James A. Sanders, "", 60-70
Τα εργαλεία της διακειμενικής ανάλυσης, τα οποία πρόσφατα χρησιμοποιήθηκαν στη βιβλική ερμηνεία, καταδεικνύουν ότι οι διάλογοι στο Βιβλίο του Ιώβ ήταν στην πραγματικότητα απόηχοι σημαντικών συζητήσεων κατά την αρχαία και μέση Περσική Περίοδο σχετικά με την αξία και την ευθύνη του ατόμου σε ένα νέο Ιουδαϊσμό, ο οποίος απλωνόταν σε όλη την αυτοκρατορία. Αποδεικνύουν επίσης την πλάνη της "συντηρητικής" τάσης να εφαρμόζει την αλήθεια του παρελθόντος κατά γράμμα ή στατικά σε νέες πραγματικότητες χωρίς πιο πριν να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές, που είναι απαραίτητες για να αντιμετωπισθούν νέα προβλήματα. Τα αρχαιότερα προφητικά και δευτερονομιστικά επιχειρήματα γιατί ο Ισραήλ και ο Ιούδας καταστράφηκαν, μπορούσαν ακόμη να χρησιμοποιηθούν για να ερμηνευθεί η εθνική καταστροφή, όμως η αλήθειά τους έπρεπε να προσαρμοσθεί για να εφαρμοσθεί στη νέα κατάσταση των επιμέρους εμπειριών του Ισραήλ που είχε διασπαρεί. Οι διάλογοι στο βιβλίο του Ιώβ μπορεί επομένως να λειτούργησαν ως ένας οδηγός για τις συζητήσεις του αρχαίου Ισραήλ σχετικά με το ρόλο που διαδραματίζει το παρελθόν όταν γίνεται επίκαιρο μέσα στο παρόν.
Mark Kiley, "", 71-76
Η κοινότητα του Μάρκου κληρονόμησε το κήρυγμα από τις ιουδαϊκές Γραφές όσον αφορά στην αγάπη. Κήρυκες, κατηχητές και ο τελικός συγγραφέας του ευαγγελίου χρησιμοποίησαν αυτές τις Γραφές, όπως επίσης και τον ύμνο του Παύλου για την αγάπη, ως ερμηνευτικό πρίσμα, μέσα από το οποίο παρουσίασαν την παράδοση του Ιησού. Υποστήριξαν με έναν έμμεσο τρόπο ότι το γεγονός του Ιησού αφορά -στη βάση του- στην αγάπη. Αυτό το άρθρο είναι μία έκκληση να ακούσουμε το σιωπηλό ψίθυρο που μας πληροφορεί τα καλά νέα στο κατά Μάρκον.
Rick Strelan, "", 77-86
Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι το όνομα "Ταβιθά" (Πρξ 9,36), το οποίο σημαίνει "ζαρκάδι", αν αναγνωσθεί ως μία μεταφορά για μία προσήλυτη μέσα στην αφήγηση των Πράξεων, υπογραμμίζει το ζήτημα των ορίων σε κάποιες αρχαίες χριστιανικές κοινότητες. Υπαινίσσεεται επίσης ότι η Ιόππη, η πόλη, στην οποία ζούσε η Ταβιθά, μπορεί να κατανοηθεί ως ένα σύμβολο της "ανάμειξης", ένα από τα κύρια ζητήματα στον ιουδαϊκό και χριστιανικό αυτοπροσδιορισμό.
Stephen J. Patterson, "", 87-94
Σε αυτό το άρθρο υποστηρίζεται ότι το 1 Κορ 13,4-7 είναι ένα ρητορικό κείμενο που αναπτύχθηκε στη σχολή που ο Παύλος συγκρότησε στην Έφεσο κατά τα χρόνια αμέσως μετά την αναχώρησή του από την Κόρινθο. Θα μπορούσε να το είχε συντάξει ο ίδιος ο Παύλος, αλλά το λεξιλόγιο και η δομή του υπαινίσσονται ότι το συνέταξε ένας σύντροφός του κι ότι ο Παύλος το δανείστηκε και το κατέστησε κεντρικό τμήμα του εγκωμίου του στην αγάπη στο 1 Κορ 13. Το γεγονός ότι ο Παύλος κι άλλα μέλη της σχολής αφοσιώθηκαν σε μία ανάπτυξη του θέματος της αγάπης σηματοδοτεί τη σπουδαιότητα και την κεντρική θέση που είχε αυτή η ιδέα, κάτι που συχνά παραβλέπεται στις παύλειες σπουδές.
Mark Kiley, "", 71-76
Η κοινότητα του Μάρκου κληρονόμησε το κήρυγμα από τις ιουδαϊκές Γραφές όσον αφορά στην αγάπη. Κήρυκες, κατηχητές και ο τελικός συγγραφέας του ευαγγελίου χρησιμοποίησαν αυτές τις Γραφές, όπως επίσης και τον ύμνο του Παύλου για την αγάπη, ως ερμηνευτικό πρίσμα, μέσα από το οποίο παρουσίασαν την παράδοση του Ιησού. Υποστήριξαν με έναν έμμεσο τρόπο ότι το γεγονός του Ιησού αφορά -στη βάση του- στην αγάπη. Αυτό το άρθρο είναι μία έκκληση να ακούσουμε το σιωπηλό ψίθυρο που μας πληροφορεί τα καλά νέα στο κατά Μάρκον.
Rick Strelan, "", 77-86
Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι το όνομα "Ταβιθά" (Πρξ 9,36), το οποίο σημαίνει "ζαρκάδι", αν αναγνωσθεί ως μία μεταφορά για μία προσήλυτη μέσα στην αφήγηση των Πράξεων, υπογραμμίζει το ζήτημα των ορίων σε κάποιες αρχαίες χριστιανικές κοινότητες. Υπαινίσσεεται επίσης ότι η Ιόππη, η πόλη, στην οποία ζούσε η Ταβιθά, μπορεί να κατανοηθεί ως ένα σύμβολο της "ανάμειξης", ένα από τα κύρια ζητήματα στον ιουδαϊκό και χριστιανικό αυτοπροσδιορισμό.
Stephen J. Patterson, "", 87-94
Σε αυτό το άρθρο υποστηρίζεται ότι το 1 Κορ 13,4-7 είναι ένα ρητορικό κείμενο που αναπτύχθηκε στη σχολή που ο Παύλος συγκρότησε στην Έφεσο κατά τα χρόνια αμέσως μετά την αναχώρησή του από την Κόρινθο. Θα μπορούσε να το είχε συντάξει ο ίδιος ο Παύλος, αλλά το λεξιλόγιο και η δομή του υπαινίσσονται ότι το συνέταξε ένας σύντροφός του κι ότι ο Παύλος το δανείστηκε και το κατέστησε κεντρικό τμήμα του εγκωμίου του στην αγάπη στο 1 Κορ 13. Το γεγονός ότι ο Παύλος κι άλλα μέλη της σχολής αφοσιώθηκαν σε μία ανάπτυξη του θέματος της αγάπης σηματοδοτεί τη σπουδαιότητα και την κεντρική θέση που είχε αυτή η ιδέα, κάτι που συχνά παραβλέπεται στις παύλειες σπουδές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου