John Moles, "Luke's Preface: The Greek Decree, Classical Historiography and Christian Redefinitions", 461-482
Ο μοναδικός τρόπος γραφής του προλόγου του κατά Λουκάν ομοιάζει πολύ με ένα ελληνικό διάταγμα. Μαζί με άλλες ενδείξεις η δομή αυτού του αποσπάσματος τοποθετεί το κατά Λουκάν στην παράδοση της ιστοριογραφίας των κλασσικών χρόνων. Επίσης δημιουργεί μία σειρά σημαντικών συνδέσεων με την αφήγηση και συμβάλλει στη διευκρίνιση: της σχέσης μεταξύ της ρωμαϊκής εξουσίας και του Χριστιανισμού και μεταξύ της κλασσικής ιστοριογραφίας κι εκείνης του Λουκά, του χαρακτήρα της χριστιανικής πολιτείας, της ανωτερότητας της ιστοριογραφίας του Λουκά έναντι εκείνης της κλασσικής εποχής και της προηγούμενης χριστιανικής, της υπεροχής του θεολογίας του Λουκά και της υπεροχής της "ανταμοιβής" από τη χριστιανική διδασκαλία του Λουκά έναντι εκείνης των κλασσικών ιστοριογράφων, όπως για παράδειγμα του Θουκυδίδη, του Λιβίου και του Αυγούστου κι εκείνων της ρωμαϊκής πολιτείας.
David L. Mealand, "Is there Stylometric Evidence for Q?", 483-50
Υφολογικές έρευνες οι οποίες έγιναν έχουν ως σκοπό να εξακριβώσουν, εάν στο κατά Ματθαίον το υλικό της Q διαφέρει στο ύφος από εκείνο του ιδιαίτερου υλικού του Μτ. Διάφορες άλλες μετρήσεις επίσης έγιναν οι οποίες οδηγούν το συγγραφέα του άρθρου στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να προτιμηθεί η Θεωρία των Δύο Πηγών έναντι της θεωρίας που προτάθηκε από τους Farrer, Goulder και Goodacre.
John Ashton, "The Johannine Son of Man: A New Proposal", 508-529
Πώς μπορεί να εξηγηθεί η σχέση του μοτίβου ανόδου/καθόδου με το τον Υιό του Θεού στο κατά Ιωάννην, αν τελικά δεν ισχύει η θεωρία για τον γνωστικισμό; Το "ἀναβέβηκεν" (3, 13) γενικά θεωρείται ότι αναφέρεται στην τελική άνοδο του Ιησού. Όμως ο Odeberg υποστήριξε ότι αναφέρεται σε μία παράδοση της ανόδου του Ιησού στον ουρανό κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του. Ο Bühner υποστήριξε ότι πρόκειται για διπλή αναφορά -σε μία άνοδο ενός οραματιστή που συμπεριλαμβάνει και τη μεταμόρφωσή του σε ουράνιο ον και μία τελική άνοδο μετά το θάνατο. Ωστόσο αγνοεί την πιθανότητα, η οποία επισημάνθηκε από τους Jarl Fossum και Morton Smith, η παράδοση της μεταμόρφωσης να στηρίζεται σε μία αυθεντική μνήμη. Στα κεφ. 9 και 5 ο ευαγγελιστής αναγνωρίζει ότι ο Ιησούς έχει την εξουσία του Υιού του Ανθρώπου. Βλέπει τη σταύρωση ως δόξα (3, 14) κι ακολουθεί η δήλωση της ανόδου του Ιησού, της καθόδου και του δοξασμού του καθώς επίσης και η περιληπτική αναφορά στην αγάπη του Θεού προς τον κόσμο.
Alan Bale, "The Ambiguous Oracle: Narrative Configuration in Acts", 530-546
Σε αυτό το άρθρο σκιαγραφείται ο τρόπος με τον οποίο ένα μέσο της πλοκής στο Πρξ 1, 6-8, το οποίο για λόγους ευκολίας ονομάζεται εδώ "αμφίσημος χρησμός" ελέγχει και επηρεάζει την αφήγηση, τη συνοχή της και διευκολύνει την ερμηνεία της. Ο συγγραφέας ξεκινά εξετάζοντας την τρέχουσα ερμηνεία των στίχων και υποστηρίζει ότι δεν αρκεί για να εξηγηθεί η αφηγηματική προσαρμογή σε διάφορα σημεία. Στη συνέχεια προτείνει μία εναλλακτική ερμηνεία σύμφωνα με την οποία η παρερμηνεία του χρησμού από τους αποστόλους οδηγεί στην εκπλήρωση της θεϊκής θέλησης. Αυτή η ερμηνεία βρίσκει ισχυρά ερείσματα στη γραμματεία που είναι σύγχρονη με το βιβλίο των Πράξεων.
L. L. Welborn, "Paul and Pain: Paul's Emotional Therapy in 2 Corinthians 1.1–2.13; 7.5–16 in the Context of Ancient Psychagogic Literature", 547-570
Η "θεραπευτική επιστολή" στο 2 Κορ 1, 1 -2, 13. 7, 5-16 παρέχει υλικό για μία συγκριτική ανάλυση της άποψης του Παύλου για τα συναισθήματα και τη συναισθηματική θεραπεία μέσα στη συνάφεια της αρχαίας ψυχαγωγικής γραμματείας. Η προσέγγιση εκ μέρους του Παύλου της "μεταμέλειας" και της "μετάνοιας" καθιστά σαφή την εξοικείωσή του με τη συζήτηση των φιλοσόφων σχετικά με το ρόλο των παθών στην ηθική εξέλιξη του ανθρώπου. Η περιγραφή του "πόνου" από τον Παύλο φαίνεται να μην ταιριάζει μέσα στη συνάφεια της αρχαίας ψυχαγωγικής γραμματείας η οποία διαμορφώθηκε από μία στωικίζουσα θεωρία για τα συναισθήματα. Ο Παύλος αναδεικνύεται μέσα από αυτήν τη συγκριτική ανάλυση ως ο εκφραστής μίας αλλαγής της αρχαίας θεωρίας για τα συναισθήματα και την πρακτική της συναισθηματικής θεραπείας.
Don Barker, "The Dating of New Testament Papyri", 571-582
Η στενή χρονολόγηση των αρχαίων καινοδιαθηκικών παπύρων και η μεθοδολογική προσέγγιση που χρησιμοποιείται θα πρέπει να αμφισβητηθούν υπό το φως της αναγνώρισης των δυσκολιών της χρονολόγησης με βάση τις παπυρολογικές ενδείξεις και ειδικότερα τη χρήση χρονολογημένων παπύρων φιλολογικών κειμένων. Η θέση που υποστηρίζεται στο παρόν άρθρο είναι ότι για τη χρονολόγηση των παπύρων της Κ.Δ. ή οποιουδήποτε παπύρου φιλολογικών κειμένων είναι η τοποθέτηση του χειρογράφου στη σειρά των μαρτύρων και αξιοποιώντας άλλους παπύρους οι οποίοι ανήκουν στην ίδια σειρά κι η διαπίστωση στη συνέχεια σε ποια στιγμή της ιστορίας αυτής της εξέλιξης ανήκει. Ως παράδειγμα εξετάζονται οι πάπυροι: P52, P67+ και P46.
John K. Goodrich, "Erastus of Corinth (Romans 16.23): Responding to Recent Proposals on his Rank, Status, and Faith", 583-593
Οι μελέτες για τον Έραστο, τον οικονόμο της Κορίνθου ( Ρωμ 16, 23), συνεχίζουν να συζητούν σημαντικά στοιχεία της ταυτότητάς του, όπως για παράδειγμα τη θέση του στη διοικητική ιεραρχία, την κοινωνικο-οικονομική του θέση ακόμη και τη θέση του ως πιστού μέσα στην κοινότητα. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο Έραστος ήταν ένας χριστιανός ο οποίος διετέλεσε άρχοντας της Κορίνθου και ασκεί κριτική σε δύο διαφορετικές μελέτες, στην θέση του Weiss ότι η Κόρινθος δεν είχε οικονόμο και τη θέση του Friesen ότι ο Έραστος ήταν ένας μη χριστιανός δημόσιος δούλος.
Wally V. Cirafesi and Gerald W. Peterman, "Πίστις and Christ in Hippolytus's De Christo et Antichristo: A Response to Michael F. Bird and Michael R. Whitenton", 594-603
Το άρθρο είναι η απάντηση στο πρόσφατο έργο των Michael F. Bird και Michael R. Whitenton στο οποίο υποστηρίζουν ότι το έργο του Ιππολύτου De Christo et Antichristo παρέχει ένα σαφές παράδειγμα της υποκειμενικής γενικής "πίστις Χριστοῦ" και σαφώς ταυτίζει την πίστη ως το θάνατο του Ιησού στο σταυρό. Ωστόσο, υπό το φως (1) μίας σαφούς παραλλαγής του κειμένου και (2) του ρόλου που διαδραματίζει η πίστις στη θεολογία του Ιππολύτου για το μαρτύριο οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η φράση είναι σαφώς αντικειμενική γενική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου