Στην ηλεκτρονική έκδοση της cambridge news έχει αναρτηθεί η είδηση ότι ο καθηγητής των Εβραϊκών και Ιουδαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cambridge Nicholas de Lange εντόπισε μεταξύ των χειρογράφων αυτής της συλλογής κάποια που διασώζουν την ελληνική μετάφραση του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης γραμμένη όμως με εβραϊκά γράμματα. Γενικά επικρατεί η άποψη ότι οι Ιουδαίοι της Διασποράς έπαψαν να χρησιμοποιούν στις συναγωγές τους την ελληνική μετάφραση της Βίβλου τους μετά την επικράτηση του χριστιανισμού, ο οποίος οικειοποιήθηκε την ελληνική μετάφραση των Ο΄. Τα χειρόγραφα, που εντόπισε ο de Lange και τα οποία τοποθετούνται στην εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας (το άρθρο μιλά για 1000 χρόνια μετά την μετάφραση των Ο΄ δε δίνουν όμως ακριβέστερη χρονολόγηση) βεβαιώνουν σύμφωνα με το δημοσίευμα ότι το ελληνικό κείμενο συνέχισε να χρησιμοποιείται στις συναγωγές της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το δημοσίευμα, πατήστε εδώ.
(Πηγή: PaleoJudaica)
[A.Τ.: Ανάλογο φαινόμενο διγλωσσίας παρατηρείται στις ιουδαϊκές επιγραφές από τις συναγωγές της Ρώμης κατά την αυτοκρατορική περίοδο (βλ. για παράδειγμα Silvia Cappeletti, "Latin Inscriptions in Greek characters, Greek inscriptions in Latin characters: a Study of the Jewish Evidence in Rome", Bulletin of Judaeo-Greek Studies 39 (2006-2007), 28-34), όπου λατινικά κείμενα γράφονται με ελληνικούς χαρακτήρες ή ελληνικά κείμενα γράφονται με λατινικούς χαρακτήρες. Πρόκειται για ένα σύνθετο φαινόμενο, το οποίο δεν έχει ασφαλώς μία μόνο εξήγηση. Μία απάντηση ωστόσο ίσως μπορεί να δώσει η θεωρία της ταυτότητας και σύμφωνα με αυτήν η ανάγκη κάθε κοινότητας (ιδιαίτερα όταν είναι μειονότητα) να δηλώσει τα όριά της όχι κατ΄ ανάγκην πάντοτε επιθετικά. Έχει ήδη επισημανθεί η άμεση σχέση μεταξύ κειμένου και ταυτότητας στις κοινωνίες της αρχαίας Μεσογείου. Επίσης έχει περιγραφεί η διαλεκτική φύση της ταυτότητας, η οποία αποτελεί συνισταμένη της αυτοσυνειδησίας της ομάδας και της γνώμης που έχει γι' αυτήν το περιβάλλον και εκδηλώνεται από τη μία ως κοινωνική ενσωμάτωση και από την άλλη ως συσπείρωση της ομάδας. Μέσα σε αυτήν τη διαδικασία οι ομάδες επιλέγουν συγκεκριμένα μεγέθη του πολιτισμικού τους πλούτου -μεταξύ αυτών και κείμενα- και τα χρησιμοποιούν ως μέσο δήλωσης της ταυτότητάς τους. Τι συμβαίνει όμως, όταν δυο ομάδες επιλέγουν το ίδιο μέσο δήλωσης της ταυτότητάς τους - στην περίπτωσή μας την ελληνική Π.Δ.; Σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται ότι η διαφοροποίηση γίνεται σε ένα άλλο επίπεδο. Για παράδειγμα η επιλογή της εβραϊκής γραφής μεταγραφής του ελληνικού κειμένου μπορεί να εκφράζει την επιθυμία αυτών των κοινοτήτων, οι οποίες ήταν ελληνόφωνες τουλάχιστον στο χώρο της λατρείας, να δηλώσουν τη διαφορετική τους ταυτότητα από τις χριστιανικές κοινότητες που χρησιμοποιούν και οικειοποιούνται το ίδιο κείμενο μέσα από την επιλογή μίας άλλης γλώσσας.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου