Στο νέο τεύχος του VigChr / In the recent issue of VigChr

Στο τρέχον τεύχος του Vigiliae Christianae 64:3 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα που παρουσιάζουν βιβλικό ενδιαφέρον:

AnneMarie Luijendijk, "Sacred Scriptures as Trash: Biblical Papyri from Oxyrhynchus", 217-254

Oι περισσότεροι πάπυροι της Κ.Δ. με γνωστή προέλευση βρέθηκαν στην Οξύρυγχο της αρχαίας Αιγύπτου ή για την ακρίβεια, στους σκουπιδότοπους της αρχαίας τοποθεσίας. Το γεγονός ότι ιερά κείμενα πετάχθηκαν στα σκουπίδια προκαλεί έκπληξη, αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη την χριστιανική αντίληψη για την ιερότητα των χριστιανικών βιβλικών χειρογράφων και ως προς το περιεχόμενο και ως φυσικά αντικείμενα. Αυτή ωστόσο η διαπίστωση της προέλευσης των παπύρων ποτέ δεν προκάλεσε προβληματισμό και δεν εξετάστηκε. Αξιοποιώντας μία κοινωνικοϊστορική προσέγγιση στο άρθρο καταδεικνύεται ότι στην Οξύρυγχο κατά την αρχαιότητα οι ίδιοι οι Χριστιανοί συνειδητά πέταξαν βιβλικά χειρόγραφα χωρίς αυτή η απόφαση να έχει να κάνει με τους διωγμούς ή με ζητήματα κανονικότητας.

Eric W. Scherbenske, "Marcion's Antitheses and the Isagogic Genre", 255-279

Σύμφωνα με τους αρχαίους χριστιανούς αιρεσιολόγους οι Αντιθέσεις παρουσίαζαν τις βασικές πεποιθήσεις του Μαρκίωνα οι οποίες στηρίζονταν στη διάκριση του Θεού της εβραϊκής Βίβλου από τον Θεό του Ιησού. Ενώ οι ερευνητές εδώ και πολλά χρόνια τόνισαν αυτήν τη βασική διάκριση ως σημαντική για την κατανόηση της θεολογίας του Μαρκίωνα, το φιλολογικό είδος των Αντιθέσεων, το κύριο μέσο έκφρασης αυτής της θέσης, παραμένει προβληματικό. Ο συγγραφέας προτείνει οι Αντιθέσεις του Μαρκίωνα να χαρακτηρισθούν ως εισαγωγικές, ένα φιλολογικό είδος που χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την προκαταρκτική διδασκαλία. Μία εξέταση των κυρίαρχων χαρακτηριστικών των εισαγωγικών κειμένων αποκαλύπτει ότι στην μορφή, στο περιεχόμενο, στο ακροατήριο και στη λειτουργία οι Αντιθέσεις (όπως περιγράφονται από τους αντιπάλους του Μαρκίωνα) συμφωνούν πολύ καλά με αυτό το φιλολογικό είδος. Με το χαρακτηρισμό των Αντιθέσεων ως εισαγωγικό κείμενο δίνεται η δυνατότητα καλύτερης κατανόησης του συντακτικού έργου του Μαρκίωνα και της αξιοποίησης αυτού του έργου στη διάδοση της διδασκαλίας του. Οδηγώντας τον αναγνώστη στη μαρκιωνιτική ερμηνεία των Γραφών οι Αντιθέσεις καλλιέργησαν την κατηχητική διδασκαλία και τη συνεχή εις βάθος μύηση στα βασικά στοιχεία της διδασκαλίας του.

Keech, Dominic, "John Cassian and the Christology of Romans 8,3", 280-299
Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο χαρακτηρισμό του Χριστού "εν ομοιόματι σαρκός αμαρτίας" (Ρωμ 8,3) και υποστηρίζει ότι πρόκειται για μία διπλή πρόσληψη της ερμηνευτικής προσέγγισης του συγκεκριμένου χωρίου στα έργα του Ωριγένη και του Αυγουστίνου. Καθώς η εξήγηση του Αυγουστίνου αποτελεί ουσιαστικά πρόσληψη εκείνης του Ωριγένη, η αναπαραγωγή της από τον Κασσιανό αποτελεί μία σιωπηλή κρίση της επίδρασης και της σημασίας που είχε η πρώτη Ωριγενική έριδα στη λατινική Δύση. Επιπλέον, ενώ ο Ωριγένης και ο Αυγουστίνος τοποθετούν τη χριστολογική εξήγηση του χωρίου μέσα σε μία συναφή ενότητα για την προέλευση και τη μετάδοση της αμαρτίας, ο Κασσιανός δεν κάνει το ίδιο. Κατά συνέπεια ο συγγραφέας αμφισβητεί τις πρόσφατες προσπάθειες ερευνητών να επανεκτιμήσουν τις ικανότητες του Κασσιανού ως συνθετικού θεολόγου και υποστηρίζει ότι ο Λατίνος συγγραφέας έδινε προτεραιότητα σε μία συγκεκριμένη θεολογική παράδοση και στους έγκυρους εκφραστές της ανεξάρτητα από μία αυστηρή θεολογική ενότητα του έργου του.