Στο τρέχον τεύχος του HBT / In the current issue of HBT

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Horizons in Biblical Theology 33:2 (2011) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Nicholas Ansell, "On (Not) Obeying the Sabbath: Reading Jesus Reading Scripture", 97-120

Σε αυτήν τη μελέτη εξετάζεται η αντιπαράθεση για το Σάββατο στο Μκ 2, 23-28 προκειμένου να αναδειχθεί το πώς ο Ιησούς αντιμετωπίζει την πρόκληση της βιβλικής ερμηνείας,  καθώς διατυπώνει το τι σημαίνει για τους μαθητές του να σκέφτονται τον Θεό εν ελευθερία. Στις κλασικές ερμηνείες της περικοπής η ερμηνευτική διαδικασία, που τίθεται σε εφαρμογή εδώ και την οποία ο συγγραφέας της μελέτης ονομάζει "διαβάζοντας τις Γραφές που παρουσιάζουν τον Ιησού να διαβάζει τις Γραφές", περιορίζεται στα αρχικά της στάδια. Αν μία αφήγηση έχει "ζωή από μόνη της" πέρα από την πρόθεση του συγγραφέα (όσο απαραίτητος κι αν είναι ο συγγραφέας), μπορούμε να πούμε το ίδιο και για έναν χαρακτήρα, που καταλαμβάνει κεντρική θέση μέσα στην αφήγηση; Αν ισχύει αυτό, έχει περισσότερη σπουδαιότητα ο "Ιησούς στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο" από τον "Ιησού του Μάρκου"; Στόχος της μελέτης είναι να αναπτύξει μία διακειμενική, χριστοκεντρική ερμηνευτική μέσω της εξέτασης των εμμέσων και άμεσων τρόπων με τους οποίους παρουσιάζεται ο Ιησούς μέσα στην αφήγηση  διαβάζει τις Γραφές. 

James E. Robson, "Forgotten Dimensions of Holiness", 121-146

Σε αυτήν τη μελέτη εξετάζεται μία κάπως ξεχασμένη διάσταση της θείας αγιότητας, της θείας αγιότητας ως αγάπης. Ο συγγραφέας ξεκινά από μία εμφανή ασυμφωνία μεταξύ της περίληψης του Νόμου στην Καινή Διαθήκη "θα πρέπει να αγαπάτε τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας" (Λευιτ 19, 18) και τη συνάφεια αυτού του στίχου στο Λευιτ, όπου η πιο πιθανή περίληψη του Νόμου είναι το κάλεσμα "να είστε άγιοι, γιατί κι εγώ, ο Γιαχβέ ο Θεός σας, είμαι άγιος" (Λευιτ 19, 2).  Ο συγγραφέας εξετάζει τη σημασία της σύνδεσης του Λευιτ 19, 2 και 19, 18 και υποστηρίζει ότι είναι σωστό να μιλήσει κανείς για την αγάπη ως μία διάσταση της θείας αγιότητας. Στο κύριο μέρος του άρθρου, όπου εξετάζεται γενικότερα η Π.Δ., συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων της Εξόδου, Ιεζακιήλ, Ωσηέ και της ζωής της προσευχής στον Ισραήλ, η θεία αγιότητα ως αγάπη είναι προφανής μέσα από μία προσεκτική εξέταση τριών διαστάσεων: αγιότητα και αυτο-αποκάλυψη, αγιότητα και σωτηρία, αγιότητα και θεία παρουσία.

Yung Suk Kim, "'Imitators' (Mimetai) in 1 Cor. 4:16 and 11:1: A New Reading of Threefold Embodiment", 147-170

Όταν γίνεται λόγος για τη γλώσσα της "μίμησης" στις επιστολές του Παύλου  (1 Κορ 4, 16. 11, 1; Φιλιπ 3, 17. 1 Θεσσ. 1, 6-7. 2, 14), οι ειδικοί εκφράζουν διαφωνίες. Στη μία άκρη αυτού του φάσματος απόψεων βρίσκεται η άποψη ότι ο Παύλος ακολουθεί το στωικό μοντέλο μίμησης, σύμφωνα με το οποίο ο δάσκαλος καλεί τους μαθητές να τον ακολουθήσουν βάσει της εξουσίας του, η οποία έχει εδραιωθεί μέσω της καλής του συμπεριφοράς. Κατά συνέπεια ο Παύλος αντιμετωπίζεται ως ο υποστηρικτής του ελληνιστικού ιδεώδους της ενότητας εις βάρος της πολυμορφίας. Στην άλλη πλευρά του φάσματος ο Παύλος αντιμετωπίζεται ως κοινωνικά συντηρητικός κι ως εμπόδιο στην πραγματική απελευθέρωση. Εδώ η ιδέα της μίμησης χρησιμοποιείται ως ένα μέσο ελέγχου και κυριαρχίας επάνω σε άλλους, όπως υποστήριξαν ερμηνευτές που εφαρμόζουν τη φεμινιστική ή μεταποικιακή ερμηνευτική προσέγγιση. Έτσι η προτροπή του Παύλου "μιμηταί μου γίνεσθε καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ" (1 Κορ 11, 1) κατανοείται ως μία απαίτηση για ομοιομορφία, ως μία προτροπή να αντιγράψουν τον Παύλο. Ωστόσο η γλώσσα της μίμησης μπορεί να κατανοηθεί και μέσω της "ενσωμάτωσης" - ενός τρόπου ζωής, ως μίας εναλλακτικής κατανόησης της μίμησης στην 1 Κορ, που συνδέει μεταξύ τους τρεις πλευρές, του Θεού-Πατέρα, του Χριστού και του πιστού. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η μίμηση στην 1 Κορ δε σημαίνει αντιγραφή ή ομοιότητα ούτε ένα τύπο ή μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι Κορίνθιοι. Θα πρέπει μάλλον να κατανοηθεί ως ένας τρόπος ζωής που έχει τις ρίζες του στη μορφή του σταυρωμένου Χριστού, η οποία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην επιστολή κι η οποία αποδομεί τις επιθετικές και καταστροφικές δυνάμεις μέσα σε μια κοινότητα και κοινωνία, τις οποίες αναδομεί σε μία αγαπητική κοινότητα.

Mark McEntire, "The God at the End of the Story: Are Biblical Theology and Narrative Character Development Compatible?", 171-189

Αν ο σκοπός της θεολογίας της εβραϊκής Βίβλου είναι να περιγράψει τον Θεό και τη σχέση του με τον κόσμο, τότε μας οδηγεί μπροστά σε ένα δίλημμα. Είναι προφανές ότι η Τανακ μας παρέχει μια ποικιλία περιγραφών του Θεού. Υπάρχουν δύο τρόποι για να αξιοποιηθούν αυτές οι περιγραφές: η πρώτη είναι να τοποθετηθούν σε ένα επιφανειακό επίπεδο και να συζητηθεί η σχέση και η αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ τους. Η δεύτερη επιλογή είναι να τοποθετηθούν αυτές οι παραστάσεις σε μία εξελικτική πορεία και να δοθεί προτεραιότητα σε κάποιες από αυτές που βρίσκονται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο αυτής της πορείας. Φυσικά υπάρχουν τρεις διαφορετικές λύσεις σε αυτήν την περίπτωση: η ιστορική προσέγγιση, η προσέγγιση στο πλαίσιο του κανόνος και η αφηγηματική. Οι δύο τελευταίες διαφέρουν πολύ περισσότερο μεταξύ στην χριστιανική Π.Δ. από ό,τι στην Τανάκ. Μία αυστηρά αφηγηματική προσέγγιση, η οποία διαβάζει τη βιβλική ιστορία από τη Γένεση έως τον Νεεμία, παρουσιάζει ένα θείο ον, το οποίο αλλάζει και αναπτύσσεται ως χαρακτήρας, μία διαδικασία, η οποία τονίστηκε ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία στα έργα των Jack Miles, Richard Elliot Friedman, W. Lee Humphreys, Meir Sternberg, Jerome M. Segal κ.ά. Υπάρχει μία γενική συμφωνία ότι η θείος χαρακτήρας που παρουσιάζεται στο τέλος αυτής της αφηγηματικής εξελικτικής πορείας, είναι εκείνος που ταιριάζει στη θρησκευτική εμπειρία εκείνων που εξέδωσαν τα επιμέρους βιβλία και τον κανόνα στην τελική του μορφή. Αυτό το συμπέρασμα μπορεί να οδηγεί στην κατεύθυνση μίας αφηγηματικής θεολογικής μεθόδου, η οποία δίνει το προβάδισμα στο τελικό σημείο αυτής της εξέλιξης, μία παρατήρηση, η οποία θέτει δύο ερωτήματα: πρώτον, συμφωνεί με την πραγματική χρήση των κειμένων από εκείνους που αποπειρώνται αφηγηματικές προσεγγίσεις στη βιβλική θεολογία; Δεύτερον, τι ρόλο διαδραματίζουν εκείνες οι περιγραφές του Θεού των πρώιμων σταδίων εξέλιξης σε μια αφηγηματική προσέγγιση της θεολογίας της εβραϊκής Βίβλου;