Françoise Mirguet, "Introductory Reflections on Embodiment in Hellenistic Judaism", 5-20
Στο άρθρο εξετάζονται οι διαφορετικές χρήσεις του σώματος ως έκφρασης ταυτότητας μέσα στις αφηγήσεις των ιουδαϊκών κειμένων της ελληνιστικής εποχής. Αναλύονται τέσσερις αναφορές, όπου το σώμα εκφράζει τον άνθρωπο, είτε ως παράγοντας αναγνώρισης είτε ως έκφραση της εθνικής και θρησκευτικής του ταυτότητας είτε ως ένας τρόπος διακωμώδησης της προσωπικής θρησκείας και εθνικότητας είτε ως έκφραση του ζωντανού όντος. Το σώμα επομένως εμφανίζεται πολύ πριν από τη ραββινική περίοδο ως μία συχνή πηγή έκφρασης και διαμόρφωσης ταυτότητας. Η έρευνα στο παρόν άρθρο επιβεβαιώνει πρόσφατες μελέτες όπου καθίσταται σαφές ότι οι κοινότητες της Διασποράς παρουσιάζουν την τάση να συνδέουν την ταυτότητα με το σώμα παρά με γεωγραφικά όρια.
Nancy Tan, "Judith’s Embodiment as a Reversal of the Unfaithful Wife of YHWH in Ezekiel 16", 21-36
Η ερμηνεία της Ιουδείθ ως μία λογοτεχνική μορφή μεταφοράς ή προσωποποίησης του Ισραήλ δεν είναι νέα. Ωστόσο η εστίαση στην ενσάρκωση των ιουδαϊκών προσδοκιών στο πρόσωπο της Ιουδείθ μπορεί να ρίξει περισσότερο φως στην ερμηνεία του βιβλίου. Αυτό το άρθρο προτείνει μία ερμηνεία του σώματος της Ιουδείθ ως υπεράσπισης της ιουδαϊκής πίστης. Την ίδια στιγμή κατανοείται μία τέτοια απεικόνιση ως ένα μέσο υπεράσπισης της πιστής Ιουδαίας έναντι της παλαιότερης προφητικής καταδίκης των γυναικείων σωμάτων του άπιστου Ισραήλ / Ιούδα, ιδιαίτερα στο Ιεζ 16. Με άλλα λόγια η Ιουδείθ γίνεται ένα μέσο προσωποποίησης της ομορφιάς, της ευσέβειας, της αποπλάνησης και της κοινωνική θέσης.
Maria Chrysovergi, "Contrasting Views on Physicians in Tobit and Sirach", 37-54
Αυτό το άρθρο εξετάζει μία σύνθετη ιατρική κατάσταση που βρίσκεται πίσω από δύο αντίθετες μεταξύ τους στάσεις σχετικά με τη αξιοποίηση των ιατρών και τη χρήση των φαρμάκων, οι οποίες απαντούν στα βιβλία του Τωβίτ και Σειράχ. Η θέση αυτού του άρθρου είναι ότι το Τωβ 2, 10 αντικατοπτρίζει μία κατάσταση που δημιουργήθηκε εξαιτίας του πειραματικού σταδίου της φαρμακολογίας κατά τον 3ο και 2ο αι. π.Χ. Το Σειρ 38, 1-15, το οποίο είναι μία έμμεση απάντηση στην κριτική του Τωβίτ για την ιατρική, προσπαθεί να συμβιβάσει την ιατρική τέχνη με τη βιβλική πίστη ότι ο Θεός είναι ο μόνος ιατρός (Έξ 15, 26). Μέσα από τη συζήτηση της σωματικής θεραπείας και οι δύο συγγραφείς αποτολμούν να διαμορφώσουν μία ιατρική συνείδηση μεταξύ των Ιουδαίων της εποχής του Δεύτερου Ναού.
Angela Harkins, "The Performative Reading of the Hodayot: The Arousal of Emotions and the Exegetical Generation of Texts", 55-72
Στο παρόν άρθρο εξετάζονται δύο ανώνυμες Hodayot (1QH 11.6-19 και 13.22—15.8) μέσα από την οπτική της θεωρίας της επιτέλεσης, της μεταστρουκτουραλιστικής κατανόησης της υποκειμενικότητας και των πρόσφατων μελετών για τα συναισθήματα. Η συγγραφέας διατυπώνει την άποψη ότι, όταν ένας αναγνώστης έπρεπε να διαβάσει το κείμενο επιτελεστικά - το ακροατήριο που μπορούσε να διαβάσει ήταν κυρίως άνδρες - έπρεπε να μιμηθεί τις συμπεριφορές που περιγράφονταν στο κείμενο αλλά και να επαναλάβει τα συναισθήματα που προκαλούνταν από αυτό. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης μπορούσε να διαμορφώσει τη κατάλληλη υποκειμενικότητα που είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη θρησκευτική εμπειρία. Στην περίπτωση των hodayot από το Κουμράν η ανάγνωση του 1QH 11.6-19 οδήγησε στην εξηγητική γενιά του 1QH 13.22—15.8. Αν το κείμενο επιτελεστεί σωστά, τότε θα εκφραστούν τα κατάλληλα συναισθήματα από τον αναγνώστη και θα γίνουν αντιληπτά από την κοινότητα (κοκκίνισμα του προσώπου, δάκρυα, ιδρώτας κ.ά.). Σε αυτήν την πρόταση η φυσική έκφραση συναισθημάτων από τον αναγνώστη δίνει αυθεντικότητα στο νέο κείμενο που παράγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου