Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Ephemerides Theologicae Lovanienses 86:4 (2010) δημοσιεύονται μεταξύ άλλων και τα εξής άρθρα βιβλικού ενδιαφέροντος:
Willem A.M. Beuken, "The King Diseased and Healed (Isaiah 38), the King Embarrassed and Comforted (Isaiah 39); What Do These Figures Add to the King Beleaguered and Rescued (Isaiah 36-37)?", 379-391
H πρόσφατη παλαιοδιαθηκική έρευνα κατέδειξε ότι η υπόσχεση προς τον Δαυίδ (2 Σαμ 7) δέχθηκε μία μακρά και πολυεπίπεδη διαδικασία ερμηνείας και προσαρμογής, η οποία ανταποκρινόταν στις κοινωνικές και θρησκευτικές ανάγκες που δημιουργούνταν από τη μεταβαλλόμενη κατάσταση του Ισραήλ μέσα στην παγκόσμια σκηνή. Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η σύνταξη του βιβλίου του Ησαΐα καταλαμβάνει μία σημαντική θέση μέσα στην πορεία ερμηνείας την οποία υπέστη η υπόσχεση προς τον Δαυίδ. Η διαδοχή των πράξεων στα Ησ 36-39 παρουσιάζει τους δύο χαρακτήρες, την Σιών και τον Εζεκία, τον καθένα με μία ιδιαίτερη λειτουργία. Η πρώτη υπερασπίζεται την κυριαρχία του Γιαχβέ έναντι του βασιλιά της Ασσυρίας, ο οποίος διεκδικεί δικαιώματα που αρμόζουν σε θεό. Ο δεύτερος ενσαρκώνει τη συνεχή πιστότητα του Γιαχβέ στον οίκο του Δαυίδ μέσα στις αλλαγές της παγκόσμιας πολιτικής και ζωής. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστη βρίσκεται στο τέλος του πρώτου μέρους του βιβλίου του Ησαΐα μπροστά σε δύο ανοικτά ερωτήματα: (α) ποια μορφή θα πάρει ο οίκος του Δαυίδ μετά τον όρκο του Εζεκία να περάσει την υπόλοιπη ζωή του αινώντας τον Θεό στο Ναό (38, 19-20) και με την προοπτική της αιχμαλωσίας και της απέλασης της γενιάς του στη Βαβυλώνα (39, 7-8); β) πώς θα αντιμετωπίσει η κόρη της Σιών, που υπερασπίστηκε την τιμή του Γιαχβέ έναντι στην Ασσυρία, την κυριαρχία της Βαβυλώνος (39,6-7);
Didier Luciani, "Chronique léviticienne (2004-2010)", 393-439
Ο συγγραφέας με την παρούσα χρονική παρουσίαση της έρευνας στο βιβλίο του Λευιτικού κατά τα έτη 2004-2010 επιδιώκει ένα διπλό σκοπό: α) να παρέχει ένα συμπληρωματικό κατάλογο στη βιβλιογραφία που παρουσίασε στη διατριβή του (D. Luciani, Sainteté et pardon: Vol. 2. Guide technique (BETL, 185B), Leuven, 2005, 551-646) και ο οποίος θα καλύπτει τα έτη 2004-2010 και, δεύτερον, να δώσει μία σύντομη περιγραφή της πορείας της έρευνας και των ζητημάτων, τα οποία την απασχολούν και ιδιαίτερα ζητήματα που προέκυψαν από την έκδοση του έγκριτου υπομνήματος του Jacob Milgrom (J. Milgrom, Leviticus: A New Translation with Introduction and Commentary. Vol. 1: Lv 1–16; Vol. 2: Lv 17–22; Vol. 3: Lv 23–27 (Anchor Bible, 3, 3A, 3B), New York NY, 1991, 2000, 2001).
Jan Lambrecht, "2 Cor 4,13 and the Recent Studies of Schenck and Campbell", 441-448
Σε δύο αναξάρτητα άρθρα οι Kenneth Schenck και Douglas A. Campbell ισχυρίζονται ότι στο 2 Κορ 4, 13 ο Παύλος ερμηνεύει το Ψα 115,1 Ο΄ ("ἐπίστευσε διὸ ἐλάλησε") με χριστοκεντρικούς όρους: "Ο Ιησούς πίστευσε και γι' αυτό ελάλησε". Σύμφωνα με τους δύο αυτούς ερευνητές ο Παύλος λαμβάνει εδώ υπόψη ολόκληρο τον ψαλμό. Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας προτείνει μία σχετικά απλή συγκριτική προσέγγιση: ο Παύλος έχει την ίδια σκέψη και την ίδια πίστη όπως ο Ψαλμωδός και δε δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην αφήγηση του Ψαλμωδού.
Sarah E. Rollens, "'Why Do You Not Judge for Yourselves What is Right?' A Consideration of the Synoptic Relationship between Mt 5,25-26 and Lk 12,57-59", 449-469
Στο παρόν άρθρο αναλύονται οι παράλληλες περικοπές στο Μτ και Λκ (Μτ 5, 25-26 και Λκ 12, 57-59) οι οποίες κάνουν λόγο για τη συμφιλίωση με τον αντίδικο και αποφυγή του δικαστηρίου. Η συγγραφέας λαμβάνει υπόψη της συνοπτικές λύσεις που σκοπό έχουν να εξηγήσουν τις ομοιότητες μεταξύ του Μτ και του Λκ σε αυτήν την περικοπή: η υπόθεση του Μάρκου χωρίς την Q (Mark-without-Q-Hypothesis, MwQH), την υπόθεση των δύο ευαγγελίων (νέα υπόθεση Griesbach, 2GH) και την υπόθεση των δύο κειμένων (Two-Document Hypothesis, 2DH). Προκειμένου να διερευνήσει τις διάφορες υποθέσεις των πηγών των συνοπτικών ευαγγελίων και της φιλολογικής εξάρτησης των ευαγγελίων που προκύπει από κάθε υπόθεση, η συγγραφέας συζητά όχι μόνο τη διατύπωση και το λεξιλόγιο του συγκεκριμένου λογίου αλλά και τη ρητορική λειτουργία που αυτό έχει στα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά αντίστοιχα. Τα κύρια επιχειρήματα είναι ότι η 2DH εξηγεί καλύτερα τις παραλλαγές στο παράλληλο υλικό των Μτ 5, 25-26 και Λκ 12, 57-59 από ό,τι οι άλλες υποθέσεις που δέχονται την άμεση χρήση του Μτ από το Λκ και ότι η περικοπή σχετικά με την τακτοποίηση των διαφορών με τον αντίδικο πολύ πιθανόν να προέρχεται από την Q κι όχι από το Μτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου