Στο τρέχον τεύχος του Novum Testamentum / In the current issue of Novum Testamentum

Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Novum Testamentum 55:4 (2013) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

James R. Harrison, "Paul’s “Indebtedness” to the Barbarian (Rom 1:14) in Latin West Perspective", 311-348 

Mεταφέροντας το γεωγραφικό κέντρο βάρους της ιεραποστολής του από την ελληνόφωνη Ανατολή στη λατινόφωνη Δύση (Ρωμ 15, 23-24. 28. πρβλ. 1, 9-10. 13), ο Παύλος δηλώνει υπόχρεος σε "Έλληνες και βαρβάρους"(1, 14). Η γλώσσα του Παύλου εδώ όχι μόνο σχετικοποιεί τις εθνικές και γλωσσικές διακρίσεις της αρχαιότητας (στ. 14α) αλλά και τα πολιτισμικά και εκπαιδευτικά στερεότυπα, συμπεριλαμβάνοντας και τους βαρβάρους (στ. 14β). Η σκέψη του αποστόλου εδώ δεν θα πρέπει να περιοριστεί μόνο στον ευαγγελισμό της λατινικής Δύσης και στην ποιμαντική μέριμνα για τις εκκλησίες του, αν κι αυτό φαίνεται να είναι το κέντρο βάρους της περικοπής (στ. 8β-9α. 11-12α. 13β. 15-17). Η γλώσσα του χρέους απαντά σε διάφορες συνάφειες, κάποιες από τις οποίες είναι κοινωνικές (1, 14α. 4, 4. 13, 8. 15, 1. 27). Παραπέμπει στην πολιτική και κοινωνική γλώσσα του ρωμαϊκού κόσμου, με έμμεσες αναφορές στην αυτοκρατορική πατρωνεία και ανταπόδοση στις δυτικές επαρχίες όπου κατοικούσαν τα βάρβαρα φύλα. Ο συγγραφέας αρχικά εξετάζει αναφορές σε βαρβάρους σε ορισμένους Ρωμαίους συγγραφείς και στην αυτοκρατορική θριαμβική εικονογραφία και στη συνέχεια την έννοια της "δέσμευσης" στις επιγραφές της Ισπανίας. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι Ρωμ 1, 14 ορίζει το τι σημαίνει το "χρέος" για την ιεραποστολή των περιθωριοποιημένων ομάδων έξω από το σώμα του Χριστού. Αυτό καθιστούσε δυνατό οι παύλειες κατ' οίκον εκκλησίες να δεχθούν ανθρώπους από τα βαρβαρικά φύλα με τους οποίους οι Ρωμαίοι είχαν σχέσεις πατρωνείας, αλλά και από τις φυλές της λατινικής Δύσης, τις οποίες οι Ρωμαίοι είχαν τιμωρήσει εξαιτίας της αντίστασης που πρόβαλαν. 

Christopher T. Holmes, "Utterly Incapacitated. The Neglected Meaning of ΠΑΡΕΣΙΣ in Romans 3:25", 349-366

O συγγραφέας συζητά την κατάλληλη μετάφραση της λ. "πάρεσις" στο Ρωμ 3, 25, το οποίο είναι η μόνη περίπτωση που η λέξη απαντά στην Βίβλο. Υποστηρίζει ότι η "παράλυση" θα πρέπει να θεωρηθεί ως η κατάλληλη μετάφραση με βάση κυρίως τη χρήση του όρου σε άλλους συγγραφείς της ελληνιστικής περιόδου και ειδικότερα στον ιατρικό συγγραφέα Αρεταίο της Καππαδοκίας. Μολονότι κάποιοι κάνουν λόγο για την "παράλυση" ως μία δυνατή εξήγηση της λέξης "πάρεσις" κανείς δεν έχει μέχρι σήμερα λάβει σοβαρά υπόψη την πιθανότητα αυτή η ερμηνεία να είναι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοηθεί η λέξη, καθώς συμφωνεί και με το γενικότερο επιχείρημα του Παύλου.

Jan Lambrecht, "1 Corinthians 2:14. A Response to Laura B. Dingeldein", 367-370 
Mπορούμε να δεχθούμε τη μετάφραση του Α΄ Κορ 2, 14β  που προτείνει η L.B. Dingeldein: (ο "ψυχικός" άνθρωπος) δε μπορεί να γνωρίζει "ότι εξετάζεται πνευματικά"; Μία ανάλυση της συνάφειας του στίχους υποδηλώνει ότι θα πρέπει εδώ να προτιμηθεί η αιτιολογική χρήση του ότι: (ο "ψυχικός" άνθρωπος) δεν μπορεί να τα γνωρίζει αυτά (τα πράγματα του πνεύματος του Θεού), "γιατί αυτά διακρίνονται πνευματικά". 

Jacqueline Assaël, "L’allègement du chagrin partagé : 2 Co 2:5", 371-382
H συγγραφέας συζητά τη σημασία του ρήματος "ἐπιβαρεῖν".

John A.L. Lee, "Etymological Follies. Three Recent Lexicons of the New Testament", 383-403
O συγγραφέας εξετάζει και συζητά κριτικά τρία πρόσφατα λεξικά της Καινής Διαθήκης κι επισημαίνει σοβαρά προβλήματα σε αυτά, τα οποία κυρίως οφείλονται στην εξάρτησή τους από προηγούμενα παρωχημένα έργα.