galatians", 315-337
Οι παραδοσιακές προτεσταντικές περιγραφές της θεολογίας του Παύλου συχνά δέχονται κριτική για την αδυναμία τους να συνδέσουν τη δικαίωση εκ πίστεως με τις συμμετοχικές κατηγορίες της σκέψης του Παύλου. Αυτά τα δύο απομακρύνονται το ένα από το άλλο εξαιτίας ριζικών διακρίσεων μεταξύ της δικαίωσης ως μίας εφάπαξ εξωτερικής πράξης και της αναγέννησης ως μίας εσωτερικής διά βίου διαδικασίας. Έτσι ανοίγεται ο δρόμος για τη δικαίωση ως μία νομική σύλληψη. Αντίθετα προς τις διαδεδομένες παρανοήσεις, αυτές οι δυσκολίες δεν ξεκινούν από τον Λούθηρο. Στην ερμηνεία του στον Παύλου ο Λούθηρος συνδέει την πίστη και τη μετοχή εν Χριστώ, εντάσσοντας το ένα μέσα στο άλλο με αποτελεσματικό τρόπο. Στο άρθρο διερευνάται ο τρόπος με τον οποίο ο Λούθηρος το επιτυγχάνει, εκτιμώντας τα ερμηνευτικά συμπεράσματα και τη σημασία τους για τις σύγχρονες προσπάθειες να ερμηνευθεί η παύλεια θεολογία.
George M. Wieland, "Roman Crete and the Letter to Titus", 338-354
H Κρήτη σπάνια λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν ως πιθανός πραγκατικός προορισμός της επιστολής προς Τίτον. Οι έρευνες για τη ρωμαϊκή Κρήτη, ωστόσο παρέχουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα σημεία επαφής με αινιγματικά σημεία της επιστολής. Μορφές της κοινωνικής οργάνωσης στο νησί ανταποκρίνονται προς τις οδηγίες συμπεριφοράς που δίνονται στο Τίτ 2,1-10, οδηγώντας στην υπόθεση ότι αυτό το κείμενο διαμορφώθηκε λαμβάνοντας ειδικά υπόψη αυτό το περιβάλλον. Aσυνήθιστα στοιχεία των κύριων θεολογικών θέσεων στην προς Τίτον αντιστοιχούν σε πλευρές της θρησκείας στην Κρήτη με έναν τέτοιο τρόπο που θα μπορούσαν να εκτιμηθούν ότι είναι εσκεμμένες έμμεσες αναφορές σε αυτές. Αυτή η ταύτιση του προορισμού της επιστολής με την Κρήτη έχει σαφείς επιπτώσεις στον τρόπο κατανόησής της και κυρίως αντίληψής της ως ένα ιεραποστολικό κείμενο.
Susan Doherty, "The Text Form of the OT Citations in Hebrews Chapter 1 and the Implications for the Study of the Septuagint", 355-365
Στο άρθρο παρέχεται μία λεπτομερής διερεύνηση των κειμένων των Ο΄ που συνιστούν τη βάση των επτά παραθέσεων από την Π.Δ. στο Εβρ 1. Στην παρουσίασή του ο συγγραφέας λαμβάνει υπόψη τις σημαντικές ανακαλύψεις χειρογράφων κατά τον 20ο αι. και τις σύγχρονες εξελίξεις στον τομέα των εβδομηκοντολογικών σπουδών. Τα πορίσματά του στη συνέχεια συνδέονται με τη μελέτη της χρήσης της Π.Δ. στην Κ.Δ. γενικότερα και με κάποια σύγχρονα ζητήματα όσον αφορά στη μελέτη των Ο΄, όπως για παράδειγμα η χρήση τους από τον Λουκά. Υποστηρίζει ότι ο συγγραφέας της προς Εβραίους αναπαρήγαγε τα γραφικά κείμενα με πιστότητα έτσι ώστε τώρα αυτοί, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι εσκεμμένα αλλοιώνει τις πηγές του, θα πρέπει να παρουσιάσουν συγκεκριμένα αντεπιχειρήματα.
Matthew Thiesen, "Hebrews 12.5–13, the Wilderness Period, and Israel's Discipline", 366-379
Καθώς ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής τοποθετεί στα Εβρ 1,3-4,11 και 11,8-39 του αναγνώστες του στην περίοδο της περιπλάνησης του Ισραήλ στην έρημο, η συζήτηση για τα "παιδία" στο 12,5-13 θα μπορούσε να κατανοηθεί υπό το φως των αρχαίων ιουδαϊκών αντιλήψεων για την περίοδο του Ισραήλ στην έρημο. Η επιβεβαίωση ότι αυτή είναι η σωστή συνάφεια, μέσα στην οποία πρέπει να κατανοηθεί το 12,5-13, υπάρχει στο Δευτερονόμιο, στη Σοφία Σολομώντος, στον Φίλωνα και στον Ιώσηπο, στα οποία, όπως και στην προς Εβραίους, η περίοδος στην έρημο θεωρείται ως παιδαγωγική περίοδος αναγκαία για να κληρονομήσει ο Ισραήλ. Γι' αυτόν το λόγο η προς Εβραίους παρουσιάζει τον Ησαύ ως παράδειγμα ανυπάκουου ανθρώπου, ο οποίος εξέπεσε της κληρονομίας της.
Matti Myllykoski, "Tears of Repentance or Tears of Gratitude? P.Oxy. 4009, the Gospel of Peter and the Western Text of Luke 7.45–49", 380-389
Σε ένα άρθρο που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το έτος (NTS 55:1, 104-115) παρουσιάστηκε μία πλήρης αποκατάσταση της λιγότερο κατανοητής πλευράς του P. Oxy. 4009 (στ. 1-13) και υποστηρίχθηκε ότι αυτό το κείμενο ανήκει στο ευαγγέλιος του Πέτρου. Αυτοί οι 12 στίχοι αποτελούν παράλληλα προς την περικοπή του κατά Λουκάν της αμαρτωλής γυναίκας (Λκ 7,45-49) και καταδεικνύουν ότι το ευαγγέλιο του Πέτρου χρησιμοποίησε χειρόγραφα, τα οποία διασώζουν το δυτικό κείμενο των αρχαιότερων ευαγγελίων. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό, η παράλειψη στο P. Oxy. 4009 του Λκ 7,47β-48, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα ότι αυτοί οι στίχοι παραλείπονταν και στο πρωτότυπο του κατά Λουκάν.
J.K. Elliot, "Manuscripts Cited by Stephanus", 390-395
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου