T.h. Booji, "Psalm 144: Hope of Davidic Welfare", 173-180
Ο Ψαλμός 144 είναι ένα μεταγενέστερο, σαφώς "ανθολογικό" κείμενο. Με βάση τη χρήση του Ψα 33,12-15 μέσα σε αυτόν τον ψαλμό μπορεί να υποστηριχθεί ότι αυτό το κείμενο ήταν ένα αναπόσπαστο τμήμα του ψαλμού. Οι στίχοι του 33 είναι το "καινό άσμα" το οποίο προαναγγέλλεται στο στ. 9. Η απελευθέρωη από τον ξένο δυνάστη, για την οποία προσεύχεται ο ψαλμωδός στο μεσαίο τμήμα του ψαλμού, είναι η προϋπόθεση για την ευημερία, η οποία περιγράφεται στους τελευταίος στίχους και συνδέεται με το Δαυίδ σε προφητικά κείμενα (ιδιαίτερα στο Ιεζ 34,23-24). Σε αυτήν τη σωτηρία ο ψαλμωδός, ο οποίος πιθανόν κατάγεται από τη γενιά του Δαυίδ, αποδίδει στον εαυτό του έναν κεντρικό ρόλο.
Katharine J. Dell, "The Cycle of Life in Ecclesiastes", 181-189
Μία διερεύνηση του τρόπου που η φωνή της γης ακούγεται στην κυκλική αντίληψη της φύσης, όπως αυτή παρουσιάζεται στον Εκκλησιαστή, καθίσταται κυρίως σαφής σε κείμενα όπως Εκκλ 1,4-7 και 11,3-5. Επίσης γίνεται η εξέταση του τρόπου, με τον οποίο χρησιμοποιούνται εικόνες από τον κόσμο της φύσης γενικά - και κυρίως εικόνες από τον κόσμο των ζώων- καθώς και από μέλη της κοινότητας της γης εκτός των ανθρώπων, τα οποία όμως συνδέονται στενά με τους ανθρώπους. Προβάλλεται το επιχείρημα ότι αντί να παρουσιάζεται απλά η ανθρώπινη ζωή ως μέρος της δυαλιστικής αντίληψης του βιβλίου, π.χ. στο 3,18-21, καταδεικνύεται ότι με πολλούς τρόπους η γη και τα πλάσματά της ορίζουν την ανθρώπινη ζωή μέσα στη συνάφεια του χαρακτήρα της γης, των κύκλων της και της ευημερίας της.
Amos Frisch, "Ephraim and Treachery, Loyalty and (the House of) David: The Meaning of a Structural Parallel in Psalm 78", 190-198
Τα παράλληλα μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας ενότητας (στ. 1-8 και 68-72) της ομόκεντρης δομής που ο Zakovitch ανακάλυψε στον Ψα 78 ερμηνεύεται διαφορετικά: δε θα πρέπει να συμπεράνουμε από την πρώτη ενότητα ότι η εκλογή του Δαυίδ, για την οποία γίνεται λόγος στην τελευταία ενότητα, είναι με υποθετική. Μάλλον υπό το φως της κοινής στις δύο ενότητες γλώσσας ο παραλληλισμός τους περιλαμβάνει ουσιαστικά τα δύο δώρα του Κυρίου στον Ισραήλ: την Τορά και το δαυιδικό βασίλειο. Εδώ επομένως ο Δαυίδ είναι ένα αντικείμενο. Η έμφαση στο ότι ο Εφραίμ παραβαίνει την Τορά είναι σημαντική, επειδή η φυλή αντιπροσώπευε την αντίσταση και την εναλλακτική λύση προς τον οίκο του Δαυίδ. Είναι δυνατό ότι μέσα από τον παραλληλισμό με την πρώτη ενότητα, η τελευταία ενότητα υποστηρίζει το καθήκον της αφοσίωσης στο δεύτερο δώρο του Κυρίου, τη δαυιδική μοναρχία. Παρόμοιες ιδέες μπορούν να βρεθούν και στο 2 Χρον 13,5-11 και 30,7-8.
Pnina Galpaz-Feller, "David and the Messenger—Different Ends, Similar Means in 2 Samuel 1", 199-210
Υπάρχουν τρεις ιστορίες στη Βίβλο, όπου αγγελιοφόρος εμφανίζεται και αναφέρει τα καταστροφικά αποτελέσματα μίας μάχης: 1 Σαμ 4,12-17, 2 Σαμ 1,1-16 και 18,19-32. Σε αυτό το άρθρο αναλύεται η ιστορία του Δαυίδ και του Αμαληκίτη στο 2 Σαμ 1,1-16 και συγκρίνεται με την ιστορία στο 4,12-17. Ο συγγραφέας προσπαθεί να καταδείξει ότι η αναφορά που δίνει ο Αμαληκίτης στο Δαυίδ δημιουργεί μία σύνθετη κατάσταση, η οποία υπογραμμίζει τα διαφορετικά τους κίνητρα μέσα από την ενδυμασία τους και τους λόγους τους. Το αποτέλεσμα είναι μία αντιστροφή στην ισορροπία δύναμης μεταξύ του Αμαληκίτη αγγελιοφόρου και του Δαυίδ.
Shalom E. Haltz, "The Case for Adversarial yahad", 211-221
Οι λέξεις yahad και yahdāw συνήθως δηλώνουν τη σχέση μεταξύ αντιπάλων σε έναν φυσικό πόλεμο. Μαρτυρίες από τα εβραϊκά και τα ακκαδικά καταδεικνύουν ότι έχουν επίσης παρόμοια λειτουργία σε περιγραφές νομικών διαφορών.
Job Y. Jindo, "Toward a Poetics of the Biblical Mind: Language, Culture, and Cognition", 222-243
Σε αυτό το άρθρο καταδεικνύεται ότι η γνωσιολογική εξέταση των βιβλικών μεταφορών δίνει τη δυνατότητα να εξιχνιάσουμε τις βασικές κατηγορίες μέσω των οποίων οι βιβλικοί συγγραφείς αντιλαμβάνονταν τον Θεό, τους ανθρώπους και τον κόσμο. Αυτή η έρευνα είναι μέρος μίας ευρύτερης εργασίας, η οποία αξιοποιεί σύγχρονες μελέτες στον τομέα της γνωστικής γλωσσολογίας για να διερευνήσει την Weltanschauung του αρχαίου Ισραήλ, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στη χρήση της γλώσσας στη βιβλική γραμματεία. Ο συγγρ. στην αρχή εξηγεί τον τρόπο που ορίζει η γνωστική γλωσσολογία τη μεταφορά. Στη συνέχεια εξηγεί πώς αυτή επιστήμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη των σύνθετων σχέσεων μεταξύ της γλώσσας, του πολιτισμού και της γνώσης. Τέλος δίνει παραδείγματα πώς αυτή η γνωστική προσέγγιση μπορεί να συμβάλλει στην κατανόηση τέτοιων σχέσεων στη βιβλική γραμματεία.
Martin Leuenberger, "Kyros-Orakel und Kyros-Zylinder: Ein religionsgeschichtlicher Vergleich ihrer Gottes-Konzeptionen", 244-256
Η εντυπωσιακή ομοιότητα του κυλίνδρου του Κύρου με τον σύγχρονό του χρησμό του Κύρου στο Ησ 45,1-7 έχει επισημανθεί πολλές φορές, αλλά μας λείπει μία λεπτομερής σύγκριση, η οποία να επικεντρώνεται στις αντιλήψεις περί Θεού. Εξαιτίας της σημασίας της για την κατανόηση των δύο κειμένων, μία τέτοια διερεύνηση φαίνεται ότι μπορεί να αποδώσει καρπούς: επιτρέπει να αναπτυχθούν διεξοδικώς απόψεις των δύο κειμένων, οι οποίες φωτίζουν τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ τους με μεγαλύτερη ακρίβεια. Για την έρευνα της Π.Δ. ένα ιδιαίτερα σχετικό συμπέρασμα είναι ότι ο μονοθεϊσμός του Δευτεροησαΐα μπορεί να εντοπισθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια στις θρησκευτικές και θεολογικοϊστορικές εξελίξεις της ύστερης Βαβυλωνιακής και της πρώιμης Περσικής εποχής.
Elvira Martín-Contreras, "Masoretic and Rabbinic Lights on the Word Ruth 3:15", 257-265
Στο άρθρο δίνεται ένας νέος ορισμός που αφορά στη μορφολογική ανάλυση του Ρουθ 3,15 λαμβάνοντας υπόψη τη ραββινική και μασωριτική μαρτυρία. Αυτή η υπόθεση στηρίζεται σε σχετικές πληροφορίες σχετικά με την ορθογραφία και το γένος της λέξης, κάτι που δεν είχε ληφθεί υπόψη στις ερμηνείες που δόθηκαν μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες η λέξη θα έπρεπε να συνδεθεί με τη ρίζα και να κατανοηθεί ως θηλυκού γένους παρά τη μορφή της ως αρσενικό.
C.H.J. van der Merwe, "The Biblical Hebrew Particle", 266-283
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι τα σύγχρονα λεξικά παρέχουν "μεταφραστικές αξίες" για τις περισσότερες έννοιες που μπορούν να εκφρασθούν με αυτές τις λέξεις. Ωστόσο αυτά τα βοηθήματα παρέχουν ελάχιστα ή καθόλου κριτήρια για να διαπιστωθεί αν θα έπρεπει να προτιμηθεί μία μεταφραστική αξία x, ψ ή ω. Περιγραφές της πιο χαρακτηριστικής χρήσης ή των διαφορών μεταξύ γλωσσολογικών μελετών δεν τεκμηριώνονται με τη βοήθεια εμπειρικών μαρτυριών. Σε αυτήν τη μελέτη η σύνταξη και η σημειολογία σε κάθε περίπτωση ερευνάται και τα περισσότερο πρωτοτυπικά μοτίβα χρήσης περιγράφονται και συγκρίνονται. . Κατοχυρώνεται ότι μολονότι δύο λέξεις κάποιες φορές είναι πολύ κοντινά συνώνυμα, το πρώτο είναι πρωτοτυπικά ενα συνδετικό επίρρημα και το δεύτερο ένα μόριο. Όσον αφορά στη σημειολογική δυναμική, διακρίνονται πέντε σημασιολογικές-πραγματιστικά πολυσημικές κατηγορίες (η χαρακτηριστικότερη μεταξύ τους ονομάζεται "αξιοσημείωτη προσθήκη" και "επιβεβαίωση") καθώς επίσης οι συντακτικές δομές και οι μεταφραστικές αξίες οι οποίες θα μπορούσαν να συνδεθούν με κάθε κατηγορία χρήσης.
Heinz-Dieter Neef, "Eglon als ,,Kälbermann"? Exegetische Beobachtungen zu Jdc 3:12-3", 284-294
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας επιχειρηματολογεί εναντίον της ιδέας ότι ο βασιλιάς Eglon στο Κρ 3,12-30 θα έπρεπε να κατανοηθεί μέσα από ένα αρνητικό φως με την έννοια του "Kälbermann". Μία τέτοια ερμηνεία δε μπορεί να συνδεθεί ούτε με το όνομα του βασιλιά ούτε με την ίδια την ιστορία. Η ιστορίατου Ehud και του Eglon είναι κατά βάση ένας ηρωικός μύθος, ο οποίος παρουσιάζει την επιτυχή δολοφονία του ισχυρού βασιλιά των Μωαβιτών Eglon, από τον φαινομενικά αδύναμο και χωρίς ελπίδες Κριτή Ehud. Η ιστορία δεν κατονομάζει τον Γιαχβέ, όμως πίσω από τον υπαινιγμό στο θαύμα ότι δεν έμεινε κανένα ίχνος της δολοφονίας, υπάρχει ένας κρυμμένος υπαινιγμός στ αέργα του Γιαχβέ για χάρη του Ehud και του Ισραήλ.
Leigh M. Trevaskis, "The Purpose of Leviticus 24 within its Literary Context", 295-312
Σε αυτό το άρθρο υποστηρίζεται ότι ο σκοπός του Λευιτ 24, όπως αυτό βρίσκεται μεταξύ των Λευιτ 23 και 25, τα οποία ασχολούνται με θέματα του ημερολογίου, μπορεί να γίνει κατανοητός, όταν ληφθούν υπόψη ο συμβολισμός των εντολών του (στ. 1-9) για το άναμμα της λυχνίας της Κιβωτού (měnôrāh) και η προσφορά των 12 άρτων. Πρώτον το "φως" (mā'ôr) του měnôrāh αντιπροσωπεύει τα "φώτα" (mě'ōrōt) στο Γεν 1,14-16, τα οποία καθορίζουν τις "περιστάσεις" (miqrā'ê) που ορίζονται στα κεφ. 23 και 25. Δεύτερον, οι 12 άρτοι που τίθενται κάτω από αυτό το "φως" αντιπροσωπεύουν την ιδέα ενός αγίου Ισραήλ, που σταματά για να λατρεύσει τον Γιαχβέ σε αυτές τις περιστάσεις. Στην αφήγηση που ακολουθεί (στ. 10-23) η ιδέα που συμβολίζεται στους στ. 1-9 επεκτείνεται στη ζωή του Ισραήλ. Η βλασφημία του "πάροικου" (gēr) παρέχει τη βάση για το νομοθέτη να παρουσιάσει τους "Νόμους της ανταπόδοσης", οι οποίοι αποκαλύπτουν την έκταση στην οποία αυτό το ιδανικό της αγιότητας θα έπρεπε να γίνει κατανοητό από τον Ισραήλ: απαιτείται ακόμη και από τον "πάροικο".
Leigh M. Trevaskis, "On a Recent "Existential" Translation of hātā'", 313-319
Σε αυτήν τη μελέτη εξετάζεται η πρόταση του N. Kiuchi ότι το hātā' αναφέρεται σε μία υπαρξιακή κατάσταση κατά την οποία το άτομο έχει συνείδηση των πράξεών του (π.χ. hû'yāda') αλλά ταυτόχρονα δεν γνωρίζει ότι αυτές έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Γιαχβέ (π.χ. ně'lam min). Σε αυτή τη βάση υποστηρίζετια ότι το hātā' δεν είναι μια ιδέα προσανατολισμένη σε μία συμπεριφορά (π.χ. "αμαρτία"), αλλά περιγράφει τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή του προσώπου. Ωστόσο η παρούσα μελέτη ταυτίζει συγκεκριμένες αντιθέσεις στα ερμηνευτικά επιχειρήματα του Κiuchi, τα οποία τα καθιστούν απίθανα.
Christopher R. Bruno, "A Note Pertaining to the Translation of Deut 6:4", 320-322
Ερμηνευτές που μεταφράζουν το Δευτ 6,4γ ως "ο Κύριος μόνος" υποστηρίζουν ότι το lbd δεν ταιριάζει σε μία ονομαστική πρόταση. Αλλού στην εβραϊκή Βίβλο ωστόσο το lbd απαντά σε ονομαστικές προτάσεις.
D. Luciani, "Samson: l'amour rend aveugle", 323-326
Γιατί ο Σαμσών δεν "βλέπει" τη Δαλιδά και γιατί αυτή είναι η μόνη γυναίκα που κατονομάζεται στο Κρ 13-16; Ο συγγρ. αποπειράται να λύσει αυτό το διπλό αίνιγμα.
Katharine J. Dell, "The Cycle of Life in Ecclesiastes", 181-189
Μία διερεύνηση του τρόπου που η φωνή της γης ακούγεται στην κυκλική αντίληψη της φύσης, όπως αυτή παρουσιάζεται στον Εκκλησιαστή, καθίσταται κυρίως σαφής σε κείμενα όπως Εκκλ 1,4-7 και 11,3-5. Επίσης γίνεται η εξέταση του τρόπου, με τον οποίο χρησιμοποιούνται εικόνες από τον κόσμο της φύσης γενικά - και κυρίως εικόνες από τον κόσμο των ζώων- καθώς και από μέλη της κοινότητας της γης εκτός των ανθρώπων, τα οποία όμως συνδέονται στενά με τους ανθρώπους. Προβάλλεται το επιχείρημα ότι αντί να παρουσιάζεται απλά η ανθρώπινη ζωή ως μέρος της δυαλιστικής αντίληψης του βιβλίου, π.χ. στο 3,18-21, καταδεικνύεται ότι με πολλούς τρόπους η γη και τα πλάσματά της ορίζουν την ανθρώπινη ζωή μέσα στη συνάφεια του χαρακτήρα της γης, των κύκλων της και της ευημερίας της.
Amos Frisch, "Ephraim and Treachery, Loyalty and (the House of) David: The Meaning of a Structural Parallel in Psalm 78", 190-198
Τα παράλληλα μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας ενότητας (στ. 1-8 και 68-72) της ομόκεντρης δομής που ο Zakovitch ανακάλυψε στον Ψα 78 ερμηνεύεται διαφορετικά: δε θα πρέπει να συμπεράνουμε από την πρώτη ενότητα ότι η εκλογή του Δαυίδ, για την οποία γίνεται λόγος στην τελευταία ενότητα, είναι με υποθετική. Μάλλον υπό το φως της κοινής στις δύο ενότητες γλώσσας ο παραλληλισμός τους περιλαμβάνει ουσιαστικά τα δύο δώρα του Κυρίου στον Ισραήλ: την Τορά και το δαυιδικό βασίλειο. Εδώ επομένως ο Δαυίδ είναι ένα αντικείμενο. Η έμφαση στο ότι ο Εφραίμ παραβαίνει την Τορά είναι σημαντική, επειδή η φυλή αντιπροσώπευε την αντίσταση και την εναλλακτική λύση προς τον οίκο του Δαυίδ. Είναι δυνατό ότι μέσα από τον παραλληλισμό με την πρώτη ενότητα, η τελευταία ενότητα υποστηρίζει το καθήκον της αφοσίωσης στο δεύτερο δώρο του Κυρίου, τη δαυιδική μοναρχία. Παρόμοιες ιδέες μπορούν να βρεθούν και στο 2 Χρον 13,5-11 και 30,7-8.
Pnina Galpaz-Feller, "David and the Messenger—Different Ends, Similar Means in 2 Samuel 1", 199-210
Υπάρχουν τρεις ιστορίες στη Βίβλο, όπου αγγελιοφόρος εμφανίζεται και αναφέρει τα καταστροφικά αποτελέσματα μίας μάχης: 1 Σαμ 4,12-17, 2 Σαμ 1,1-16 και 18,19-32. Σε αυτό το άρθρο αναλύεται η ιστορία του Δαυίδ και του Αμαληκίτη στο 2 Σαμ 1,1-16 και συγκρίνεται με την ιστορία στο 4,12-17. Ο συγγραφέας προσπαθεί να καταδείξει ότι η αναφορά που δίνει ο Αμαληκίτης στο Δαυίδ δημιουργεί μία σύνθετη κατάσταση, η οποία υπογραμμίζει τα διαφορετικά τους κίνητρα μέσα από την ενδυμασία τους και τους λόγους τους. Το αποτέλεσμα είναι μία αντιστροφή στην ισορροπία δύναμης μεταξύ του Αμαληκίτη αγγελιοφόρου και του Δαυίδ.
Shalom E. Haltz, "The Case for Adversarial yahad", 211-221
Οι λέξεις yahad και yahdāw συνήθως δηλώνουν τη σχέση μεταξύ αντιπάλων σε έναν φυσικό πόλεμο. Μαρτυρίες από τα εβραϊκά και τα ακκαδικά καταδεικνύουν ότι έχουν επίσης παρόμοια λειτουργία σε περιγραφές νομικών διαφορών.
Job Y. Jindo, "Toward a Poetics of the Biblical Mind: Language, Culture, and Cognition", 222-243
Σε αυτό το άρθρο καταδεικνύεται ότι η γνωσιολογική εξέταση των βιβλικών μεταφορών δίνει τη δυνατότητα να εξιχνιάσουμε τις βασικές κατηγορίες μέσω των οποίων οι βιβλικοί συγγραφείς αντιλαμβάνονταν τον Θεό, τους ανθρώπους και τον κόσμο. Αυτή η έρευνα είναι μέρος μίας ευρύτερης εργασίας, η οποία αξιοποιεί σύγχρονες μελέτες στον τομέα της γνωστικής γλωσσολογίας για να διερευνήσει την Weltanschauung του αρχαίου Ισραήλ, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στη χρήση της γλώσσας στη βιβλική γραμματεία. Ο συγγρ. στην αρχή εξηγεί τον τρόπο που ορίζει η γνωστική γλωσσολογία τη μεταφορά. Στη συνέχεια εξηγεί πώς αυτή επιστήμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη των σύνθετων σχέσεων μεταξύ της γλώσσας, του πολιτισμού και της γνώσης. Τέλος δίνει παραδείγματα πώς αυτή η γνωστική προσέγγιση μπορεί να συμβάλλει στην κατανόηση τέτοιων σχέσεων στη βιβλική γραμματεία.
Martin Leuenberger, "Kyros-Orakel und Kyros-Zylinder: Ein religionsgeschichtlicher Vergleich ihrer Gottes-Konzeptionen", 244-256
Η εντυπωσιακή ομοιότητα του κυλίνδρου του Κύρου με τον σύγχρονό του χρησμό του Κύρου στο Ησ 45,1-7 έχει επισημανθεί πολλές φορές, αλλά μας λείπει μία λεπτομερής σύγκριση, η οποία να επικεντρώνεται στις αντιλήψεις περί Θεού. Εξαιτίας της σημασίας της για την κατανόηση των δύο κειμένων, μία τέτοια διερεύνηση φαίνεται ότι μπορεί να αποδώσει καρπούς: επιτρέπει να αναπτυχθούν διεξοδικώς απόψεις των δύο κειμένων, οι οποίες φωτίζουν τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ τους με μεγαλύτερη ακρίβεια. Για την έρευνα της Π.Δ. ένα ιδιαίτερα σχετικό συμπέρασμα είναι ότι ο μονοθεϊσμός του Δευτεροησαΐα μπορεί να εντοπισθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια στις θρησκευτικές και θεολογικοϊστορικές εξελίξεις της ύστερης Βαβυλωνιακής και της πρώιμης Περσικής εποχής.
Elvira Martín-Contreras, "Masoretic and Rabbinic Lights on the Word Ruth 3:15", 257-265
Στο άρθρο δίνεται ένας νέος ορισμός που αφορά στη μορφολογική ανάλυση του Ρουθ 3,15 λαμβάνοντας υπόψη τη ραββινική και μασωριτική μαρτυρία. Αυτή η υπόθεση στηρίζεται σε σχετικές πληροφορίες σχετικά με την ορθογραφία και το γένος της λέξης, κάτι που δεν είχε ληφθεί υπόψη στις ερμηνείες που δόθηκαν μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες η λέξη θα έπρεπε να συνδεθεί με τη ρίζα και να κατανοηθεί ως θηλυκού γένους παρά τη μορφή της ως αρσενικό.
C.H.J. van der Merwe, "The Biblical Hebrew Particle", 266-283
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι τα σύγχρονα λεξικά παρέχουν "μεταφραστικές αξίες" για τις περισσότερες έννοιες που μπορούν να εκφρασθούν με αυτές τις λέξεις. Ωστόσο αυτά τα βοηθήματα παρέχουν ελάχιστα ή καθόλου κριτήρια για να διαπιστωθεί αν θα έπρεπει να προτιμηθεί μία μεταφραστική αξία x, ψ ή ω. Περιγραφές της πιο χαρακτηριστικής χρήσης ή των διαφορών μεταξύ γλωσσολογικών μελετών δεν τεκμηριώνονται με τη βοήθεια εμπειρικών μαρτυριών. Σε αυτήν τη μελέτη η σύνταξη και η σημειολογία σε κάθε περίπτωση ερευνάται και τα περισσότερο πρωτοτυπικά μοτίβα χρήσης περιγράφονται και συγκρίνονται. . Κατοχυρώνεται ότι μολονότι δύο λέξεις κάποιες φορές είναι πολύ κοντινά συνώνυμα, το πρώτο είναι πρωτοτυπικά ενα συνδετικό επίρρημα και το δεύτερο ένα μόριο. Όσον αφορά στη σημειολογική δυναμική, διακρίνονται πέντε σημασιολογικές-πραγματιστικά πολυσημικές κατηγορίες (η χαρακτηριστικότερη μεταξύ τους ονομάζεται "αξιοσημείωτη προσθήκη" και "επιβεβαίωση") καθώς επίσης οι συντακτικές δομές και οι μεταφραστικές αξίες οι οποίες θα μπορούσαν να συνδεθούν με κάθε κατηγορία χρήσης.
Heinz-Dieter Neef, "Eglon als ,,Kälbermann"? Exegetische Beobachtungen zu Jdc 3:12-3", 284-294
Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας επιχειρηματολογεί εναντίον της ιδέας ότι ο βασιλιάς Eglon στο Κρ 3,12-30 θα έπρεπε να κατανοηθεί μέσα από ένα αρνητικό φως με την έννοια του "Kälbermann". Μία τέτοια ερμηνεία δε μπορεί να συνδεθεί ούτε με το όνομα του βασιλιά ούτε με την ίδια την ιστορία. Η ιστορίατου Ehud και του Eglon είναι κατά βάση ένας ηρωικός μύθος, ο οποίος παρουσιάζει την επιτυχή δολοφονία του ισχυρού βασιλιά των Μωαβιτών Eglon, από τον φαινομενικά αδύναμο και χωρίς ελπίδες Κριτή Ehud. Η ιστορία δεν κατονομάζει τον Γιαχβέ, όμως πίσω από τον υπαινιγμό στο θαύμα ότι δεν έμεινε κανένα ίχνος της δολοφονίας, υπάρχει ένας κρυμμένος υπαινιγμός στ αέργα του Γιαχβέ για χάρη του Ehud και του Ισραήλ.
Leigh M. Trevaskis, "The Purpose of Leviticus 24 within its Literary Context", 295-312
Σε αυτό το άρθρο υποστηρίζεται ότι ο σκοπός του Λευιτ 24, όπως αυτό βρίσκεται μεταξύ των Λευιτ 23 και 25, τα οποία ασχολούνται με θέματα του ημερολογίου, μπορεί να γίνει κατανοητός, όταν ληφθούν υπόψη ο συμβολισμός των εντολών του (στ. 1-9) για το άναμμα της λυχνίας της Κιβωτού (měnôrāh) και η προσφορά των 12 άρτων. Πρώτον το "φως" (mā'ôr) του měnôrāh αντιπροσωπεύει τα "φώτα" (mě'ōrōt) στο Γεν 1,14-16, τα οποία καθορίζουν τις "περιστάσεις" (miqrā'ê) που ορίζονται στα κεφ. 23 και 25. Δεύτερον, οι 12 άρτοι που τίθενται κάτω από αυτό το "φως" αντιπροσωπεύουν την ιδέα ενός αγίου Ισραήλ, που σταματά για να λατρεύσει τον Γιαχβέ σε αυτές τις περιστάσεις. Στην αφήγηση που ακολουθεί (στ. 10-23) η ιδέα που συμβολίζεται στους στ. 1-9 επεκτείνεται στη ζωή του Ισραήλ. Η βλασφημία του "πάροικου" (gēr) παρέχει τη βάση για το νομοθέτη να παρουσιάσει τους "Νόμους της ανταπόδοσης", οι οποίοι αποκαλύπτουν την έκταση στην οποία αυτό το ιδανικό της αγιότητας θα έπρεπε να γίνει κατανοητό από τον Ισραήλ: απαιτείται ακόμη και από τον "πάροικο".
Leigh M. Trevaskis, "On a Recent "Existential" Translation of hātā'", 313-319
Σε αυτήν τη μελέτη εξετάζεται η πρόταση του N. Kiuchi ότι το hātā' αναφέρεται σε μία υπαρξιακή κατάσταση κατά την οποία το άτομο έχει συνείδηση των πράξεών του (π.χ. hû'yāda') αλλά ταυτόχρονα δεν γνωρίζει ότι αυτές έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Γιαχβέ (π.χ. ně'lam min). Σε αυτή τη βάση υποστηρίζετια ότι το hātā' δεν είναι μια ιδέα προσανατολισμένη σε μία συμπεριφορά (π.χ. "αμαρτία"), αλλά περιγράφει τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή του προσώπου. Ωστόσο η παρούσα μελέτη ταυτίζει συγκεκριμένες αντιθέσεις στα ερμηνευτικά επιχειρήματα του Κiuchi, τα οποία τα καθιστούν απίθανα.
Christopher R. Bruno, "A Note Pertaining to the Translation of Deut 6:4", 320-322
Ερμηνευτές που μεταφράζουν το Δευτ 6,4γ ως "ο Κύριος μόνος" υποστηρίζουν ότι το lbd δεν ταιριάζει σε μία ονομαστική πρόταση. Αλλού στην εβραϊκή Βίβλο ωστόσο το lbd απαντά σε ονομαστικές προτάσεις.
D. Luciani, "Samson: l'amour rend aveugle", 323-326
Γιατί ο Σαμσών δεν "βλέπει" τη Δαλιδά και γιατί αυτή είναι η μόνη γυναίκα που κατονομάζεται στο Κρ 13-16; Ο συγγρ. αποπειράται να λύσει αυτό το διπλό αίνιγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου