Wang-Huei Liang, "Is She Not My Wife, and Am I Not Her Husband?", 1-11
H ιστορία αγάπης του προφήτη Ωσηέ και της γυναίακς του εκλαμβάνεται ως μία μεταφορά, η οποία σηματοδοτεί τη σχέση μεταξύ του Γιαχβέ και του λαού του Ισραήλ. "Γιατί δεν είναι η γυναίκα μου και εγώ δεν είμαι ο άνδρας της" είναι μία από τις φράσεις που λέει ο προφήτης, όταν η γυναίκα του τρέχει πίσω από τους εραστές της. Αν κατανοήσουμε τη φράση κατά λέξη, τότε ο Ωσηέ ανακοινώνει το διαζύγιό του με τη γυναίκα του. Αυτή η ερμηνεία ωστόσο έρχεται σε αντίθεση προς αυτό που διαβάζουμε στη συνάφεια. ναλλακτικά η δήλωση του Ωσηέ θα μπορούσε να κατανοηθεί ως ρητορική ερώτηση, όπως υποστηρίζει ο Weems. To παρόν άρθρο στηρίζεται στη γραμματική, στη συναφειακή και διακειμενική ανάλυση και προτείνει ότι η συγκεκριμένη φράση πρέπει να κατανοηθεί ως ρητορική ερώτηση: "γιατί δεν είναι η γυναίκα μου κι εγώ δεν είμαι ο άνδρας της;" και φυσικά περιμένει ο αναγνώστης ή το ακροατήριο να απαντήσουν "ναι".
Jerry L. Sumney, "Post-Mortem Existence and Resurrection of the Body in Paul", 12-26
Αν διαβάσουμε στα 1 Κορ 15, 2 Κορ 4-5, 1 Θεσσ 4 και Φιλ 1 μέσα στις ευρύτερες ιστορικές και επιστολικές τους συνάφειες, φαίνεται να υπαινίσσονται αυτά τα κείμενα ότι ο Παύλος θεωρεί πως οι περισσότεροι άνθρωποι (ανάμεσά τους και πιστοί) παύουν να υπάρχουν μετά τον θάνατο. Οι μάρτυρες κι άλλοι άνθρωποι με εξαιρετική πίστη (ανάμεσά τους κι οι απόστολοι που πεθαίνουν για την πίστη τους) μπορεί να είναι η εξαίρεση στο γενικό κανόνα κι επομένως απολαμβάνουν μίας περιορισμένης ύπαρξης μαζί με το Θεό πριν την παρουσία. Ο Παύλος δεν φαίνεται να έχει υπόψη του κάποιο είδος συνειδητής ή ασυνείδητης ενδιάμεσης κατάστασης για τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν πεθάνει. Απλά περιμένουν την παρουσία για να πάρουν ζωή με το αναστημένο σώμα, το οποίο θα είναι στο πρότυπο του σώματος του αναστημένου Ιησού. Αυτή η μορφή ύπαρξης ορίσθηκε από το Θεό για τους ανθρώπους και αυτή είναι κατάλληλη για την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Η απόκτηση σώματος είναι για τον Παύλο μία σημαντική πλευρά της πλήρους ύπαρξης.
David J. Downs, "The Specter of Exile in the Story of Jonah", 27-44
Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε στοιχεία του χωροταξικού σκηνικού της αφήγησης ο συγγραφέας εξετάζει τρόπους με τους οποίους οι μνήμες της εξορίας "στοιχειώνουν" την ιστορία του Ιωνά. Ενώ ο Ιωνάς δεν είναι ένα βιβλίο για την αιχμαλωσία, η τραυματική εμπειρία του ξεριζωμού και της αιχμαλωσίας ρίχνει τη σκιά της σε όλην την αφήγηση του βιβλίου. Την ίδια στιγμή η συνειδητοποίηση του ανοίγματος του Θεού προς τους εχθρούς του Ισραήλ -ακόμη κι αυτούς που τελικά ήταν υπεύθυνοι για τη βίαιη απέλαση από τη χώρα- αντικατοπτρίζει μία τάση στην ιουδαϊκή σκέψη με μία σαφώς θετική στάση προς τα έθνη. Ο βίαιος εθνικισμός, είτε αυτός του Ισραήλ είτε των κατακτητών του, δεν έχει στο βιβλίο του Ιωνά τον τελευταίο λόγο παρά την τρομακτική πραγματικότητα της εξορίας, η οποία λειτουργεί ως το υπο-κείμενο τόσο για το βιβλίο του Ιωνά όσο και για ένα μεγάλο μέρος της βιβλικής γραμματείας.
Michael Avioz, "Moses in the Passover Haggadah", 45-50
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας επιχειρεί να αποκαλύψει τους λόγους για την παράλειψη του Μωυσή από την haggadah του Πάσχα. Σύμφωνα με την ερμηνεία του οι συντάκτες της haggadah εξέφρασαν μία γνώμη για ένα θέμα, το οποίο ήδη απασχολούσε τους συγγραφείς των βιβλικών ιστοριών. Εάν το όνομα του Μωυσή εμπλεκόταν στην haggadah, αυτό τότε θα απομάκρυνε από το στόχο της που ήταν να αποδοθεί το θαύμα αποκλειστικά και μόνο στον Θεό.
James A. Metzger, "Where Has Yahweh Gone? Reclaiming Unsavory Images of God in New Testament Studies", 51-76
Υποστηρίζεται ότι σύγχρονες εκδόσεις στις καινοδιαθηκικές σπουδές, ακόμη κι εκείνες που υιοθετούν τις περισσότερο προοδευτικές στρατηγικές ανάγνωσης του κειμένου, προδίδουν μία έντονη προτίμηση για μία απόλυτα αγαθή, δίκαιη και εύσπλαχνη θεότητα που δεν προσβάλλει τις ευαισθησίες μας. Λαμβάνοντας υπόψη τον πλούτο σε εναλλακτικές περιγραφές της θεότητας στην εβραϊκή Βίβλο, ένα σημαντικό διακείμενο για τους ερευνητές που προσπαθούν να σκιαγραφήσουν την εικόνα του Θεού στα κείμενα της Κ.Δ., προκαλεί έκπληξη το ότι τόσο λίγα από αυτά τα πορτραίτα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, κάτι που υπαινίσσεται μία ροπή προς μία υπερβολική θρησκευτικότητα. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα διάφορα οφέλη που προκύπτουν από τις δυσάρεστες κάποιες φορές παραστάσεις για το Θεό στη Βίβλο και τα μειονεκτήματα που έχει η σημερινή θεότητα της αγάπης, του ελέους και της δικαιοσύνης, προτείνει ένα άνοιγμα του διακειμενικού μας ρεπερτορίου έτσι ώστε σε αυτό να συμπεριληφθούν και λιγότερο θετικές παρουσιάσεις της θεότητας, οι οποίες μπορεί να μας οδηγήσουν σε νέους δρόμους στις ερμηνευτικές μας εξερευνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου