Το νέο τεύχος του Vetus Testamentum / The new issue of Vetus Testamentum

Στο νέο τεύχος του Vetus Testamentum 60:1 (2010) δημοσιεύονται τα εξής άρθρα:

Nissim Amzallag / Mikhal Avriel, "Complex Antiphony in David's Lament and Its Literary Significance", 1-14
Η χιαστική δομή του θρήνου του Δαυίδ (2 Σαμ 1,19-27) μαζί με τις μαρτυρίες για την αντιφωνική εκτέλεση του qinot στον Ισραήλ, οδηγεί στην υπόθεση ότι αυτός ο θρήνος επιτελέσθηκε αντιφωνικά από δύο φωνές, η πρώτη να τραγουδά όλους τους στίχους με αύξουσα σειρά και η δεύτερη (αντιφωνική) να απαντά τραγουδώντας τους σε φθίνουσα σειρά. Καταδεικνύεται εδώ ότι οι αντιστοιχίες των στίχων μέσα σε αυτό το πλαίσιο δημιουργούν πρώτον αλληλοσυμπληρωματικές σχέσεις των στίχων, χαρακτηριστικές για την τυπολογία, και νέα "σύνθετα νοήματα" παρέχοντας έτσι μία νέα διάσταση στο ποίημα στο σύνολό του. Καθώς αυτά τα στοιχεία κάθε άλλο παρά τυχαία είναι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο θρήνος του Δαυίδ πρέπει να επιτελέσθηκε αντιφωνικά στο σχήμα cross-responsa. Aυτή η ανάλυση αποκαλύπτει την ύπαρξη μίας σύνθετης δημιουργίας η οποία συχνά όμως δεν εκτιμάται ως ars poetica στον αρχαίο Ισραήλ.

Elie Assis, "Zechariah's Vision of the Ephah (Zech. 5:5-11)", 15-32
Το όραμα του ephah (Ζαχ 5,5-11) είναι πιθανόν το πιο μυστηριώδες από όλα. Δε δίνεται το συμβολικό του περιεχόμενο και ο ίδιος ο προφήτης δεν το κατανοεί. Κάποιοι σχολιαστές θεωρούν ότι η προφητεία είναι μία επίπληξη των κατοίκων του Ιούδα, κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι σκοπός της είναι να προφητεύσει την πτώση του Ιούδα στα χέρια των εχθρών του. Όλες οι ερμηνείες του οράματος δεν αντιμετωπίζουν όμως το πρόβλημα, δηλαδή ότι η κακία θα επανεγκατασταθεί στην Shinar και δεν θα εξαφανισθεί, όπως θα περίμενε κανείς. Γιατί ο προφήτης να προτείνει να κτισθεί ένα σπίτι για τον αμαρτωλό έξω από τη χώρα αντί να επιβάλει στην κακία την τιμωρία που συνήθως της αντιστοιχεί στις βιβλικές πηγές; Η θέση που υποστηρίζεται στο άρθρο είναι ότι το όραμα του ephah είναι μία προφητεία εναντίον των Σαμαρειτών. Η γυναίκα στο ephah αντιπροσωπεύει τους Σαμαρείτες. Το όραμα προβλέπει την επιστροφή τους στο αρχικό τους σπίτι στη Βαβυλώνα, όπου θα στηθεί ο ναός τους. Αυτή η ερμηνεία παρέχει πλήρη εξήγηση στην ένταση που δημιουργείται μεταξύ της αναφοράς της κακότητας της γυναίκας και του αισίου τέλους στη μόνιμη κατοικία της στη Γη της Shinar. O προφήτης ήθελε να προκρίνει το θεολογικό επιχείρημα ότι η τελική λύση της διαμάχης μεταξύ των δύο ομάδων είναι ότι οι Σαμαρείτες τελικά θα κτίσουν το δικό τους οίκο, δηλαδή το δικό τους ναό, στη Shinar - την αρχική ιστορική τους πατρίδα και πολύ μακριά από τον Yehud.

Joel S. Baden, "Hithpael and Niphal in Biblical Hebrew: Semantic and Morphological Overlap", 33-44
Η διαπιστωμένη επικάλυψη των niphal και hithpael στα εβραϊκά της Βίβλου εξηγείται με τις μορφολογικές ομοιότητες μεταξύ των δύο ριζών στον αόριστο του αφωνηέντιστου κειμένου. Αυτή η θέση ενισχύεται από τη στατιστική ανάλυση των ρημάτων.

Jonathan Burnside,"'What Shall We Do with the Sabbath-Gatherer?' A Narrative Approach to a 'Hard Case' in Biblical Law (Numbers 15:32-36)", 45-62
Στο άρθρο προτείνεται μία άλλη ανάγνωση του Αρ 15,32-36, η οποία λαμβάνει σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι οι γνωσιολογικές κατηγορίες που εμπεριέχονται στην κατανόηση του βιβλικού Σαββάτου είναι μάλλον αφηγηματικές και παραστατικές παρά σημασιολογικές και κυριολεκτικές. Αυτή η "αφηγηματική" ανάγνωση βλέπει την "΄παραγωγή τροφής" ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα "εργασίας" και θεωρεί την "παραγωγή τροφής κατά το Σάββατο" ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της παράβασης της αργίας του Σαββάτου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το Αρ 15,32-36 είναι μία δύσκολη περίπτωση επειδή η συμπεριφορά του συλλέκτη του Σαββάτου απομακρύνεται κατά πολύ από την κατηγορία της παραγωγής της τροφής και θέτει το ερώτημα, αν θα πρέπει για την επίλυση αυτού του προβλήματος να ανατρέξει κανείς στους νόμους του Σαββάτου. Η αβεβαιότητα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα θα πρέπει να επιλυθεί από τα εμπλεκόμενα μέρη και αφού, κατά ένα ασυνήθιστο τρόπο, ο Θεός είναι το μόνο προσβαλλόμενο μέρος, μόνο ο Θεός μπορεί να ορίσει αν θα πρέπει να επιβληθεί τιμωρία και τι μορφή θα έχει αυτή. Τελικά η συμπεριφορά του παραβάτη κρίνεται ότι αξίζει να τιμωρηθεί με θάνατο, γιατί συνειρμικά αναφέρεται στην εμπειρία του Ισραήλ ως δούλου στην Αίγυπτο. Η συγκέντρωση τροφής κατά το Σάββατος αντικατοπτρίζει την επιθυμία να επιστρέψει κανείς στις οικονομικές σχέσεις που συνδέονται με την κυριαρχία του Φαραώ και απορρίπτει την κυριότητα του Γιαχβέ.

André Kabasele Mukenge, "«Toutefois, il n'y aura pas de nécessiteux chez toi». La stratégie argumentative de Deut. 15:1-11", 69-86
Με την επισήμανση των εμφανών αντιθέσεων μεταξύ των στίχων 4,7 και 11 η διαχρονική προσέγγιση θεώρησε ότι το Δτν 15,1-11 προέρχεται από διάφορες πηγές. Ωστόσο μία προσεκτική ανάγνωση, η οποία λαμβάνει υπόψη τα ρητορικά και υφολογικά στοιχεία καθώς επίσης και τη συντακτική δομή της περικοπής μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι εδώ έχουμε ένα ενιαίο όλο. Ο συντάκτης του προβλέπει τις αντιρρήσεις που θα προκύψουν και εισάγει περιορισμούς και προλήψεις χρησιμοποιώντας εμφαντικές διατυπώσεις (π.χ. εμφαντικό απαρέμφατο) με σκοπό να πείσει το ακροατήριό του και αξιολογώντας τον οφειλέτη, που παρουσιάζεται ως ένας αδελφός. Όλα αυτά είναι στρατηγικές που σκοπό έχουν να πείσουν τον πιστωτή να εφαρμόσει ένα δύσκολο νόμο.

Nadav Na'aman,"Na'aman, Nadav", 87-97
Στο άρθρο εξετάζεται η προσωρινή παραμονή του Δαυίδ στην Keilah (1 Σαμ 23,1-13) υπό το φως του επεισοδίου της παραμονής της ομάδας του 'Apiru στην ίδια πόλη κατά την περίοδο της Amarna. H βιβλική ιστορία αναλύεται στο πρώτο μέρος του άρθρου και στη συνέχεια ακολουθεί μία περιγραφή του ιστορικού γεγονότος του 14ου αι. π.Χ. με βάση κάποιες επιστολές της Amarna. Η αξιοπρόσεκτη συμφωνία μεταξύ της βιβλικής και της εξωβιβλικής περιγραφής όσον αφορά στην τοποθεσία και στις κοινωνικές συνθήκες ανοίγει το δρόμο για μια καλύτερη κατανόηση και των δύο. Ο φιλοδαυιδικός χαρακτήρας της βιβλικής ιστορίας είναι σαφής από τα όσα συμπεριλαμβάνει στην ιστορία του ο αφηγητής, καθώς επίσης και από αυτά που αφήνει εκτός. Η εξωβιβλική πηγή είναι το κλειδί για να συμπληρωθούν οι λεπτομέρειες που λείπουν και τις οποίες εσκεμμένα ο αφηγητής δεν συμπεριέλαβε.

Anathea E. Portier-Young, "Languages of Identity and Obligation: Daniel as Bilingual Book", 98-115
Οι κοινωνιογλωσσολόγοι παρέχουν το θεωρητικό πλαίσιο για να κατανοηθεί η διγλωσσία του Δανιήλ ως μία σκόπιμη ρητορική στρατηγική. Ο συγγραφέας ή οι συγγραφείς του Δανιήλ άρχισαν το κείμενό τους στα εβραϊκά, πέρασαν στα αραμαϊκά και κατέληξαν και πάλι στα εβραϊκά για να οδηγήσουν το ακροατήριο στην αναγνώρισε μίας νέας συνάφειας μέσα στην οποία ακυρώνονται οι διεκδικήσεις της αυτοκρατορίας και παραμένουν μόνο εκείνες της διαθήκης. Με αυτόν τον τρόπο ο συγγραφέας / οι συγγραφέίς προσκαλούν το ακροατηριο να βρουν τη θέση τους μέσα στον κόσμο των οραμάτων, αποκηρύσσοντας μία στάση συνεργασίας με τους Σελευκίδες και υιοθετώντας μία στάση αντίστασης, η οποία έχει τις ρίζες της στη διαθήκη.

Stefan Schorch,"'A Young Goat in Its Mother's Milk'? Understanding an Ancient Prohibition", 116-130
Η περικοπή θα πρέπει να κατανοηθεί ως "δεν θα μαγειρέψεις (με σκοπό να το καταναλώσεις) ένα ερίφιο που θηλάζει". Αυτή όμως δεν είναι μόνο η σημασία της περικοπής στον Κώδικα της Διαθήκης (Έξ 23,19) και στο λεγόμενο "Privilegrecht" (Έξ 34,26), αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αυτή η περικοπή κατανοούνταν από τους συγγραφείς του Δευτερονομίου (Δτν 14,21). Το Αμώς 6,4 φαίνεται να περιέχει μία αρχαία αναφορά στην απαγόρευση για τον ερίφιο.

Bruce Wells,"The Hated Wife in Deuteronomic Law", 131-146
Στο Δτν 21,15-15 ο πατέρας είναι εκείνος που δίνει το κληρονομικό δικαίωμα στον βιολογικά μεγαλύτερο γιο, όταν έχει μία γυναίκα που αγαπά και μία που μισεί. Μία συνηθισμένη ερμηνεία αυτού του κειμένου είναι ότι αυτό προσπαθεί να αποτρέψει έναν πατέρα από το να υποβιβάσει έναν μεγαλύτερο στην ηλικία γιο και να παραχωρήσει το κληρονομικό δικαίωμα σε έναν νεότερο γιο. Στο παρόν όμως άρθρο υποστηρίζεται ότι το κείμενο προϋποθέτει ότι οι πατέρες είχαν αυτό το δικαίωμα κι ότι θα πρέπει να συνεχίσουν να το έχουν. Υπαινίσσεται ότι η μισητή γυναίκα έχει εσκεμμένα υποβιβασθεί από το σύζυγό της σε μία κατώτερη θέση μέσα στον οίκο του. Εξαιτίας αυτής της πράξης εκ μέρους του συζύγου το κείμενο του ζητά να στερηθεί το δικαίωμά του να υποβιβάσει και το γιο αυτής της γυναίκας, ένα δικαίωμα που αλλιώς θα μπορούσε να το διατηρήσει.

Young Hye Kim,"The Jubilee: Its Reckoning and Inception Day", 147-151
Έχουν προταθεί νέες λύσεις για το πρόβλημα υπολογισμού του Ιωβηλαίου Έτους και για το γιατί το Ιωβηλαίο αρχίζει τη Μέρα του Εξιλασμού. Ο κύκλος του Ιωβηλαίου δεν αρχίζει με το πρώτο έτος του σαββατικού κύκλου αλλά κατά το έβδομο, το έτος της αγρανάπαυσης. Το Ιωβηλαίο αρχίζει κατά τη Μέρα του Εξιλασμού εξαιτίας της σχέσης της με το Σάββατο.

Jerome T. Walsh, "On in 2 Kings 9:37", 152-153
Αν διαβάσουμε το whyt στο 2 Βασ 9,37 ως "καταστροφή" αποφεύγουμε τις διορθώσεις και οδηγούμαστε σε μία λύση του προβλήματος της απουσίας στο 1 Βασ 21,23 οποιαδήποτε αντιστοιχίας με το 2 Βασ 9,37.