Όσον αφορά στα όρια της εποχής, την οποία εξετάζει η Ιστορία των Χρόνων της Κ.Δ., αυτά είναι βέβαια ευρύτερα από εκείνα της χρονικής περιόδου, κατά την οποία συγγράφηκαν τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, δεν είναι όμως γενικά αποδεκτά από όλους τους ερευνητές. Άλλοι τοποθετούν την αρχή της εποχής αυτής στη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία (για παράδειγμα οι Ι. Γαλάνης-Γ. Γαλίτης), άλλοι στη μακκαβαϊκή επανάσταση (Oskar Holtzmann), άλλοι στην ελληνιστική εποχή (H. Conzelmann / A. Lindemann, Robert Pfeiffer, Σ. Αγουρίδης) κι άλλοι στην άνοδο του Ηρώδη στην εξουσία (J. Felten, A. Hausrath, Th. Schmeller).(1) Ως ορόσημο του τέλους της εποχής της Καινής Διαθήκης ορίζεται συνήθως η επανάσταση του Bar Kochba (J. Felten, Γ. Γαλίτης – Ι. Γαλάνης, Σ. Αγουρίδης), ενώ κάποιοι ερευνητές προτιμούν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. (M. Schneckenburger, O. Holtzmann, E. Schürer).
Τέλος οι πηγές της Ιστορίας των Χρόνων της Καινής Διαθήκης είναι παρόμοιες με εκείνες των άλλων ιστορικών κλάδων και ειδικότερα εκείνων που ασχολούνται με την ιστορία της αρχαιότητας: άμεσες και έμμεσες, φιλολογικές και μη. Ανάμεσα στις σημαντικότερες συγκαταλέγονται ιουδαϊκά κείμενα της περιόδου (όπως τα βιβλία των Μακκαβαίων, τα έργα του Φίλωνα και του Φλάβιου Ιωσήπου), έργα Ελλήνων και Ρωμαίων ιστορικών (όπως του Τάκιτου, του Σουητώνιου, του Δίωνα Κασσίου κτλ.), ραββινικά κείμενα, διάφορα άλλα κείμενα της εποχής, πάπυροι, επιγραφές, νομίσματα, αρχαιολογικά ευρήματα. Ο ιστορικός ξεκινά από τις γραπτές πηγές, αξιοποιεί όμως επίσης τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα πορίσματα της επιγραφικής, της παπυρολογίας, της νομισματικής κτλ. (2)
Τέλος οι πηγές της Ιστορίας των Χρόνων της Καινής Διαθήκης είναι παρόμοιες με εκείνες των άλλων ιστορικών κλάδων και ειδικότερα εκείνων που ασχολούνται με την ιστορία της αρχαιότητας: άμεσες και έμμεσες, φιλολογικές και μη. Ανάμεσα στις σημαντικότερες συγκαταλέγονται ιουδαϊκά κείμενα της περιόδου (όπως τα βιβλία των Μακκαβαίων, τα έργα του Φίλωνα και του Φλάβιου Ιωσήπου), έργα Ελλήνων και Ρωμαίων ιστορικών (όπως του Τάκιτου, του Σουητώνιου, του Δίωνα Κασσίου κτλ.), ραββινικά κείμενα, διάφορα άλλα κείμενα της εποχής, πάπυροι, επιγραφές, νομίσματα, αρχαιολογικά ευρήματα. Ο ιστορικός ξεκινά από τις γραπτές πηγές, αξιοποιεί όμως επίσης τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα πορίσματα της επιγραφικής, της παπυρολογίας, της νομισματικής κτλ. (2)
(1) Εξαίρεση αποτελεί ο Λ. Φιλιππίδης, ο οποίος τοποθετεί τις απαρχές της εποχής αυτής στην κλασική εποχή της αρχαίας Ελλάδος και στη Βαβυλώνια Αιχμαλωσία.
(2) Για τη σημασία της αρχαιολογίας στην ερμηνεία της Κ.Δ. βλ. W. Klaiber, „Archäologie und Neues Testament“, ZNW 72 (1981), σσ. 195-215. H σύνδεση της Ιστορίας Χρόνων με την αρχαιολογία φαίνεται ακόμη από τη διαπίστωση ότι ουσιαστικά μπορούμε να μιλούμε για «Αρχαιολογία του περιβάλλοντος της Κ.Δ. και της ιστορίας της», ό.π. σ. 202.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου