Στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Dead Sea Discoveries 17:3 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:
Carol A. Newsom, "Pairing Research Questions and Theories of Genre: A Case Study of the Hodayot", 270-288
Κανένα μοντέλο φιλολογικού είδους μόνο του δεν μπορεί να εξηγήσει όλα τα είδη των ερωτημάτων της έρευνας. Σε αυτό το άρθρο περιγράφονται έξι διαφορετικές προσεγγίσεις του ζητήματος "φιλολογικό είδος". Στη συνέχεια εξετάζεται με ποιο τρόπο η καθεμιά από αυτές μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διερευνηθεί το ζήτημα της Qumran Hodayot.
Benjamin G. Wright III, "Joining the Club: A Suggestion about Genre in Early Jewish Texts", 289-314
Οι βιβλικές σπουδές εργάζονται παραδοσιακά ταξινομώντας ή ορίζοντας το φιλολογικό είδος. Οι σύγχρονες ωστόσο μελέτες σχετικά με το ζήτημα του φιλολογικού είδους, ωστόσο, έχουν επισημάνει τα μειονεκτήματα του συστήματος ταξινόμησης. Μεταξύ των διαφορετικών θεωριών σχετικά με το φιλολογικό είδος, η θεωρία του πρωτοτύπου, η οποία προκύπτει από τις εξελίξεις στην επιστήμη της γνώσης, παρέχει τη δυνατότητα να σκεφτεί κανείς διαφορετικά σχετικά με το φιλολογικό είδος ως μέσο ταξινόμησης και σχετικά με τις ερωτήσεις, που μπορούν να τεθούν σχετικά με το ζήτημα του φιλολογικού είδους. Αντί να παραθέτει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά, η θεωρία του πρωτοτύπου επικεντρώνεται στον τρόπο που οι άνθρωποι κατηγοριοποιούν μέσω της χρήση των πρωτοτυπικών υποδειγμάτων, τα οποία αντικατοπτρίζουν ένα ιδανικό γνωστικό μοντέλο μίας κατηγορίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αυτής της προσέγγισης τα φιλολογικά είδη έχουν αλληλοκαθοριζόμενα όρια, τα οποία μπορούν να διευρυνθούν για να συμπεριλάβουν περιθωριακά ή μη τυπικά παραδείγματα. Στο παρόν άρθρο ασχολείται με τις κατηγορίες της αποκαλυπτικής και της σοφίας ως παραδειγμάτων του πώς η θεωρία του πρωτοτύπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει ένα φιλολογικό είδος, να παρέχει ένα περισσότερο αποτελεσματικό τρόπο για να εξηγήσει αυτές που θεωρούνται συνήθως προβληματικές περιπτώσεις και για να συζητήσει τις σχέσεις μεταξύ των κειμένων.
Matthew Goff, "Qumran Wisdom Literature and the Problem of Genre", 315-335
Τα κείμενα της Νεκράς Θαλάσσης περιλαμβάνουν αρκετά κείμενα τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως σοφιολογικά κείμενα. Τα κείμενα ωστόσο, τα οποία συνήθως χαρακτηρίζονται ως τέτοια, περιέχουν μια σειρά από διαφορετικές οπτικές και θέματα κι αυτό καθιστά προβληματική την αναζήτηση ενός κοινού συστατικού, το οποίο να καθιστά εύκολη την ταυτοποίησή τους ως σοφιολογική γραμματεία. Υπάρχουν αρχαίοι συγγραφείς που συνέγραψαν κείμενα με οδηγίες και τα οποία στηρίζονται σε παλαιότερες διδακτικές παραδόσεις, οι οποίες εκπροσωπούνται στο βιβλίο των Παροιμιών. Τέτοια κείμενα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως σοφία. Όμως οι συγγραφείς τους δεν αντιλαμβάνονταν τη σοφία ως ένα συγκεκριμένο ή ιδιαίτερο φιλολογικό είδος και τα κριτήρια, τα οποία χρησιμοποιούμε για να ταυτοποιήσουμε τα σοφιολογικά κείμενα είναι υποκειμενικά και κάπως χαλαρά.
Robert Williamson Jr., "Pesher: A Cognitive Model of the Genre", 336-360
Τα παλαιότερα μοντέλα του φιλολογικού είδους των pesharim παρουσιάζουν την τάση είτε να υποτάσσουν το pesher στο είδος του Midrash, από τη μία, είτε να αμφιβάλλουν για τη συνοχή του ως φιλολογικoύ είδους εξαιτίας της απουσίας κοινών χαρακτηριστικών μεταξύ όλων των σχετικών κειμένων, από την άλλη. Η γνωστική θεωρία του φιλολογικού ειδους παρέχει ένα τρόπο για να αμφισβητηθούν οι παλαιότερες αντιλήψεις του τρόπου που διαμορφώνονται οι κατηγορίες του φιλολογικού ειδους. Αντί για καθορισμένες ομάδες κειμένων, που ανήκουν σε ένα φιλολογικό είδος, η γνωστική θεωρία υποστηρίζει ότι τα φιλολογικά είδη είναι ακτινοειδείς κατηγορίες που εκτείνονται προς τα έξω από το "πρωτοτυπικό" κέντρο προς τα θολά όρια, με κείμενα, τα οποία να συμμετέχουν στο φιλολογικό είδος σε διαφορετικό βαθμό. Ένα γνωστικό μοντέλο του φιλολογικού είδους του Pesher παρέχει μία αρκετά ευέλικτη κατασκευή του φιλολογικού είδους ώστε να μπορεί να εξηγήσει τις παραλλαγές μεταξύ των συγγενών κειμένων, διαχωρίζει ωστόσο σαφώς το φιλολογικό είδος από τις άλλες μορφές της αρχαίας ιουδαϊκής γραμματείας μέσω της αντίληψης ενός εξιδανικευμένου γνωστικού μοντέλου (ICM) της πραγματικότητας, η οποία δίνει ζωή στο φιλολογικό είδος.
George J. Brooke, "Genre Theory, Rewritten Bible and Pesher", 361-386
Στο άρθρο εξετάζεται πώς το ευρύ φάσμα των κειμένων που ανάγονται στην εποχή του Δεύτερου Ναού και αντιπροσωπεύουν ή εξαρτώνται έμμεσα ή άμεσα από κάποια μορφή ιουδαϊκού κειμένου-αυθεντίας, μπορούν να περιγραφούν ή να κατηογοριοποιηθούν ικανοποιητικά. Στο κείμενο αντιμετωπίζονται τρεις ομάδες ζητημάτων. Η πρώτη αφορά στο πώς η "αυθεντία" των κειμένων ή κειμενικών παραδόσεων μέσα σε συγκεκριμένες ομάδες κειμένων θα έπρεπε να ορισθεί κατάλληλα και μάλιστα σε σχέση με τους ανάλογους ρόλους της μορφής, περιεχομένου και λειτουργίας μέσα σε τέτοιους ορισμούς. Η δεύτερη αφορά στο ρόλο, τον οποίο θα έπρεπε να διαδραματίσουν τέτοιες σκέψεις σχετικά με την ιεραρχία των φιλολογικών ειδών, η αστάθεια του είδους και τα εξελικτικά μοντέλα της φομή του φιλολογικού είδους στον τρόπο που μπορεί κανείς να διακρίνει μεταξύ των εξαρτώμενων, πρωτογενών και δευτερογενών κειμένων. Το τρίτο αφορά στο ποιοι χαρακτηρισμοί μπορούν να δοθούν σε ένα ευρύ φάσμα της γραμματείας, ένα εύρος λογοτεχνικών συνθέσεων, τα οποία σπάνια καθιστούν σαφές πώς κατανοούν τον εαυτό τους. Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ σχετίζονται με έναν ανοικτού τύπου ορισμό της ομάδος κειμένων, τα οποία εξετάζονται εδώ, λαμβάνουν υπόψη τα προβλήματα που σχετίζονται με τα κριτήρια του ορισμού του φιλολογικού είδους και δημιουργούν κάποιο χώρο για την ανάγκη διαπολισμικών αναλογιών. Στην κατακλείδα τίθενται διαχρονικά και συγχρονικά ερωτήματα σχετικά με τις ανθολογίες των κειμένων-αυθεντίας και του τρόπου που αυτά ερμηνεύονται.
Loren T. Stuckenbruck, "The Epistle of Enoch: Genre and Authorial Presentation", 387-417
Στο μέτρο που ένα κείμενο σαφώς αυτοπροβάλλεται ως το αποτέλεσμα συγγγραφικής δραστηριότητας οι συζητήσεις για το φιλολογικό είδος δε μπορούν να αγνοήσουν τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνει χώρα η επικοινωνία. Έχοντας ως αφετηρία την επιστολή του Ενώχ και την Αποκάλυψη των Εβδομάδων στο 1 Ενώχ ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου προσπαθεί να καταδείξει ότι μία συζήτηση του τι το ίδιο το κείμενο δηλώνει για την φύση του οδηγεί σε ένα τρόπο κατανόησης σε σύγκριση με άλλα κείμενα, τα οποία κάνουν το ίδιο είτε είναι σοφιολογικά είτε αποκαλυπτικά.
John J. Collins, "Epilogue: Genre Analysis and the Dead Sea Scrolls", 418-430
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου