Στο νέο τεύχος του New Testament Studies 56:3 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
Serge Wüthrich, "Naître de mourir: la mort de Jésus dans l’Évangile de Matthieu (Mt 27.51-56)", 313-325
Ποια είναι η σημασία των αποκαλυπτικών γεγονότων που συνδέονται με το ευαγγέλιο του Ματθαίου μετά το θάνατο του Ιησού; Το ζήτημα αντιμετωπίζεται σε δύο στάδια, ξεκινώντας από μία σύντομη αναδρομή στις τρέχουσες ερμηνείες (ιστορικές, αιτιολογικές και σημειολογικές). Σε ένα δεύτερο στάδιο εξετάζονται οι χωρικές και χρονικές διακοπές της ιστορίας. Λαμβάνοντας υπόψη τη διαδοχή των γεγονότων διατυπώνεται η υπόθεση ότι είναι μεταφορικές εκφράσεις μίας γέννας. Ο χρόνος και ο τόπος του θανάτου είανι επομένως εκείνες μίας γέννησης, ο Ιησούς επομένως κυριολεκτικά είναι "ο πρωτοτόκος εκ των νεκρών". Τέλος υποστηρίζεται ότι ο τρόπος που επικαιροποιεί ο αναγνώστης αυτή την παράδοξη διαδοχή αντιστοιχεί στη γέννηση του πιστού.
Stephen C. Carlson, "The Accommodations of Joseph and Mary in Bethlehem: Κατάλυμα in Luke 2.7", 326-342
Η ταυτότητα του "καταλύματος" στο Λκ 2,7 έχει συζητηθεί από τους δυτικούς ερμηνευτές για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια. Οι προτάσεις που έγιναν ξεκινούν από ένα πανδοχείο και φτάνουν μέχρι έναν ξενώνα. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι ο όρος "κατάλυμα" έχει τη γενική σημασία του "μέρους όπου μπορεί να μείνει κανείς" κι ότι η τελική πρόταση στο Λκ 2,7 θα πρέπει να αποδοθεί ως "επειδή δεν είχαν μέρος εκεί που έμεναν". Επιπλέον τρία ακόμη στοιχεία της συνάφειας - η εφαρμογή εκ μέρους του Ιωσήφ των εντολών της απογραφής, ο αρραβώνας της Μαρίας και ο στάβλος - οδηγούν στην υπόθεση ότι το κατάλυμα που προϋποθέτει η διήγηση του Λουκά είναι ένα συζυγικό δωμάτιο πολύ μικρό για να γεννηθεί εκεί ένα παιδί.
Jesper Tang Nielsen, "The Narrative Structures of Glory and Glorification in the Fourth Gospel", 343-366
Το άρθρο είναι μία συμβολή στη συζήτηση που έχει και πάλι ανοίξει σχετικά με τις ιωάννεις εκφράσεις "δόξα"/ "δοξάζειν". Ο συγγραφέας ερμηνεύει την ιδέα υπό το φως των αφηγηματικών δομών του τετάρτου ευαγγελίου. Στη βάση του αριστοτελικού ορισμού για τον ολοκληρωμένο και πλήρη "μῦθο" και τη διάκρισή του από την "περιπέτεια" και την "ἀναγνώριση" καταδεικνύεται ότι η κύρια δομή στην ιωάννεια αφήγηση αφορά την αναγνώριση εκ μέρους των ανθρώπων της ταυτότητας του Ιησού ως υιού του Θεού. Ως αποτέλεσμα ότι αυτή είναι είναι ενσωματωμένη στην αφηγηματική δομή, η ιωάννεια ιδέα της δόξας / δοξάζειν κατά βάση δηλώνει θεϊκή ταυτότητα και αναγνώριση. Σε αντίθεση προς τη σύγχρονη τάση στις ιωάννειες σπουδές στο τέλος υποστηρίζεται ότι τα δόξα / δοξάζειν στο τέταρτο ευαγγέλιο θα πρέπει να κατανοηθούν μέσα στην αφηγηματική διαδοχή του ευαγγελίου.
Susan Grove Eastman, "Israel and the Mercy of God: A Re-reading of Galatians 6.16 and Romans 9–11", 367-395
Σημειώνοντας τη σύνδεση του "ελέους" και του "Ισραήλ" στα Γαλ 6,16 και Ρωμ 9-11 ο συγγραφέας του άρθρου υποστηρίζει ότι στις δύο επιστολές ο "Ισραήλ" δηλώνει τους Ιουδαίους. Στο Γαλ 6,16 κι έχοντας υπόψη έναν συνεχιζόμενο ευαγγελισμό των Ιουδαίων ο Παύλος εύχεται να έχουν ειρήνη εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη νέα δημιουργία και έλεος για τον άπιστο Ισραήλ. Στα Ρωμ 9-11 στηρίζεται τόσο στις Γραφές όσο και στη δική του εμπειρία του ελέους για να επανέλθει στο ζήτημα του τέλους του Ισραήλ διακρίνοντας εκεί ένα μοτίβο της θεϊκής πρόνοιας, το οποίο όμως διακόπτεται από την παραμονή υπό τον νόμο και τελικά ολοκληρώνεται εν Χριστώ.
Serge Wüthrich, "Naître de mourir: la mort de Jésus dans l’Évangile de Matthieu (Mt 27.51-56)", 313-325
Ποια είναι η σημασία των αποκαλυπτικών γεγονότων που συνδέονται με το ευαγγέλιο του Ματθαίου μετά το θάνατο του Ιησού; Το ζήτημα αντιμετωπίζεται σε δύο στάδια, ξεκινώντας από μία σύντομη αναδρομή στις τρέχουσες ερμηνείες (ιστορικές, αιτιολογικές και σημειολογικές). Σε ένα δεύτερο στάδιο εξετάζονται οι χωρικές και χρονικές διακοπές της ιστορίας. Λαμβάνοντας υπόψη τη διαδοχή των γεγονότων διατυπώνεται η υπόθεση ότι είναι μεταφορικές εκφράσεις μίας γέννας. Ο χρόνος και ο τόπος του θανάτου είανι επομένως εκείνες μίας γέννησης, ο Ιησούς επομένως κυριολεκτικά είναι "ο πρωτοτόκος εκ των νεκρών". Τέλος υποστηρίζεται ότι ο τρόπος που επικαιροποιεί ο αναγνώστης αυτή την παράδοξη διαδοχή αντιστοιχεί στη γέννηση του πιστού.
Stephen C. Carlson, "The Accommodations of Joseph and Mary in Bethlehem: Κατάλυμα in Luke 2.7", 326-342
Η ταυτότητα του "καταλύματος" στο Λκ 2,7 έχει συζητηθεί από τους δυτικούς ερμηνευτές για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια. Οι προτάσεις που έγιναν ξεκινούν από ένα πανδοχείο και φτάνουν μέχρι έναν ξενώνα. Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι ο όρος "κατάλυμα" έχει τη γενική σημασία του "μέρους όπου μπορεί να μείνει κανείς" κι ότι η τελική πρόταση στο Λκ 2,7 θα πρέπει να αποδοθεί ως "επειδή δεν είχαν μέρος εκεί που έμεναν". Επιπλέον τρία ακόμη στοιχεία της συνάφειας - η εφαρμογή εκ μέρους του Ιωσήφ των εντολών της απογραφής, ο αρραβώνας της Μαρίας και ο στάβλος - οδηγούν στην υπόθεση ότι το κατάλυμα που προϋποθέτει η διήγηση του Λουκά είναι ένα συζυγικό δωμάτιο πολύ μικρό για να γεννηθεί εκεί ένα παιδί.
Jesper Tang Nielsen, "The Narrative Structures of Glory and Glorification in the Fourth Gospel", 343-366
Το άρθρο είναι μία συμβολή στη συζήτηση που έχει και πάλι ανοίξει σχετικά με τις ιωάννεις εκφράσεις "δόξα"/ "δοξάζειν". Ο συγγραφέας ερμηνεύει την ιδέα υπό το φως των αφηγηματικών δομών του τετάρτου ευαγγελίου. Στη βάση του αριστοτελικού ορισμού για τον ολοκληρωμένο και πλήρη "μῦθο" και τη διάκρισή του από την "περιπέτεια" και την "ἀναγνώριση" καταδεικνύεται ότι η κύρια δομή στην ιωάννεια αφήγηση αφορά την αναγνώριση εκ μέρους των ανθρώπων της ταυτότητας του Ιησού ως υιού του Θεού. Ως αποτέλεσμα ότι αυτή είναι είναι ενσωματωμένη στην αφηγηματική δομή, η ιωάννεια ιδέα της δόξας / δοξάζειν κατά βάση δηλώνει θεϊκή ταυτότητα και αναγνώριση. Σε αντίθεση προς τη σύγχρονη τάση στις ιωάννειες σπουδές στο τέλος υποστηρίζεται ότι τα δόξα / δοξάζειν στο τέταρτο ευαγγέλιο θα πρέπει να κατανοηθούν μέσα στην αφηγηματική διαδοχή του ευαγγελίου.
Susan Grove Eastman, "Israel and the Mercy of God: A Re-reading of Galatians 6.16 and Romans 9–11", 367-395
Σημειώνοντας τη σύνδεση του "ελέους" και του "Ισραήλ" στα Γαλ 6,16 και Ρωμ 9-11 ο συγγραφέας του άρθρου υποστηρίζει ότι στις δύο επιστολές ο "Ισραήλ" δηλώνει τους Ιουδαίους. Στο Γαλ 6,16 κι έχοντας υπόψη έναν συνεχιζόμενο ευαγγελισμό των Ιουδαίων ο Παύλος εύχεται να έχουν ειρήνη εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη νέα δημιουργία και έλεος για τον άπιστο Ισραήλ. Στα Ρωμ 9-11 στηρίζεται τόσο στις Γραφές όσο και στη δική του εμπειρία του ελέους για να επανέλθει στο ζήτημα του τέλους του Ισραήλ διακρίνοντας εκεί ένα μοτίβο της θεϊκής πρόνοιας, το οποίο όμως διακόπτεται από την παραμονή υπό τον νόμο και τελικά ολοκληρώνεται εν Χριστώ.
Matthew V. Novenson, Can the Messiahship of Jesus Be Read off Paul's Grammar? Nils Dahl's Criteria 50 Years Later", 396-412
Έχει περάσει μισός αιώνας από τότε που ο Nils A. Dahl έγραψε τη σπουδαία μελέτη του ‘Die Messianität Jesu bei Paulus’, όπου υποστηρίζει ότι ο όρος "χριστός" στον Παύλο είναι κύριο όνομα κι όχι τίτλος στη βάση τεσσάρων αρνητικών κριτηρίων: ποτέ δεν είναι γενικός όρος, ποτέ δεν είναι κατηγορούμενο του ρήματο εἰμι, ποτέ δεν δέχεται μία γενική ως προσδιοριμό και κατά ένα χαρακτηριστικό τρόπο δεν έχει οριστικό άρθρο. Στο παρόν άρθρο ο συγγραέας επανεξετάζει τη σημασία που έχει καθεμιά από αυτές τις παρατηρήσεις για τη μεσσιανικότητα του Ιησού. Υποστηρίζει ότι ενώ και οι τέσσερις παρατηρήσεις είναι σημαντικές για την κατανόηση της παύλειας σκέψης δεν αποτελούν ουσιαστικά κριτήρια για την αξιολόγηση της μεσσιανικότητας του Ιησού σε αυτήν.
James R. Edwards, "The Hermeneutical Significance of Chapter Divisions in Ancient Gospel Manuscripts", 413-426
Στο πρώτο μέρος της μελέτης παρουσιάζονται πέντε βασικοί τρόποι διαίρεσης των ευαγγελίων. Στη συνέχεια ο συγγραφέας εστιάζει την προσοχή του στην ερμηνευτική σημασία των αρχαίων ελληνικών διαιρέσεων. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό αυτών των διαιρέσεων είναι η τάση να χωρίζουν τα κεφάλαια στη βάση των θαυμάτων και των παραβολών του Ιησού. Στη θέση των θαυμάτων και των παραβολών οι βασικές ενότητες της διδασκαλίας του Ιησού επίσης είναι καθοριστικές στις παλιές ελληνικές διαιρέσεις. Οι συνοπτικές αφηγήσεις του πάθους και ιδιαίτερα εκείνες του Ματθαίου αποτελούν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της ακρίβειας και οργάνωσης αυτών των διαιρέσεων. Οι τίτλοι βοηθούσαν στον εντοπισμός συγκεκριμένων περικοτπών, συνέβαλλαν στην ταύτιση σχετικού προς αυτές υλικού στα ευαγγέλια με τον ίδιο τίτλο και αν κανείς τις διάβαζε ή τις απομνημόνευε στη σειρά παρείχαν μία γενική εικόνα των ευαγγελικών αφηγήσεων.
Christopher B. Zeichmann, "Papias as Rhetorician: Ekphrasis in the Bishop's Account of Judas' Death", 427-429
Παρά την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος οι ερμηνευτές απέφυγαν να θέσουν τις αναλύσεις τους για αυτήν την περικοπή μέσα στο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτησης για το έργο του Παπία. Το ερώτημα εάν ο Παπίας υιοθέτησε τις μεθόδους της ελληνικής ρητορικής είναι το πιο σχετικό με τη συζήτηση ζήτημα. Παρόλο που αρκετοί ερμηνευτές προκρίνουν μία ρητορική ανάγνωση του Παπία, όσοι αντιτίθενται σε αυτήν την τάση υποστηρίζουν ότι η πρώτοι υπερτονίζουν τη σημασία μίας τεχνικής ορολογίας (π.χ. τάξις, συντάσσω, διάλεκτος ἑρμηνευτής κτλ. στο απόσπασμα 2). Θεωρούν ότι αυτές οι λέξεις είναι χαρακτηριστικές του ιδιαίτερου τρόπου έκφρασης του Παπία ή προέρχονται από τους ιστορικούς χαρακτηριστμούς των ευαγγελικών αφηγήσεων. Το αν και πώς ο Παπίας παρέχει μαρτυρία για τα ζητήματα που απασχολούν όσους ερευνούν την ιστορία των πηγών των συνοπτικών ευαγγελίων - όπως για παράδειγμα την Πηγή Q, την εκδοχή ενός πρωτο-Ματθαίου και την προφορική μετάδοση της διδασκαλίας του Ιησού - εξαρτάται από την ερμηνεία τους. Οι αντιρρήσεις επικεντρώνονται κυρίως στη σημασία επιμέρους λέξεων μέσα στη συνάφεια που τις παρουσιάζει ο Παπίας έτσι ώστε τα ρητορικά σχήματα που χρησιμοποιεί να μένουν τελικά μακριά από τις βολές της κριτικής. Ο τρόπος που ο Παπίας παρουσιάζει το θάνατο του Παπία ποτέ δεν αναφέρθηκε στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης, ωστόσο η μελέτη του οδηγεί προς την κατεύθυνση της ύπαρξης εδώ ενός ρητορικού υπόβαθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου