J.-N. Aletti, «La soumission des chrétiens aux autorités en Rm 13,1-7. Validité des arguments pauliniens?» , 457-476
Το Ρωμ 13,1-7 έχει ερμηνευθεί με διαφορετικούς τρόπους συχνά μη συμβατούς μεταξύ τους. Στο άρθρο γίνεται η απόπειρα να καταδειχθεί ότι αυτή η περικοπή δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς την άμεση συνάφειά του και επίσης ότι δεν έχει σκοπό να διατυπώσει ένα πολιτικό δόγμα ή να αιτιολογήσει τη νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας. Ούτε ο Παύλος ωθεί τους χριστιανούς να επηρεάσουν την πολιτική ζωή. Αντίθετα τους παροτρύνει να ξεπεράσουν κάθε πιθανό φόβο και έμμεσα να επιδείξουν την αγάπη τους σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Σρ αυτό το σημείο καινοτομεί.
C. Balogh, «'He Filled Zion with Justice and Righteousness'. The Composition of Isaiah 33», 477-504.
Σε αντίθεση προς τις περισσότερες απόψεις σχετικά με το Ησ 33, αυτή η περικοπή είναι πολύ σύνθετη για να θεωρηθεί ως ένα ενιαία κείμενο. Το Ησ 33 έχει ως βάση του (στ. 1+4) ένα σύντομο αντι-ασσυριακό θρήνο, ο οποίος ήταν η κατακλείδα των θρήνων στα Ησ 28-33. Οι στίχοι 1+4 συμπληρώθηκαν αρχικά (γύρω στα 598 ή 587) από έναν ύμνο της κοινότητας, οι στ. 2-3+5+7-12, που εισάγουν την ιδέα της τιμωρία του Ιούδα και και την ιδέα της τιμωρίας του εχθρού στους στ. 1+4. Δεύτερον (λίγο μετά το 539) οι στ. 1-5.7-12 συμπληρώθηκαν από μία προφητεία σωτηρίας, τους στ. 6+13-24, που αφορούσαν όσους επέστρεψαν από την αιχμαλωσία, την αποκατάσαση της Ιερουσαλήμ και τη μοναρχία.
H.F. van Rooy, «The Headings of the Psalms in the East Syriac Tradition Reconsidered», 505-525
Στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα οι τίτλοι των Ψαλμών στην ανατολική συριακή παράδοση προκάλεσαν το ενδιαφέρουν και επιστήμονες όπως οι Devreesse and Vosté παρουσίασαν αξιόλογες μελέτες σχετικά με το θέμα. Στα 1960 ο Bloemendaal εξέδωσε αυτούς τους τίτλους. Από το 1960 κι εξής ένας αριθμός σημαντικών νέων χειρογράφων ήρθαν στο φως καθώς επίσης και μία μετάφραση του υπομνήματος του Θεόδωρου και μία μετάφραση του υπομνήματος του Διοδώρου για τους πρώτους 50 Ψαλμούς. Στο άρθρο εξετάζεται η συμβολή δύο χειρογράφων, που δεν είχε στη διάθεσή του ο Bloemendaal, στην κατανόηση της ιστορίας αυτών των αρχαίων συριακών τίτλων. Τα παραδείγματα που εξετάζονται οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο 6t1, που χρησιμοποιεί ο Bloemendaal, δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ο υποδειγματικός μάρτυρας για όλες τις περιπτώσεις.
L. Kierspel, «'Dematerializing' Religion: Reading John 2–4 as a Chiasm», 526-554
Μετά την κριτική ανάλυση του συνθετικού παραλληλισμού του Moloney για το Ιω 2-4, στο άρθρο υποστηρίζεται ότι η χιαστική δομή του κύκλου Κανά-Κανά, που οδηγεί τον αναγνώστη από τα ορατά πράγματα (2,1-12+4,43-54) και τα φυσικά χαρακτηριστικά της θρησκείας (2,13-22+4,1-42) στον Ιησού ως το μεταφυσικό μεσίτης της σωτηρίας και της κρίσης του Θεού (3,1-21+3,22-36). Αυτή η νέα "απαλλαγμένη από τα υλικά" πίστη επομένως μετατοπίζει τις προσδοκίες για την υλική αποκατάσταση και προσανατολίζει το μάτι του πιστού όχι προς το θυσιαστήριο αλλά προς τον Υιό.
B.A. Paschke, «Die damnatio und consecratio der zwei Zeugen (Offb 11)», 555-575
Όσον αφορά στην προφητεία του θανάτου, βεβήλωσης, ανάστασης και ανάληψης των δύο μαρτύρων (Αποκ 11,7-13) οι περισσότεροι ερμηνευτές υποθέτουν ένα ιουδαϊκό υπόβαθρο. Ωστόσο, τα ιουδαϊκά παράλληλα, στα οποία αναφέρονται, προέρχονται από διαφορετικά έργα, συνάφειες και εποχές. Κάποιοι ερμηνευτές επίσης θεωρούν το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη του Ιησού ως το υπόβαθρο του Αποκ 11,7-13. Ωστόσο η πορεία του Ιησού (όπως παρουσιάζεται στην Κ.Δ.) σαφώς διαφέρει από τα γεγονότα που περιγράφονται στο Αποκ 11,7-13. Στο παρόν άρθρο υποστηρίζεται ότι οι ρωμαϊκές damnatio και consecratio ως ένα εναλλακτικό (ή τουλάχιστον συμπληρωματικό) ιστορικό υπόβαθρο για το Αποκ 11,7-13. Σε αντίθεση προς τις ιουδαϊκές και χριστιανικές παραδόσεις / πηγές, αυτό το υπόβαθρο συμπεριλαμβάνει όλα τα στοιχεία με ένα συνεκτικό τρόπο. Επομένως οι ρωμαϊκές damnatio και consecratio θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψει ως ένα ερμηνευτικό πλαίσιο για το Αποκ 11,7-13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου