Chris Keith, "The Initial Location of the Pericope Adulterae in Fourfold Tradition", 209-231
Το άρθρο αποτελεί απάντηση στη θέση που διατυπώθηκε πρόσφατα από τον J. Rius-Camps ότι η Pericope Adulterae αρχικά συντάχθηκε από τον Μάρκο. Ο Rius-Camps παρέβλεψε με αυτήν την πρότασή του σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία του κειμένου και της πατερικής παράδοσης σχετικά με το πού οι αρχαίοι χριστιανοί αντιμετώπιζαν την ιστορία του Ιησού και της μοιχαλίδος. Αυτά τα στοιχεία υποδεικνύουν ότι, ενώ η συγκεκριμένη περικοπή δεν υπήρχε από την αρχή στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, η πρώτη της θέση μέσα στην παράδοση των τεσσάρων ευαγγελίων ήταν η παραδοσιακή της θέση, δηλαδή το Ιω 7,53-8,11.
Giovanni Battista Bazzana, "Early Christian Missionaries as Physicians. Healing and its Cultural Value in the Greco-Roman Context", 232-251
Το Q 10 παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία εξισώνουν τους απεσταλμένους του Ιησού με τους ιατρούς του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Επιπλέον, κάποια αρχαία χριστιανικά κείμενα ανέπτυξαν την ίδια εικόνα την οποία όμως συνόδευσαν και με μία σχετική κοινωνική κριτική. Aντίστροφα κατά τα χρόνια της αρχαίας αυτοκρατορίας η αίγλη και τα προνόμια των ιατρών, οι οποίοι είχαν καλούς δεσμούς με πάτρωνες, είχαν ενισχυθεί σημαντικά μέσω της αυτοκρατορικής νομοθεσίας. Η χριστιανική επιλογή να παρουσιασθούν οι ιεραπόστολοι ως ιατροί μπορεί να γίνει κατανοητή με την υιοθέτηση της ανθρωπολογικής κατηγορίας της "μιμήσεως". Αυτή συμπεριλάμβανε και την κριτική του συστήματος της πατρωνίας κι επομένως εξασφάλιζε ένα τμήμα της επιτυχίας της χριστιανικής ιεραποστολής σε κάποια τμήματα της αρχαίας κοινωνίας.
Peter W. Gosnell, "Law in Romans. Regulation and Instruction", 252-271
Στην προς Ρωμαίους ο Παύλος παρουσιάζεται ανακόλουθος, όταν παραθέτει από το Νόμο, ενώ ταυτόχρονα διακηρύσσει ότι όσοι πιστεύουν στο όνομα του Ιησού θα πρέπει να απαλλαγούν από αυτόν. Στο άρθρο αρχικά συγκρίνεται η χρήση του όρου "νόμος" από τον Παύλο σε σχέση με τις αναφορές του στη Γραφή. Ο συγγραφέας παρατηρεί την τάση του Παύλου να αναφέρεται στο "νόμο' ως γραπτές ρυθμίσεις, όχι ως Γραφή και στη συνέχεια συζητά προβληματικές περικοπές για να υποστηρίξει ότι ο Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο "νόμος" με έναν αμφίσημο τρόπο προκειμένου να στηρίξει τα επιχειρήματά του. Αυτά στηρίζουν την αναφορά του στους νόμους στο 13,8-10. Ο Παύλος εμφανίζεται να υποστηρίζει την ανάγνωση της Τορά ως διδακτικής γραφής, ενώ ταυτόχρονα διακηρύσσει τη ρυθμιστική της δύναμη, η οποία βρίσκει τον τελικό της στόχο στο Χριστό.
Christiane Zimmermann, "Wiederentstehung und Erneuerung (Tit 3:5). Zu einem erhaltenswerten Aspekt der Soteriologie des Titusbriefs", 272-295
Η σωτηριολογική μεταφορά στο Τιτ 3,5 "διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως" φαίνεται να είναι συνδυασμός παύλειας και εθνικής γλώσσας. Ο παύλειος νεολογισμός "ἀνακαίνωσις" περιγράφει την ατομική σωτηρίαως μία παγκόσμια διαδικασία στο πλαίσιο μίας νέας δημιουργίας και φαίνεται πως στοχεύει στο να εξηγήσει τον προηγούμενο όρο "παλιγγενεσία". Ο συγγραφέας της προς Τίτον επιστολής χρησιμοποιεί τον όρο "παλιγγενεσία", ο οποίος είναι επιρρεασμένος από την πρόσληψη της στωικής ορολογίας από τον Φίλωνα, για να περιγράψει όψι μόνο τη σωτηρία των επιμέρους ατόμων αλλά και όλων των πιστών με μία οικουμενική έννοια. Καθώς ο στωικός όρος "παλιγγενεσία" χρησιμοποιείται για την κοσμική ανανέωση του κόσμου, αυτή η έννοια διατηρείται και στη χρήση του όρου στην προς Τίτον επιστολή. Κατά συνέπεια ο όρος "παλιγγενεσία" πρέπει να μεταφραστεί μάλλον με τον όρο "regeneration" παρά με τον όρο "rebirth".
Max Rogland, "μακροθυμειν in Ben Sira 35:19 and Luke 18:7. A Lexicographical Note", 296-301
Στο άρθρο εξετάζει η λεξικολογική σημασία του όρου "μακροθυμεῖν" στο Λκ 18,7 με σκοπό να διερευνηθεί εάν το ρήμα σημαίνει "δείχνω υπομονή ή υπομένω" ή "καθυστερώ ή επιβραδύνω". H πρώτη σημασία μαρτυρείται στις αρχαίες ελληνικές πηγές, ενώ οι μαρτυρίες για τη δεύτερη είναι λιγοστές και συνήθως στηρίζονται σε αναφορές στο Σειρ 35,19 [22], όπου η λέξη "μακροθυμεῖν" απαντά παράλληλα με τον όρο "βραδύνειν". Ο συγγραφέας σημειώνει τα όρια του παραλληλισμού ως λεξικογραφικού εργαλείου και στη συνέχεια εξετάζει το εβραϊκό κείμενο του Σειρ 35,19. Το ρήμα μακροθυμεῖν χρησιμοποιείται για να αποδώσει την hithpael του ρήματος ℘ℑℵ, ενός ρήματος που ποτέ δε δηλώνει την "αργότητα στην εκτέλεση μιας πράξης", αλλά μάλλον αναφέρεται στην αυτοσυγκράτηση και στην αυτοκυριαρχία. Απουσιάζουν επομένως οι λεξικολογικές μαρτυρίες που να βεβαιώνουν τη σημασία του "μακροθυμεῖν" ως "καθυστερώ, επιβραδύνω". Κάθε έννοια της χρονικής "καθυστέρησης" στο Λκ 18 ή στο Σειρ 35 θα πρέπει να αποδοθεί στην ευρύτερη λογοτεχνική συνάφεια κι όχι στο σημασιολογικό περιεχόμενο του ίδιου του ρήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου