Steve D. Black, "One Really Striking Minor Agreement ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΠΑΙΣΑΣ ΣΕ in Matthew 26:68 and Luke 22:64", 313-333
Τα Μτ 26, 68 και Λκ 22, 64 (Μκ 14, 65) θεωρούνται τα πιο δύσκολα χωρία όσον αφορά στις μικρές συμφωνίες μεταξύ τους. Κάποιοι υποστηρικτές της θεωρίας των δύο πηγών προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα και υποστήριξαν ότι εδώ το κείμενο είναι φθαρμένο. Ενώ κάποια από τα επιχειρήματα που προβάλλουν είναι λογικά, η τελική ανάλυση δεν είναι ικανοποιητική. Μολονότι ακόμη και σήμερα η θεωρία των δύο πηγών θεωρείται η καλύτερη πρόταση για την επίλυση του συνοπτικού προβλήματος, αυτή η συμφωνία μεταξύ των κειμένων μας υπενθυμίζει ότι η συγκεκριμένη θεωρία δε μπορεί να δώσει απάντηση σε όλα τα προβλήματα.
Dominika A. Kurek-Chomycz, "The Fragrance of Her Perfume", 334-354
Ο περιορισμένος αριθμός των σχετικών με αρώματα παραστάσεων στην Κ.Δ. οδήγησε τους ερμηνευτές να διαβάσουν όλες αυτές τις παραστάσεις, που απαντού στην Κ.Δ., με τον ίδιο τρόπο χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στις επιμέρους συνάφειες. Μία άλλη τάση, ειδικά όσον αφορά στην αφήγηση για τη Βηθανία στο τέταρτο ευαγγέλιο, είναι ο εστιασμός στο ερώτημα της ιστορικότητας και της σχέσης προς τα συνοπτικά παράλληλα, ενώ παραθεωρούνται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιωάννειας αφήγησης, δηλ. το ενδιαφέρον που δείχνει για την αίσθηση και τις συνέπειες που αυτό έχει στον τρόπο που απεικονίζεται η Μαρία της Βηθανίας στο ευαγγέλιο. Η συγγραφέας συζητά αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιωάννειας εκδοχής του περιστατικού και τονίζει τα στοιχεία που αφορούν στην αίσθηση της όσφρησης υπογραμμίζοντας ότι αυτά αποτελούν ένα ιδιαίτερο στοιχείο της ιωάννειας αναθεώρησης της ιστορίας.
Matthew V. Novenson, "'God Is Witness' A Classical Rhetorical Idiom in Its Pauline Usage", 355-375
Πέντε φορές στις αδιαμφισβήτητες παύλειες επιστολές ο Παύλος επικαλείται τον Θεό ως εγγυητή της αλήθειας του λόγου του με την έκφραση "Θεός μάρτυς". Οι ερμηνευτές συνέδεσαν εδώ και χρόνια αυτούς τους όρκους με αντίστοιχες εκφράσεις της Π.Δ. Στο παρόν άρθρο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η παύλεια έκφραση "Θεός μάρτυς" δεν είναι ένας όρκος αλλά μάλλον ένας τρόπος έκφρασης με ρίζες στη ρητορική της κλασικής Ελλάδας και με μεγάλη παράδοση στη μετακλασική εθνική, ιουδαϊκή και χριστιανική γραμματεία. Με αυτό τ σχήμα λόγου ο Θεός δε μαρτυρεί εναντίον του Παύλου σε περίπτωση που δεν τηρήσει μια υπόσχεσή του, αλλά καταθέτει υπέρ του Παύλου ότι είναι ένα πρόσωπο άξιο εμπιστοσύνης.
Abraham J. Malherbe, "Godliness, Self-Sufficiency, Greed, and the Enjoyment of Wealth 1 Timothy 6:3-19 Part I", 376-405
Στο 1 Τιμ 5 ο συγγραφέας στρέφεται στην οικονομική ενίσχυση κάποιων μελών της εκκλησιαστικής κοινότητα και στο κεφ. 6 συζητά τις ιδιαίτερες στάσεις απέναντι στο χρήμα και στη χρήση του. Ο συγγραφέας του άρθρου εστιάζει την προσοχή του στο κεφ. 6 και ιδιαίτερα στους στ. 17-19 και υποστηρίζει ότι, ενώ οι φιλοσοφικές πηγές είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την κατανόηση της ηθικής διδασκαλίας, η λαϊκή ηθική, η οποία αντιπροσωπεύεται από στερεότυπες φράσεις, παροιμίες, γνώμες, το δράμα, τη σάτιρα και τις επιγραφές, καθιστούν δυνατή μία καλύτερη κατανόηση της ηθικής των ποιμαντικών επιστολών. Αυτό που προκύπτει είναι μία ποικιλία παρόμοιων θέσεων απέναντι στον πλούτο. Η ποικιλία των απόψεων γύρω από το ίδιο θέμα (αυτό του πλούτου) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι περισσότερο ρεαλιστικό να δει κανείς το 1 Τιμ 6, 17-19 ως μία μεταξύ των άλλων απόψεων παρά ότι προκύπτει από κάποια από αυτές. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η έμφαση που δίνεται στην απόλαυση κατά την ορθή χρήση του πλούτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου