Larry Perkins, "What's in a Name—Proper Names in Greek Exodus", 447-471
Τα εβραϊκά κύρια ονόματα φαίνεται ότι αποτέλεσαν σημαντική πρόκληση στο μεταφραστή του ελληνικού βιβλίου της Εξόδου. Χρησιμοποίησε διαφορετικές στρατηγικές όπως τη μεταγραφή ή τη μετάφραση. Στις περισσότερες περιπτώσεις δημιούργησε νέες μεταγραφές ή αξιοποίησε εκείνες που υπήρχαν στην εβραϊκή Γένεση. Σε ορισμένες περιπτώσεις απαντούν και εξελληνισμένα κύρια ονόματα, αλλά αυτό μάλλον είναι η εξαίρεση. Οι αιτιολογικές ετυμολογίες αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Σπάνια ονόματα φαίνεται να προστίθενται στο ελληνικό κείμενο. Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας αξιοποιεί προηγούμενες αναλύσεις σχετικά με τις πρακτικές του μεταφραστή όσον αφορά στα εβραϊκά κύρια ονόματα και παρέχει διαφορετικές εξηγήσεις για διάφορα φαινόμενα που παρατηρούνται στο κείμενο.
Nadav Sharon, "The Title Ethnarch in Second Temple Period Judea", 472-493
Ο τίτλος "εθνάρχης" εμφανίζεται στις πηγές της εποχής του Δεύτερου Ναού αναφορικά με τέσσερις ηγεμόνες της Ιουδαίας: τον Σίμωνα τον Ασμοναίο, τον Ιωάννη Υρκανό, τον Υρκανό Β΄ και τον Αρχέλαο, τον υιό του Ηρώδη. Αυτές οι μαρτυρίες θεωρούνται δεδομένες. Ωστόσο μία εξαντλητική ανάλυση των πηγών καθιστά σαφές ότι δεν θα έπρεπε να στηριχθούμε στις πληροφορίες που συνδέονται με τους πρώιμους Ασμοναίους (Σίμωνα και Ιωάννη Υρκανό), αλλά ότι μάλλον ο τίτλος υιοθετήθηκε για πρώτη φορά από τους Ρωμαίους (πιθανόν από τον Ιούλιο Καίσαρα) για τον Υρκανό Β΄. Στο άρθρο επιβεβαιώνεται ότι αυτός ο τίλος αποτελεί ένα παράδειγμα της μοναδικής αντίληψης που είχαν οι Ρωμαίοι για τον ιουδαϊκό λαό. Επιπλέον στο άρθρο σημειώνονται ορισμένες συνέπειες, που έχει αυτή η κατανόηση του τίτλου του εθνάρχη και η άποψη την οποία αυτή καθιστά σαφή, σε συγκεκριμένα ζητήματα της περιόδου του Δεύτερου Ναού.
Richard Last, "Onias IV and the ἀδέσποτος ἱερός: Placing Antiquities 13.62-73 into the Context of Ptolemaic Land Tenure", 494-516
Η αφήγηση του Ιωσήπου για τον Ονία Δ΄ στην Αρχ. 13, 62-73 είναι μια διήγηση για έναν Ιουδαίο που βρίσκει καταφύγιο στην Αίγυπτο και κατορθώνει να αποκτήσει γη τόσο στην Αλεξάνδρεια όσο και στην Ηλιούπολη. Του δίνεται επίσης η άδεια να κατασκευάσει ένα ναό στην γη που κατείχε στην Ηλιούπολη, για την οποία ο Ιώσηπος λέει ότι πιο πριν ήταν "ἀδέσποτος". Αυτός είναι τεχνικός όρος που χρησιμοποιείται στους παπύρους και στους κλασικούς συγγραφείς για να χαρακτηρίσουν γη, η οποία δεν έχει ιδιοκτήτη και την οποία μπορούσε κανείς να αποκτήσει νόμιμα μόνο μέσω μίας δημοπρασίας και κατά την ρωμαϊκή περίοδος επίσης απευθείας από τον ίδιο λόγο. Οι μελετητές προσπάθησαν εδώ και πολλά χρόνια να αποκαταστήσουν τα ιστορικά δεδομένα που κρύβονται πίσω από τη διήγηση του Ιωσήπου για το ναό του Ονία, αλλά θα πρέπει επίσης να διερευνήσουν τη λειτουργία αυτού του τεχνικού όρου μέσα στο πλαίσιο της μεγαλύτερης αφήγησης του Αρχ. 13. 62-73. Δεν έχουν ακόμη επίσης εξετάσει τα συμπεράσματα στα οποία οδηγούμαστε όσον αφορά στην ιστορικότητα της διήγησης. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζονται στοιχεία σχετικά με την κατοχή της γης κατά την Πτολεμαϊκή περίοδο με σκοπό να τοποθετήσει την ιστορία του Ιωσήπου για την απόκτηση ενός αδέσποτου ιερού από τον Ονία μέσα στο ιστορικό της πλαίσιο. Καθίσταται σαφές ότι η ιστορία του Ιωσήπου για τον ναό του Ονία έχει βαθύτερη σημασία από αυτή που μέχρι σήμερα της αποδιδόταν.
David M. Grossberg, "Orthopraxy in Tannaitic Literature", 517-561
Το M. Sanhedrin 10:1 είναι πολύ γνωστό ως μία έμμεση δήλωση της ραββινικής διδασκαλίας. Ωστόσο ως δήλωση διδασκαλίας, αυτή η μισναϊκή γλώσσα είναι εξαιρετικά πραγματιστική: απαγορεύει το να πει κανείς συγκεκριμένα πράγματα, δεν απαγορεύει όμως σαφώς το να τα πιστέψει κανείς. Ο συγγραφέας προτείνει ότι αυτή η χρήση της πρακτικής παρά δογματικής φρασεολογίας ήταν μία συνειδητή στάση των συντακτών της Μισνά. Μία προσεκτική φιλολογική εξήγηση των παράλληλων κειμένων στην Τοσεφτά και στην Seder Olam αποκαλύπτει ότι οι αρχαιότερες γενιές της κειμενικής παράδοσης, που βρίσκεται πίσω από αυτήν τη μισνά, διατύπωσαν τις ίδιες απαγορεύσεις χρησιμοποιώντας δογματικούς όρους όπως "άρνηση" και "μη αναγνώριση". Επιπλέον, αυτή η επιλογή της πραγματιστικής γλώσσας είναι σαφής μέσα στη Μισνά, ακόμη κι όταν το θέμα είναι θεμελιώδη θέματα της ιουδαϊκής πίσης, όπως η πίστη σε ένα Θεό και στην προφορική Τορά. Οι συντάκτες της Τορά, ίσως απαντώντας σε τάσεις όπως τον χριστιανικό αντινομισμό και την αιρεσιολογία, επέλεξαν να συντάξουν ένα έργο αφιερωμένο στην ορθοπραξία παρά στην ορθοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου