Andrie Du Toit, "Paulus Oecumenicus: Interculturality in the Shaping of Paul's Theology", 121-143
H συνειδητοποίηση ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Ελληνισμός δεν απέκλειαν αναγκαστικά ο ένας τον άλλο οδηγεί στην υπόθεση ότι ο Παύλος θα πρέπει να κατανοηθεί πέρα από αυτήν τη διάκριση. Στο άρθρο τονίζεται αρχικά η πολυπολιτισμικότητα του αποστόλου κι εκτιμάται η σχέση και οι συνέπειες που έχει μια τέτοια διαπίστωση μέσω της ανάλυσης ενός συγκεκριμένου παραδείγματα, του τρόπου που ο Παύλος χρησιμοποιεί τις έννοιες «χάρις» και «εκκλησία». Και στις δύο περιπτώσεις επισημαίνεται η διαπολιτισμική συνάντηση. Ωστόσο η απομάκρυνση από διχοτομική αντίληψη δε σημαίνει ταυτόχρονα και άρση κάθε διάκρισης. Μελετώντας τα βιβλικά κείμενα μέσα από αυτό το νέο πρίσμα ανοίγονται νέες προοπτικές για το μέλλον των καινοδιαθηκικών σπουδών.
Élian Cuvillier, "Torah Observance and Radicalization in the First Gospel. Matthew and First-Century Judaism: A Contribution to the Debate", 144-15
Στο άρθρο εξετάζεται η ένταση που διαφαίνεται σε ορισμένες περικοπές του πρώτου ευαγγελίου μεταξύ τις τήρησης των εντολών μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του Νόμου και τη ριζικά νέα στάση που προτείνει ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον. Στο άρθρο παρουσιάζεται αρχικά μια αναλυτική ερμηνεία του Μτ 5,17-20. Στη συνέχεια ο συγγραφέας πραγματεύεται αυτήν την ένταση σε τρία συγκεκριμένα παραδείγματα: τις αντιθέσεις στην επί του Όρους Ομιλία (5,17-48), την αντιπαράθεση για το διαζύγιο (19,1-9), το επεισόδιο του νεαρού πλουσίου (19,16-22). Σε ένα τρίτο μέρος του άρθρου ο συγγραφέας αναζητά την πιθανή σχέση μεταξύ των τριών αυτών περιστατικών και της διδασκαλίας του Ιησού στο Μτ 23,2-3. Από τη σύγκριση προκύπτει μία σημαντική σταθερά του κατά Ματθαίον: μία ουσιαστική θέση της θεολογίας του Μτ – και της θρησκευτικής του ταυτότητας - δεν είναι η προτεραιότητα του Νόμου και η τήρηση των εντολών του αλλά ο Μεσσίας και η διδασκαλία του.~
Adele Reinhartz, "‘Rewritten Gospel’: The Case of Caiaphas the High Priest", 160-178
Μολονότι ο όρος “rewritten Bible” (επανασυγγραφή της Βίβλου) χρησιμοποιείται κυρίως για τις ιουδαϊκές μεταβιβλικές επαναφηγήσεις της εβραϊκής Βίβλου, το φαινόμενο, το οποίο περιγράφει ο όρος, φτάνει μέχρι στις μέρες μας και διατρέχει τόσο την Κ.Δ. όσο και την εβραϊκή Βίβλο. Στο άρθρο εξετάζονται δύο τέτοια παραδείγματα – ο θεατρικός κύκλος της Dorothy Sayers, The Man Born to Be King (1941–2) και το μυθιστόρημα του Sholem Asch, The Nazarene (1939) – και υποστηρίζεται ότι αυτές οι αφηγήσεις για τον Ιησού παρουσιάζουν ενδιαφέρον για την καινοδιαθηκική έρευνα με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι επαναφηγήσεις της Βίβλου για όσους μελετούν την εβραϊκή Βίβλο.
Troels Engberg-Pedersen, "The Material Spirit: Cosmology and Ethics in Paul", 179-197
Στο άρθρο υποστηρίζεται ότι η παραδοσιακή διχοτομία μεταξύ «αποκαλυπτικής» και φιλοσοφίας θα πρέπει να ξεπερασθεί τουλάχιστον όσον αφορά στον τρόπο που ο Παύλος κατανοεί τη σχέση «πνεύματος» και «σαρκός». Αρχικά αναλύεται η κοσμολογία του «πνεύματος» σε σχέση με τη μελλοντική ανάσταση των πιστών (1 Κορ 15,35-50), στη συνέχεια εξετάζεται η παρουσία του στα σώματα των πιστών εδώ και τώρα (2 Κορ 3-5) και στο τέλος ερμηνεύεται η «ανθρωπολογία» της 1 Θεσσ 5,23 και 1 Κορ 2,14-15 και 15,44 και η σχέση της με την «ηθική διδασκαλία» του Παύλου και τέλος προτείνεται μία ανάγνωση του Ρωμ 8,1-13 σε σχέση προς το 7,7-25, η οποία στηρίζεται στη συγκεκριμένη κοσμολογία του Παύλου.
Knut Backhaus, Zwei harte Knoten: Todes- und Gerichtsangst im Hebräerbrief, 198-217
Το Εβρ 2,14-15 κινείται πέρα από το λατρευτικό συμβολισμό της επιστολής και τοποθετεί τη μορφή του Χριστού μέσα σε ένα πολυ-μυθικό πλαίσιο καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την υπαρξιακή της σπουδαιότητα. Η πίστη δίνει τη δυνατότητα στον πιστό να δει πέρα από τον θάνατο με σκοπό να αντιμετωπίσει το φόβο του θανάτου. Ο συγγρ. της επιστολής δεν ασχολείται άμεσα με αυτόν το φόβο αλλά τον εντάσσει μέσα στο δράμα του Χριστού παροτρύνοντας με αυτόν τον τρόπο τους παραλήπτες της επιστολής να μεταμορφώσουν τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και τον σκοπό ύπαρξής του (‘terror management’). Ξεκινώντας από τον εσχατολογικό φόβο της κρίσης (6,4–8. 10,26–31. 12,16–17) διαμορφώνει μία συνειδητή ρητορική στρατηγική. Αμέσως μετά τις προειδοποιήσεις οι παραλήπτες της επιστολής οδηγούνται στο αντίθετο συναίσθημα της ελπίδας. Το να μεταθέσει κανείς ένα θεολογικό perpetuum (αποκλεισμός μίας «δεύτερης μετάνοιας») στη βάση ενός temporale θα είχε ως αποτέλεσμα να μη γίνει αντιληπτή μία καθοδήγηση του ακροατή με βάση το συναίσθημα, το ρητορικό παιχνίδι της αλήθειας και ο πραγματιστικός στόχος της προς Εβραίους.
Dan Jaffé, "L'Identification de Jésus au Modèle du Hasid Charismatique Galiléen: Les Thèses de Geza Vermes et de Shmuel Safrai Revisitées", 218-246
Πολλές μελέτες ασχολήθηκαν με την προβολή μίας ταυτότητας του Ιησού που να εναρμονίζεται στα όσα γνωρίζουμε για τα ιουδαϊκά ρεύματα στο τέλος της εποχής του Δεύτερου Ναού. Οι Geza Vermes και Shmuel Safrai προβάλλουν μία ασυνήθιστη θέση: υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς ήταν ένας hasid, δηλ. ένας χαρισματικός προφήτης της Γαλιλαίας. Στηρίζονται κυρίως σε δύο προσωπικότητες, στους Hanina ben Dosa και Honi τον κατασκευαστή κύκλων για να διατυπώσουν ένα μοντέλο συμπεριφοράς που να ανταποκρίνεται στον Ιησού και το οποίο να συμφωνεί με το μοντέλο του hasid. Σε αυτό το άρθρο εξετάζονται οι θέσεις αυτών των δύο σπουδαίων ερευνητών και απορρίπτονται, θεωρώντας ότι οι hasidim δεν αποτελούν κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες μία ομάδα που διακρίνεται από εκείνη των Σοφών. Έτσι ο Ιησούς θεωρείται ότι ανήκει σε ένα από τα πολλά φαρισαϊκά ρεύματα της εποχής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου