Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Journal for the Study of the New Testament 33:4 (2011) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
Daniel Johansson, "‘Who Can Forgive Sins but God Alone?’ Human and Angelic Agents, and Divine Forgiveness in Early Judaism", 351-374
Ήταν η συγχώρηση των αμαρτιών ένα θεϊκό προνόμιο, αποκλειστικό δικαίωμα του θεού του Ισραήλ στον αρχαίο Ιουδαϊσμό; Ενώ κάποιοι ειδικοί απαντούν σε αυτό το ερώτημα θετικά, κάποιοι άλλοι έχουν αμφισβητήσει ή αναλύσει αυτήν την θέση και υποστήριξαν ότι και άλλες μορφές, όπως οι ιερείς, οι προφήτες, διάφορες μεσσιανικές μορφές ή οι άγγελοι θα μπορούσαν να συγχωρήσουν στη θέση του Θεού. Στο άρθρο εξετάζεται και ασκείται κριτική στις κύριες μαρτυρίες που χρησιμοποιήθηκαν για να υποστηριχθεί αυτή η θέση. Το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης είναι μάλλον αρνητικό. Με την πιθανή εξαίρεση ενός ή δύο κειμένως στα οποία ίσως η εξουσία της συγχώρησης αποδίδεται και στον Άγγελο του Γιαχβέ, δεν υπάρχουν στέρεες μαρτυρίες που θα καθιστούν σαφές ότι κι άλλες μορφές εκτός από το Θεό συγχωρούσαν αμαρτίες. Διάφορες ομάδες του Ιουδαϊσμού είχαν παραστάσεις ανθρώπων ή αγγέλων μεσαζόντων που μεσίτευαν για λογαριασμό των άλλων, απάλλασσαν από την αμαρτία και μεσολαβούσαν για λογαριασμό των άλλων στο Θεό, όλες όμως αυτές οι παραστάσεις φαίνεται να έχουν κοινή την πεποίθηση ότι η συγχώρηση των αμαρτιών είναι καθαρά θεϊκό προνόμιο.
P.J. Williams, "Not the Prologue of John", 375-386
Στο παρόν άρθρο εξετάζεται η ιστορία της παράδοσης των εισαγωγικών στίχων του τετάρτου ευαγγελίου και οι τρόποι με τους οποίους το κείμενο χωρίστηκε ή δεν χωρίστηκε σε τμήματα από τους υπομνηματιστές (π.χ. Πτολεμαίο, Ηρακλείωνα, Ειρηναίο, Κυριαπιανό, Αυγουστίνο, Κύριλλο και Φιλοξένειο), από τα λειτουργικά συστήματα και από τους αντιγραφείς των χειρογράφων (π.χ. αραβικών, αρμενικών, κοπτικών, αιθιοπικών, γεωργιανών, ελληνικών, λατινικών, συριακών). Στη συνέχεια εξετάζεται η διαίρεση του κειμένου κατά την περίοδο της τυπογραφίας από το 1495 (η πρώτη έντυπη έκδοση του Ιω 1, 1-14) μέχρι σήμερα. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εκείνα τα συστήματα που θεωρούσαν το Ιω 1, 1-5. 1-14. ή 1-17 ως μία ενότητα προηγούνται εκείνων που αντιμετωπίζουν το 1, 1-18 ως μία ενότητα κι ότι αυτές οι αρχαιότερες αναλύσεις έχουν η καθεμιά τα δικά τους ιδιαίτερα εξηγητικά πλεονεκτήματα έναντι της συνηθισμένης σύγχρονη άποψης που αντιμετωπίζει το 1, 1-18 ως μία ενότητα. Οι λόγοι που οδήγησαν στη διαίρεση που προτιμάται σήμερα και οι εξηγητικές της συνέπειες εξετάζονται στη συνέχεια. Ο συγγραφέας καταλήγει ότι το Ιω 1, 1-18 δε θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ο πρόλογος του τετάρτου ευαγγελίου.
Louise Lawrence, "Exploring the Sense-scape of the Gospel of Mark", 387-397
Στο παρόν άρθρο η συγγραφέας συζητά την έλλειψη ενδιαφέροντος στις καινοδιαθηκικές σπουδές για τη μελέτη των αισθήσεων, όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο. Λαμβάνοντας υπόψη τα πορίσματα της πολιτισμικής ανθρωπολογίας το κατά Μάρκον ευαγγέλιο εμφανίζεται ως ένα κείμενο που έχει ως κέντρο του την ακοή κι όπου η ακοή είναι η κύρια αίσθηση ενώ η κώφωση τη χειρότερη αναπηρία των αισθήσεων. Η αμφισημία του Μάρκου όσον αφορά στην αίσθηση της όρασης ερμηνεύεται από τη συγγραφέα ως μία αντίσταση στην κυριαρχική θέση που καταλαμβάνει το θέαμα μέσα στην αυτοκρατορική προπαγάνδα.
Daniel Johansson, "‘Who Can Forgive Sins but God Alone?’ Human and Angelic Agents, and Divine Forgiveness in Early Judaism", 351-374
Ήταν η συγχώρηση των αμαρτιών ένα θεϊκό προνόμιο, αποκλειστικό δικαίωμα του θεού του Ισραήλ στον αρχαίο Ιουδαϊσμό; Ενώ κάποιοι ειδικοί απαντούν σε αυτό το ερώτημα θετικά, κάποιοι άλλοι έχουν αμφισβητήσει ή αναλύσει αυτήν την θέση και υποστήριξαν ότι και άλλες μορφές, όπως οι ιερείς, οι προφήτες, διάφορες μεσσιανικές μορφές ή οι άγγελοι θα μπορούσαν να συγχωρήσουν στη θέση του Θεού. Στο άρθρο εξετάζεται και ασκείται κριτική στις κύριες μαρτυρίες που χρησιμοποιήθηκαν για να υποστηριχθεί αυτή η θέση. Το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης είναι μάλλον αρνητικό. Με την πιθανή εξαίρεση ενός ή δύο κειμένως στα οποία ίσως η εξουσία της συγχώρησης αποδίδεται και στον Άγγελο του Γιαχβέ, δεν υπάρχουν στέρεες μαρτυρίες που θα καθιστούν σαφές ότι κι άλλες μορφές εκτός από το Θεό συγχωρούσαν αμαρτίες. Διάφορες ομάδες του Ιουδαϊσμού είχαν παραστάσεις ανθρώπων ή αγγέλων μεσαζόντων που μεσίτευαν για λογαριασμό των άλλων, απάλλασσαν από την αμαρτία και μεσολαβούσαν για λογαριασμό των άλλων στο Θεό, όλες όμως αυτές οι παραστάσεις φαίνεται να έχουν κοινή την πεποίθηση ότι η συγχώρηση των αμαρτιών είναι καθαρά θεϊκό προνόμιο.
P.J. Williams, "Not the Prologue of John", 375-386
Στο παρόν άρθρο εξετάζεται η ιστορία της παράδοσης των εισαγωγικών στίχων του τετάρτου ευαγγελίου και οι τρόποι με τους οποίους το κείμενο χωρίστηκε ή δεν χωρίστηκε σε τμήματα από τους υπομνηματιστές (π.χ. Πτολεμαίο, Ηρακλείωνα, Ειρηναίο, Κυριαπιανό, Αυγουστίνο, Κύριλλο και Φιλοξένειο), από τα λειτουργικά συστήματα και από τους αντιγραφείς των χειρογράφων (π.χ. αραβικών, αρμενικών, κοπτικών, αιθιοπικών, γεωργιανών, ελληνικών, λατινικών, συριακών). Στη συνέχεια εξετάζεται η διαίρεση του κειμένου κατά την περίοδο της τυπογραφίας από το 1495 (η πρώτη έντυπη έκδοση του Ιω 1, 1-14) μέχρι σήμερα. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εκείνα τα συστήματα που θεωρούσαν το Ιω 1, 1-5. 1-14. ή 1-17 ως μία ενότητα προηγούνται εκείνων που αντιμετωπίζουν το 1, 1-18 ως μία ενότητα κι ότι αυτές οι αρχαιότερες αναλύσεις έχουν η καθεμιά τα δικά τους ιδιαίτερα εξηγητικά πλεονεκτήματα έναντι της συνηθισμένης σύγχρονη άποψης που αντιμετωπίζει το 1, 1-18 ως μία ενότητα. Οι λόγοι που οδήγησαν στη διαίρεση που προτιμάται σήμερα και οι εξηγητικές της συνέπειες εξετάζονται στη συνέχεια. Ο συγγραφέας καταλήγει ότι το Ιω 1, 1-18 δε θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ο πρόλογος του τετάρτου ευαγγελίου.
Louise Lawrence, "Exploring the Sense-scape of the Gospel of Mark", 387-397
Στο παρόν άρθρο η συγγραφέας συζητά την έλλειψη ενδιαφέροντος στις καινοδιαθηκικές σπουδές για τη μελέτη των αισθήσεων, όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο. Λαμβάνοντας υπόψη τα πορίσματα της πολιτισμικής ανθρωπολογίας το κατά Μάρκον ευαγγέλιο εμφανίζεται ως ένα κείμενο που έχει ως κέντρο του την ακοή κι όπου η ακοή είναι η κύρια αίσθηση ενώ η κώφωση τη χειρότερη αναπηρία των αισθήσεων. Η αμφισημία του Μάρκου όσον αφορά στην αίσθηση της όρασης ερμηνεύεται από τη συγγραφέα ως μία αντίσταση στην κυριαρχική θέση που καταλαμβάνει το θέαμα μέσα στην αυτοκρατορική προπαγάνδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου