Πολλοί από τους καινοδιαθηκολόγους, οι οποίοι αναφέρθηκαν στο προηγούμενο μέρος συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στο χώρο των καινοδιαθηκικών σπουδών και μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτήν την περίοδο λαμβάνουν χώρα όμως μερικές σημαντικές αλλαγές: α) οι Γερμανόφωνοι καινοδιαθηκολόγοι συνεχίζουνν βέβαια να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και β) το ενδιαφέρον μετατίθεται προς την "βιβλική θεολογία" (όρος που περιγράφει μία τάση αυτής της περιόδου αναζήτησης της σημασίας του βιβλικού κειμένου για τη ζωή των εκκλησιών του παρόντος).
Σημαντικοί εκπρόσωποι των καινοδιαθηκικών σπουδών
Joachim Jeremias. Kαθηγητής στο Παν/μιο Göttingen, έζησε πολλά χρόνια στην Παλαιστίνη. Σημαντικά του έργα: α) Jerusalem zur Zeit Jesu (1922 κι εξής, αγγλική μετάφραση 1969), β) Die Gleichnisse Jesu (1946 εξ., αγγλ. μεταφρ. 1954, 1963) και γ) Die Abendmahlsworte Jesu (1935, αγγλ. μετάφρ. 1955, 1966). Και στις δύο αυτές τελευταίες μελέτες του προσπάθησε να διακρίνει τα στρώματα της παράδοσης και να καταλήξει στα λόγια που προέρχονται από τον ιστορικό Ιησού. Η προσπάθειά του αυτή μπορεί να συνδεθεί με το ενδιαφέρον μεταγενέστερων καινοδιαθηκολόγων για την ανακάλυψη του ιστορικού Ιησού. Από πολλούς ο Jeremias θεωρήθηκε ως η κύρια γερμανική εναλλακτική απάντηση στον σκεπτικισμό του Bultmann σχετικά με τη δυνατότητα ιστορικής γνώσης του Ιησού.
Oscar Cullmann. Δέχθηκε με ενθουσιασμό την Κριτική της Μορφής (Forngeschichte) και την εφάρμοσε σε διάφορες μελέτες του. Σημαντικά του έργα: α) The Earliest Christian Confessions (1943, 1949). Σε αυτή τη μελέτη παρουσίασε διάφορες ομολογίες πίστης που διασώζονται στην Κ.Δ., κυρίως εκείνες που χαρακτηρίζουν τον Ιησού ως "Κύριο" και ανέδειξε τη σημασία τους για τον αρχέγονο χριστιανισμό. Είναι ο καινοδιαθηκολόγος που επηρέασε περισσότερο στις δεκαετίες του '50 και του '60 τις καινοδιαθηκικές σπουδές διεθνώς, β) Christus und die Zeit (1946, αγγλ. μετάφρ. 1952). Σε αυτό το έργο παρουσίασε την "ιστορία της σωτηρίας" μέσα σε όλο τον κανόνα της Αγ. Γραφής, γ) Heils als Geschichte (1965, αγγλ. μετάφρ. 1967). Σε αυτό το βιβλίο ανέπτυξε περαιτέρω τις θέσεις που είχε παρουσιάσει στο προηγούμενο βιβλίο του. Αντιπαρατίθεται προς τον υπαρξιακό προσανατολισμό του Bultmann και των μαθητών του, δ) Der Staat im Neuen Testament (1956, αγγλ. μετάφρ. 1956), ε) Die Christologie des Neuen Testaments (1957, αγγλ. μετάφρ. 1963). Ασχολήθηκε επίσης με διάφορα θέματα της Κ.Δ. (π.χ. λατρεία, βάπτισμα, ανάσταση) , με τα κείμενα του Κουμράν, εξωκανονικά βιβλία και συμμετείχε στον οικουμενικό διάλογο.
Werner G. Kümmel. To σημαντικότερο έργο του είναι η μελέτη του για το Ρωμ 7 (Römer 7 und die Bekehrung des Paulus). Άλλο σημαντικό έργο του είναι η μελέτη του για το εσχατολογικό στοιχείο στη διδασκαλία του Ιησού, Verheißung und Erfüllung (1945, αγγλ. μετάφρ. 1961). Η αναθεωρημένη από τον Kümmel έκδοση της εισαγωγής στην Κ.Δ. των Feine-Behm παρέμεινε το βιβλίο αναφοράς για το θέμα στο γερμανόφωνο κυρίως χώρο.
Αξιόλογοι καινοδιαθηκολόγοι έδρασαν σε αυτήν την περίοδο και στον αγγλόφωνο χώρο:
Vincent Taylor. Aσχολήθηκε με το θέμα της εκ παρθένου σύλληψης του Ιησού, το θέμα του θυσιαστικού θανάτου του Ιησου και εφάρμοσε την Κριτική των Μορφών. Το σπουδαιότερο έργο του είναι το υπόμνημά του στο κατά Μάρκον.
Thomas Walter Manson. Διετέλεσε καθηγητής στην έδρα Rylands του Παν/μιου του Μanchester. Ασχολήθηκε κυρίως με τα ευαγγέλια και τη διδασκαλία του Ιησού . Σημαντικά έργα του είναι: α) Τhe Mission and Message of Jesus (1937), β) The Teachings of Jesus (1931,1955), γ) The Sayings of Jesus (1937, 1949), δ) The Servant Messiah (1953).
William Manson. H σημαντικότερη μελέτη του είναι The Epistle to the Hebrews (1951), όπου υποστήριξε ότι η επιστολή αντικατοπτρίζει τη διδασκαλία του Στεφάνου και των "ελληνιστών" των Πράξεων. Άλλα έργα του: α) Christ's View of the Kingdom (1914), β) Jesus the Messiah (1943).
Στις ΗΠΑ κυριαρχεί αυτήν την εποχή ο Frederick C. Grant, ο οποίος διετέλεσε εκδότης του Anglican Theological Review (1924-1955), μέλος της ομάδας μετάφρασης της Revised Standard Version της Αγίας Γραφής. Υιοθέτησε την Κριτική των Μορφών και μετάφρασε σημαντικά γερμανικά έργα, όπως του Dibelius ή του Weiss.
Σημαντικοί εκπρόσωποι των καινοδιαθηκικών σπουδών
Joachim Jeremias. Kαθηγητής στο Παν/μιο Göttingen, έζησε πολλά χρόνια στην Παλαιστίνη. Σημαντικά του έργα: α) Jerusalem zur Zeit Jesu (1922 κι εξής, αγγλική μετάφραση 1969), β) Die Gleichnisse Jesu (1946 εξ., αγγλ. μεταφρ. 1954, 1963) και γ) Die Abendmahlsworte Jesu (1935, αγγλ. μετάφρ. 1955, 1966). Και στις δύο αυτές τελευταίες μελέτες του προσπάθησε να διακρίνει τα στρώματα της παράδοσης και να καταλήξει στα λόγια που προέρχονται από τον ιστορικό Ιησού. Η προσπάθειά του αυτή μπορεί να συνδεθεί με το ενδιαφέρον μεταγενέστερων καινοδιαθηκολόγων για την ανακάλυψη του ιστορικού Ιησού. Από πολλούς ο Jeremias θεωρήθηκε ως η κύρια γερμανική εναλλακτική απάντηση στον σκεπτικισμό του Bultmann σχετικά με τη δυνατότητα ιστορικής γνώσης του Ιησού.
Oscar Cullmann. Δέχθηκε με ενθουσιασμό την Κριτική της Μορφής (Forngeschichte) και την εφάρμοσε σε διάφορες μελέτες του. Σημαντικά του έργα: α) The Earliest Christian Confessions (1943, 1949). Σε αυτή τη μελέτη παρουσίασε διάφορες ομολογίες πίστης που διασώζονται στην Κ.Δ., κυρίως εκείνες που χαρακτηρίζουν τον Ιησού ως "Κύριο" και ανέδειξε τη σημασία τους για τον αρχέγονο χριστιανισμό. Είναι ο καινοδιαθηκολόγος που επηρέασε περισσότερο στις δεκαετίες του '50 και του '60 τις καινοδιαθηκικές σπουδές διεθνώς, β) Christus und die Zeit (1946, αγγλ. μετάφρ. 1952). Σε αυτό το έργο παρουσίασε την "ιστορία της σωτηρίας" μέσα σε όλο τον κανόνα της Αγ. Γραφής, γ) Heils als Geschichte (1965, αγγλ. μετάφρ. 1967). Σε αυτό το βιβλίο ανέπτυξε περαιτέρω τις θέσεις που είχε παρουσιάσει στο προηγούμενο βιβλίο του. Αντιπαρατίθεται προς τον υπαρξιακό προσανατολισμό του Bultmann και των μαθητών του, δ) Der Staat im Neuen Testament (1956, αγγλ. μετάφρ. 1956), ε) Die Christologie des Neuen Testaments (1957, αγγλ. μετάφρ. 1963). Ασχολήθηκε επίσης με διάφορα θέματα της Κ.Δ. (π.χ. λατρεία, βάπτισμα, ανάσταση) , με τα κείμενα του Κουμράν, εξωκανονικά βιβλία και συμμετείχε στον οικουμενικό διάλογο.
Werner G. Kümmel. To σημαντικότερο έργο του είναι η μελέτη του για το Ρωμ 7 (Römer 7 und die Bekehrung des Paulus). Άλλο σημαντικό έργο του είναι η μελέτη του για το εσχατολογικό στοιχείο στη διδασκαλία του Ιησού, Verheißung und Erfüllung (1945, αγγλ. μετάφρ. 1961). Η αναθεωρημένη από τον Kümmel έκδοση της εισαγωγής στην Κ.Δ. των Feine-Behm παρέμεινε το βιβλίο αναφοράς για το θέμα στο γερμανόφωνο κυρίως χώρο.
Αξιόλογοι καινοδιαθηκολόγοι έδρασαν σε αυτήν την περίοδο και στον αγγλόφωνο χώρο:
Vincent Taylor. Aσχολήθηκε με το θέμα της εκ παρθένου σύλληψης του Ιησού, το θέμα του θυσιαστικού θανάτου του Ιησου και εφάρμοσε την Κριτική των Μορφών. Το σπουδαιότερο έργο του είναι το υπόμνημά του στο κατά Μάρκον.
Thomas Walter Manson. Διετέλεσε καθηγητής στην έδρα Rylands του Παν/μιου του Μanchester. Ασχολήθηκε κυρίως με τα ευαγγέλια και τη διδασκαλία του Ιησού . Σημαντικά έργα του είναι: α) Τhe Mission and Message of Jesus (1937), β) The Teachings of Jesus (1931,1955), γ) The Sayings of Jesus (1937, 1949), δ) The Servant Messiah (1953).
William Manson. H σημαντικότερη μελέτη του είναι The Epistle to the Hebrews (1951), όπου υποστήριξε ότι η επιστολή αντικατοπτρίζει τη διδασκαλία του Στεφάνου και των "ελληνιστών" των Πράξεων. Άλλα έργα του: α) Christ's View of the Kingdom (1914), β) Jesus the Messiah (1943).
Στις ΗΠΑ κυριαρχεί αυτήν την εποχή ο Frederick C. Grant, ο οποίος διετέλεσε εκδότης του Anglican Theological Review (1924-1955), μέλος της ομάδας μετάφρασης της Revised Standard Version της Αγίας Γραφής. Υιοθέτησε την Κριτική των Μορφών και μετάφρασε σημαντικά γερμανικά έργα, όπως του Dibelius ή του Weiss.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου